Een uithuisplaatsing van kinderen gebeurt nog altijd met de natte vinger.

In mijn werk als mediator/relatietherapeut komt het regelmatig voor de kinderen klem komen te zitten tussen de ruziënde ouders. Noch de vader noch de moeder trekt zich hier ook maar iets van aan of ze ontkennen het hele gebeuren. En dat terwijl ik er soms zelf bij aanwezig ben. In de afgelopen weken heb ik heb ik verschillende blog gepubliceerd over huiselijk geweld, waaronder ook een blog waarin ik voorbeelden beschrijf van situaties waarin de kinderen klem komen te zitten door dit geweld. In mijn werk stel ik de ouders dan voor de keuze: Óf ze stoppen met het gedrag dat schadelijk is voor hun kinderen óf ik doe melding bij het meldpunt voor huiselijk geweld/kindermishandeling.

–

In de praktijk pakt het in 99% van de gevallen goed uit. Aanvankelijk krijg ik eerst te maken met boze ouders. Pas nadat ik hen (vaak voor de tweede of derde keer) heb uitgelegd om welke redenen ik melding maak, begrijpen de ouders wat er aan de hand is en beloven ze beterschap.

Doordat ik in dit soort situaties ook altijd een kindgesprek voer, bij scheidingszaken sowieso altijd, hoor ik van de kinderen of de ouders zich aan hun beloftes hebben gehouden. Want, waar het mij omgaat, is dat het welzijn, de gezondheid én de belangen van de kinderen voor beide ouders voorop staat. De kinderen hebben er immers niet voor gekozen dat zij uit de relatie tussen hun ouders zijn voortgekomen. Laat staan dat zij verantwoordelijk zijn voor de gebrouilleerde en verkilde relatie tussen hun ouders. Hoewel uitzonderingen deze regel wel eens bevestigen.

Tot slot, in dit uitgebreide voorwoord nog even dit. Ik laat ouders ook altijd in het ouderschapsplan opnemen wie de voogdij over hun nog minderjarige kinderen dient te krijgen in geval hen beiden iets overkomt. Ik laat dit ouderschapsplan ook altijd bij een notaris bevestigen, zodat het een akte wordt waarmee de kinderrechter rekening dient te houden in geval er een voogdij dient te worden geregeld. Daarmee voorkom ik waarover de rest van dit blog gaat, bij uithuisplaatsing, want het onder voogdij stellen van kinderen kan betekenen dat de kinderen apart worden ondergebracht bij verschillende voogden, die ook nog eens heel ver van elkaar wonen.

–

Onderstaande tekst, uit 2020, wil ik u niet onthouden. De volledige tekst is geciteerd.

[BEGIN CITAAT]

Juridisch adviseur Mariëlle Bahlmann van jeugdorganisatie Defence for Children pleit in een online rapport om de Nederlandse wet rondom de uithuisplaatsing van meerdere kinderen uit een gezin aan te passen. Er moet duidelijk komen te staan dat broers en zussen samen geplaatst moeten worden bij uithuisplaatsing, tenzij uit onderzoek blijkt dat dit niet in het belang van (één van) de kinderen is. In het VN-Kinderrechtenverdrag en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) staat dat een kind het recht heeft op bescherming van zijn gezinsleven. Het recht om samen op te groeien met je broers en zussen hoort hier volgens Defence for Children ook bij. We legden deze stelling voor aan Ineke Glissenaar, ontwikkelaar op het gebied van het voorkomen van uithuisplaatsingen bij OZJ.

TEKST: Ismay Gossen

Een kinderrechter kan in uitzonderlijke gevallen bepalen om een kind onder toezicht te stellen en deze uit huis te laten plaatsen. Volgens juridisch adviseur Bahlmann ‘bevat de wet wel een voorkeursbepaling over waar [een pleeggezin of gezinshuis], maar niet over met wie het kind uit huis wordt geplaatst’. Ze stelt dat in de richtlijnen rondom uithuisplaatsing en pleegzorg voor zorgprofessionals hier wél wat over geschreven is, maar dat deze richtlijnen niet ‘dwingend van aard’ en ook niet ‘eenduidig’ zijn. Dus enerzijds staat er in deze richtlijnen beschreven dat de keuzes die er gemaakt worden het beste voor het kind moeten zijn, lees: samen met broers en zussen geplaatst worden. Anderzijds is er ook in deze richtlijnen te vinden dat er van dit uitgangspunt afgeweken kan worden op het moment dat een pleeggezin hen niet samen kan opvangen. Dus, niet meer de beste optie voor het kind.

Ook rondom het recht om je broers en zussen te blijven zien na uithuisplaatsing zijn er wat Bahlmann betreft te veel onduidelijkheden. Zo is er niet omschreven hoe deze omgangsregeling in de praktijk ingevuld moet worden. Deze invulling wordt nu grotendeels door de jeugdzorgverlener bepaald. Als deze omgangsregeling te lang blijft liggen of er niets aan gedaan wordt, ‘bestaat het risico dat zij elkaar niet regelmatig zien en van elkaar vervreemden of dat zij de rechter moeten vragen om een omgangsregeling vast te stellen.’ Daarnaast heeft ieder kind het recht zijn mening te geven over de vraag of het samen geplaatst wil worden met zijn broers en zussen.

Wetswijziging
In het VN-verdrag over kinderrechten en in het EVRM is te lezen dat iedere verdragsstaat, dus ook Nederland, verplicht is om wettelijke maatregelen te nemen om kinderen te beschermen tegen onrechtmatige of willekeurige inbreuk op hun gezinsleven. Dit wordt nu nageleefd wat betreft kinderen en hun ouders, maar is nog onvolledig wat betreft het samenleven met broers en zussen. Dat leidt er volgens Bahlmann toe dat broers en zussen in de praktijk dus ook niet altijd samengeplaatst worden, ook in gevallen waarin dit wel in het belang van de broers en zussen was geweest. Wat haar betreft zou de nationale wetgeving aangepast moeten worden.

Ze stelt: ‘Om recht te doen aan hetgeen in internationale regelgeving en rechtspraak is bepaald, verdient het aanbeveling om in de nationale wet het uitgangspunt‘samenplaatsing, tenzij’ te verankeren. Wanneer broers en zussen niet samen worden geplaatst, dient in de praktijk ingezet te worden op regelmatige omgang tussen broers en zussen zodat zij niet van elkaar vervreemden, tenzij de omgang niet in het belang van (één van) de kinderen is.’ Bahlmann geeft aan zeker niet te denken dat het met een wettelijke bepaling alleen alles geregeld is. ‘Er zijn ook praktische belemmeringen waardoor broers en zussen van elkaar worden gescheiden, zoals het tekort aan pleeggezinnen en gezinshuizen waar broers en zussen samen terecht kunnen. Het rapport laat zien dat ook hier een belangrijke taak voor de overheid ligt.’

Mogelijkheden thuis
OZJ-ontwikkelaar Ineke Glissenaar heeft het tijdens haar loopbaan helaas vaker meegemaakt dat meerdere kinderen of alle kinderen van een gezin uit huis geplaatst moeten worden. ‘In zeer complexe gezinssituaties waarbij bijvoorbeeld de vader in de gevangenis zit en de moeder verslaafd is. Als het dan om veel kinderen gaat, kunnen die nog wel eens allemaal ergens anders terechtkomen.’ Glissenaar meent dat het verwateren van contact met broertjes en zusjes zeker schadelijk kan zijn voor kinderen die uit huis geplaatst worden. ‘Ieder kind is het gewend om samen met zijn familie op te groeien. Je ziet je ouders al niet meer, dan wil je niet ook nog anderen uit je vertrouwde omgeving kwijtraken. Je broers en zussen hebben dezelfde situatie meegemaakt, waardoor je zowel de leuke als de minder leuke dingen kan delen. En elkaar beter begrijpt.’

Bahlmann is dat er meerdere malen wordt aangegeven dat je pas kinderen uit huis moet plaatsen als het ‘echt echt echt niet anders kan. Het is een prikkel om te zeggen: kijk vooral naar wat er thuis nog wel mogelijk is. En zet dat ook in.’ Toen Glissenaar jaren terug bij een expertteam zat dat creatieve oplossingen moest bedenken voor complexe gezinssituaties, was dit ook haar streven. ‘We hadden ooit een gezin met acht kinderen, waarvan de vader was overleden en de moeder ernstig ziek was. Geen enkele instelling uit het team kon de kinderen allemaal opnemen. Toen hebben we gezinshuisouders gezocht die bij hen in huis konden wonen, zodat ze allemaal bij elkaar konden blijven.’

Financiële ondersteuning
Ook voor een gezin met elf kinderen werd een alternatief gevonden toen zij vanwege grote opvoedingsproblemen en ‘vluchtgevaar’ uit huis geplaatst dreigden te worden. ‘Zowel ouders als kinderen konden in één huis blijven wonen, maar zij kregen 24 uur per dag hulpverlening in huis. Het gaat om heel veel geld, maar minder dan dat je ze uit huis plaatst. Uiteindelijk blijkt zo’n oplossing enorm gunstig voor de kinderen. En de ouders, want deze hebben ook geleerd om met hun issues om te gaan.’ Dat is ook waar het volgens zowel Glissenaar als Bahlmann om gaat: dat er altijd naar de beste mogelijkheden voor de kinderen moet worden gezocht. Dat kan dus ook betekenen dat er eerst moet worden bekeken of kinderen niet bij opa en oma, vrienden of buren terecht kunnen. ‘Dat kan ook voor drie dagen zijn, of een paar weken. Naast fulltime is er ook parttime pleegzorg.’ Vaak ligt het niet aan de welwillendheid van een opa en oma, maar laat hun AOW het niet toe om één of meer kinderen in huis te nemen. ‘Gemeenten zouden ook moeten kijken naar het financieel ondersteunen van zulke grootouders, die zonder hulpverlening deze kinderen kunnen opvoeden.’

