Het jaarlijkse dilemma met de feestdagen in december: scheiden of relatietherapie.

Het is soms een een heikel punt en het kan knap lastig zijn, maar rond Valentijnsdag, de zomervakantie en de feestdagen in december blijkt vaak het moment daar te zijn waarop niemand echt zit te wachten….er wordt (soms zelfs geheel onverwachts) te kennen gegeven dat een van de twee partners in een relatie de pijp aan Maarten wenst te geven. Nu staan de feestdagen van 2019 voor de deur en ook nu weer blijkt dat het moment te zijn om het proces te initiëren wat daarvoor soms al maanden lang door het hoofd heeft gespookt. In veel gevallen blijkt de partner die de relatie wenst te beëindigen in stilte al afscheid te hebben genomen van de relatie en soms is er ook al een ander in het spel, en dan….

*

Een van de partners heeft een nieuwe relatie en wenst in deze nieuwe relatie een toekomst te investeren. De andere partner heeft er belang bij dat de oorspronkelijke relatie niet wordt beëindigd en zoekt naar uitwegen.

En zo’n stel heb ik onlangs nog gesproken. De man was vier weken daarvoor volledig gevallen voor een andere (getrouwde) vrouw en wilde nog maar één ding: Voor altijd bij haar zijn. En niets of niemand kon hem nog tegenhouden.

Heen en weer geslingerd tussen twee tegenpolen van emoties en woede wordt getracht een proces in gang te zetten om te redden wat er nog te redden is.
Wat te doen?

• De eerste klap

Het zal je maar gebeuren. Je partner begint een gesprek met je en laat je weten dat het aanmodderen van de laatste jaren is omgezet in het aangaan van een relatie met iemand anders.
De grond zakt onder je voeten vandaan. Je erkent wel dat het de laatste jaren niet meer zo is als dat het daarvoor altijd is geweest. Maar om daar nu een andere relatie om te beginnen, dat is voor jou een brug te ver. En zeker veel te kort door de bocht geredeneerd. Daarvoor zie jij nog veel te veel goede en mooie dingen én mogelijkheden voor de toekomst.
Je partner laat echter duidelijk weten dat de toekomst niet meer ligt in jullie gezamenlijkheid, maar in die met die ander.

• De sociaal-maatschappelijke gevolgen

Van pure ellende blijf je thuis van je werk. Je hebt teveel aan je hoofd om je werk goed te kunnen doen. Niemand zit te wachten op een collega die er met het hoofd niet bij is.
Ondertussen blijft het doorklinken in je hoofd. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom kiest je partner voor een andere? Wat heeft die andere partner wel wat jij niet hebt? Hoe komt het dat die andere partner zoveel meer voor jouw partner is gaan betekenen dan dat je dat nu doet? En hoe moet dat straks met de vakantie of de feestdagen? En de kinderen…..???

• De kinderen

Je worstelt met je emoties. Je ziet mogelijkheden en die voelen goed. Je ziet het vertrek van je partner voor je en je voelt je één brok ellende. Je ziet je kinderen voor je. Je maakt je zorgen om hun toekomst. Wat zullen die ervan vinden als zij horen dat hun papa en mama niet meer met elkaar getrouwd zullen zijn? Als ze eens zouden weten wat er allemaal tussen jou en je partner aan de hand is? Moeten zij het nu al weten? Hoe gaan we hen dit vertellen en uitleggen?
Je reddeloosheid maakt plaats voor radeloosheid.

• Scheidingsmediation of Relatietherapie?

Dan hak je een knoop door. Je gaat op zoek naar iemand die je nu nodig denkt te hebben. Je gaat googelen en vindt een mediator. Je gaat naar de website (http://www.concies.nl) en ontdekt dat je bij deze mediator ook terecht kunt voor relatietherapie/-bemiddeling/-couseling.
Wat ga je doen? Ga je al contact leggen? Bespreek je het eerst met je partner? Ach, die heeft toch ook niet met jou overlegd of je het goed vindt dat er een andere partner in het spel wordt betrokken!

Probleem wordt of je nu contact met de mediator moet opnemen om informatie te vragen over bemiddeling ten behoeve van behoud van je huwelijk of dat je moet informeren naar de mogelijkheden aangaande een echtscheiding.

• Het eerste contact

Telefonisch contact opnemen (0621203655) kan nooit kwaad. Ook is het mogelijk een contactformulier op de website (http://www.concies.nl) in te vullen, dan hoef je niet meteen met je billen bloot, want het voelt best eng en vreemd. Jij die contact gaat opnemen met een deskundige. Jij die met een hulpvraag zit en niet weet wat nu het beste is om te doen.
Het kan je helpen om de eerste zaken op een rijtje te zetten en helderheid te krijgen over de mogelijkheden.
Maak en afspraak voor een kennismakingsgesprek, zodat jij en je partner over dezelfde informatie kunnen beschikken voordat er een definitief besluit wordt genomen over scheiden of samenblijven.

Je belt en je spreekt af dat je daarna met je partner gaat praten over dit contact en het kennismakingsgesprek.
Je partner vindt echter dat je te voorbarig bent in je handelen en dat je doorschiet.
Je bent te labiel om hier iets tegen in te brengen. Bovendien beschik je, door de emoties, niet over de veerkracht om voor jezelf op te komen.
Wat te doen?
Je belt de mediator opnieuw en vraagt uitstel voor het kennismakingsgesprek.

• Wat kan je anders doen?

Wat je anders kan doen is eenvoudiger dan je denkt. Je kunt je partner duidelijk maken dat jij behoefte hebt aan duidelijkheid. Jij bent degene die voor zichzelf wil kunnen bepalen of je voor een echtscheidingsmediation gaat of voor een relatiebemiddeling. Jij bent immers degene die voor het blok is gezet. Je weet dat die ander verder wil met de nieuwe partner en het is in jouw belang (en in die van de kinderen) dat er een weloverwogen beslissing wordt genomen voor de toekomst. Je stelt aan je partner voor om het kennismakingsgesprek aan te gaan en op basis daarvan de echtscheiding in gang te zetten. Natuurlijk hoop je dat je partner nog tot een ander inzicht komt, maar dat dring je verder niet op. Jullie maken gezamenlijk de afspraak voor het gesprek en wachten het verder af.

Het kennismakingsgesprek is bedoeld om daarin een aanzet te geven.
Maak samen de afspraak voor het kennismakingsgesprek en kom er gezamenlijk achter welk proces je samen in stapt. Voorkom zo dat de situatie escaleert en zich ontwikkelt tot een vechtscheiding of een relatie die door een hel gaat. Voorkom dat de relatie zich ontwikkeld tot een relatie zoals tussen een broer en een zus.
Daar hebben de kinderen geen baat bij en jullie……??? Jullie ook niet.

Copyright©oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

N.B. Ik doe ongeveer 15 scheidingsmediations per jaar en 35-40 relatiebemiddelingen (100% score op succes). Ontneem uzelf de mogelijkheid niet om, als het er dan toch van moet komen, het goed met elkaar te doen. Uw kinderen verdienen dat.  Neem gerust contact op.

Denk jij dat jij zo gezond bent dat je ook deze tweede golf corona (SARS cov-2) kunt overleven?

Er is inmiddels sprake van ‘de tweede golf’ en een ‘derde, vierde golf’ wordt niet uitgesloten. En tijdens de eerste coronagolf heb ik nog een gesprek gehad met een bodybuilder over corona/covid-19/SARS cov-2. Hij was er heilig van overtuigd dat hij niet tot een risicogroep behoorde. Gezien zijn leeftijd liep hij minder risico, vond hij, maar ik wel vanwege zijn massa…. Dan blijkt maar weer eens dat het huidige coronabeleid onvoldoende voorlichting bevat, want hoe zit het dan bij iemand die zo leeft als deze man?

–

Een goed en gezond leven is essentieel, maar dat geldt alleen in het algemeen. Voor hen is er dan doorgaans minder risico op ernstige complicaties, maar zij worden niet gevrijwaard van ziekten. Zo dienen bodybuilders er in deze coronatijd bijvoorbeeld serieus rekening mee te houden dat zij tot de risicogroepen behoren, net als mensen met chronische hartklachten, longklachten, diabetes mellitus en mensen met ernstig overgewicht.

–

En hoe komt het dan dat bodybuilders (fitness- en andere vergelijkbare krachtsporters) tot de risicogroepen behoren?

Dat heeft te maken met een van de symptomen die zich voordoen als iemand ziek wordt door het covid-19-virus. En dan gaat het specifiek om de longaandoening. Doordat longblaasjes kapot gaan, neemt het vermogen om zuurstof op te nemen in het lichaam af. Bodybuilders en andere krachtsporters hebben meer spierweefsel ontwikkeld. Deze spieren (het hart is overigens ook een spier) krijgen minder zuurstof en hebben daardoor ernstig te lijden onder de ziekte. Daarnaast vragen de hersenen om veel zuurstof. Minder zuurstof naar de hersenen prikkelt het ademhalingssysteem en dat faalt vanwege de beschadigde longblaasjes. In een gezond lichaam gaat het systeem vanzelf op zoek naar een balans, maar bij corona lukt dat niet meer. Steeds meer organen worden aangetast en de hersenen schakelt ze uit, omdat het de zuurstof nodig heeft die naar die organen wordt getransporteerd. Uiteindelijk kan dit tot multi-organ-falure leiden en tot de dood. Patholoog-anatomen hebben al heel wat beschadigd en vernietigd weefsel in de onderzochte lichamen, van patiënten die aan corona zijn overleden, aangetroffen.

–

Sporten is dus wel gezond, maar doe dat wel met mate. Datzelfde geldt voor de voeding en de ontspanning. Stress is sowieso al een ongezond mechanisme, bij corona is het een tikkie ernstiger. Onderzoekers hebben inmiddels gemeld dat stress van invloed is op de ontwikkeling van de ziekte. En stress behoort tot de meest ervaren lichamelijke ongemakken in deze tijd. Thuis werken, de kinderen thuis, minder ruimte voor sociale contacten, eenzaamheid, zelfisolatie, thuisisolatie, testen, steeds weer veranderende regelgeving, eigenwijze en deviante mensen, feestvierders en regelsovertredende bewindslieden. En ga zo maar door. De stress heeft nog veel meer oorzaken. En dus ook bij de bodybuilders. Zij kunnen niet of slechts beperkt naar de sportschool, wanen zich onaantastbaar, maar dat zit vooral tussen hun oren.

–

Er is niets mis met sporten, maar houdt er rekening mee dat je daardoor niet minder risico loopt op corona of een positieve test die leidt tot ziek worden. En dan maar hopen dat deze zich dan niet ontwikkeld tot de ernst dat opname op een IC noodzakelijk is.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een product van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten.

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl.

Klaartje: “Hoe kon ik, een intelligente vrouw, zo bedrogen worden?”

Als relatietherapeut kom ik regelmatig bij stellen waarbij de bliksemschicht die voorafgaat een de donder niet is waargenomen. Een relatiecrisis is opgekomen als een donder bij heldere hemel. Een situatie waarin de ene partner de andere heeft laten weten dat de koek op is. En niet zelden dat de partner al is ingeruild voor een andere. En dan wordt relatietherapie nog ingezet om ‘er alles aan gedaan te hebben’….

–

Zo trof ik afgelopen jaren ook echtparen waar het lot reeds bepaald was. Zo werd mijn inzet ook gevraagd bij een echtpaar waar het pleit reeds beslecht was. Er werd mij gevraagd om, samen met hen te onderzoeken of hun relatie nog te redden was. Maar ihet is er nooit zover van gekomen ,omdat de uitkomst van tevoren al vaststond. Daar zijn we meteen overgegaan tot een scheidingsmediation.

–

Een voorbeeld van hoe het er vaak aan toe gaat las ik in de krant:

Terwijl Klaartje in bed op koffie wacht, verandert haar leven van het ene op het andere moment totaal.

‘In 2003 ben ik getrouwd, en vijftien jaar lang hadden mijn man en ik het geweldig samen. Op de een of andere manier wist hij me altijd het gevoel te geven dat ik de hoofdprijs was, hij deelde de gulste complimenten uit en liet ook anderen voortdurend weten dat hij het zo met mij had getroffen. Hij was het bovendien die me stimuleerde mijn studie op te pakken, waardoor ik inmiddels werk als therapeut. Ik was ervan overtuigd dat ik na twee langdurige relaties eindelijk de man had gevonden voor de rest van mijn leven. Hij was niet knap, maar met zijn sportieve lichaam vond ik hem heel aantrekkelijk en wij waren dus extreem gelukkig. Tot drie maanden geleden. 

Het was een dag niet lang voor onze verhuizing naar het enorme huis dat we hadden laten bouwen op het landgoed van zijn ouders. Hij wilde graag buiten wonen en ik had me laten overhalen door zijn enthousiasme, en begon al behoorlijk te wennen aan de gedachte aan kippen en geiten en onze gedeelde zorg voor zijn hoogbejaarde ouders die op hetzelfde terrein woonden. Ik werd die ochtend wakker en hij trok me even naar zich toe, snuffelde liefdevol aan mijn hals en ging opgewekt het bed uit om beneden koffie te maken. 

In afwachting van zijn terugkomst schikte ik tevreden de kussens in mijn rug en pakte mijn tablet om foto’s van onze laatste vakantie te bekijken. De batterij bleek leeg. Ik pakte de zijne en wat ik toen zag schopte mijn hele leven voorgoed overhoop. Aanvankelijk leek de foto van de naakte vrouw met haar benen wijd en een dildo in haar hand nog een afbeelding van een pornosite. Ik was verbaasd: zit hij nou echt op porno? Maar toen ik beter keek dacht ik de vrouw te herkennen. Was dat niet Laetitia, die jonge Spaanse onderzoeker van zijn werk met wie hij af en toe naar de film ging omdat ze hier bijna niemand kende? Ik twijfelde, want als ik Laetitia tegenkwam op recepties droeg ze nooit zo veel rode lippenstift en zagen haar wangen bleker.