De vraag of deze aspiraties ook in de Nederlandse wet moet worden opgenomen vindt Glissenaar moeilijk te beantwoorden. ‘Mijn privémening is nu ‘nee’. Als je het in de wet vastlegt, moet je het ook waar kunnen maken. Ik zie liever dat we het bij hulpverleners in hun hoofd moeten krijgen dat er eerder naar hulp in huis wordt gekeken. En als dat echt niet kan, dat er wordt gezocht naar bekenden waar de kinderen kunnen wonen. Dat ze stilstaan bij de vraag: wat gun je je eigen kind? Ga daarvoor en ga tot het gaatje. En dat gemeenten financiële ondersteuning bieden, zodat de familie meer armslag krijgt. Als het dan echt niet lukt om zorgprofessionals hiernaar te laten handelen, kan je altijd nog met de wet ‘dreigen’.’

[EINDE CITAAT]

Wat doet het coronavaccin of een vaccin in het algemeen?

Onderstaande tekst kan door sommigen als aanstootgevend worden ervaren. Dat blijkt uit de reacties die ik ontvang van deze mensen. Met name zij die tegen het vaccineren zijn en geloven in niet-wetenschappelijk bewezen of onderbouwde (complot-)theorieën menen zich schofferend te moeten uiten naar mij.

Het lezen van dit blog staat u geheel vrij. Net als dat u gelooft in wat dan ook. Ik veroordeel u niet, dan is het wel zo netjes als u mij ook niet veroordeelt. We leven in een vrij land met normen en waarden wanneer het onder meer om fatsoensnormen gaat.

–

MIJN BLOG:

De vaccinatiecampagne tegen SARS CoV-2, ook wel covid-19 of corona genoemd, is eindelijk in een fase terecht gekomen, waarin het van enige betekenis kan zijn. Want vaccineren is zinvol en heeft een doel.

–

Vaccineren wordt niet gedaan om mensen te voorzien van een microchip of een ander iets waardoor ze kunnen worden gevolgd in hun doen en laten of om mensen te manipuleren. Vaccineren wordt gedaan om het lichaam in een soort van paraatheid te brengen tegen ziektekiemen. En het betreft dan eigenlijk altijd ziekteverwerkers behorende tot de virussen. Bacteriën en schimmels kunnen gemakkelijk, althans nog wel en behoorlijk relatief, worden bestreden met anti-biotica. Virussen zijn daar ongevoelig voor. Wanneer we dus ziek worden van een virus dan moeten we de ziekte maar uitzieken. En daarna, of daarvoor zoals tegenwoordig wordt gedaan door middel van de griepprik, vaccineren, zodat men bij een volgende besmetting minder of zelfs helemaal niet meer ziek wordt.

Vaccineren is eigenlijk gemeengoed. Zo worden baby’s al op heel jonge leeftijd tegen verschillende ziektes gevaccineerd. Anderen worden gevaccineerd wanneer een bepaalde ziekte zich in hun omgeving (vaak familie) voorkomt. Weer anderen worden gevaccineerd, omdat dit specifieke (dodelijke) ziektes in de toekomst minder snel kunnen optreden. En weer anderen worden gevaccineerd vanwege de eisen die aan hen worden gesteld als zij op reis willen. Met name de vaccinatie die verplicht zijn om op reis te kunnen naar bepaalde landen stuiten op weinig weerstand. En dat is best bijzonder als dit in het licht wordt gesteld van het huidige vaccineren vanwege corona. Weerstand….

Dat is dus ook het geval bij het virus dat wij inmiddels maar al te goed kennen: covid-19. Een virus dat niet iedereen ziek maakt en op zichzelf niet eens dodelijk is. En toch heeft het al meer dan drie miljoen levens gekost. Doden die vooral vallen doordat bij de slachtoffers al bestaande onderliggende gezondheidsproblemen aanwezig zijn. Mensen uit de zogenaamde risicogroepen.

Een vervelend bijkomend probleem bij covid-19 is, is dat het een zogenaamd retrovirus is. En dat houdt in dat het constant muteert. De structuur van het virus verandert daardoor continu en het bestrijden van het virus wordt er niet gemakkelijker door. Sterker nog, het virus zal nooit meer verdwijnen en net als het influenza-virus, dat de griep jaarlijks veroorzaakt, zal het steeds weer de kop opsteken en voor zieken én doden zorgen. Wetenschappers vrezen nu al de griepgolf van komend najaar.

Gelukkig is de farmaceutische industrie hard aan het werk gegaan om een effectief en (relatief) veilig vaccin te ontwikkelen. Helaas zijn daarbij enkele vaccins die een verhoogd risico dragen met betrekking tot de bijwerking en complicaties. Bijwerkingen zijn relatief minder belastende gevolgen van de vaccinatie. Daarbij kunnen we denken aan een gevoelige plek op de plaats waar het vaccin is gezet, hoofdpijn, spierpijn, koorts of verhoging, enkele dagen van griepachtige verschijnselen tot enige tijd van vermoeidheid. Complicaties daarentegen zijn van een veel ernstige soort. En in dit geval gaat het om problemen in het mechanisme van de bloedstolling in de vorm van trombose en verlaging van de bloedplaatjes. Deze kunnen leiden tot de dood, en dat is nu net wat niet de bedoeling is van het vaccineren.

–

Wat is dan wél de bedoeling van het vaccineren tegen covid-19?

In de eerste plaats is dat ter bescherming van het eigen lichaam. In het lichaam wordt het afweermechanisme, dat 24/7 al actief is tegen heel veel andere ziekteverwekkers, op scherp gezet tegen dit specifieke virus. Er worden door het lichaam antigenen aangemaakt die, wanneer het virus het lichaam binnendringt (en ik heb al aangegeven dat dit 24/7 plaatsvindt), actief het lichaam aanzetten tot het maken van antistoffen. En het zijn deze antistoffen die de strijd aangaan met het virus. Het vaccin is daarbij dus een hulpmiddel. Het is een soort kathalisator.

Wanneer iemand gewoon de ziekte uitziekt vindt ditzelfde proces plaats. Dit wordt actieve immunisatie genoemd. Dienen we iemand een vaccin toe, zoals dat van BioNTech/Pfizer en Moderna, dan wordt dit kunstmatige actieve immunisatie genoemd. Wordt er AstraZeneca of Janssen toegediend, dan wordt dit passieve immunisatie genoemd. Hoe dan ook het lichaam wordt in beweging gezet om een eventuele besmetting met covid-19 te kunnen bestrijden. En met bestrijden wordt dan bedoeld dat het virus zich niet kan verspreiden (=vermenigvuldigen) in ons lichaam, waardoor we minder ziek worden. Ik zeg bewust minder ziek, want dit afweerproces kan bij de een wel wat gezondheidsklachten geven en bij de ander helemaal niet.

Wanneer het virus wordt afgeremd in zijn voortplanting, het zich delen, wordt ook het veranderen van de structuur tegengegaan. En daarmee worden nieuwe varianten minder snel mogelijk. En dus worden er minder mensen ziek en besmettelijk voor anderen. Want hoe je het ook wendt of keert, het virus kan je altijd blijven oplopen, maar de kans dat je er ziek door wordt neemt aanmerkelijk, tot wel 95%, af. Daarnaast voorkom je dus meteen dat het virus zich in jou kan muteren en daarmee minder gevoelig kan worden voor het werk van het afweersysteem. Met alle gevolgen van dien.

–

Nu was ik onlangs in het bekende vissersdorp: op Urk. Een dorp waarin de bewoners hun lot laten bepalen door wat god met hen voorheeft. En ik moet toegeven dat het wel even wennen was om daar mensen in winkels tegen te komen die geen mondkapje droegen. En dat terwijl ik geen voorstander ben van de mondkapjesplicht. Dat zeg wel wat. Hoe gelovig je ook bent of hoezeer je ook in allerlei andere theorieën of complotten gelooft, het opvolgen van gezondheidsbevorderende maatregelen, ook als die niet voor jezelf zijn, dragen wel bij aan de bestrijding van de pandemie.

Uiteindelijk heeft god de mens een eigen wil en zelfbeschikkingsrecht gegeven. De man die de mantel aannam van de Samaritaan had deze ook kunnen weigeren en kunnen sterven, omdat god zo over hem beschikte. En de Samaritaan zou nooit barmhartig zijn gevonden als hij zijn mantel niet had aangeboden als god hem hierin zijn persoonlijke keuzevrijheid en eigen verantwoordelijkheden niet had gegeven.

ECHTER: Dat iemand weigert om zich te laten vaccineren is een vrijheid waar niemand iets aan kan of mag veranderen. Het respecteren van de lichamelijke integriteit is in onze samenleving een groot goed. Vooral zo houden. In mijn beleving is dit echter iets anders dan het weigeren van een vaccinatie omdat je gelooft dat god je wel zal redden of zal laten sterven omdat hij vindt dat het jouw tijd is. Datzelfde is min of meer van toepassing op het weigeren van de vaccinatie vanwege andere theorieën of het geloven in allerlei complottheorieën.

–

Van mij mag je overal in geloven, maar bedenk dan wel dat jij, als jij die weigeraar bent, er aan bijdraagt dat het virus zich kan blijven ontwikkelen. Zelfs net zo lang als dat het nodig heeft om het vaccin inactief te laten worden. Want jij bent als niet gevaccineerde wel de gastheer of gastvrouw (en er verantwoordelijk voor) dat het virus zich kan blijven muteren en daardoor steeds weer mensen kan blijven besmetten; die daardoor kunnen komen te overlijden. Vaccineren is dus niet alleen een medische noodzaak, maar in zekere zin ook een maatschappelijke en morele verplichting naar je medemens. Uiteindelijk verwacht ook jij dat anderen datgene doen dat ervoor zorgt dat jij niet onnodig in levensgevaar komt of daardoor komt te overlijden, ook al houd jij er andere levensbeschouwelijke opvattingen op na.

Misschien iets om nog eens over na te denken?

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

De buurman, wiens (wijn-)glas altijd letterlijk en figuurlijk half vol is.