Toen mijn man vrolijk de trap opkwam met twee kopjes koffie in zijn hand, hield ik zijn tablet in de lucht. ‘Kom jij eens even hier’, klonk het olijker dan ik ­bedoelde. ‘Is dit wie ik denk dat het is?’ En onmiddellijk, zonder enige waarneembare stress of aarzeling, antwoordde hij: ‘O ja, dat is Laetitia, ik heb al sinds de zomer een verhouding met haar, of eigenlijk nog een paar maanden langer.’ En hij liep weer naar beneden. Ik was nog niet van de schrik bekomen toen hij tien minuten later opnieuw zijn hoofd naar binnen stak en zei: ‘Ik heb Laetitia even gebeld en gevraagd of zij met mij in het nieuwe huis wil wonen en ze gaat akkoord.’

Ik keek hem aan. Dat huis, daar zouden wij gaan wonen, zijn grote wens, en ik had er de erfenis van mijn ouders in gestoken. En meteen erna volgde een nieuwe angstaanjagende gedachte: hoe kon ik, een intelligente vrouw, zo bedrogen worden? Zoals gezegd had ik al twee lange relaties achter de rug voor ik mijn man leerde kennen, ik was niet bepaald onervaren. In een poging enige grip terug te krijgen liet ik mij van mijn meest assertieve kant zien: ‘Ik wil nu Laetitia spreken.’ Die kwam braaf, bevend als een rietje, maar niet langer dan vijf minuten want veel hadden we elkaar niet te zeggen. Meer dan boosheid stond ik me op dat moment niet toe. Ik moest overeind blijven. Mijn man besloot ik voorlopig uit logeren te sturen. Ik reed hem naar zijn ouders. Die bleken al op de hoogte. Ze vonden het vervelend voor me, zeiden ze, maar het bleef toch hun zoon. En zo lieten ook deze hoogbejaarden mij vallen. Binnen de kortste keren werd ik volledig uitgewist.

We hebben er vervolgens veel over gesproken, hij en ik. Dat moet ik hem nageven. Als linkse intellectueel zag hij ook wel in dat hij mij iets van een verklaring schuldig was. Tijdens die wekelijkse gesprekken bleek dat hij al tien jaar lang met andere vrouwen rommelde en met Laetitia had het zover kunnen ­komen, omdat zij ongebonden was, zo redeneerde hij erop los. Mijn man gaf toe dat hij zich na zijn felbegeerde promotie vorig jaar wat arrogant was gaan gedragen in de overtuiging dat alles hem vanzelfsprekend toekwam. Maar ik denk dat het geraffineerder in elkaar stak. Hij kende haar al toen zij nog in Spanje woonde. Ik herinner me hoe ik hem tijdens een van hun onderzoeksprojecten daar opzocht. Achteraf bleken ze toen al een verhouding te hebben, en toen ik hem later vroeg waarom hij destijds zo had aangedrongen op mijn komst zei hij: ‘Het was toch gezellig? Bovendien was jij het alibi voor mijn andere collega’s. En Laetitia vond het goed dat ik seks met je had die week.’

Werkelijk, ik viel van de ene verbazing in de andere. De schok dat ik mijn echtgenoot blijkbaar totaal niet kende, trilt nog altijd na. Ik was die week van zijn grote bekentenis net begonnen met een nieuwe baan, maar even tot niets in staat. Ik heb meteen open kaart gespeeld en mijn nieuwe collega’s reageerden als engelen, goddank. Ook ben ik mijn twee exen gaan opzoeken, ik wilde van hen horen wat mij mankeert: riep ik dit soms allemaal over mezelf af? Het voelde zo vies. Zestien jaar waren bezoedeld. Ik had wellicht achterdochtiger moeten zijn toen hij en Laetitia wekenlang door Andalusië reden voor hun onderzoek, misschien gunde ik hem te veel. Maar dan appte hij een foto van hun tweeën en schreef eronder: we zijn aan het ruziën over de route. Zo gaf hij een schijn-openheid die me onmiddellijk geruststelde. Daarbij, ik wil helemaal geen wantrouwige vrouw zijn. Nog steeds niet. Daarom moet ik verder. Eerst begrijpen wat er is gebeurd, en dan verder. Zodra het me lukt om dat gewicht van mijn hart te krijgen, veer ik op als een jonge grasspriet. Ik heb geen keuze.’

Bron: Volkskrant d.d. 16 juni 2019

–

In dit artikel gaat het om een man die er een dubbelleven op nahield, maar in mijn praktijk komt dat ook bij vrouwen voor. In enkele casussen hadden, naar later bleek, beide partners nog een tweede volwaardige relatie naast hun relatie. In een casus hadden de partners zelfs vele andere partners naast hun relatie gehad, zonder dat zij dit van elkaar wisten. Pas kort voordat zij mij benaderden was een van hen er achter gekomen bij de andere. Nog geheimhoudend dat er zelf ook een scheve schaats werd gereden.

Daar waar een dubbelleven wordt geleid leidt dit uiteindelijk altijd tot een echtscheiding. Daar waar wordt vreemdgegaan lukt het de stellen in 98% van de gevallen om hun relatie weer op te pakken en samen hun leven weer op te pakken. Met dat oogmerk werk ik met hen samen. Maar, is de koek op….dan is de koek op.

–

Bedrog in de relatie leidt in veel situaties tot een scheiding. Daar waar partners werken aan het herstel van hun verbondenheid, het vertrouwen en de veiligheid die hiervoor nodig is, is een zonnige toekomst absoluut haalbaar.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

WEEK VAN DE KINDERMISHANDELING: Let op de signalen

De komende week is het weer ‘De Week van de Kindermishandeling’ en dan wordt er extra aandacht besteed aan dit trieste onderwerp. De afgelopen jaren heb ik, bij herhaling, in mijn blogs aandacht besteed aan kindermishandeling (vul in het zoekscherm ‘kindermishandeling in). Daarin waren de zichtbare signalen, maar ook de onzichtbare, van kindermishandeling duidelijk aanwezig.
Maar, in verreweg de meeste gevallen vindt kindermishandeling buiten het bereik van buitenstaanders plaats.
Toch kunt u iets voor kinderen, betekenen, door te letten op de ‘verborgen’ signalen.

• Psychosomatische klachten

Psychische en lichamelijke klachten kunnen uitingen zijn van (mentale of lichamelijke) mishandeling. Klachten als:

– Spanningsklachten: als hoofd- en buikpijn, depressiviteit, neerslachtigheid (niet te verwarren met vergelijkbare klachten tijdens de puberteit), slaapproblemen, vermoeidheid.

– Angstklachten: trillen, zweten, hyperventileren, hartkloppingen, duizeligheid, pijn in de hartstreek/drukkend gevoel op de borst.

• Gedrag/uitingen van

Gedrag is een vorm van uitdrukking geven aan iets wat men niet met woorden kan. Niet dat men niet kan praten, maar er mag niets gezegd worden over de mishandeling zelf.

– Negatief zelfbeeld

– Schaamte-/schuldgevoelens

– Schrikreacties

– Vermijden van lichamelijk onderzoek

– Vage verklaringen voor zichtbare gevolgen van luchamelijk geweld

• Kleedgedrag: bedekkende kleding

• Middelengebruik van onder meer drugs en alcohol

• Uitstel van afspraken

• Normafwijkend gedrag

• Gedragsverschil in aanwezigheid van partner

• Vrijheidsbeperking

Vaak worden kinderen die worden mishandeld op slinkse wijze beperkt in hun vrijheden. De kinderen leiden een eenzaam bestaan en hebben zelden vriendjes en vriendinnetjes. Let daarom op signalen als:

~ Weinig contacten buitenshuis

~ Verbreken van vriendschappen zonder opgave van redenen

~ Geen zelfbeschikken (bijv. dagindeling)

~ Geen beschikking over eigen geld

~ Geen beschikking over een ID-document

• Eerdere meldingen van geweld.

Het valt echter niet mee om de vinger op de zere plek te leggen, want de kinderen zijn zeer bedreven in het verbloemen van de werkelijkheid. Een goed luisteraar zal echter het verschil opmerken tussen wat het kind zegt en wat het daarmee tracht te verbergen.

• Naast deze algemene signalen van huiselijk geweld zijn er leeftijdsgebonden signalen

0 – 4 jaar: Het kind….

– verwondingen en/of oude littekens

– is verwaarloosd (luiers niet verschoond, te kleine schoenen, slecht verzorgd gebit)

– vertoont angst voor onderzoek en/of verschonen (knijpt billen samen bij optillen of verschonen)

– is vaak ziek

– heeft een vertraagde lichamelijke- en psychologische ontwikkeling (spraak, motoriek)

– heeft verstoorde eet- en slaapgewoontes

– huilt of schreeuwt buitensporig en veel

– vertoont extreme schrikreacties

– is in zichzelf gekeerd of juist hyperactief

– is dwingend en/of vraagt veel aandacht

– is bang om alleen te zijn

– maakt weinig/vreemd contact

– vertoont plotselinge gedragsveranderingen in contact met ouders/verzorgers

– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact

– is agressief naar kinderen en/of dieren

– speelt geweldsituaties na

•

4 – 12 jaar: Het kind….

– heeft verwondingen en/of oude littekens

– is verwaarloosd (vaak ziek, slecht gebit, vieze kleding, ongezonde eetgewoontes)

– heeft een groeiachterstand

– vertoont angst voor lichamelijk onderzoek

– gedraagt zich passief en apatisch of juist heel druk

– heeft een negatief zelfbeeld en van de omgeving

– is agressief richting zichzelf, anderen en de omgeving

– gedraagt zich overdreven aangepast en afhankelijk

– presteert op school onder het eigen kunnen

– neemt geen vriendjes mee naar huis

– heeft taal- en spraakstoornissen

– blijft rondhangen na schooltijd

– gebruikt alcohol en/of drugs

– speelt (agessieve) videospelletjes

– kan zich slecht concentreren

– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact

– misdraagt zich (diefstal, brandstichting, vandalisme)

•

12 – 18 jaar: Het kind….

– heeft verwondingen en/of oude littekens

– geeft vage verklaringen voor verwondingen/verwaarlozing

– is verwaarloosd (vaak ziek, slecht gebit, gebrek aan ouderlijk toezicht, meisjes ongewenst zwanger)

– heeft een groeiachterstand

– heeft eet- en/of slaapproblemen

– is in zichzelf gekeerd/leeft in een fantasiewereld

– heeft een negatief beeld van zichzelf en de wereld

– is agressief richting zichzelf, anderen en omgeving

– gedraagt zich afhankelijk en/of aangepast of rebelleert

– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact (extremen)

– is gefixeerd op masturbatie

– heeft oppervlakkige contacten

– heeft moeite met autoriteit

– presteert onder het eigen kunnen (school, werk)

– blijft rondhangen na schooltijd

– heeft justitiële contacten

– gebruikt alcohol en/of drugs

– richt zich op videospelletjes (vaak gewelddadig)

– heeft schulden

– kan zich slecht concentreren

(Bron: Kadera Signalenkaarten)

–

Het is niet noodzakelijk dat het kind al deze signalen tegelijk of überhaupt vertoont, maar laten deze signalen voor u een teken zijn om het kind wat extra in de gaten te houden.
U kunt natuurlijk altijd melding maken bij het meldpunt: 0800-2000

Copyright©oncies 2014/2017/2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatiebemiddeling / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

Alsof dit een nieuw probleem is….racisme en discriminatie bij een Marokkaanse of Egyptische of Turkse achternaam

Marokkaanse naam? Dan geen stage: Kamerleden in actie tegen discriminatie….kopte de nieuwssite van RTL enige tijd geleden. Nooit worden uitgenodigd voor een stagegesprek, omdat je een Marokkaanse achternaam hebt. Stagediscriminatie is een hardnekkig probleem. GroenLinks en het CDA willen het aanpakken met een speciale app. En de afgelopen week was ik er zelf nog getuige van toen een jonge vrouw ergens navraag deed of zij daar stage kon komen lopen. Haar hoofd gehuld in een hijab. Ze werd even apart genomen en ik zag haar kort daarna teleurgesteld het pand weer verlaten. En dat terwijl ik wist dat er voldoende stageplaatsen beschikbaar waren. RTL publiceerde onderstaand artikel.

[BEGIN CITAAT]

De zoon van de 42-jarige Sadija werd slachtoffer van stagediscriminatie. “Hij doet de mbo-opleiding Juridische Zaken en schreef 50 mails aan bedrijven voor een stageplek, maar nergens werd hij uitgenodigd. Zijn klasgenoten met een Nederlandse naam hadden zo een plek.”

Sinds haar zoon slachtoffer werd, is Sadija een onderzoek gestart hoe vaak Marokkaanse jongeren hiermee te maken hebben. Ze schrok, vertelt ze aan RTL Nieuws. “Ik kreeg zoveel reacties. Marokkaanse studenten die vanwege hun naam niet worden uitgenodigd, meisjes met een hoofddoek die gewoon geen kans krijgen.”

Bijna alle jongeren met een buitenlandse naam hebben er mee te maken, vermoedt ze. “Het erge is: jongeren houden er al rekening mee dat ze geen eerlijke kans krijgen. Ze leggen zich er bij neer.”

De Tweede Kamer-fracties van GroenLinks en CDA vinden dat er meer moet gebeuren om deze vorm van discriminatie tegen te gaan. Ze willen dat het kabinet een app ontwikkelt waar discriminatie gemeld kan worden. Zo moet het kabinet een beter beeld krijgen van de omvang en aard van het probleem.

“Er bestaan al wel meldpunten, maar die weten studenten lastig te vinden. Bovendien zijn studenten vaak aangifte-verlegen. Via een app willen we jongeren stimuleren dat wel te doen. Een app is veel laagdrempeliger”, zegt GroenLinks-Kamerlid Niels van den Berghe.

De meldingen komen terecht bij twee instanties: de inspectie van het ministerie en de SBB (Samenwerkingsorganisatie Beroepsonderwijs Bedrijfsleven). “Bedrijven die zich schuldig maken aan discriminatie kunnen een waarschuwing krijgen. Als ze daar niets mee doen, kan hun erkenning als stageplaats worden ingetrokken”, zegt Van den Berghe. 

Stagediscriminatie is geen nieuw fenomeen. Volgens het ministerie van Onderwijs moet 24 procent van de mbo-studenten met een niet-westerse migratieachtergrond vier keer of vaker solliciteren voor een stage. Dat tegenover 11 procent van hun autochtone medestudenten.

In één keer een stageplek vinden lukt 68 procent van de autochtone mbo-studenten, terwijl dat bij mbo-studenten met een niet-westerse migratieachtergrond 48 procent is. “Een onaanvaardbare situatie”, zei minister Van Engelshoven daar al eerder over.

Het niet alleen een hardnekkig probleem, maar ook een lastig probleem omdat bewijs vaak lastig is. Sadija: “Toon maar eens aan dat je niet uitgenodigd wordt vanwege je Marokkaanse naam. Bedrijven komen met allerlei smoesjes. Dat de plek al vergeven is, of dat je niet past in het bedrijf.”

De gevolgen van stagediscriminatie kunnen daarentegen groot zijn. “Een vriend van mijn zoon kwam maar niet aan een stageplek. Hij was zo teleurgesteld, want: kom je dan ooit aan een baan? Je krijgt gewoon geen eerlijke kans. De jongen is met zijn opleiding gestopt. En helaas, hij is geen uitzondering.”

[EINDE CITAAT]

Dat het kan worden aangetoond, bewees de dochter van een goede vriendin van mij. Het meisje werd gewoon in Nederland geboren. Haar moeder Nederlandse, haar vader en Egyptenaar. Zij had een Egyptische achternaam en kreeg op ál haar sollicitaties, ook toen zij op zoek ging naar een baan, of helemaal geen reactie of een afwijzing.

Zij nam de proef op de som en stuurde twee exact dezelfde sollicitatiebrieven naar dezelfde adressen. Maar nu één met haar vaders achternaam en één met die van haar moeder. Het resultaat was verbluffend, maar ook keihard. Op de brieven waarin zij met de achternaam van haar vader had gereageerd kreeg zij de gebruikelijke reacties. Geen of een afwijzing. Op de brieven waarin zij met de achternaam van haar moeder had gereageerd kreeg zij in 100% van de gevallen een uitnodiging voor een gesprek. Triest genoeg?

–

Zelfs in deze coronatijd, waarin sommige bedrijfstakken zitten te springen om gekwalificeerd personeel, worden sollicitanten met een Arabisch klinkende achternaam nog steeds gediscrimineerd. Dat is toch niet meer van deze tijd?

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

Pas op wanneer u Nike-schoenen koopt….

….want wat blijkt: U heeft geen garantie wanneer u de schoenen niet rechtstreeks bij Nike zelf heeft gekocht of bij een geautoriseerd verkooppunt. En dat kunt u niet aan de buitenkant of de binnenkant van de winkel zien.

–

Deze ontdekking deed ik toen ik contact opnam met Nike Nederland om te informeren wat ik kon doen vanwege het inscheuren van het leder vlak boven de zool.

In eerste instantie werd ik keurig te woord gestaan door ene Karina toen ik contact legde via de chat. Mij werd gevraagd waar ik de (zwarte) Nike Air Max had gekocht en of ik daar het aankoopbewijs nog van had. Daarmee kon ik bewijzen dat ik ze daadwerkelijk ongeveer een jaar geleden had aangeschaft.

Ik op zoek en ja hoor, daar was de bon.

Ik weer de chat in. Deze keer met Rinwar. En wat bleek. De winkel waar ik de schoenen had gekocht bleek geen officieel geautoriseerde Nike-winkel te zijn, dus geen garantie en al helemaal geen service. En dat siert Nike, naar mijn stellige mening, niet. Want hoe weet een koper (de consument) nu of het verkooppunt een door Nike geautoriseerd verkooppunt is? Dat staat nergens bij de schoenen of op de gevel, en de gemiddelde cliënt vraagt daar ook niet naar wanneer deze een paar prachtige Nike’s koopt voor ruim €190,00. De gemiddelde cliënt gaat ervan uit dat hij/zij de schoenen koopt op basis van de reguliere garantie van de maker van het product, in dit geval Nike.

–

Na het contact met Nike kwam ik in contact met Pattieka in Goes (de winkel waar ik mijn Nike Air’s had gekocht), naar later bleek een winkel van Bol.com. Dit contact kwam tot stand, nadat ik in een review potentiële kopers had gewaarschuwd voor het risico dat ze zouden lopen wanneer zij bij deze winkel Nike’s zouden kopen. Wat overigens ook van toepassing is wanneer er Nike’s worden gekocht bij Bol.com.

Aanvankelijk leek men er toeschietelijk te zijn om het probleem op te lossen. Maar dat bleek een wassen neus. Ik zou eerst nog €60 aan extra kosten moeten gaan maken om €15 korting te krijgen op nieuwe schoenen die mij dan ook nog eens €180 zouden gaan kosten. Daarnaast werden er voorwaarden verbonden aan de korting. En wel op een zodanige wijze, dat deze in strijd zijn met het consumentenrecht (dus onrechtmatig) en de vrijheid van meningsuiting.

Dát noem ik nog eens service en klantvriendelijkheid.

–

In alle oprechtheid vraag ik mij af hoe dat zit bij andere winkels en met andere producten. Moet ik voortaan bij elke leverancier van een product navraag doen (en dit schriftelijk laten vastleggen) of deze wel geautoriseerd is om mij dat product (A-merk/special brand) te verkopen? Ik denk van wel. En dan maakt het niet uit of het om een product van Nike gaat of een product van Peugeot, Philips, Nikon, PME-legend, Forbo, Gazelle, De Ruijter, Bolletje of wat dan ook. Want als cliënt kan ik heel bedrogen uitkomen als ik dat niet heb gedaan en een beroep doe op de garantie of de service. Of is Nike de enige die zich zo opstelt? Hoe dan ook: U bent gewaarschuwd voor Nike en vooral voor de vele verkooppunten waar de garantie van de producent niet van toepassing is en u dus financieel risico loopt.

Zou hier een waarschuwing bij reclames en marketing, zoals bij bepaalde financiële producten al van toepassing is, een optie zijn om de consument tegen dit soort praktijken te beschermen?

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

–

N.B. Inmiddels weet ik dat een beperkt aantal sportschoenenwinkels, waaronder Foot Locker, Snipes en JD Sports, geautoriseerde verkooppunten zijn. Zalando stond niet in het rijtje van geautoriseerde webwinkels. Het is maar dat u het weet.

Mediation is te duur?

In 2015 schreef ik dit blog. Anno 2020 is er maar weinig veranderd in het mediationlandschap. Sterker nog, het is er zelfs niet beter op geworden:

“Afgelopen maandag reageerde ene Saskia op een Twitterbericht van mij. In die Tweet had ik onder meer mijn huidige uurtarief (2015) voor particuliere mediation vermeld.
Haar reactie luidde: “Van dat bedrag moet ik een maand lang leven.”
Ze was zwaar verontwaardigd over de gehele beroepsgroep en verweet hen de financiële schulden, door een mediator veroorzaakt, van haar echtscheiding.
Ik vertelde haar dat mijn ‘Lenteaanbieding’, zo’n €55 tot €110 per uur voordeel opleverde ten opzichte van het gemiddelde uurtarief van collega’s.
Mijn basis-uurtarief is zelfs nog zo’n €40 tot €85 per uur lager dan het gemiddelde tarief. Over dit tarief kreeg ik commentaar vanuit de beroepsorganisatie bij de review. Na mijn motivatie werd het geaccepteerd, maar het feit dat er commentaar op was, zegt toch alles.
Voor Saskia was mijn uitleg onvoldoende.
Daarom in dit blog antwoord op de vraag: Waarom zijn veel mediators zo duur?

–

De koepelorganisatie
In de inleiding heb ik al aangegeven dat de beroepsorganisatie waakt over de tarieven en deze kunstmatig hoger houdt dan gewenst. Daarnaast is het imago een aspect. Mediators hebben een imago hoog te houden. Het imago van de elite van grootverdieners.
Hier kom ik in mijn kanttekeningen op terug.

Wat gebeurt er momenteel in mediationland, waardoor de kosten zo hoog zijn?
De kosten voor mediation zijn te “verantwoorden” vanwege de kosten van de opleiding die, MfN-RegisterMediators of de MfN-RegisterFamiliemediators of Arbeidsmediators, als specialisten moeten maken (€8000 tot €25.000). Je kunt wel zeggen dat de kosten van zo’n opleiding onwaarschijnlijk hoog zijn (en dan heb ik nog niet over de kosten van de masteropleiding van tenmiste €20.000, exclusief bijkomende kosten van zo’n €10.000.
Deze kosten zou je verdeeld over een aantal jaar kunnen terugverdienen, maar veel mediators wensen dat binnen de kortste keren al te hebben gedaan, dus vragen zij al snel €195 tot €250 per uur.
Zwaarder zijn echter de jaarlijkse lasten om als Registermediator te mogen blijven staan geregistreerd. Als Registermediator is een mediator jaarlijks verplicht zich bij te scholen. Deze zogenaamde Permanente Educatie levert PE-punten op, waarvan een verplicht aantal dient te worden behaald.
De kosten voor deze bijscholing zijn uitzonderlijk hoog en lopen jaarlijks in de vele duizenden euro’s.
PE-punten kunnen ook worden behaald door middel van intervisie. Sommige intervisiegroepen rekenen kosten door, die soms €150 per sessie zijn.

Werk voor mediators
Er komen steeds er meer mediators bij. De spoeling wordt steeds dunner. Het is de laatste jaren moeilijker geworden om mediations binnen te halen. Mediationopleidingen springen als paddestoelen uit de grond en het aantal mensen dat zich mediator noemt is verveelvoudigd. De markt is overspoeld met mediators. De opleidingen spuwen in een moordend tempo mediators uit, of ze nu gekwalificeerd zijn of niet. Het gaat deze opleiders niet om de kwaliteit van hun uitstroom, maar om de waanzinnige omzetten die hiermee worden behaald.
Overigens werkt de beroepsorganisatie (Mediatorsfederatie Nederland, voorheen het Nederlands Mediation Instituut) daar hard aan mee. Deze organisatie heeft er belang bij dat vanuit deze stroom, zoveel als mogelijk, nieuwe leden voortkomen. Het jaarlijks lidmaatschap, ook niet bepaald laag in de kosten, levert haar veel geld op.
Naast de mediators die uit opleidingen voortkomen zijn er de werklozen die in mediation een nieuwe rooskleurige toekomst denken te vinden en daar hun slag hopen te slaan. Met name het aantal zonder opleiding groeit snel. Want of mediators het leuk vinden of niet: Iedereen mag zich mediator noemen.

MfN-Registermediators
MfN-RegisterMediators hebben een beschermde titel en zijn wettelijk erkend. Zij zouden voldoen aan kwaliteitseisen….en hebben dus ook hoge beroepskosten. Zo zijn ze verplicht een beroepsaansprakelijkheidsverzekering te nemen, die een hoge premie heeft. Daarnaast worden zij verplicht een arbeidsrisicoverzekering af te sluiten, zodat een inkomen gegarandeerd is. Ook deze verplichting is niet mals als het op de premie aankomt.
Dit verklaart de hoogte van de tarieven, maar niet de exorbitantie van die tarieven.

–

Mijn kanttekeningen
Mijn ervaring met de ‘gevestigde orde’ is niet bepaald positief. Zij halen hun neus op voor de ‘gewone mediator’ en negeren hen tijdens vergaderingen e.d. Het is deze elite die de hoogste tarieven hantert en dat van de gewone mediator ook verwacht. Lagere tarieven tasten immers hun positie en status aan. Eigenlijk te zot voor woorden.

De melkkoe die de mediationopleidingen is, moet aan een quotum. Het onbegrensd produceren van nieuwe mediators dient aan banden te worden gelegd en de accreditatie-eisen moeten fors omhoog. De eerste de beste didactische onbenul kan een mediationopleiding beginnen. Onderwijskundig wordt er maar wat aan gerotzooid.
De uitstroom is vrij. Er worden geen opleidingseisen gesteld voor de afronding (ik heb mensen zien afstuderen die geen idee hadden van wat ze deden in de vaardigheidstoets). Na de 10- tot 12-daagse cursus, want meer dan dat is het niet, staat het de deelnemers vrij of zij ‘de kennistoets’ maken en het ‘assessment’ doen. Deze twee onderdelen zijn voorwaardelijk om Registermediator te kunnen worden bij de MfN, maar je kunt al lid zijn zonder RegisterMediator te zijn. Deze ‘mediators’ gaan gewoon aan de slag en noemen zich geschoold en schermen met de naam van het opleidingsinstituut (wat een naam voor een cursusje van een paar dagen) en het lidmaatschap van de MfN om hun positie te rechtvaardigen.
Wat mij betreft wordt het aantal ‘opleidingsinstituten’, zoals zij zich graag (zelfingenomen en onterecht) noemen, teruggebracht naar 2-3 per provincie. Om in aanmerking te mogen komen, dienen de opleiders te beschikken over een wettelijk erkende onderwijsbevoegdheid. Daarnaast dient het aantal deelnemers dat uitstroomt te worden beperkt.