Gisteren maar eens bij de benedenburen aangebeld. Ze wonen het grootste deel van het jaar in Frankrijk (Bourgogne) en zijn al een maand weer in Heiloo.
Ik kom er niet echt over de vloer, maar ik voelde de noodzaak om aan te bellen. Ik had mijn buurman nog niet gezien en normaal is hij een druk baasje. Veel klussen en veel vrijwilligerswerk. Maar nu had ik hem al die tijd gemist.
De deur werd geopend door zijn dochter, met op de achtergrond het altijd blaffende hondje van haar ouders. “Ik weet niet of ik te vrijpostig ben”, begon ik: “Maar ik heb Peter nog niet gezien sinds hij terug is uit Frankrijk. En ik kan wel van alles bedenken over wat er aan de hand is, maar ik kan het beter gewoon vragen.”

“Nou, kom maar binnen, dan kan je het hem zelf vragen”, antwoordde zijn dochter en ze maakte een uitnodigend gebaar richting de woonkamer. Ik keek om de hoek van de deur en zag Peter staan. Eigenlijk hoefde hij mij al niets meer te vertellen. Ik zag zijn uitgemergelde lichaam en zijn vermoeide houding vertelde de rest. ik stapte naar binnen en liep de woonkamer binnen. Aan de tafel zat Ria, zijn vrouw. Ik verontschuldigde mij voor mijn eventuele brutaliteit om aan te bellen, en die wimpelde zij meteen weg. Ze vond het juist aardig en heel attent dat ik had aangebeld. Ik nam plaats naast Peter op de bank.

Naast mij zat een verslagen man in een korte broek, een shirtje en een veel te wijd vallend spijkerjack. “Ja, ik dacht: Ik bel maar even aan. Ik had je nog niet gezien en vroeg me af of er wat aan de hand was.” “Nou, Kees, het gaat niet zo best met mij. Ik heb uitgezaaide kanker en er kan niets meer aan worden gedaan.” Peter, een uitermate zachtaardige man. Een man die nog zo volop genoot van het leven. Peter, ergens rond de zeventig jaar oud. Peter, altijd positief en op zoek naar positivisme bij anderen. Deze Peter zat nu als een geslagen hond naast mij op de bank. Geen fonkelende pretogen, maar een doffe blik in de onvoorspelbare toekomst. “Ze weten het niet. Ze konden me niet zeggen hoelang ik nog heb. Ik weet niet of ik nog een paar dagen heb, wat weken of misschien maanden. Ze weten het niet m, Kees.” Hij is even stil en kijkt mij aan. “Nou ja, het is wat het is, hè.”

Ik laat hem, zijn vrouw en zijn dochter hun verhalen doen. Het bleek dat Peter, waarschijnlijk al onderweg vanuit Frankrijk naar Nederland, een herseninfarct had gehad. Deze had zich echter pas een paar uur na aankomst fysiek gemanifesteerd en hij was daardoor in het ziekenhuis beland. Alle zorg in het ziekenhuis was daarop gericht geweest. Maar de onderzoeken hadden ook gezorgd voor de ontdekking dat hij kanker had. “Elke keer kwam er weer een vlekhe bij. Dan weer hier, dan weer daar”, vertelde zijn dochter. “En dan had hij ook nog eens een dokter die eerst niks vertelde. Hij werd overgeplaatst van de hersenafdeling naar de interne afdeling en daarna naar oncologie. Hij heeft het hele ziekenhuis gezien, maar er gebeurde verder niets. Dus heb ik hem naar huis gehaald”, vulde zijn vrouw aan. “Dat wilden ze natuurlijk niet. Ze wilden hem nog verder onderzoeken, maar ze konden niets meer voor hem doen. Dus ik heb hem naar hier gehaald. Ik zou hem al vroeg op de ochtend ophalen, maar dat werd uiteindelijk om elf uur. Dat was fijner voor Peter.”

“Ja, en nu zit ik hier, Kees. Daar ben ik wel heel blij mee.” Ik geef Peter een schouderklopje. Meteen slaat zijn hondje aan. “Nee, je mag niet aan hem komen. Dat mag ik ook niet”, reageert zijn vrouw. “Hij blijft ook de hele tijd bij hem zitten.” Peter herhaalt nog een keer wat hij al eerder heeft verteld. Tussendoor geeft hij mij nog even uitleg over de parasol buiten, die wordt ingedraaid door zijn dochter. “Ja, hij staat al heel lang buiten en wordt niet zo vaak gebruikt. Tja, en dan gaat het nu wat stroef, hè. Maar ja, het is niet anders. Ze kunnen niets meer voor me doen.” “Je bent dan waarschijnlijk ook voor de laatste keer in Frankrijk geweest”, merk ik op. “Ja, dat gaat ‘m niet meer worden. Het is duizend kilometer. Nou ja, negenhonderd, heen en dan weer negenhonderd terug. Ik ben blij dat ik hier ben. Maar ja, het is wat het is, hè. We moeten het er maar mee doen….” Hij heeft geen energie meer. Een klein stukje in huis lopen is zo ongeveer alles. “Ik ben kapot als ik maar iets heb gedaan”, vertelt hij.

We kletsen nog een tijdje. Ik zeg een paar keer dat ik weer ga, maar blijf steeds zitten om naar het gezin te luisteren. De gelatenheid van Peter, de verontwaardiging van zijn vrouw, en de opluchting van hun dochter. Blij dat ze er kan zijn voor haar ouders. Op de bank naast mij zit een man die leeft in het moment. Eigenlijk niet anders dan anders. In mijn hoofd echoën de woorden die hij zo vaak heeft uitgesproken: “We kunnen ons overal wel druk om maken, maar voor hetzelfde geld is het morgen afgelopen met ons. En dan heb je je voor niets druk gemaakt….om niets.” En zo denkt hij nog steeds, met slechts één maar…..hoelang laat morgen op zich wachten? In amper drie weken is hij de man geworden die hij nu is. Uitgeput en opgebrand. Moe van nietsdoen. Maarrrr….nog met de wil om te genieten van wat hij nog wel heeft. Zijn vrouw, zijn kinderen en zijn kleinkinderen. Dat is en blijft zijn grote goed.

Ik nam afscheid en ging verder met mijn voorbereidingen. Ik zette de fietsen op de fietsendrager achterop de auto, pakte de tassen en andere spullen die mee moesten en reed met mijn vrouw naar de rest van mijn leven. Te beginnen met dit weekendje op de camping.

–

Maar toch is er iets veranderd. De komende tijd zal ik vaker aanbellen en even een praatje gaan maken met Peter. Wat ben ik blij dat ik de brutaliteit had om aan te bellen. Hoevaak heb ik zijn uitnodiging niet afgeslagen om even binnen te komen om een glas wijn met hem te drinken? Niet dat ik iets heb goed te maken, wel omdat hij mijn aandacht verdient. Een stukje medemenselijkheid. Iets wat in onze samenleving erg op de achtergrond is geraakt.

Peter is 4 dagen na het publiceren van dit blog vredig ingeslapen. Helaas ben ik niet meer in de gelegenheid geweest om hem nog een keer te bezoeken. Zijn familie viert zijn leven en nemen in besloten kring afscheid van hem.

–

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

Kindermishandeling is soms moeilijk te herkennen, maar er zijn signalen waar u op kunt letten.

Nu het einde nadert van de lockdown en de ophokplicht ten einde lijkt te komen, zullen we de gevolgen onder ogen moeten zien. Want menig kind zal het thuis niet gemakkelijk hebben gehad met de thuiswerkende ouders.
In dit blog wil ik daar informatie over geven, want ook de ouders/verzorgers van kinderen geven signalen af die wijzen op mishandeling/misbruik van de kinderen die onder hun hoede verkeren.
Uiteindelijk kunt u, op basis van de combinatie van signalen, een redelijk eenduidig beeld krijgen van wat er aan de hand is. Want bij kindermishandeling/kindermisbruik is 1+1 absoluut en altijd 3!

–

Net als bij de kinderen geef ik eerst algemene informatie. Ook nu ga ik niet in op de zichtbare kenmerken van kindermishandeling, maar vooral op de onzichtbare, de signalen die worden afgegeven door de ouders/verzorgers van deze kinderen.

De risicofactoren (zeker in deze coronatijd):
Huisvesting
– (ongeplande) gezinsuitbreiding
– veelvuldig verhuizen
– moeizame verhuizing en/of verbouwing
– ontevreden over de woning en/of leefomgeving
Financiën
• geen financieel overzicht
• inkomensderving
• betalingsachterstand(en)
• niet aanvragen van vergoedingen
Sociaal functioneren
~ moeizame jeugd
~ ontwikkelingsachterstand bij het kind
Psychisch functioneren
• overmatige stress
• psychische en/of verslavingsproblematiek
Zingeving
– traditionele praktijken (rituelen, besnijdenis)
– omwrikbare religieuze overtuigingen (opvattingen, die niet met het gezin bespreekbaar zijn, zoals het nut van inenten/vaccineren)
Lichamelijk functioneren
• extra zorgafhankelijk kind
Praktisch functioneren
~ overbelasting
Dagbesteding
• onderwaardering huisvrouw/huisman
• moeizame planning en taakverdeling

–

Signalen bij de plegers (ouders/verzorgers)

0 – 4 jaar
– geeft vage verklaringen voor verwondingen/verwaarlozing (confabuleert)
– gedraagt zich onverschillig tegenover het kind
– heeft verwachtingen van het kind die niet aansluiten op de leeftijd en ontwikkelingsfase van het kind
– uit veel klachten over het gedrag van het kind
– geeft aan het kind niet aan te kunnen en/of maakt overmatig gebruik van ‘zoethoudertjes’
– scheldt het kind uit en/of troost het kind niet
– stelt zich overbeschermend op
– houdt het kind vaak thuis
– er is sprake van sociaal isolement/een gesloten gezin
– heeft relatieproblemen
– mijdt contact met leiding van peuterspeelzaal/kinderopvang
– is onzorgvuldig in het nakomen van afspraken, verzint smoezen vanwege het ‘vergeten’ van de afspraak
– meldt zichzelf of gezinsleden vaak ziek
– er is hulpverlening binnen het gezin