Vorige week had ik kunnen deelnemen aan een studiedag in België. Een geweldig programma, maar geen erkenning voor PE-punten.
Maar nog opvallender waren de kosten: €50, een vergelijkbare dag in Nederland kost al gauw €695 tot €995. En dan levert dat 4 PE-punten op (eenachtste van het aantal verplichte voor dit jaar).
Het kan dus wel goedkoper….

En dan is er nog de grote willekeur bij de MfN. Registermediators dienen om de ‘zoveel jaar’ een peer-review te ondergaan. Ondergaan ze deze niet, dan vervalt hun ‘register-status’. En wat blijkt: een deel van de registermediators moet deze peer-review ondergaan en een ander deel hoort hier niets over. De peer-reviews zelf zijn ook een lachertje. De ene reviewer treedt meedogenloos op, de ander vindt alles best, ook al voldoet de mediator niet aan de gestelde en in de review gecontroleerde criteria. De ene reviewer keuvelt gezellig wat bij een kopje koffie, de andere reviewer controleert op punten en komma’s. En ook aan deze peer-review zit weer een pittig prijskaartje..

–

De overige kosten kunnen ook lager. Zo kan de koepelorganisatie haar lidmaatschapskosten met gemak halveren. Waarom zoveel rekenen voor een geautomatiseerde registratie? Beperk de overheadkosten, verlaag de vergoedingen voor de medewerkende elite. Maar ja, wie eenmaal op grote voet leeft…..

–

Ik wil mijn vak professioneel houden en aanpakken en heb er daarom voor gekozen het ook op die manier vorm te geven. Daarbij hoort een aansprekende, voor mij warme, website bij (www.concies.nl).
Mijn, voor particulieren, basistarief, voor particulieren, bedraagt €150,00/uur (excl. BTW) en dat vind ik een rechtvaardig tarief vanwege mijn hoge beroepskosten.
Bovendien is een betalingsregeling mogelijk en kan er bij echtscheiding gebruik gemaakt worden van een advocatenkantoor dat ook een verlaagd tarief hanteert.

Wenst u meer informatie: kijk dan op mijn website (www.concies.nl) of bel met mij: 0621203655.

EEN facebook-REACTIE OP DIT BLOG:
S: En toch zijn het voor heel veel mensen ontoereikende prijzen denk ik Kees…ik begrijp waar de prijzen vandaan komen maar denk dat klanten daar geen boodschap aan hebben en dus weg blijven.
K: Voor minder kan ik het echt niet doen. Dan kan ik de beroepskosten niet eens betalen.
Advocaten zijn twee keer zo duur en daar loop je het verhoogde risico van een vechtscheiding ook nog eens bij.
Vanuit de overheid worden criteria gehanteerd.
Verdien je bruto modaal, dan betaal je de kosten zelf. Daaronder kom je in aanmerking voor een toevoeging.
Wat mensen vaak vergeten is dat zij wel willen investeren in een feestelijke bruiloft, en dat goed scheiden ook geld kost.
Waar zou jij voor kiezen, een goede scheiding met een positieve toekomst of een slechte scheiding zonder einde?
Tja, en dat kost geld.
S: Snap het best hoor Kees…maar betalen voor een bruiloft geeft toch een ander gevoel dan moeten betalen voor een scheiding…toch?
K: Nee, ben ik niet met je eens.
Je besluit om uit elkaar te gaan is vaak het startmoment van een rouwproces. Dit proces is uiteraard van invloed op het verloop van de scheiding.
Niets is vervelender dan er later achterkomen dat je daardoor allerlei zaken niet goed hebt geregeld of afgehandeld. Ik hoor dat zo vaak om mij heen.
En dan heb ik het nog niet over situaties waarbij kinderen zijn betrokken.
Ik, als mediator én ervaringsdeskundige, acht het mijn plicht om mensen die scheiden dat zodanig te laten doen dat er later niet vanuit een trauma aan wordt herinnerd.
S: Mooi gezegd dat jij het je plicht acht, maar kun jij er voldoende boterhammen mee op de plank krijgen, en kunnen mensen die een mediator willen dat ook nog?

En daar knelt in deze crisistijd de schoen. Mensen scheiden niet meer vanwege de kosten. Ze zien de lagere tarieven over het hoofd.
Klinkt bizar, maar scheiden is wel degelijk te vergelijken met trouwen: Je investeert in een toekomst zonder elkaar, maar vaak wel met kinderen en die hebben recht op een goede voortzetting van hun leven (opvoeding en levensonderhoud van beide ouders).”

–

Anno 2020 hanteer ik nog steeds hetzelfde basis-uurtarief. En dat terwijl covid-19 mijn inkomsten gedecimeerd heeft. Net als in 2015 heerst er een crisis en zijn het onzekere tijden, ook financieel. Door de coronamaatregelen, de intelligente/gedeeltelijke lockdown, zijn veel relaties onder druk komen te staan. En voor velen geldt dat ze het niet aandurven om te gaan scheiden. Voor hen zou relatietherapie een uitweg kunnen bieden. Maar ja, doe dat maar eens als je wel klaar bent met die ander.

–

Copyright©️oncies 2015/2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

–

Wanneer mannen of vrouwen vreemdgaan, dan komt dat vaak doordat….

Ik ben alweer meer dan 11 jaar werkzaam als relatietherapeut. Ik help echtparen en stellen bij het herstellen van hun relaties. Om die redenen word ik ook altijd benaderd of gevraagd, dat spreekt voor zich. Veel gehoorde uitspraken zijn:
“Kunt u ons helpen bij het herstellen van onze relatie? Wij houden nog van elkaar, maar het lukt ons maar niet om de relatie stabiel te krijgen en hebben erg vaak ruzie. We kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar. We willen weten of er nog toekomst zit in onze relatie. We willen de afgelopen jaren niet zomaar weggooien….”

• Relatietherapie

In relatietherapie gaat het er juist om dat het stel elkaar weer ontdekt, terugvindt, en met elkaar bespreekt wat zij als wenselijk ervaren voor de toekomst van hun relatie. Met als absolute voorwaarde: wederzijdse partnerliefde; het houden van in wederkerigheid (Ik hou ook van boerenkool). Daarbij is het van belang dat er toekomstgericht wordt gewerkt aan de relatie, waarbij het verleden niet uit het oog wordt verloren en wordt gebruikt als voorbeeld voor hoe het niet meer zal gaan gebeuren. Samen, met de focus op de toekomst en daarbij over de schouder terugkijken naar het verleden.

• Ruzies

Ruzies zijn vaak het gevolg van frustraties, irritaties, ergernissen en miscommunicatie binnen de relatie. Veelal voortkomend uit wat men eigenlijk wenselijk vindt. Wenselijk in de zin van wat men mist terwijl men dit juist wil delen met de ander. In vrij veel situaties gaat het dan om de seksuele verlangens/wensen. Maar in nog meer situaties wordt de wens uitgesproken dat de onderlinge communicatie verbetert. Het gemis wordt dan kenbaar gemaakt in verwijten, terwijl het uitspreken van de feitelijke wens achterwege blijft.

Overigens: Ik ben een groot voorstander van ruzie. Je maakt namelijk alleen ruzie met iemand om wie je geeft.

• Uit elkaar drijven

In veel relatietherapieën wordt besproken wat het stel verdeelt: wat hen uit elkaar drijft. Dat kan ongewenst gedrag binnen-, maar ook ongewenst gedrag buiten de relatie zijn.
Agressie, geen interesse in de ander, gedrag naar de kinderen, slechte communicatie, een buitenrelationele relatie (vreemdgaan)….elke oorzaak is een mogelijke reden voor het uit elkaar drijven.
In ongeveer de helft van de gevallen gaat het om een buitenrelationele relatie. Dat hoeft niet per se een seksuele relatie te zijn, ook al is dat in verreweg de meeste situaties wel het geval. Vaak wordt het gemis aan intimiteit binnen de relatie als oorzaak genoemd. Initimiteit kent echter twee facetten: de mentale intimiteit en de fysieke intimiteit. In de fysieke intimiteit huist het elkaar aanraken, kussen/zoenen en de seks tussen partners. En vreemdgaan wordt vaak geuit in het aangaan van een seksuele relatie. Deze seksuele relaties kunnen zowel hetero- als homoseksueel van aard zijn.
In voorkomend geval, zal er veel aandacht uitgaan naar de oorzaak van deze buitenrelationele relatie. Dan gaan de gesprekken over de vraag: Wat heeft de ander verleid om een (seksuele-) relatie aan te gaan met een nieuwe partner? Niet zelden blijkt dan niet alleen een gebrekkige eigen seksuele relatie de oorzaak te zijn. Een gemis aan inhoudelijke communicatie (mentale intimiteit) wordt vaak als een van de, zo niet de belangrijkste, oorzaken gegeven. Concreet: het wederzijds tekortschieten in het voeren van een goed gesprek en het delen van gevoelens welke exclusief zijn voor de partner, waardoor de onderlinge verbondenheid verloren is gegaan.

• Seksuele relatie (intieme verbondenheid)

In relatietherapieën over buitenrelationele relaties, of wanneer er sprake is van polyamorie, waarin seks een rol speelt, wordt dus ook de eigen seksuele relatie besproken.
Opvallend is dat vrouwen daarin opener zijn dan mannen (ook vaak aangehaald bij de communicatieproblemen). In alle gesprekken die ik hierover heb gevoerd, zijn de vrouwen opener over alle redenen van het vreemdgaan. Mannen daarentegen zijn doorgaans geslotener wanneer zij niet de vreemdgaande partij zijn en hebben moeite met te vertellen hoe zij in hun seksuele omgang met hun partner zijn of wensen te zijn.

Is het de man degene die vreemdgaat, dan kan hij prima verwoorden waarom hij dat heeft gedaan. Het is voor de man eenvoudiger om dan op een verwijtende toon over de onvrede over de seksuele relatie met zijn partner te spreken.
Komt het er op aan om te vertellen hoe de man de seksuele relatie heeft ervaren met zijn partner en is de vrouw degene die is vreemdgegaan, dan geeft de man in circa 75% van de voorkomende gevallen aan uitermate tevreden te zijn en geen veranderingen te wensen in de seksuele relatie. En dat terwijl de vrouw dan vaak haar onvrede uit over diezelfde seksuele relatie.

De oorzaak van deze verschillen is tweeledig.

1. Mannen ervaren het falen van de seksuele relatie als een persoonlijk falen. Zij achten zichzelf verantwoordelijk voor de kwaliteit van de seksuele relatie en achten zich verantwoordelijk voor de tevredenheid van hun vrouw/partner. Dit persoonlijk falen ondermijnt hun gevoel van mannelijkheid.
2. Mannen ervaren het als een belemmering wanneer zij over hun seksleven moeten vertellen aan een man. Ook hier speelt de status een rol. Een man kan veel moeilijker aan een andere man vertellen dat hij niet in staat is geweest zijn vrouw/partner seksueel tevreden te stellen. Het is niet voor niets dat haantjesgedrag en onderling opscheppen over de seksuele relaties, en vooral dé prestaties, onderwerp van gesprek zijn tussen mannen onderling, en niet het ervaren van de seksuele omgang door hun vrouwen. Mannen die seksueel onvoldoende presteren, zullen die niet zo snel met andere mannen bespreken. Zij houden of hun mond of scheppen extra op hoe goed ze wel niet zijn in bed.

• Veilige omgeving

In de relatietherapie probeer ik een veilig klimaat te creëeren, zodat openheid van zaken kan worden gegeven over de (seksuele-) relatie. Maar, wil een man er absoluut niets over kwijt, dan laat ik het daarbij.
Althans, voor het gevoel van de man. Ik help de man dan de kwestie onder woorden te brengen door de (seksuele-) omgang in andere woorden om te zetten. Woorden die voor hem veilig zijn en die zijn mannelijkheid niet aantasten. Het heeft geen nut de man zich oncomfortabel te laten voelen. Hij haakt dan af en laat zijn relatietherapie nog liever mislukken dan dat hij over zijn eigen schaduw heen zal stappen.
Dat is niet het doel van de behandeling. Mannen spreken zich vaker uit in rationele termen. Door door te vragen op wat het fout-gaan van de liefdesrelatie met hun hart doet, schakelen zij vervolgens, als een blad aan de boom, om naar de emotionele beleving van de relatieproblemen.

Zoals eerder gezegd: Vrouwen zijn veel opener. Zij hechten juist waarde aan het uiten van hun gevoel, de seksuele gevoelens en verlangens, maar ook hun behoefte aan mentale intimiteit. Daar waar de prestatiedrang bij de man centraal staat in de seksuele relatie, daar is het (inter-)persoonlijke gevoel bij de vrouw aan de orde. Het maakt haar niet uit hoe de man het doet, het maakt haar alles uit wat het met haar doet. De man gaat voor het orgasme, de vrouw voor de totale beleving, al dan niet met een hoogtepunt.
Het is dit proces dat centraal wordt gesteld in de relatietherapie. Het krijgen van inzicht in de verschillen van beleving van de (seksuele-) relatie en niet de prestatie.
Natuurlijk willen vrouwen dat hun mannen presteren. Maar op de eerste plaats staat hier het presteren op het gebied van genot, beleving, het opwekken van (seksuele-) gevoelens, het geven van aandacht, tederheid, passie en liefde. Pas daarna wordt de prestatie van de liefdesdaad genoemd, in de breedste zin van haar betekenis, als belangrijk. Vrouwen scheiden lust van liefde.

• Liefdevol castrerend

Opvallend is dat mannen vaak reageren met dat zij wel weten hoe zij met hun partner om dienen te gaan en dat zij dat ook kunnen én doen. Des te groter is de teleurstelling als vervolgens blijkt dat deze mannen het mis hebben. Hun vrouwen vertellen dit en geven vaak aan dat zij dit nooit eerder hebben gezegd. Vrouwen sparen hun mannen, zij zwijgen liever dan dat zij hun mannen liefdevol castreren……

Mannen, vrouwen vinden het fantastisch als jullie hen tonen hoe goed jullie wel niet zijn in bed. Hoe snel jullie dit wel niet kunnen afraffelen en zien hoe jullie daarna op jullie zij draaien en in slaap vallen (een oermechanisme overigens wat jullie niet kwalijk valt te nemen), dat vinden zij minder. Vrouwen hebben ook andere verlangens. Verlangens van tederheid, strelen, masseren, kussen, elkaar voelen en vooral veel aandacht voor een fijn (geil, stout) gesprek. Verlangens van aandacht, zij willen respect voelen en willen centraal staan, zich het uitgangspunt voelen van hetgeen er plaatsvindt. Vrouwen hechten aan het voelen. Het huidcontact, het totale contact. Niet alleen hun borsten, billen en geslachtsorganen zijn erogene zones, hun hele lichaam is dat. Er de tijd voor nemen en niet meteen van pats-boem-hatsiekiedee.
De daad duurt dan misschien maar een minuutje of drie, het seksuele genot, de erotiek uren.

(Voor de goede orde: bovenstaand voorbeeld is gerelateerd aan de gesprekken waarin de seksuele relatie tussen een man en een vrouw niet naar tevredenheid is verlopen en in een relatietherapie bij mij aan de orde is gekomen. Andere belevingen en opvattingen zijn evenzeer mogelijk, maar hier niet aan de orde gesteld)

Hoewel onvrede over de seksuele relatie vaak als oorzaak en reden wordt gegeven voor het vreemdgaan, blijkt in de praktijk het gemis van mentale intimiteit een veel belangrijkere reden te zijn om ontevreden te zijn over de relatie. De klik die met een nieuwe relatie wordt ervaren op dit niveau leidt dan vaak tot de fysieke intimiteit buiten de eigen relatie. Herstel van de verbinding, de verbondenheid, begint met het herstel van de mentale intimiteit. Pas daarna kan worden gewerkt aan herstel van de fysieke intimiteit. Door de partners met elkaar te laten praten, en actief aan dit communicatieproces te werken, worden de eerste stappen gezet naar het herstel van de liefdesrelatie.

Copyright©oncies 2020

Concies’ Blogs is een produkt van CONCIES mediation / relatietherapie / onderwijsdiensten

Wilt u meer weten? Kijk voor informatie op http://www.concies.nl

WEEK VAN DE MEDIATION 2020 (19-23 oktober)

Deze week is het de WEEK VAN DE MEDIATION. En net als vorig jaar heb ik dan een actie voor u. Maar dit jaar voeg ik daar een tweede actie aan toe.

*

TELEFOONACTIE 2020: U kunt mij, tijdens deze WEEK VAN DE MEDIATION, tussen 10.00 en 12.00 uur bellen met vragen over situatie waarvan u denkt dat mediation tot een oplossing kan leiden. U krijgt dan een gratis advies wat u het beste kunt doen.

📞 062.12.03.655

*

SPECIALE WEEK VAN DE MEDIATION-ACTIE 2020: U kunt dit jaar, tijdens deze WEEK VAN DE MEDIATION, tussen 10.00 en 12.00 uur een afspraak maken voor een gratis kennismakingsgesprek (ook in de avonduren). Hieraan zijn geen kosten verbonden, dus ook geen voorrijkosten, ondanks dat ik gewoon bij u thuis kom.

📞 062.12.03.655

*

LET OP: Er zijn een beperkt aantal gesprekken beschikbaar en OP = OP.

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Is een economische terugval naar het niveau van 2002 gezond voor de economie?

Covid-19 (corona/SARS cov-2) heeft nogal een impact gehad op de wereldeconomie en sinds gisteren is daar een tweede golf overheen gekomen. Overal werden (en worden opnieuw) coronamaatregelen ingevoerd. Op een haar na werd hierdoor de economie stilgelegd (vanwege de -intelligente- lockdowns). Overal werd (en wordt er opnieuw een beroep) op mensen gedaan om fysiek niet naar hun werk te gaan. Thuiswerken of thuiszitten-zonder-werk werd het nieuwe arbeidsethos. Alleen werknemers in de vitale sectoren mochten -onbekommerd- naar hun werk. Nou ja ‘mochten‘? Er is inmiddels sprake van een economische recessie die zijn weerga niet kent. De wereldeconomie wordt jaren teruggeworpen. Ook de economie in Nederland heeft een flinke deuk opgelopen. Er staat nog een fikse ontslaggolf voor de deur. Zo kreeg een van mijn kinderen onlangs te horen dat ook haar baan kwam te vervallen. Met haar stonden in een klap 179 werknemers op straat. En de vraag is of we slechter worden van deze economische terugslag?

–

Marcel Levi (CEO bij University College London Hospitals en daarvoor bestuursvoorzitter bij het AMC) kopte in de digitale versie van Het Parool: “Hoe erg is het als de economie terugkeert naar 2002?”

–

[BEGIN CITAAT]

Vette koppen in Britse kranten berichten over de duikeling van de economie door de coronacrisis. Een ‘ongekende’ economische krimp brengt het land in één klap terug naar het begin van deze eeuw. In andere Europese landen is het beeld ongeveer hetzelfde. Opgewonden tv-verslaggevers spreken van de grootste economische ramp in de geschiedenis. Diezelfde geagiteerde journalisten rapporteerden trouwens eerder over de ‘ongekende’ koersval op de aandelenbeurzen bij het begin van de coronamaanden, maar vergaten de afgelopen weken te berichten dat de waarde van de aandelen stilletjes alweer aardig in de buurt is van de pre-covidstand.

Hoe erg is het eigenlijk als de economie terugkeert naar het peil van achttien jaar geleden? Ik herinner me toch goed dat we in het jaar 2002 ook niet in lemen hutjes woonden en op koolzaad moesten kauwen. Het was eigenlijk een prima tijd, waarin we in redelijke welvaart leefden in een stukken minder overgekookte wereld. Minder onaangename scheldpartijen via Twitter en Facebook. Minder idiote ramsjvluchten en daardoor minder pulptoerisme in Europese hoofdsteden. Nog geen elektrische fietsen (voor 70-plussers minstens zo gevaarlijk als een coronavirus). En ongeveer identieke afleveringen van Goede Tijden, Slechte Tijden op televisie. In 2002 konden we ons opwinden over de terugkeer van FC Zwolle in de eredivisie en de komische kabinetten-Balkenende met de Lijst Pim Fortuyn.

Hoe vaak krijg je eigenlijk de kans de klok een kleine twintig jaar terug te draaien? Zouden we met de kennis van nu indertijd niet veel wijzere beslissingen hebben genomen? We waren vast eerder begonnen met de bescherming van ons milieu. Ook hadden we ongetwijfeld eerder raciale ongelijkheid in loopbaankansen en gezondheid (jawel, ook in Nederland) serieus genomen. En hadden we voordelen van de digitale revolutie wat eerlijker verdeeld over alle kinderen, rijk én arm. Of we hadden onze intensive care en ziekenhuisbedden meer laten meegroeien met een oudere bevolking en een groter inwonertal, zodat we ook wat beter bestand waren geweest tegen pieken van een virusepidemie. Of op zijn minst een adequate verpleeghuiszorg intact gelaten. Waarschijnlijk hadden we met alles wat we hebben geleerd in de afgelopen twintig jaar wat minder vertrouwd op ‘de markt’ en wat meer ingezet op publieke voorzieningen, gebaseerd op solidariteit.

Kortom, het is zo gek nog niet economisch een flink aantal jaren terug in de tijd te gaan. Natuurlijk is het voor mensen rampzalig als ze hun baan verliezen, maar misschien is dat voor sommigen ook een moment om eens na te denken over wat voor soort werk ze eigenlijk willen doen. Is al die extreem irritante telemarketing (“Een héle goede morgen…”) nou echt zo bevredigend? Een switch naar een functie in de zorgsector is misschien zo gek nog niet en geeft waarschijnlijk meer voldoening. Er zijn volop vacatures.

[EINDE CITAAT]

–

Economen zijn het in grote lijnen met elkaar eens. Er is niets verkeerds aan de terugval. Het wordt zelfs als een positieve ontwikkeling gezien voor de oververhitte economie van de laatste jaren. In die zin zouden ‘we’ blij moeten zijn met de terugval, maar wat gaat er gebeuren als covid-19 elk (half) jaar op deze wijze wordt bestreden? Er kan toch niet elke keer, ook niet op lokaal gebied, een lockdown worden afgekondigd? Daarvoor heb ik een alternatief geschreven in een eerder blog (zie: https://concies.wordpress.com/2020/06/19/het-probleem-van-de-coronacrisis-zit-m-in-het-beleid/).

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Nadat ouders zijn gescheiden dienen zij, in het belang van hun kinderen, bij elkaar in de buurt te blijven wonen

Als mediator ben ik, tijdens scheidingsmediations, betrokken bij het opstellen van de ouderschapsplannen (verplicht sinds 2009 als er kinderen zijn voortgekomen uit de relatie of wanneer er sprake is geweest van een huwelijk of geregistreerd partnerschap). Een onderdeel van het ouderschapsplan is het bepalen waar, en dan vooral hoever van elkaar, de ouders gaan wonen na de scheiding. Dit is vaak een gevoelig onderwerp, omdat de ouders zich dan gaan realiseren dat ze niet meteen mijlenver van elkaar kunnen gaan wonen. De belangen van de kinderen, om beide ouders gemakkelijk te kunnen bezoeken bijvoorbeeld, zijn bepalend en maatgevend. Het CBS heeft onderzoek gedaan naar hoever ouders, na een scheiding, gemiddeld van elkaar gaan wonen.

–

Het CBS schrijft hier het volgende over:

Na een scheiding blijven ouders meestal bij elkaar in de buurt wonen. Van de stellen met een of meer kinderen die in 2014 uit elkaar gingen, woonde drie kwart in 2018 minder dan tien kilometer bij elkaar vandaan. Ouders met kinderen in de basisschoolleeftijd, en ouders met een hoog inkomen blijven vaker bij elkaar in de buurt wonen. Zodra ouders een nieuwe partner vinden wordt de afstand doorgaans groter. Dat meldt het CBS op basis van een onderzoek over de periode 2014-2018.

Voor dit onderzoek zijn ouders (van verschillend geslacht) die in 2014 uit elkaar gingen, en een of meer thuiswonende minderjarige kinderen hadden, uit het bevolkingsregister geselecteerd. Dat waren ruim 29 duizend paren. De afstand tussen de woonadressen van de gescheiden ouders is in vogelvlucht gemeten op 1 januari 2015 (vlak na de scheiding), en op 1 januari 2018 (drie jaar na scheiding).

• Afstand na drie jaar wat groter

Vlak na de scheiding woonde 21 procent van de ouderparen tien kilometer of verder uit elkaar. Bij een kleine minderheid (5 procent) was de afstand meer dan vijftig kilometer. In de jaren na een scheiding verhuizen mensen relatief veel. Tussen 1 januari 2015 en 1 januari 2018 veranderde de onderlinge afstand van bijna twee derde van de gescheiden ouders. In de meeste gevallen gingen zij verder uit elkaar wonen. Op 1 januari 2018 woonde 26 procent van de paren tien kilometer of meer uit elkaar. Het aandeel dat op minder dan 2 kilometer afstand woonde, was in drie jaar gedaald van 43 naar 39 procent.

• Met schoolgaande kinderen dichter bij elkaar

Ouders met één gezamenlijk kind gaan doorgaans verder bij elkaar vandaan wonen dan ouders met meer dan één kind. Daarnaast speelt de leeftijd van de kinderen ten tijde van de scheiding een rol. Ouders van wie het jongste (of enige) kind jonger dan 4 jaar is wonen na de scheiding het verst uit elkaar. Als het jongste (of enige) kind in de basisschoolleeftijd is (4 tot 12 jaar) blijven ouders het dichtst bij elkaar in de buurt wonen. Uit eerder onderzoek bleek dat ouders van kinderen in de basisschoolleeftijd na de scheiding relatief vaak kiezen voor co-ouderschap.

• Ouders die vlak na scheiding in 2014 binnen 2 km van elkaar wonen

Hoe lager het inkomen, hoe verder ouders na de scheiding van elkaar wonen. Van de paren met een gezamenlijk inkomen dat tot de hoogste 20 procent behoort, bleef ruim de helft binnen twee kilometer van elkaar wonen. Bij de laagste inkomens was dat ruim een derde. Naast de hoogte van het inkomen speelt ook de inkomensverhouding tussen de partners een rol: tweeverdieners bleven vaker bij elkaar in buurt wonen dan eenverdieners.
Ouders op het platteland wonen na de scheiding doorgaans verder uit elkaar dan ouders in een stedelijke omgeving. Van de ouderparen die uit elkaar gingen in een (zeer) sterk stedelijke gemeente woonde 19 procent vlak na de scheiding tien kilometer of meer van elkaar. Bij ouderparen die zijn gescheiden in een niet-stedelijke woongemeente was dit 27 procent.

• Nieuwe partner vergroot de afstand

Ruim drie jaar na de scheiding woonde bijna een kwart van de gescheiden ouders met een nieuwe partner samen. Wanneer vaders en moeders gaan samenwonen met een nieuwe partner wordt de afstand met de ex-partner doorgaans groter. Als beide exen met een nieuwe partner zijn gaan samenwonen, woont ruim 40 procent meer dan tien kilometer uit elkaar. Als geen van beiden opnieuw is gaan samenwonen, is dat 22 procent.