–

MELDPUNT SEKSUEEL MISBRUIK: 0900-9999001

–

4 – 12 jaar
• geeft vage verklaringen voor verwondingen/verwaarlozing (confabuleert)
• gedraagt zich onverschillig tegenover het kind
• heeft verwachtingen van het kind die niet aansluiten op de leeftijd en ontwikkelingsfase van het kind
• uit veel klachten over het gedrag van het kind
• geeft aan het kind niet aan te kunnen en/of maakt overmatig gebruik van ‘zoethoudertjes’
• scheldt het kind uit en/of troost het kind niet
• stelt zich overbeschermend op
• houdt het kind vaak thuis
• er is sprake van sociaal isolement/een gesloten gezin
• heeft relatieproblemen
• mijdt contact met de leerkrachten op school
• is onzorgvuldig in het nakomen van afspraken
• meldt zichzelf of gezinsleden vaak ziek
• er is hulpverlening binnen het gezin

–

Neem contact op met VEILIG THUIS: 0800-2000

–

12 – 18 jaar
~ gedraagt zich onverschillig tegenover de jongere
~ is onzorgvuldig in het nakomen van afspraken
~ heeft verwachtingen van het kind die niet aansluiten op de leeftijd en ontwikkelingsfase van de jongere
~ geeft de jongere onvoldoende bewegingsvrijheid om zich te ontwikkelen
– scheldt de jongere uit en/of kleineert de jongere (al dan niet in het bijzijn van anderen/buitenstaanders)
~ heeft relatieproblemen
~ geeft aan de jongere niet aan te kunnen
~ mijdt contact met de leerkrachten
– meldt zichzelf of gezinsleden vaak ziek

–

Één en één is drie
1) U herkent de signalen van kindermishandeling in de huiselijke omgeving
2) U herkent de signalen van het mishandelen van kinderen in de huiselijk omgeving
3) U beschikt over de telefoonnummers, zodat u hetgeen wat u heeft gesignaleerd, desgewenst anoniem, kunt melden.

Bedenk wel, dat in sommige culturen het slaan van kinderen, met name meisjes, en het mishandelen van vrouwen, de gewoonste zaak van de wereld is. Deze kinderen en vrouwen zullen uw bevindingen nooit toegeven, omdat zij daarna nog ernstiger kunnen (en volgens deze culturen mogen) worden mishandeld. Extra zorgvuldigheid is in deze situaties gewenst, maar niets doen is geen optie!

U BENT MEDEPLICHTIG WANNEER U KINDERMISHANDELING AAN U VOORBIJ LAAT GAAN!!!

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

Kindermishandeling is soms moeilijk te herkennen, maar er zijn signalen die op kindermishandeling kunnen duiden.

Het heeft er alle schijn van dat onze samenleving langzaam maar zeker weer naar het oude normaal gaat. Wat echter nooit normaal mag worden is dat er kinderen zijn die het slachtoffer worden van mishandeling en misbruik. De afgelopen jaren heb ik, bij herhaling, in mijn blogs aandacht besteed aan deze onderwerpen. Deze gingen dan vaak over mishandeling en misbruik waarbij de signalen overduidelijk aanwezig waren.
Maar, in verreweg de meeste gevallen vindt kindermishandeling buiten het zicht van buitenstaanders of zelfs familieleden en kennissen plaats.
Toch kunt u iets voor kinderen, betekenen, door te letten op de ‘verborgen’ signalen.

–

Psychosomatische klachten
– Spanningsklachten: als hoofd- en buikpijn, depressiviteit, neerslachtigheid (niet te verwarren met vergelijkbare klachten tijdens de puberteit), slaapproblemen, vermoeidheid.
– Angstklachten: trillen, zweten, hyperventileren, hartkloppingen, duizeligheid, pijn in de hartstreek/drukkend gevoel op de borst.

Gedrag/uitingen van
– Negatief zelfbeeld
– Schaamte-/schuldgevoelens
– Schrikreacties
– Vermijden van lichamelijk onderzoek
– Vage verklaringen voor zichtbare gevolgen van luchamelijk geweld
• Kleedgedrag: bedekkende kleding
• Middelengebruik van onder meer drugs en alcohol
• Uitstel van afspraken
• Normafwijkend gedrag
• Gedragsverschil in aanwezigheid van partner

Vrijheidsbeperking
~ Weinig contacten buitenshuis
~ Verbreken van vriendschappen zonder opgave van redenen
~ Geen zelfbeschikken (bijv. dagindeling)
~ Geen beschikking over eigen geld
~ Geen beschikking over een ID-document

–

• Eerdere meldingen van geweld.

Het valt echter niet mee om de vinger op de zere plek te leggen, want de kinderen zijn zeer bedreven in het verbloemen van de werkelijkheid. Een goed luisteraar zal echter het verschil opmerken tussen wat het kind zegt en wat het daarmee tracht te verbergen.

Naast deze algemene signalen van huiselijk geweld zijn er leeftijdsgebonden signalen

0 – 4 jaar
– verwondingen en/of oude littekens
– is verwaarloosd (luiers niet verschoond, te kleine schoenen, slecht verzorgd gebit)
– vertoont angst voor onderzoek en/of verschonen (knijpt billen samen bij optillen of verschonen)
– is vaak ziek
– heeft een vertraagde lichamelijke- en psychologische ontwikkeling (spraak, motoriek)
– heeft verstoorde eet- en slaapgewoontes
– huilt of schreeuwt buitensporig en veel
– vertoont extreme schrikreacties
– is in zichzelf gekeerd of juist hyperactief
– is dwingend en/of vraagt veel aandacht
– is bang om alleen te zijn
– maakt weinig/vreemd contact
– vertoont plotselinge gedragsveranderingen in contact met ouders/verzorgers
– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact
– is agressief naar kinderen en/of dieren
– speelt geweldsituaties na

4 – 12 jaar
– heeft verwondingen en/of oude littekens
– is verwaarloosd (vaak ziek, slecht gebit, vieze kleding, ongezonde eetgewoontes)
– heeft een groeiachterstand
– vertoont angst voor lichamelijk onderzoek
– gedraagt zich passief en apatisch of juist heel druk
– heeft een negatief zelfbeeld en van de omgeving
– is agressief richting zichzelf, anderen en de omgeving
– gedraagt zich overdreven aangepast en afhankelijk
– presteert op school onder het eigen kunnen
– neemt geen vriendjes mee naar huis
– heeft taal- en spraakstoornissen
– blijft rondhangen na schooltijd
– gebruikt alcohol en/of drugs
– speelt (agessieve) videospelletjes
– kan zich slecht concentreren
– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact
– misdraagt zich (diefstal, brandstichting, vandalisme)

12 – 18 jaar
– heeft verwondingen en/of oude littekens
– geeft vage verklaringen voor verwondingen/verwaarlozing
– is verwaarloosd (vaak ziek, slecht gebit, gebrek aan ouderlijk toezicht, meisjes ongewenst zwanger)
– heeft een groeiachterstand
– heeft eet- en/of slaapproblemen
– is in zichzelf gekeerd/leeft in een fantasiewereld
– heeft een negatief beeld van zichzelf en de wereld
– is agressief richting zichzelf, anderen en omgeving
– gedraagt zich afhankelijk en/of aangepast of rebelleert
– heeft angst voor lichamelijk contact of is juist overdreven gericht op lichamelijk contact (extremen)
– is gefixeerd op masturbatie
– heeft oppervlakkige contacten
– heeft moeite met autoriteit
– presteert onder het eigen kunnen (school, werk)
– blijft rondhangen na schooltijd
– heeft justitiële contacten
– gebruikt alcohol en/of drugs
– richt zich op videospelletjes (vaak gewelddadig)
– heeft schulden
– kan zich slecht concentreren

(Bron: Kadera Signalenkaarten)

–

Het is niet noodzakelijk dat het kind een significant deel van deze signalen tegelijk of überhaupt vertoont, en laten deze signalen voor u een teken zijn om het kind wat extra in de gaten te houden.
U kunt natuurlijk altijd melding doen of ruggespraak houden bij het meldpunt: 0900-1231230

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

Is het mogelijk om de leugen in stand te houden?

Voordat ik enkele voorbeelden geef, wil ik eerst aandacht besteden aan één van de vragen die ik altijd stel tijdens het kennismakingsgesprek. En dan maakt het niet uit of dit gesprek plaatsvindt in het kader van een scheidingsmediation of van relatietherapie. Ik vraag altijd, als de partners daar nog niets over hebben gezegd, of er nog iemand anders in het spel is? Een andere man of vrouw? Als hierop ontkennend wordt gereageerd, herhaal ik de vraag en voeg ik er een opmerking aan toe. Want, of je het nu links- of rechtsom draait, de waarheid komt altijd wel boven water en dan zou de onderlinge verstandhouding daar weleens flink onder kunnen gaan lijden. En dan nog wordt er vaak geen openheid van zaken gegeven en wordt er bij hoog en bij laag vastgehouden aan de eerste uitspraak: “Nee”.

–

In dit blog een paar voorbeelden uit mijn praktijk.

• De man die vond dat zijn vrouw ernstig tekort schoot in haar rol als partner en moeder van zijn kinderen.

Het is alweer een paar jaar geleden dat een man mij benaderde voor relatietherapie. Hij was van mening dat zijn vrouw niet goed communiceerde en ‘ook nog eens’ hem tekort deed in zijn behoefte aan intimiteit. Tijdens het kennismakingsgesprek bleek dat de man ontevreden was over de seksuele relatie met zijn vrouw. Hij vond het haar taak om altijd in te gaan op zijn behoeftes en dat kwam neer op minimaal drie keer per dag neuken. Er over praten maakte hem al kwaad en zorgde er voor dat hij zijn vrouw tot op de grond afbrandde. Bovendien deed zij haar werk in het huishouden slecht. Hij diende altijd ‘de troep achter haar kont’ op te ruimen. Bovendien gaf zij ‘de kinderen te veel vrijheid om te doen en te laten waar zij zin in hadden’, dus moest hij de bende die dat veroorzaakte ook nog eens altijd opruimen.