Bronnen

• Statistische Trends – Meerderheid gescheiden ouders blijft bij elkaar in de buurt

Relevante links

•  Nieuwsbericht – Ruim kwart gescheiden ouders kiest voor co-ouderschap
•  Artikel – Shared residence after separation: a review and new findings from the Netherlands

–

Waar het CBS niet naar heeft gekeken is welke invloed de woonsituatie, na de scheiding, heeft op de onderlinge afstand tussen de beide ouders. Ook in 2018, en nog veel meer in 2020, is de invloed van de beschikbaarheid van een huurwoning medebepalend voor die afstand. Daarnaast verandert de afstand minder snel wanneer de beide ouders dan gaan beschikken over een koopwoning. En, eveneens niet in het onderzoek meegenomen, is dat de stedelijke omgeving nogal verschilt per stad. In de ene stad is de infrastructuur zodanig dat zelfs een relatief korte afstand zodanig is dat het kind of de kinderen lang dienen te reizen of onderweg veel situaties tegen kunnen komen die als onveilig voor het kind of de kinderen worden gezien. Tot slot speelt de bereidheid van de ouders een rol om voor vervoer te zorgen. Allemaal punten van aandacht (er zijn er nog veel meer hoor) wanneer dit onderdeel van het ouderschap bij mij aan de orde is tijdens de scheidingsmediation en welke niet door het CBS zijn meegenomen in hun onderzoek, maar wel in het belang zijn van het kind of de kinderen.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Huiselijk geweld tussen partners, daar lijden de kinderen onder

In mijn praktijk, zowel bij mediation als bij relatietherapie, kom ik best wel vaak situaties tegen waarin sprake is van huiselijk geweld. En dat kan heel ver gaan. Partners die, in het bijzijn van hun kinderen, elkaar voor rotte vis uitmaken. Partners die zo hard tegen elkaar staan te schreeuwen dat ze er nog schor van zijn als ze hun volgende gesprek met mij hebben. Een partner die mij Appt om hulp, omdat de beide partners elkaar kort daarvoor fysiek te lijf zijn gegaan. Maar ook dat een partner de andere partner dagenlang negeert en daardoor de sfeer te snijden is. Onderlinge spanningen als een van beide partners de woning betreedt bij terugkeer van het werk. Het is maar een kleine greep uit de vele voorbeelden die ik zou kunnen geven over huiselijk geweld (seksueel geweld in al zijn vormen nog buiten beschouwing gelaten). Het is eigenlijk geen nieuws, maar huiselijk geweld is schadelijker dan gedacht voor kinderen.

–

Probleemgezinnen hebben meer dan wekelijks te maken met geweld, gemiddeld 71 keer per jaar. Uit onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut blijkt dat huiselijk geweld veel heftiger is dan gedacht. Ook blijken de gevolgen voor kinderen groter. In meer dan de helft van de gevallen zijn kinderen niet alleen getuige van geweld tussen ouders, maar zelf ook slachtoffer. Gemiddeld gebeurt dat 1 keer per maand. Het gaat in de meeste gevallen om psychisch geweld zoals vernedering, uitschelden of dreigementen.

Zo kondigde een vader meerdere keren bij zijn kinderen (6, 8, en 11 jaar oud) aan dat hij ging scheiden van hun teringmoeder. Een dochter van 10 jaar sprak mij eens aan, in aanwezigheid van haar ouders, tijdens een gespreksronde, waarin zij mij haar blijdschap van mijn huisbezoek vertelde….omdat haar ouders dan ten minste geen ruzie met elkaar maakten. Een andere 12-jarige dochter vertelde mij over haar ‘vriend’. Een man van 28, waar ze zelfs bleef slapen, omdat het thuis wel een oorlog leek. Een man vertelde over zijn eigen schreeuwen, omdat zijn ex niet met hem wilde praten over de ellende waarin zij hun kinderen brachten door de scheiding. Een andere man was door zijn vrouw over zijn voeten gereden, waar de kinderen bij aanwezig waren, toen zijn vrouw, na de zoveelste slaande ruzie, met haar auto wegreed. En dan de moeder die jarenlang als sportvrouw in de watten was gelegd en nadat haar carrière voorbij was, haar gezin min of meer in de steek liet, omdat zij niet in staat bleek te zijn haar verantwoordelijkheden tegenover haar kinderen op zich te nemen en haar echtgenoot bij herhaling, waar de kinderen bij aanwezig waren, vertelde dat zij geen liefde meer voor haar man en kinderen voelde.

Fysieke mishandeling van kinderen komt in een derde van de gevallen voor. Kinderen worden verhoudingsgewijs vaker geslagen door ouders die in onmin met elkaar leven, dan kinderen waarvan de ouders geen onderlinge spanningen ervaren. Een stel vertelde over een situatie waarin de moeder met hun zoontje deelnam aan de avondvierdaagse en het huis van haar ex passeerde. De vader was naar buiten komen stormen en had het kind zijn huis in willen sleuren, omdat het niet de beurt van de moeder was om voor het kind te zorgen. En dat terwijl de vrouw door de school van haar kind was gevraagd om zijn klas die avond te begeleiden tijdens het lopen.

“Het is voor het eerst dat zo’n meting op grote schaal wordt gedaan, maar het valt echt tegen”, zegt een woordvoerder van het Verwey-Jonker instituut in 2018 tegen een verslaggever van de NOS. “Er zijn meer incidenten dan verwacht, de gevolgen zijn ernstiger en de doorwerking duurt langer. Het is heftiger dan verwacht.”

Door het geweld hebben kinderen uit probleemgezinnen vaker dan andere last van traumatische klachten, zoals depressiviteit, angst of PTSS. Ook ervaren kinderen emotionele onveiligheid en verloopt de hechting met ouders moeizaam. Door de psychische schade kunnen kinderen heftig reageren, bijvoorbeeld met vluchtgedrag of juist opstandigheid. Onlangs kwam mij nog ter ore dat een van de kinderen (8 jaar) al twee keer had aangegeven dat het overwoog uit het raam te springen van het appartement waarin het woonde, 10 hoog. Daarnaast heb ik kinderen meegemaakt die een terugval hadden in hun sociaal-emotionele ontwikkeling en doubleerden op school. Kinderen die zich ontwikkelden tot perfectionistische, aan faalangst lijdende, volwassenen, omdat ze nooit konden voldoen met hun goed bedoelde inzet om het hun ouders naar hun zin te maken. Menig kind is ervan overtuigd dat zij geen goed kind zijn (geweest) voor hun ouders en dat zij daardoor als volwassenen relationele problemen hebben of juist daardoor gaan scheiden of zijn gescheiden.

Ouders zaten bij mij aan de mediationtafel en waren niet in staat om hun persoonlijke vete ondergeschikt te maken aan de belangen van hun, weer in zijn broek plassende, zoontje. En hoe blij (gelukkig) reageerde hun zoon toen zij samen met een nieuw ouderschapsplan bij hem kwamen. Vooral omdat het ouderschapsplan geheel in het teken stond van zijn belangen. Het bedplassen en in zijn broek plassen was van de ene op de andere dag voorbij. Hij kon daardoor ook weer bij vriendjes blijven slapen.

De onderzoekers benadrukten in 2018 dat huiselijk geweld in alle lagen van de bevolking kan voorkomen, maar zien wel dat het in armere gezinnen vaker voorkomt. Bijna de helft van de gevolgde gezinnen heeft een inkomen van minder dan 1500 euro per maand. Ook werkloosheid en alcoholgebruik spelen een rol. Ruim de helft van de gezinnen kampte met werkloosheid, tegen 5 procent in de rest van de samenleving. Ook bleek meer dan 40 procent van de mannen en ruim 30 procent van de vrouwen een alcoholprobleem te hebben. In mijn praktijk zie ik daar anno 2020 de gevolgen van het coronabeleid van de overheid bij komen. De lockdown, het verplicht thuis moeten blijven, terwijl ook de kinderen thuis moesten blijven van school tijdens de intelligente lockdown, maar ook de massale ontslagen als gevolg van het sluiten van bedrijven. De stress in de gezinnen, de onderlinge irritaties, ergernissen en frustraties tussen partners, in het bijzijn van hun opgehokte kinderen. En dat in een tijd waarin ook de jeugdzorg faalt en veel kinderen aan hun lot worden overgelaten.

Het viel de onderzoekers in 2018 bovendien op dat veel ouders die met huiselijk geweld te maken hebben daar zelf in het verleden ook slachtoffer van zijn geweest (44 procent). “Er is sprake van een vicieuze cirkel die alleen kan worden doorbroken met goede en passende hulp aan kinderen én ouders”, concluderen ze. En daar besteed ik extra aandacht aan. Niet alleen tijdens relatietherapieën, juist ook tijdens scheidingsmediations: goed gezamenlijk ouderschap na de scheiding. Ouders mogen van mij elkaar niet meer liefhebben, maar dat doet niets af aan hun verplichtingen naar hun kinderen. Die hebben ze immers verwekt in de periode dat ze het nog goed hadden met elkaar. Althans, in de meeste gevallen. En toen konden ze ook goed voor hun kinderen zorgen. Dat mogen hun kinderen nu ook van hun verwachten. Zij hebben daar recht op.

Het onderzoek werd uitgevoerd onder bijna 1100 gezinnen met kinderen tussen de 3 en de 18 jaar. Zij waren in meer dan 100 gemeenten aangemeld bij steunpunt Veilig Thuis. Het Verwey-Jonker Instituut zal in de toekomst nog onderzoek doen naar het soort geweld en de kwaliteit van de hulpverlening. Het onderzoek loopt nog tot 2021.

–

Ik zal het onderzoek blijven volgen en ondertussen aandacht blijven vragen voor de kinderen die klem komen te zitten tussen hun ouders en daaronder lijden. Ik zal ouders melden dat ik, wanneer zij hun kinderen zo (psychisch/al dan niet bewust) blijven mishandelen, hun zal aanmelden bij Veilig Thuis, zodat de gezondheid van hun kinderen niet verder geschaad zal worden. Niet alleen vanuit mijn professionele standpunt, maar ook omdat ik het zelf van dichtbij heb meegemaakt. Geen enkel kind hoeft te moeten lijden onder het geweld dat hun ouders veroorzaken. En dat mag u echt een missie van mij noemen.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

EXTRA BLOG: Wist u dat iTunes van Apple u van tijd tot tijd bedriegt?

Onlangs kwam ik tot de ontdekking dat een aankoop (muziek-cd) van vorig jaar niet meer in mijn computer stond. Dat ontdekte ik doordat ik op zoek was naar iets nieuws en ik de eerdere aanschaf tegenkwam en er geen ‘speel af’ bij stond maar het prijskaartje.

Aanvankelijk dacht ik nog dat het aan mij lag. Dat ik dacht dat ik de cd had aangeschaft en dat dit niet het geval was. Gelukkig had ik alle facturen nog en al snel vond ik het bewijs dat ik de cd inderdaad eerder had gekocht. Maar ondertussen had ik hem ook opnieuw aangeschaft. Dat gebeurde op 16 september jl.

Om nu twee keer voor hetzelfde product te moeten betalen, vond ik te ver gaan, dus liet ik mij -door Apple- doorlinken naar het overzicht van mijn aankopen.

Nou, dat heeft Apple slim aangepakt, want dat overzicht gaat niet verder dan 90 dagen terug in de tijd en daardoor is het niet mogelijk om de bevestiging van de eerste keer van de aankoop te zien. Gelukkig bewaar ik alle digitale facturen en daarin vond ik het bewijs van de eerdere aankoop van ditzelfde product.

Dus nam ik contact op met iTunes/Apple. Keurig netjes via hun site en het ‘formulier’ dat dan dient te worden ingevuld.

Daarop ontving ik de volgende reactie: “We nemen contact met u op. Een medewerker bekijkt uw aanvraag en stuurt u binnen 48 uur een persoonlijk antwoord. In dat antwoord treft u een overzicht aan van uw verzoek. In de tussentijd kunt u misschien een oplossing vinden in een van deze artikelen:

Een terugbetaling aanvragen
Onbekende afschrijving
Als uw betaalmethode wordt geweigerd in de iTunes Store
Abonnementen bekijken, wijzigen of opzeggen

Uw incidentnummer is: XXXXXXXXXXX

Bedankt,
Apple“

Meteen gevolgd door het volgende bericht:

“Beste Kees,

Bedankt dat u contact met ons hebt opgenomen. Ik begrijp dat het u niet lukt om een terugbetaling aan te vragen en dat er producten zijn verdwenen. Ik zal mijn uiterste best doen om de kwestie voor u op te lossen. Beantwoord alstublieft deze e-mail en geef daarbij de volgende informatie:

• Een schermafbeelding van een eventuele (fout)melding die u krijgt.

• Een duidelijke beschrijving van de problemen die u ervaart.

• De bestelnummers van de aankopen waar het om gaat.

Bestelnummers van de iTunes Store beginnen met de letters ‘M’ (voor betaalde aankopen) of ‘R’ (voor gratis aankopen). U vindt het bestelnummer in de aankoopgeschiedenis van uw account.

Zodra ik deze gegevens heb ontvangen, ga ik de kwestie onderzoeken. Ik neem dan zo spoedig mogelijk contact met u op.

Met vriendelijke groet, Edwin”.

Ik reageerde hier als volgt: ” Beste Edwin. Ik ga komende dagen al mijn iTunes-facturen checken of het gekochte product (muziek) nog in mijn bezit zijn. Ik vermoed namelijk dat er meerdere zijn verdwenen. Ik geef je dan het volledige overzicht (factuurnummers en desgewenst een kopie van de factuur).Je hoort dus nog.”

Dat stemde nog tot enige tevredenheid in een goede en adequate afhandeling. Het leek mij evident dat ik mijn geld zou terugkrijgen voor het voor de tweede keer downloaden van hetzelfde product. Maar die gedachte bleek ijdel te zijn. Nadat ik alle facturen had gecontroleerd, was ik tot de ontdekking gekomen dat Apple al eerder één en hetzelfde product twee keer (2x) had gefactureerd. Dit had ik niet eerder gesignaleerd, omdat ik er vertrouwen in had dat Apple dit soort ‘onrechtmatigheden’ niet zou uitvoeren. Dat bleek een foutieve aanname te zijn geweest. Daarop stuurde ik een email, zoals ik dat inmiddels had doorgegeven, met de twee dubbele factureringen, inclusief de gevraagde gegevens. Je zou toch verwachten dat -wanneer je precies aan het verzoek voldoet- er overgegaan zou worden tot het terugbetalen van de dubbele betalingen. Maar niets bleek minder waar….

Apple liet mij het volgende weten:

“Beste Kees,

Vriendelijk bedankt voor uw reactie.

Ik heb bestelling met bestelnummer ‘MKTVGFMZTJ’ bekeken en gezien dat de beltoon ‘Jump’ inderdaad tweemaal is aangekocht. Echter is het voor ons niet meer mogelijk om deze dubbele aankoop voor u ongedaan te maken. Wij raden u aan om in een dergelijk toekomstig geval zo spoedig mogelijk contact met ons op te nemen. Wij kunnen vaak meer voor u betekenen wanneer een aankoop recent is gedaan.

Verder heb ik gezien dat de versie van het album dat u hebt gekocht in bestelling met bestelnummer ‘MKWNBYHD1J’, niet meer beschikbaar is in de iTunes Store. De versie die u recentelijk hebt aangekocht in bestelling met bestelnummer ‘MKWTQK09WL’ is nog wel beschikbaar in de iTunes Store.

Mogelijk is het album intussen verwijderd en opnieuw toegevoegd aan de iTunes Store. Helaas word het betreffende artikel dan gezien als een ander product en niet als een artikel dat u al had gekocht. Om deze reden is het nieuwe artikel bij u in rekening gebracht.

Als u de aankoop in bestelling met bestelnummer ‘MKWTQK09WL’ ongedaan wilt maken, dan kunt u zelf een terugbetaling aanvragen via ‘Meld een probleem’. Voor uw gemakt heb ik hieronder de link naar de betreffende pagina vermeld:

https://apple.co/refund

Opmerking: Houdt u er alstublieft rekening mee dat, wanneer een terugbetaling wordt goedgekeurd, u het recht verliest om het album te downloaden vanuit de iTunes Store.

Meer informatie over het aanvragen van terugbetaling voor apps of materiaal dat u bij Apple hebt gekocht, vindt u op deze pagina:

https://support.apple.com/nl-nl/HT204084

Ik vertrouw erop dat ik u hiermee voldoende heb kunnen informeren. Mocht u toch nog aanvullende vragen hebben, aarzel dan niet om opnieuw contact met ons op te nemen.

Ik wens u nog een prettige dag toe!

Met vriendelijke groet,

Edwin”

En het zal duidelijk zijn dat ik geen genoegen nam met dit antwoord. Dit omdat Apple dus gekochte producten uit The iTunes Store kan halen -en het dan blijkbaar ook bij de cliënt (koper) uit de aankopen verdwijnt, waarna de koper hetzelfde product opnieuw dient aan te schaffen en er dus voor de tweede keer moet betalen. Ik gaf Edwin te kennen dat ik van mening was dat hier sprake was van oplichting. Ik gaf tevens aan mij te beraden op juridische stappen tegen deze praktijken.

Daarop ontving ik de volgende email:

“Beste Kees,

Hartelijk dank voor uw reactie. Allereerst, mijn naam is Miklós, ik ben een Senior Advisor. Ik heb uw zaak in overleg met mijn collega Edwin van hem overgenomen en ik help u graag verder.

Ik begrijp dat u een terugbetaling wenst te ontvangen voor een aantal oudere aankopen waaronder een ringtone die niet meer beschikbaar is in de iTunes Store en een album die per ongeluk dubbel was aangekocht.

Gezien deze aankopen ouder dan 60 dagen zijn kunnen wij dit niet terugbetalen. Wij garanderen alleen de initiële download wanneer u een aankoop doet, het later opnieuw downloaden van een album is een extra service die we aanbieden, maar een die we niet kunnen garanderen. Om deze reden raden we u ook aan om een back-up van al uw aankopen te maken. U kunt in de volgende artikelen meer informatie vinden over het maken van een back-up:

https://support.apple.com/nl-nl/HT203977

https://support.apple.com/nl-nl/mac-backup

Verder kunt u er altijd nog voor kiezen om een terugbetaling aan te vragen voor de aankoop in MKWTQK09WL via de meld een probleem website:

https://apple.co/refund

Houdt u er rekening mee dat u dit artikel niet opnieuw kunt downloaden indien de terugbetaling is goedgekeurd.

Ik vertrouw erop dat ik u met bovenstaande informatie volledig heb geïnformeerd. Mocht dit niet het geval zijn, of heeft u nog andere vragen of opmerkingen, reageer dan alstublieft op deze e-mail. Ik help u dan met alle plezier verder.

Ik wens u nog een fijne dag.

Met vriendelijke groet,

Miklós – Senior Advisor“

–

Tot zover de correspondentie tussen mij en Apple/iTunes Store.

Wat mij nog het meeste verbaast zijn twee opmerkingen van ‘onze Miklós’. Hij beweert dat terugbetaling niet mogelijk is, omdat het aangeschafte product langer dan 60 dagen geleden is. Hoezo? Het gaat om een product aangeschaft op 16 september jl. Op dat moment minder dan 14 dagen daarvoor. En hij laat weten dat ik wel geld kan terug ontvangen, maar dan ben ik het product ook kwijt.

Stel u nou eens voor. Het gaat niet om een relatief weinig gedownload product, maar om een wereldwijd succes album met misschien wel meer dan één miljoen downloads/AANKOPEN. En Apple verwijderd dit hitalbum, laten we zeggen van €16,99? Daarna zet Apple het weer terug in de iTunes Store en die één miljoen kopers schaffen het album opnieuw aan. KASSA! Apple verdient 2x €16.990.000 aan hetzelfde album.

Dát noem ik oplichterij.

–

Copyright©️oncies 2020

Scheiden bij ziekte (bijv. Alzheimer)

Afgelopen maandag, 21 september, was het Internationale Alzheimerdag. Daarom dit blog over scheiden, waarbij onder meer ziektes als Alzheimer aan de orde kan zijn. Er openlijk over praten? Daarvoor is het nog een te groot taboe. Ik heb er de afgelopen jaren al meerdere keren mee te maken gehad: de echtscheiding vanwege de ernstige ziekte bij de partner.
Kanker, psychiatrische ziektebeelden, ziekten met de dood tot gevolg als Alzheimer, dementie en Huntington.
Maar ook echtscheidingen die te maken hebben met partners die gediagnostiseerd zijn in het autistisch spectrum, zoals Asperger, komen regelmatig voor, maar zitten nog behoorlijk in de taboesfeer.

Om een echtscheiding aan te kunnen vragen dragen echtparen doorgaans als argument aan dat hun relatie duurzaam is ontwricht en niet binnen een aanvaardbare termijn is te herstellen. Er is geen kans meer op verbetering. Hét argument kun je wel stellen.

En toch wordt het voor veel mensen een heel andere argument wanneer de ontwrichting wordt veroorzaakt door een ziekte of gebrek. Dan spreekt men meer over het verlaten van de zieke partner en dat wordt moreel veroordeeld.

Scheiden is prima, zolang de partner maar gezond is van lijf en leden. Hoewel…..wanneer de partner waarvan gescheiden wordt gek is en is gediagnostiseerd als chronisch psychiatrisch patiënt en bovendien opgenomen is in een instituut voor de rest van zijn of haar leven, dan blijkt men wel begrip te hebben voor een scheiding vanwege ziekte.
Maar, heeft de partner een dodelijke of chronische ziekte die een normale en gezonde relatie in de weg staat, dan is het commentaar niet van de lucht. Mensen hebben elkaar toch eeuwige trouw beloofd, in voor- en tegenspoed, tot de dood hen scheidt.
Dus dán verlaat je je partner niet….

Informatief

• Ziekte van Huntington
  Mijn allereerste echtscheidingsmediation was bij een echtpaar dat ging scheiden omdat een van de partners de Ziekte van Huntington had. Dit is een ziekte waarbij de hersenen worden aangetast. Doordat de verstandelijke vermogens afnemen en er psychische stoornissen optreden, wordt het onmogelijk om nog een normaal leven te leiden. De meeste mensen die aan deze ziekte lijden, sterven na 14 tot 16 jaar.
  Doordat deze partner veel begon te vergeten werden de kinderen regelmatig aan levensgevaarlijke gevaren blootgesteld. Het verstandelijk vermogen begon af te nemen en bizar gedrag kwam vaak voor. Goede en slechte periodes wisselden elkaar af, waarbij de tussenliggende periodes steeds korter werden. De man, die de Ziekte van Huntington had, wenste te scheiden omdat hij zijn vrouw en kinderen niet in de weg wilde staan voor een gelukkiger leven.

• Kanker
  Bij de tweede echtscheiding-vanwege-ziekte, waarbij ik betrokken was, was er sprake van een echtscheiding vanwege een tumor in de hersenen op een plaats waar dit niet was te verwijderen (inoperabel). De tumor ontwikkelde zich aanvankelijk heel langzaam, maar leidde al snel tot veranderingen in de persoonlijkheid en het karakter van degene die aan de ziekte leed. Van een liefdevolle partner veranderde deze in een despoot die het hele gezin terroriseerde (zonder dat dit bewust werd ervaren). Goede periodes wisselden met slechte af. Toen fysiek geweld begon toe te nemen besloot het echtpaar (samen) de stekker uit het huwelijk te trekken.

• Syndroom van Asperger
  In de derde situatie was er sprake van Asperger. Een van de partners had Asperger.
  Voorheen werd Asperger nog gekwalificeerd binnen de DSM-IV vanwege de autistisch gerelateerde kenmerken, maar dit wordt niet meer gedaan in de DSM-5. De pervasieve ontwikkelingsstoornis (PDD) werd als belangrijkste ASS-kenmerk beschouwd. Andere kenmerken zijn de beperkingen in de sociale interacties en een beperkende focus op interesses en activiteiten. Anders dan bij de klassieke stoornissen in het autistische spectrum is er geen sprake van vertraging in de ontwikkeling van de taalvaardigheid op lage leeftijd. Er is een normale tot hoge intelligentie en een gemiddelde neiging tot het maken van contact.
  Veel mensen die Asperger hebben, werken in functies die gerelateerd zijn aan boekhoudkundige en exacte vaardigheden.

Het initiatief tot echtscheiding

In alle drie de echtscheidingsmediations is het de zieke partner geweest die het initiatief heeft genomen om te gaan scheiden.
In alledrie de mediations was de motivatie hetzelfde: Ik wens dat mijn partner nu al kan gaan genieten van een zorgeloos bestaan en niet de lasten hoeft te dragen van mijn ziekte.
In alledrie de echtscheidingen zijn, voordat de echtscheidingsmediation zijn aanvang had, testamenten opgesteld.

De man die leed aan Huntington vergeleek zijn situatie met hoe hij deze had meegemaakt bij zijn ouders. Zijn vader was overleden aan Huntington en hij herinnerde zich hoe hij en de andere kinderen niet meer naar hem toe durfden te gaan. Dat was dan ook zijn enige angst: Dat zijn kinderen hem niet meer zouden komen bezoeken.
De echtscheidingsmediation was een langdurig proces, omdat ik steeds de mentale toestand van de man diende te controleren, opdat hij als volwaardig gesprekspartner kon deelnemen aan de gesprekken.
Daarnaast diende het ouderschapsplan zorgvuldig te worden opgesteld, waarin onder meer rekening werd gehouden met de periodes van adequaat kunnen reageren, en niet kunnen reageren, extra aandacht vroegen. Wie werd toeziend voogd en welke rol kreeg de verpleging?

De echtscheidingsmediation waarin het hersentumor een rol speelde is niet afgerond. Het echtscheidingsproces was gevorderd tot het echtscheidingsconvenant, en er waren al eerste afspraken gemaakt met betrekking tot de financiële afhandeling, toen de man kwam te overlijden.
Toch werd het ouderschapsplan uitgevoerd, omdat daarin de (toeziende) voogdij was vastgesteld en was geregeld wie de man vertegenwoordigde in het leven en de opvoeding van de drie minderjarige kinderen.

Het langste heeft de mediation geduurd waarin de vrouwelijke partner Asperger had. Dit kwam niet zozeer door de vrouw, maar vooral door de man. Ondanks een relatie van bijna 25 jaar, had de man nooit geleerd dat zijn vrouw alles letterlijk opvatte en zaken exact opnam zoals zij werden gezegd. Beeldspraak over bepaalde mail-wensen: Ik wil alles weten wat er met ons kind gebeurt, zouden tot honderden mailtjes per dag hebben geleid.
Ook hier diende het proces goed te worden bewaakt en dan met name met betrekking tot de letterlijke opvattingen. Bovendien had het paar een zoon die was gediagnostiseerd met PDD-NOS.
Om te voorkomen dat de mediation nog meer tijd in beslag zou nemen werden interventies uitgevoerd die tussen de gesprekken door al tot een speciale voorbereiding leidden. Bovendien werden derden in de gesprekken betrokken, omdat deze in het dagelijkse leven van de vrouw en het kind al een belangrijke rol speelden en zouden blijven spelen.