Op mijn vraag hoe hij altijd definieerde, zei hij dat altijd altijd is en dat er geen enkele uitzondering op van toepassing was. Uiteindelijk bleek zijn bewering geen stand te houden. Dat bleek toen ik hem liet noteren wanneer hij de troep diende op te ruimen. Onderweg naar het vierde gesprek belde hij mij op. Hij was verlaat van zijn werk en zijn vrouw was betrokken geraakt bij een ongeluk. We stelden het gesprek uit. De volgende dag belde zijn vrouw mij. Of ik wat was bijgekomen van het ongeluk en of mijn vrouw het goed maakte? Het bleek dat de man haar had verteld dat de afspraak door mij was afgezegd, omdat ik betrokken was geraakt bij een ernstig ongeluk en dat mijn vrouw dientengevolge in het ziekenhuis terecht was gekomen. Ook bleek dat de man de betreffende avond daarom maar bij een vriendin op bezoek was gegaan.

De vrouw confronteerde hem dezelfde avond nog met de situatie. Hij was daarop boos de deur uit gelopen en kwam pas dagen later weer thuis. Hij zou naar zijn ouders zijn gegaan. Ook het vierde gesprek werd afgezegd. Enkele dagen daarna berichtte de vrouw mij dat zij, met haar kinderen, want daarmee wilde de man niets meer te maken hebben, tijdelijk bij haar zus was ingetrokken. De man had haar buiten de deur gezet en met een andere vrouw zijn intrek in de woning genomen.

Het stel is daarna gescheiden.

–

• De man die geen relatie had met de vrouw die hij bij zijn vader in huis steeds ontmoette.

Ook in deze casus was het de man die, op advies van een ex-cliënt, contact met mij opnam om de problemen in zijn relatie op te lossen. Zo vertelde hij dat zijn vrouw een paranoïde persoonlijkheidsstoornis had en nogal jaloers was aangelegd. De vrouw verklaarde inderdaad achterdochtig te zijn en gevoelens van jaloezie te hebben. Niet dat ziekelijk van aard was, maar voort was gekomen uit het gedrag dat de man was gaan vertonen sinds hij, als hij bij zijn vader op bezoek ging, een meer dan gemiddelde en intieme omgang had met de vrouw die als mantelzorger daar was voor zijn vader. De man ontkende in alle toonaarden en vond de reacties van zijn vrouw niet alleen belachelijk, ze toonden ook nog eens aan hoe weinig vertrouwen zij had in zijn eerlijkheid, oprechtheid en trouw aan haar.

De man werkte actief mee aan het herstelproces. Echter, na een paar maanden, de gesprekken waren inmiddels afgerond, belde de vrouw mij op met de mededeling dat de man was vertrokken en zijn intrek had genomen bij de betreffende mantelzorger. Het was uitgekomen dat de man op geen enkel moment zijn relatie met deze vrouw on hold had gezet en daar was zij achter gekomen. Zij was ondertussen gestart met een echtscheidingsprocedure.

–

• De vrouw die de intimiteit in haar relatie miste.

Het zijn niet alleen mannen die hun buitenrelationele relaties ontkennen naar hun partners. Ook vrouwen kunnen daar prima mee uit de voeten. Zo benaderde een man mij met de vraag of ik hem en zijn vrouw kon helpen bij het herstellen van hun intieme relatie, zodat hij en zijn vrouw weer seks met elkaar zouden hebben. Bij aanvang van de gesprekken gaf de vrouw aan dezelfde wens te hebben. Sterker nog, beide partners wilden weer seks met elkaar hebben zoals zij dat aan het begin van hun relatie hadden. Zo’n 25 jaar geleden. Tijdens de gesprekken kwam naar voren dat de vrouw de mentale verbondenheid met haar man miste. Ze spraken zelden tot nooit over hun gevoelens en deelden nauwelijks wat hen bezig hield in het leven. De man vertelde dat hij dit niet met haar kon en dit soort zaken ook moeilijk vond om te bespreken. De vrouw daarentegen had juist de behoefte om hierover te praten. Omdat dit niet met haar man kon, deed ze dit één avond in de week met haar beste vriendin.

De man kon zich daar heel boos over maken en dat gebeurde ook tijdens een van de sessies. Hij beet haar toe dat zij, bij wijze van spreken, nog net niet het bed met haar deelde. Waarop de vrouw, even geëmotioneerd, hem antwoordde dat zij dat al bijna vijf jaar deed. Vervolgens stond zij op en verliet zij de woning. In de weken die daarop volgden heb ik gesprekken met de man en de vrouw gevoerd. Daarbij was op een gegeven moment ook de vriendin aanwezig. Ook al werd de relatie beëindigd, het stel is tot op de dag van vandaag goed bevriend en kunnen weer door één deur.

–

• De vrouw die haar eerste liefde weer ontmoette op een straatfeest.

Een jong stel, met twee jonge kinderen, betrok een nieuwbouwwoning in een nieuwbouwwijk van een middengrote stad. De bestrating moesten nog worden aangelegd, maar de saamhorigheid van de buurt was er al vanaf dag 1. Hoe leuk was het dat een van de nieuwe buren, van vier huizen verderop, een oude jeugdliefde was van de vrouw. Ook hij was getrouwd, had inmiddels 4 kinderen, en vond het geweldig dat zij elkaar uitgerekend in dit project weer waren tegengekomen. Beide gezinnen trokken veel met elkaar op. Hun kinderen waren vaak daar en zijn kinderen liepen in en uit alsof ze er woonden. Ze gingen zelfs met elkaar op vakantie.

Dat veranderde na de eerste straatbarbecue. Iedereen was uitgelaten en er werd een heus feest van gemaakt met veel drank. Op een bepaald moment was de vrouw enige tijd weg geweest. Samen met de buurman was zij thuis even gaan kijken of het goed ging met de kinderen. Die sliepen voor de gelegenheid bij elkaar in hun huis. Hun terugkeer had wat langer geduurd, omdat ze in gesprek waren geraakt en herinneringen hadden opgehaald.

Het was de man opgevallen dat zijn vrouw steeds vaker naar de buren ging. Met name als de buurman zijn papadag had. Ze bleef dan vaak uren weg. Haar bezoekjes aan de buurman hadden puur betrekking op hun vriendschappelijke band en waren ten behoeve van de kinderen. De problemen werden pas zichtbaar toen de buurvrouw haar man met zijn vrouw, tijdens een vakantie in Italië, in een promiscue situatie betrapte. De vriendschap tussen beide echtparen was met een klap voorbij. Of toch niet?

De gesprekken die volgden waren gericht op herstel van hun relatie. Aanvankelijk was elke omgang tussen de vrouw en de buren verboden terrein en iedereen hield zich ook keurig aan de afspraak. Na verloop van tijd werd de onderlinge vriendschap weer hersteld. Dit vanwege de kinderen. Die vonden het maar raar dat hun papa’s en mama’s niet meer met elkaar omgingen en elkaar meden.

Beide echtparen gaan weer als vrienden met elkaar om. Ze gaan zelfs weer met elkaar op vakantie. Er is echter één ding dat niet meer is toegestaan: de ex-geliefden mogen elkaar niet meer in hun eentje ontmoeten. En daar heeft iedereen vrede mee.

–

Ook al lijkt het in deze voorbeelden dat vreemdgaan bijna altijd leidt tot een definitieve relatiebreuk, de praktijk is echt wel anders. Relatiebreuken zijn doorgaan het gevolg van oneerlijkheid, bedrog en leugenachtig gedrag. Vooral het in stand houden van de buitenrelationele relatie zorgt uiteindelijk voor een breuk. In meer dan 95% van de situaties leiden gesprekken tot herstel van de relatie en vooral tot herstel van de intimiteit. Vooral het herstel van de mentale intimiteit draagt bij tot het herstel van de fysieke intimiteit, de seksuele relatie. Maar daar is dan wel het hervinden van wederzijds en onvoorwaardelijk vertrouwen een voorwaarde voor nodig en daar werken de partners tijdens de gesprekken hard aan.

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

Beweeg!!!

We horen het met enige regelmaat voorbij komen en Eric Schreder en Arie Boomsma zijn misschien wel de grootste ambassadeurs van deze opvatting. Bewegen houdt ons niet alleen fysiek gezond, ook mentaal heeft bewegen bewezen een flinke vinger in de pap te hebben. In coronatijd zijn we, zeker qua bewegingsvrijheid, fors beperkt en dat heeft een grote deuk in het mentale welzijn geslagen bij hen die daar toch al gevoelig voor zijn. Om nog maar te zwijgen over de welbekende coronakilootjes (we hebben het niets eens over pondjes). Daarom een blog over de gunstige effecten van bewegen, een verslag van een onderzoek aan de universiteit van Toronto (Canada).

–

[BEGIN CITAAT]

Onderzoek aan de Universiteit van Toronto heeft (opnieuw) aangetoond het bewegen van het lichaam de psychische gezondheid kan verbeteren. Of je nu een intensieve training doet of de voorkeur geeft aan een lichte vorm van yoga. De onderzoekers zeggen dat elke vorm van lichaamsbeweging een positieve invloed kan hebben op de psychische gezondheid.

Catherine Sabiston, een professor aan de Faculteit Kinesiologie & Lichamelijke Opvoeding van de Universiteit van Toronto, beweert dat uit veel onderzoeken de positieve impact van lichaamsbeweging op de psychische gezondheid onomstreden bewezen is. Sabiston leidt een laboratorium dat de verbanden tussen lichamelijke activiteit en psychische gezondheid bestudeert en interventies ontwikkelt en evalueert om fysieke activiteit en mentaal welzijn te bevorderen bij mensen die het risico lopen op inactiviteit en psychische gezondheidsproblemen. Daarnaast is Sabiston onder meer co-auteur van een onderzoeksverslag in de Journal of Sport and Exercise Psychology over adolescenten die consequent aan teamsporten deelnamen tijdens de middelbare school lagere depressieniveaus rapporteerden in de vroege volwassenheid.

Het lab heeft ook een 6 weken durend programma genaamd MoveU-HappyU dat coaching en training op maat biedt dat gericht is op het verminderen van stress en angst bij studenten (in het lab) door middel van fysieke beweging.

• Hoe nauw zijn fysieke activiteit en psychische gezondheid met elkaar verbonden?

Symptomen van psychische aandoeningen, zoals angst en depressie, kunnen lichamelijke activiteit belemmeren en vice versa. Als je symptomen ervaart, kunt je ook te maken krijgen met gevoelens van lage eigenwaarde en verminderde motivatie. Het is erg moeilijk om een soort fysieke activiteit te vinden die je kunt ondernemen als je in de meeste dingen geen interesse hebt. Veel van de symptomen die verband houden met een psychische aandoening, vormen ook een belemmering voor lichamelijke activiteit.

Aan de andere kant is er onomstreden bewijs dat fysieke activiteit bevorderlijk is voor de psychische gezondheid. Lichamelijke activiteit voorkomt sommige vormen van psychische aandoeningen. En voor personen bij wie de diagnose psychische aandoening is gediagnostiseerd, kan lichamelijke activiteit helpen symptomen te verminderen en hun kwaliteit van leven te verbeteren. In vergelijking met alle andere vormen van behandeling voor psychische aandoeningen, inclusief psychotherapie en zelfs medicatie, is lichamelijke beweging minstens even belangrijk. Lichamelijke activiteit is een goede aanvulling op elke andere vorm van preventieve of behandelingsgerichte therapie.

• Hoe verbetert lichaamsbeweging precies onze stemming?

Er spelen een aantal mechanismen een rol, waaronder fysieke effecten die verband houden met onze hersenactiviteit en hersenchemie. Lichamelijke activiteit verhoogt onze lichaamstemperatuur. Als we het warmer hebben, krijgen we het gevoel dat we ons op ons gemak voelen en dat er voor ons gezorgd wordt. Vanuit historisch perspectief weten we ook dat mensen in het verleden van nature veel actiever waren dan nu. Dus fysieke activiteit brengt ons dichter bij dat kernniveau van beweging dat het menselijk lichaam moet zijn. Bovendien kan fysieke activiteit psychische symptomen zoals angst nabootsen. Als u traint, kunt u zweten of uw hart sneller voelen kloppen. Dat bootst het gevoel van paniek na, dus door aan lichaamsbeweging te doen, produceer je een soortgelijk fysiek effect waardoor je meer aan die symptomen gewend kunt raken.

Lichaamsbeweging bied je ook de mogelijkheid, of het nu voor twee minuten of voor 20 minuten is, om te ontsnappen aan de gebruikelijke routines of zorgen. Deze ontsnapping kan mensen helpen beter met hun symptomen om te gaan terwijl ze een gevoel van doelgerichtheid of prestatie ervaren. In feite zijn gevoelens van controle en prestatie ook specifieke manieren waarop fysieke activiteit de psychische gezondheid beïnvloedt. Kleine doelen en activiteiten, die inherent zijn aan fysieke activiteit, bieden volop kansen voor positieve feedback. Je succesvol voelen en bereiken, helpt bij het voorkomen van symptomen van psychische aandoeningen.

Ten slotte is fysieke activiteit iets dat je buitenshuis kunt ondernemen, wat een versterkend effect heeft op de psychische gezondheid. Hierdoor kun je andere mensen zien, zelfs als je geen interactie met hen hebt, en een gevoel van verbondenheid voelen.

• Op welke manieren kunnen mensen actief en gemotiveerd blijven tijdens de pandemie?

We willen de mythe wegnemen dat fysieke activiteit alleen maar hardlopen, fietsen en gewichtheffen is. Lichamelijke activiteit kan elke beweging zijn waarbij je hart zijn werkcapaciteit vergroot en je lichaam in beweging is. In “MoveU-HappyU” worden studenten gecoacht in dagelijkse strategieën en om een niveau van fysieke activiteit te behouden. Omdat het programma nu virtueel is, zijn er getrainde studenten over de hele wereld. Sommige studenten die nog nooit met hun familie hadden gesproken over hun psychische problemen, laten nu eigenlijk hun hele gezin meedoen aan de fysieke activiteiten.

De fysieke activiteit die je doet, moet iets zijn dat je leuk vindt. Als je er niet van geniet, ga je er niet mee door. We willen ook dat mensen aan lichaamsbeweging doen om het algehele functioneren te verbeteren in plaats van het uiterlijk. Het is belangrijk om de relatie tussen fysieke activiteit om redenen van gewicht en lichaamsgrootte los te koppelen en om meer plezier te hebben in de richting van fysieke activiteit. Als het leuk is, is de kans groter dat je het doet, en de kans dat je het doet, leidt tot meer voordelen.

• Tips voor mensen die hun fysieke activiteit thuis willen stimuleren.

Er zijn veel manieren waarop je lichaamsbeweging kunt innoveren om het gevarieerder te maken, zelfs als je op dezelfde plek vastzit. Het beste deel van fysieke activiteit is nadenken over de eindeloze mogelijkheden van manieren waarop je lichaam kan bewegen. Als je er doelgericht in bent, kan fysieke activiteit worden geïntegreerd in je dagelijkse routines:

• Maak tijd vrij zoals je zou doen als je naar de sportschool zou gaan of naar je werk zou gaan.
• Markeer het in je agenda of stel een alarm in om je een echte herinnering te geven.
• Gebruik je telefoon of een stappenteller om je stappen te meten. Als je iets hebt dat meet hoeveel stappen je neemt, krijg je een basislijn: als je weet dat je op dag één een bepaald aantal stappen hebt gelopen, kun je op dag twee vijf extra stappen toevoegen. Op die manier heb je een tastbaar doel om meer beweging te krijgen.
• Koppel bewust items of plaatsen in uw huis aan korte bewegingen. Als je bijvoorbeeld elke ochtend de broodrooster gebruikt, maak er dan een gewoonte van om squats te doen terwijl je op je brood wacht. Of als je van de ene kamer naar de andere loopt, voeg dan wat extra afstand toe.
• Als je buiten bent, gebruik dan aspecten van je omgeving om je fysieke activiteit te veranderen. Je kunt bijvoorbeeld elke keer als je een lantaarnpaal passeert of een blauwe auto ziet, de intensiteit van je lopen of fietsen wijzigen. Maak het leuk om de intensiteit, het type en de timing van je activiteiten te veranderen.
• Creëer bewegingsuitdagingen voor jezelf en je vrienden, familie, collega’s of studenten. Stel doelen voor het nemen van een bepaald aantal stappen of het voltooien van een bepaald aantal oefeningen per dag. Fysieke activiteit meer als een spel laten lijken, is een bewezen strategie om meer beweging te krijgen – en er van te genieten.

Bron: neurosciencenews.com / University of Toronto

[EINDE CITAAT]

–

Sinds drie maanden beweeg ik zelf ook meer bewust. Ik ben gaan wandelen en loop inmiddels gemiddeld 10 kilometer per dag. Echter, als ik op een dag andere fysieke inspanningen moet leveren, dan sla ik een dagje over. Als deze inspanningen veel tijd (meer dan vier uur) in beslag nemen en een beroep doen op veel spiergroepen, neem ik daarna een dagje vrij. Hierdoor houd ik mijn motivatie op peil en sla ik niet door (steeds meer fysieke inspanningen doen). Het vraagt wel om een bepaalde mate van discipline. Ik ben vaak vroeg wakker, kan dan op de bank ploffen maar ook op pad gaan. Weer of geen weer.

Ik had geen psychische problemen. Ik merkte wel dat mijn lichaam steeds luier werd. Na wat spierpijn en een paar blaren op mijn voeten, zit het ritme er nu lekker in. En inderdaad, ik voel mij fitter en geniet volop van het bewegen.

Ik moet wel toegeven: Ik heb vroeger wel heel veel gesport en het gevoel van toen zit nog altijd in mijn spieren.

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel verschillende cliënten over de vloer kom, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik volledig gevaccineerd.

Van liefdespartner naar tegenstander waarvan je het bloed wel kunt drinken

Het komt niet zo heel vaak voor en toch gebeurt het soms: partners die in hun relatie de pure liefde hebben gevonden en er niet in slagen om deze in stand te houden. Sterker nog: de liefde is omgeslagen in diepe haat. En dan druk ik mij nog genuanceerd uit.

–

Zo werkte ik jaren geleden met een echtpaar dat uit elkaar ging nadat de man een nieuwe liefde had gevonden. Hoewel: hij hield bij hoog en bij laag vol dat hij geen relatie had met de vrouw waarmee zijn vrouw hem had betrapt. En dat was meerdere keren gebeurd. De vrouw in kwestie deed er ook alles aan om de echtgenote te laten weten dat zij haar man zag. Zelfs ik was daar getuige van. Zo stond zij voor de deur geparkeerd (haar naam stond op haar auto als reclame-uiting voor haar bedrijf) als ik na een gespreksronde weer naar huis ging en de echtgenote de woning verliet om naar familie te gaan, waar zij op dat moment haar intrek had genomen.

Na vier gespreksronden, we hadden bijna het convenant af (ouderschapsplan was al rond), erkende de man dat hij zelfs niet meer thuis woonde, maar bij de dame in kwestie. De echtgenote reageerde woedend. De man verbaasde zich daarover. Alsof hij iets zou hebben gedaan waarover hij zich schuldig had moeten voelen. Het gevolg: we konden alles opnieuw gaan doen. De echtgenote ging met niets meer akkoord.