–

Een bijzondere scheidingsmediation speelde vorig jaar. Een echtpaar, waarvan de vrouw (78 jaar) dementerende was, had gezamenlijk het besluit genomen om, na ruim 50 jaar, uit elkaar te gaan. De man (82 jaar) kon het niet aanzien hoe zijn vrouw zichtbaar aftakelde en had haar te kennen gegeven dat hij van haar wilde scheiden. Aanvankelijk was de vrouw boos en vol verdriet geweest, maar had uiteindelijk ingestemd. Kort na de start van de mediation kreeg ik een vertegenwoordiger van hun kinderen aan de telefoon. Waar ik in vredesnaam mee bezig was? Ik heb de betreffende persoon toen uitgelegd dat het de keuze van hun ouders hun keuze was. Daarnaast heb ik met hun ouders gesproken of het vermogen van beide partijen om tot deze beslissingen te komen. Waren zij nog beslissings- en handelingsbekwaam. En ik vond dat ze dat beiden nog waren; ik zou dat ook tijdens de gesprekken bewaken. Tijdens de mediation werden creatieve oplossingen gevonden. Sterker nog, partijen besloten een tweede huis naast hun huidige woning te bouwen. Daar zou de man in gaan wonen, zodat de vrouw in haar vertrouwde omgeving kon blijven. Bovendien zouden ze twee keer per week samen koken en eten. Daarnaast werd particuliere zorg ingeschakeld en hoefde de man zich geen zorgen te maken om zijn vrouw en ondertussen voor zijn eigen welzijn gaan zorgen.

De familie was zeer te spreken over de gevonden oplossingen en nam een aantal zorgtaken op zich. Deze mantelzorg werd zorgvuldig georganiseerd en werkt nog tot op de dag van vandaag.

–

Kanttekeningen
Het is volkomen voorbarig om te oordelen over een echtscheiding waarin een van beide partners ziek is.
Voor buitenstaanders is het nagenoeg onmogelijk een oordeel te vellen over de motieven die hebben geleid tot de beslissing om te gaan scheiden.
Buitenstaanders gaan er vaak van uit, dat de gezonde partner degene is die het initiatief heeft genomen tot de echtscheiding, en dat is in de meeste gevallen ook juist. Maar, als buitenstaander heb je geen zicht op de werkelijkheid en zou het maar zo kunnen voorkomen dat het andersom is geweest.
Mijn ervaring met partners van mensen met Huntington is juist dat de gezonde partner niet wil scheiden, juist vanwege de Huntington en het lot dat de andere partner staat te wachten wanneer die alleen verder moet.

Ik ben een voorstander van scheiden bij ziekte. Zeker wanneer deze ziekte de relatie duurzaam ontwricht en tot (blijvende) psychische traumata kan leiden.

Ik acht mij bevoorrecht met de beschreven ervaringen. Onlangs werd ik benaderd door een hulpverlener in de zorg rondom autisme. Ook zij beschreef een haast onhoudbare situatie, maar ook dat de partner er nog niet aan toe was om te gaan scheiden.

Scheiden doe je dan ook niet zo maar even wanneer je getrouwd bent met iemand die een chronische ziekte heeft, die beperkingen heeft in zijn of haar functioneren of die een ziekte heeft die met zekerheid de oorzaak zal zijn van veel verdriet en ellende, en uiteindelijk de dood.

Daarvoor moet eerst nog heel wat gebeuren.

Meer informatie?
Bel: 0621203655
Mail: info@concies.nl

Copyright©oncies 2019/2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Johan Cobussen (1883-1973)

Soms sta je zomaar even stil bij het leven van een bijzonder mens. Zomaar, omdat deze persoon al bijna een halve eeuw uit je leven is verdwenen. In dit geval bij het leven van een man die zeer bepalend is geweest voor- en in mijn leven, mijn bloedeigen grootvader. De vader van mijn moeder. De man waarbij ik in huis woonde tot mijn 6e. De man waarmee ik op mijn 7e mijn slaapkamer deelde (in een piepklein rijtjeswoninkje aan de W. Kerstenweg in Renkum). De man die ik altijd tegemoet liep als hij bij ons op bezoek kwam en vanuit het bejaardenhuis ‘Het Beekdal’ in Heelsum kwam gelopen. De man die op zijn sterfbed alleen nog een teken van leven gaf op het horen van mijn laatste groet aan hem. Over zijn invloed op mijn leven gaat dit speciale blog vandaag, zijn sterfdag in 1973.

–

Joop Cobussen, zoals hij door iedereen genoemd werd, was twee keer getrouwd, kreeg een groot aantal (13 als ik mij niet vergis) kinderen en was een ondernemende man. Hij had een huis aan de Hogekampseweg en voerde daarin een kleine winkeltje, terwijl hij ondertussen ook, op zijn Solexje, de omgeving afging om verzekeringspolissen te slijten. Hij kocht, vlak na de tweede wereldoorlog, een draaimolen. Zette die voor het huis in de tuin en vroeg mijn oma ‘wat ze er van vond en of ze met hem meeging, het kermisleven in’. Waarop mijn oma de haast legendarische woorden sprak: “Die molen er uit of jij er uit.” Mijn opa koos voor het eerst en was zijn winkeltje in ondergoed en bedlinnen begonnen.

Hij zorgde ervoor dat een van zijn dochters niet het schandaal van het dorp werd door haar aan de man te helpen. Ze zou manloos moeder (van mij) zijn geworden als hij zich niet had ingespannen om een man (niet mijn biologische vader dus, dat was een getrouwde man uit het dorp) naast haar te krijgen. Nog voordat ik geboren werd waren ze getrouwd.

Naast ‘ons gezin’ woonde ook een jongere broer van mijn moeder in hetzelfde huis. Dat soort situaties konden eind jaren vijftig van de vorige eeuw nog. Hoe dan ook, ik liet mij elke ochtend op mijn billen van de trap zakken om bij mijn grootouders aan te schuiven voor een beschuitje met jam. Dan praatten mijn opa en ik over hoe wij samen de wereld zouden verbeteren en wel even alle problemen zouden oplossen. Hij bedacht dan de meest idiote dingen en mijn oma sprak hem dan streng en bestraffend toe. Zij vond dat hij niet dit soort onzin mocht uitspreken, waarop hij het alleen maar erger maakte en mij, met een vette knipoog, het volgende ‘wereldprobleem’ voorlegde.

Mijn oma overleed in 1964 en wij verhuisden kort daarna naar de W. Kerstenweg. Ik bracht hem elke avond, in een pannetje, een warme maaltijd. Ik reed dan op mijn fietsje naar hem. Daarbij ben ik zelfs een keer gevallen, uitgegleden in de sneeuw. Ik heb toen zijn eten, dat op straat was beland, teruggeschept in het pannetje. Hij heeft er nooit iets over gezegd of over verteld aan mijn moeder. Die hoorde het, dagen later, van mij. Niet lang daarna kwam mijn opa bij ons wonen. Omdat er maar weinig ruimte in huis was, werd er een bed voor hem bij mij in de slaapkamer gezet. Ik ben een kort-slaper, dus was ik altijd nog wakker als mijn grootvader naar bed ging. Hij deed altijd heel zachtjes, maar zodra hij in bed lag, fluisterde hij altijd: “Slaap je al, kidje?” En natuurlijk sliep ik dan nog niet. Steevast begon hij dan altijd dezelfde soort vragen aan mij te stellen. “Kidje, zou jij wel een auto willen zijn?” En mijn antwoord was steeds weer dat ik dat niet wist. Hét signaal voor mijn opa om dan met de meest onzinnige argumenten te komen waarom hij dan geen auto, of wat dan ook, wilde zijn. We hadden dan de grootste lol en mijn moeder moest er dan meerdere keren aan te pas komen om ons stil te krijgen. Alsof ze een stel kinderen toesprak klonk het dan door de muur: “SLAPEN JULLIE!” En elke ochtend werd mijn opa dan berispend toegesproken dat hij mij weer wakker had liggen houden.

Mijn opa was de slechtste oppas die ouders zich maar konden wensen. Voor mij was hij de beste. Want zodra mijn ouders de deur uit waren, kroop ik mijn bed uit en dan gingen we samen televisie kijken. Dan gingen de lampen uit en zaten we samen in ‘onze bioscoop’. Dat ging altijd goed, zelfs als mijn ouders onverwacht vroeger thuis kwamen. Dan zette hij snel de televisie uit en deed net alsof hij mij ‘net toevallig op dat moment weer terug naar bed bracht, omdat ik even naar de wc moest’.

Uiteindelijk ging hij in Het Beekdal in Heelsum wonen, waar hij zich -uiteindelijk ook als oudste bewoner- als een ware Casanova tegenover ‘al die jonge vrouwen’ gedroeg en als rokkenjager bekend stond. Maar wij namen geen afscheid. Zo vaak we maar konden zochten wij elkaar op. Kwam mijn opa niet naar ons huis, dan ging ik wel naar hem toe. Dan ging het dressoir open en werd de rol beschuit gepakt en een pot jam en aten we samen ‘ons’ beschuitje. Als hij naar ons kwam, liep ik hem altijd tegemoet. Dan liepen we samen op en hadden we onze traditionele gesprekken. Ging hij weer terug naar Het Beekdal, dan mocht ik hem wegbrengen, “maar niet verder dan het einde van de Groeneweg”, waar we ons natuurlijk niet aan hielden. Ik liep dan toch mee tot aan de ingang van het terrein rondom Het Beekdal en rende daarna terug naar huis, zodat -althans dat dacht ik als ventje van amper 7-8 jaar- het net leek alsof ik mij netjes aan de afspraak had gehouden. Dit hebben we jarenlang volgehouden.

Het was voor mij dan ook de grootste ramp toen ons gezin in 1967 naar Delfzijl verhuisde. Weggaan uit Renkum vond ik niet erg, maar weggaan van mijn opa des te meer. En we hadden niet de (financiële) middelen om, met enige regelmaat, bij hem op bezoek te gaan en daardoor heb ik hem in de zes jaren die volgden nog maar een paar keer gezien. Kwam hij een weekje bij ons logeren, dan was ik in staat om te spijbelen van school om met hem rond te hangen, buiten het zicht van mijn moeder natuurlijk.

Op 18 september 1973 , vandaag 47 jaar geleden, overleed mijn grootvader na een kort ziekbed. Vele jaren later dan dat hij zelf, voorafgaand aan zijn volgende verjaardag op de uitnodigingen aan zijn kinderen had aangegeven. Hij schreef dan altijd dat hij ‘mogelijk zijn volgende verjaardag niet meer zou halen’. En met jaren-later bedoel ik al gauw een jaar of vijfentwintig. Op dezelfde uitnodiging stond dan vermeld: “En vergeet de …. niet”, waarmee hij zijn zo geliefde sigaren bedoelde. Mijn grootvader had een kleine hersenbloeding gehad, mogelijk een TIA, en was tegen zijn zin overgebracht naar het ziekenhuis. Hij was hier zo boos over geweest, dat hij het leven opgaf.

Ik herinner nog hoe mijn ouders hals over kop vertrokken, omdat ze gebeld waren over zijn snel verslechterende gezondheidstoestand. Wij, de kinderen, mochten niet mee. Het aan het bed zitten van iemand die stervende was was niet gezond voor kinderen. Aan het einde van de avond waren ze weer teruggereden naar Delfzijl, ‘omdat het geen zin had gehad om bij hem te blijven, omdat hij niet meer bij bewustzijn was’. Bij het afscheid nemen had mijn moeder hem ‘de groetjes van Kidje’ in zijn oor gefluisterd. Een korte kreun was zijn reactie geweest. De volgende ochtend werden zij ingelicht dat hij in de nacht was overleden. En om eerlijk te zijn, ik heb nooit begrepen hoe zij hem die avond hadden kunnen verlaten en hem in zijn eentje hebben laten sterven.

Zijn uitvaart werd een feestje. Althans voor mij en een paar van mijn neven. We haalden herinneringen aan hem op en ik vertelde honderduit over onze ochtenden, middagen, avonden en nachten. Hoe wij hadden gelachen en vooral hoe hij mij had laten lachen.

–

En als ik dit nu opschrijf, dan zie ik hoeveel ik van hem heb meegekregen. zijn onzinnige humor -tot soms grote ergernis van mijn zoon-. Ik kan ‘urenlang’ de meest onzinnige dingen uitkramen en doen, waardoor ik de clown ben in droevige dagen. Zijn positieve instelling naar het leven, én zijn gevoel voor de medemens, want dat had hij. Voor hem was ieder mens, al dan niet in zijn diepste wezen, een goed mens. “Mensen worden niet slecht geboren, mensen worden slecht gemaakt”, zie hij altijd. Een opvatting die soms op het randje van naïviteit balanceert, maar waar ik mij maar wat graag aan vasthoudt. Het maakt het voor mij mogelijk mijn werk te doen. Ik geloof in mensen en zie overal de positieve kanten of mogelijkheden van in. Wat heb je aan negativiteit? En, en dat vind ik misschien nog het spannendste ook, ik hoop ooit een opa te worden zoals hij voor mij is geweest. Een baken in een roerig jong leven. De steun en toeverlaat waarop ook mijn kinderen hebben kunnen rekenen en waarop mijn kleinkinderen te zijner tijd moeten kunnen terugvallen.

O ja, ook ik scheer mijn kop kaal. Net als hij dat altijd deed. Ik ben dat ooit -onbewust- gaan doen en het komt nu naar boven, nu ik aan hem zit te denken.

Dankjewel ouwe….je hebt een echte Cobussen van mij gemaakt.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–