Dat was maar tijdelijk. Bij het tweede daarop volgende gesprek verklaarde de vrouw dat zij er helemaal klaar mee was en dat zij instemde met het oorspronkelijke convenant. Naar de man beperkte zij de verdere communicatie met woede-uitbarstingen en scheldpartijen, om daarna op te stappen en, met haar kinderen, de woning definitief te verlaten.

–

In een andere casus veranderde de liefde tussen beide partners in haat nadat de vrouw de scheiding had ingezet en er vanuit ging dat zij de koopwoning met zo ongeveer alles zou mogen behouden, omdat zij anders helemaal niets meer zou hebben. Het paar was niet getrouwd, had geen geregistreerd partnerschap en de woning, inclusief alle kosten, stond op naam van de man. De man was bereid een koopregeling met de vrouw te treffen, maar wilde dan wel dat zij hem een redelijk en billijk bedrag daarvoor zou betalen. Hieraan wenste de vrouw niet te voldoen. Hetzelfde gebeurde met de verdeling van de inboedel. De man en de vrouw kwamen een verdeling overeen. Toen de man, die ondertussen een woning elders was gaan huren, zijn spullen wilde ophalen, werd hem dit zeer kwalijk genomen. De vrouw vond dat de man het huis leeghaalde. Ondertussen lukte het de vrouw niet om de financiering voor de koop niet rond te krijgen en betaalde de man nog steeds alle kosten, inclusief die van het levensonderhoud van de vrouw.

De man was van mening dat er een andere regeling diende te worden getroffen. De vrouw voerde, en dat deed zij ook steeds tijdens de gesprekken over het ouderschapsplan en het convenant, aan dat de man hierbij zijn kinderen tekort deed en haar in de kou zette.

Gedurende de maanden dat de vrouw bezig was om de financiering van de woning rond te krijgen, hadden de man en de vrouw zoveel ruzies dat gesprekken bijna onmogelijk waren. Sterker nog, de vrouw keerde zich ook tegen mij als ik haar verzocht mee te werken aan een regeling die ertoe leidde dat de scheiding kon worden afgerond. Uiteindelijk was de relatie tussen beide partners zodanig gebrouilleerd dat de man de woning heeft verkocht en de vrouw bij haar familie intrek moest nemen. De onderlinge haat was daarmee tot een dieptepunt gekomen. Het duurde ruim een jaar voordat zij weer on speaking terms kwamen en als ouders voor hun kinderen konden gaan zorgen.

–

In de derde casus veranderde de goede onderlinge relatie tussen twee reeds gescheiden partners nadat de vrouw de man het contact met zijn kinderen ontnomen had. De vrouw had zodanig op haar kinderen ingepraat dat zij niet meer naar hem toe wilden. Dat gebeurde ruim 7 jaar na de echtscheiding. De kinderen hadden stelselmatig van de moeder te horen gekregen hoe slecht hun vader wel niet was. In die zeven jaar had de man de continuïteit van de omgangsregeling al 2 keer moeten afdwingen via de rechter. Echter: elke keer liep het bezoek van de kinderen af in een drama op straat. Schreeuwpartijen van de man naar de vrouw, die in haar auto bleef zitten en elk overleg over de kinderen uit de weg ging, maakten de situaties er niet beter op. Ze reed hem zelfs over de voeten van de man als ze wegreed, met haar kinderen op de achterbank. Toen de vrouw er voor de derde keer in slaagde de kinderen weg te houden bij hun vader, gaf de man het gevecht met de vrouw op en probeerde hij rechtstreeks in contact te komen met zijn kinderen. Zonder enig succes.

De man nam op een bepaald moment contact met mij op en dat deed, bij toeval, de advocate van de vrouw ook. Mogelijk zou mediation soelaas kunnen bieden. De advocate had echter nagelaten om de vrouw te informeren over haar zet en deze weigerde meteen haar medewerking. De man was ondertussen zijn ex tot in het diepst van zijn hart gaan haten.

En dat doet hij tot op de dag van vandaag. En dat is zo’n 8 jaar later. Zijn kinderen zijn inmiddels volwassen en nog altijd wijzen ze elke poging van de man om eens te kijken hoe zij het contact weer kunnen herstellen af.

–

In de loop der jaren heb ik, gelukkig, maar zelden meegemaakt dat ex-geliefden elkaar zo intens zijn gaan haten. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik er eerder in slaag om dat juist te voorkomen of zelfs om te keren. Een liefdesrelatie is er niet voor niets geweest. En kinderen zijn niet geboren omdat je elkaars bloed wel kunt drinken. Ondanks dat de liefde over is en een gezamenlijk huishouden geen optie meer is, staat het niemand in de weg om als twee volwassen mensen afscheid van elkaar te nemen en dat op een eerlijke en faire manier te doen. Zeker als er kinderen in het spel zijn, want die behouden het recht op het ouderschap van hun vader en moeder. En dan hebben de ouders de morele verplichting om daar alles voor aan de kant te leggen, ook hun onderlinge veranderde verhouding.

–

Copyright©️oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik gevaccineerd.

OMDENKEN, van “Ja maar” naar “Ja en”….

We kennen de uitspraak allemaal maar al te goed: Ja, maar….en we weerleggen de uitspraak van onze gesprekspartners zonder blikken of blozen. “Ja maar” betekent eigenlijk “Nee….” En met die gedachtengang ben ik als mediator en relatietherapeut dan ook vrij regelmatig bezig. Nou, zeg maar gerust ‘altijd’. Ennuh: Ooit gehoord van’ Ja, ennen?’ Ik ook niet totdat ik kennis maakte met ‘omdenken’ van grondlegger Berthold Gunster. Hij beschrijft hoe wij mensen doorgaans problemen ervaren als lastige dingen. We willen er vanaf. Een gemiste kans! En dat terwijl je ook naar het probleem toe kan. Het accepteren. Hij legt uit hoe je van een Ja, maar… houding naar een Ja, en.. houding kunt gaan. In dit artikel krijg je alvast een voorproefje Ja, ennen!

Voor dit blog heb ik ondermeer informatie gebruikt van Berthold Gunster, Marion Middendorp, Anouk Liebrand, Christel van Bakel en Jorine Kuilman.

–

Omdenken: ‘Je kunt wel proberen de golven tegen te houden, maar je kunt beter leren surfen.’
Omdenken. Had je er al van gehoord? Wat is ‘omdenken’ nou precies?

In mijn praktijk maak ik heel veel gebruik van omdenken, een situatie anders (voor mijn cliënten verrassend) benaderen. Oftewel een probleem een andere wending geven door je er niet tegen te verzetten, maar door het te gebruiken in je voordeel, dat is omdenken. Door anders te kijken naar een probleem, veranderen problemen in mogelijkheden. Stel eerst vast dat het probleem een feit is. Denk daarna vanuit het feit naar een nieuwe mogelijkheid. Bijvoorbeeld: de toren van Pisa staat scheef. Feit. Bedenk nu mogelijkheden. Het mooie is dat door het omdenken je houding tegenover ‘beren op de weg’ (zelfbedachte problemen) verandert. Tot nu toe was de gedachte dat je dan beren zag die er niet waren en dat de oplossing lag in het wegjagen van de beer. Dat helpt eigenlijk niet. Bij omdenken gaat het er niet om de beer te verjagen, maar om hem te zien als een mogelijkheid (je kunt hem eten geven, laten dansen, ervan genieten) – met als onverwacht effect dat je beren op de weg leuk gaat vinden.

• De definitie

De website van omdenken geeft de volgende definitie: Omdenken is een denktechniek om problemen te veranderen in mogelijkheden.

Omdenkstrategie 1: rolverwisselen
Ken je ook van die mensen die over alles klagen?Wanneer je te maken hebt met klagers, doe er dan eens een schepje bovenop en dik het wat aan. Waarschijnlijk krijg je empathie of valt het ineens allemaal wel mee bij de ander.
Hoe dan ook, een win-win situatie!

Omdenkstrategie 2: accepteren
Soms zijn er situaties waar je niet omheen kunt en moet leren accepteren. Ben je ergens onderweg gestrand, is er file, hoofdluis op school? Allemaal feiten. Maak van een nood een deugd en kijk waar je de situatie om kan buigen naar iets positiefs.

Omdenkstrategie 3: respecteren
‘Oma is jarig en man heeft geen zin in schoonmoeder.’ Hij hoeft toch niet mee? Oma heeft op haar verjaardag waarschijnlijk geen zin in een bokkige schoonzoon, en zeker niet op haar verjaardag. En bedenk eens hoeveel nuttige klusjes je man kan doen in deze tijd!

Omarm het omdenken!
Het probleem accepteren als probleem, dingen níet op willen lossen, accepteren dat iets gewoon heel erg ís, dat kost soms jaren van je leven. Maar als je je er niet tegen verzet en dingen wat meer loslaat, maakt dat het leven wel luchtiger en lichter! It’s a way of life: dansen met beren en samen liftend op reis gaan in plaats van deze beren op de weg laten staan.
Iedereen kan het in ieder geval pro-’beren’!

• Drie belangrijke aspecten om te leren omdenken

1. Conditioneren

In de gedragstherapie, het behaviorisme, wordt conditioneren als volgt omschreven: Een stimulus is gekoppeld aan een respons. Je neemt hoestdrank (stimulus) in en je stopt met hoesten (respons). Als zo’n stimulus vaak genoeg wordt herhaald, wordt er onbewust een respons veroorzaakt. Dus je weet dat je door het drinken van de hoestdrank gaat stoppen met hoesten. Als je in het flesje van de hoestdrank iets anders zou stoppen en dat vervolgens drinkt, zou het alsnog kunnen dat je stopt met hoesten. Ook al drink je dus geen hoestdrank.

2. Verwachting

Niet altijd, maar wel met enige regelmaat, laat ik bij relatietherapie mijn cliënten vragen beantwoorden die essentieel zijn voor de relatie. Deze vragen hebben betrekking op verwachtingen, verwachtingen naar hun partner. Op het moment dat je een reden hebt om een andere uitkomst te verwachten, sta je open voor deze andere uitkomst. Dus als je verwacht dat die hoestdrank kan zorgen voor een andere uitkomst (stoppen met hoesten) dan de huidige uitkomst (hoesten), dan kun je die nieuwe uitkomst emotioneel accepteren. Als die emotie sterk genoeg is, dan weten je hersenen en je lichaam het verschil niet tussen de verwachting van het ‘hoestvrij’ zijn en het daadwerkelijk, fysiek, ‘hoestvrij’ zijn. Je neuronale paden worden geactiveerd en de chemische stoffen komen vrij.

3. Betekenis

Door betekenis te geven aan het effect van de gedachten (of de placebo), wordt de werkzaamheid sterker.

Een voorbeeld: Stel je werkt als hovenier en je denkt dat je te weinig beweegt. Je hebt er nooit over nagedacht dat je eigenlijk heel veel fysiek werk verricht en dat je door je dagelijkse activiteiten die je doet je spieren aan het werk zet. Als iemand je dit uitlegt, leer je iets nieuws en doordat je het begrijpt stop je er meer energie in. Op die manier kun je je gezondheid daadwerkelijk verbeteren.

Als je de voordelen van iets weet, haal je er dus meer effect uit. ‘Omdenken’ is een techniek om geen beren op je pad te zien, maar juist uitdagingen ergens in zien. Sterker nog, bij omdenken bestaan er geen problemen, er valt dus ook niks op te lossen. Wat voorheen als ‘probleem’ werd gezien, wordt met omdenken een ‘mogelijkheid’. Daarin kun je jezelf trainen. Oefenen en leren. Een leven zonder problemen en met mogelijkheden klinkt best prettig. Met omdenken kijk je naar de werkelijkheid zoals die is en wat je ermee zou kunnen doen. Je ervaart het niet als probleem maar juist als kans en gebruikt de energie van het probleem voor iets nieuws. De grondlegger is Berthold Gunster, schrijver van onder meer ‘Ja-maar wat als alles lukt’ en ‘Huh?!… de techniek van het omdenken’.

• Hoe verander je je gedachten en leer je omdenken?

Allemaal leuk, best en aardig, hoe pas je dit nu zelf toe? Als je je staat-van-zijn wil veranderen, is het essentieel om je gedachten te veranderen.

Er zijn verschillende manieren om hiermee te oefenen zoals affirmaties (dit is een manier om je gedachten, je zelfbeeld, gezondheid en je zelfvertrouwen te beïnvloeden. Een affirmatie is een vorm van positieve zelfsuggestie. Affirmaties zijn korte bekrachtigende en positieve zinnetjes die je tegen jezelf als een soort mantra zegt). visualisaties, beoefeningen van dankbaarheid en compassie. Het vergt oefening, omdat de meeste mensen gewend zijn om continu negatieve gedachten te denken waardoor dit een gewoonte is geworden. Maar het is het absoluut waard om te blijven oefenen!

Nog een voorbeeld: Je zoon maakt iedereen gek met zijn tomeloze energie om moppen te vertellen. Iedereen wordt er stapeldol van. Nou kun je proberen je zoon te corrigeren, in een keurslijf te persen en te zorgen dat hij verandert maar…hoe groot is de kans dat dit écht gaat lukken? En dan ook nog eens op een manier die voor iedereen, dus inclusief zoonlief, prettig is?
Met ‘omdenken’ los je het probleem niet op maar maak je er een mogelijkheid van. Je zoon is gek op moppen tappen? Prima! Laat hem er zijn beroep van maken. Stimuleer hem, laat hem zijn talent ontwikkelen en geef hem hierin alle ruimte.

Een praktijkvoorbeeld uit het onderwijs: Op school was het lesschema veranderd. Het gevolg was dat de pauzes van de studenten korter waren geworden. En zo ontstond een probleem, want voor Peter – een leerling met een ADHD – was altijd veel tijd nodig voor hem dat hij de tijd had om de storm aan prikkels van de lessen onvoldoende tot rust in zijn hoofd te laten komen. De leerkracht stelde dan ook voor, dat Peter voor een korte periode alleen in de klas zou blijven, zodat hij in een prikkelarme omgeving kon verblijven.

In eerste instantie leek dit de enige mogelijkheid tot één van de klasgenootjes, Elke, suggereerde Marks jas achterstevoren aan te trekken, zodat al het technische werk met de rolstoel overbodig werd. ‘Wat zullen de andere kinderen dan wel niet zeggen?’, repliceerde een klasgenoot, ‘zal hij er niet gek uitzien met die jas achterstevoren?’ Deze vraag bracht Elke tot het voorstel dat niet alleen Mark, maar ook alle andere kinderen uit de klas hun jas achterstevoren aan zouden doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Die dag gingen niet alleen Mark en alle kinderen van zijn klas, maar ook de juf en de hulpleerkracht naar buiten met de jas achterstevoren aan. Het leverde een bizar, humoristisch en ontroerend beeld op. En Mark? Hij straalde. Uiteraard.

• Samengevat….

Je maakt als eerste van het probleem een feit. De stap van ‘ja maar’ (het is niet wat het zou moeten zijn) naar ‘ja en’ (het is, wat het is). Vervolgens kijk je welke nieuwe mogelijkheden er zijn ontstaan, wanneer je de feiten accepteert en volledig ‘ja’ kunt zeggen tegen de realiteit.

Omdenken is een techniek die bestaat uit twee stappen.

1. Deconstrueren

Maak van het probleem een feit. Dit doe je door de ‘wat-er-zou-moeten-zijn’ van het probleem af te halen en dan houd je automatisch een ‘het-is-wat-het-is’ over.

2. Construeren

Het transformeren van bestaande feiten tot een nieuwe mogelijkheid.

In het voorbeeld van de moppentappende jongen:
Feit = Hij kan goed moppen vertellen.
Mogelijkheid = Laat hem cabaretier worden.

en verder….

‘Omdenken’, het klinkt gemakkelijker dan dat het is! Verwacht niet dat je van de één op de andere dag resultaat hebt. Wanneer je je hele leven anders denkt, is dat niet ineens veranderd. Je hersenen zijn gewend aan jouw reactiepatroon, dit is ‘ingesleten gedrag’. Verwacht daarom ook geen wonderen. Het is absoluut een kwestie van doorzetten voordat het doel is bereikt. Verwacht eerder dat het gaat met vallen en opstaan. Sta daarom fouten maken toe. Niets gaat vanzelf, niets zal in je schoot worden geworpen. Je kunt je leven een positieve wending geven, maar ‘omdenken’ geeft je geen nieuw leven.
Kernbegrippen: volharding, doorzettingsvermogen, vastberadenheid en oefening.

Accepteer de werkelijkheid, versterk deze en respecteer deze. Zet er vervolgens je tanden in, want alleen met doorzetting creëer je nieuwe mogelijkheden, focus je op de dingen die je wél wilt en neem de mogelijkheid als startpunt van alle beslissingen.

–

Berthold Gunster is de bedenker van de term ‘omdenken’. Hij definieert omdenken als een techniek om problemen te transformeren in mo­ge­lijk­he­den. Het is het tegenovergestelde van vastdenken (ja-maar-denken, denken in termen van bedreigingen en beren-op-de-weg). Vastdenken staat volgens Gunster voor een manier van denken waarbij problemen alsmaar groter worden.

Berthold Gunster beschrijft 15 strategieën waarmee je een pro­bleem in een mo­ge­lijk­heid kunt om­den­ken:

1. Wach­ten: omdat de wer­ke­lijk­heid vaak zo com­plex is, is het soms be­ter níet te han­de­len.
2. Ac­cep­te­ren: aanvaard de wer­ke­lijk­heid zo­als die is en kij­k wat je er­mee kunt.
3. Be­krach­ti­gen: kij­k naar wat er goed gaat en hoe je dat kunt ver­ster­ken.
4. Res­pec­te­ren: men­sen zijn over­al op voor­be­reid, be­hal­ve op ui­terst se­ri­eus ge­no­men wor­den.
5. Door­zet­ten: door te vol­har­den, creëer je nieu­we mo­ge­lijk­he­den.
6. Fo­cus­sen: richt je op wat je wél wilt in plaats van wat je níet wilt.
7. Te­rug­den­ken: neem niet het pro­bleem, maar de mo­ge­lijk­heid als start­punt.
8. Eli­mi­ne­ren: stop met wat niet (meer) werkt.
9. Im­por­te­ren: bevecht je vijand niet, maar maak deze tot bond­ge­noot.
10. Col­la­bo­re­ren: onderzoek wat de vij­and wil, wat jij ook wil.
11. Ver­lei­den: gebruik het ver­lan­gen van de an­der om een nieu­we mo­ge­lijk­heid te creëren.
12. Eta­le­ren: toon be­wust wat je nor­maal ge­spro­ken juist wilt ver­ber­gen.
13. Rol­ver­wis­se­len: laat het pa­troon kan­te­len door van rol te ver­wis­se­len.
14. Ont­re­ge­len: verander de regels van het spel, als iets een probleem is.
15. Om­ke­ren: ‘reframe’ de si­tu­a­tie en verander een pro­bleem in een mo­ge­lijk­heid.

–

‘Omdenken’ zit in mijn systeem. Ik ben van nature een ‘omdenker’. Zeker in mijn werk als relatietherapeut, maar zeker ook in mijn werk als (arbeids- en familierecht-)mediator. Ik was mij er echter niet van bewust. Bij mij is het, net als bij mijn Rogeriaanse levensfilosofie, mindfulness en de uitgangspunten van de Transactionele Analyse, van nature aanwezig. Ik denk dus ook niet in de termen die in de literatuur worden gegeven. Ik werk niet vanuit boekjes of vastomlijnde theorieën. En dat maakt het dat ik er zoveel mee bereik in mijn werk. Ik hoef nooit na te denken ‘hoe het ook alweer zit’ en ‘wat ik er over heb gelezen’. Ik hoef niet te schakelen tussen theoretische modellen, ik ben de verpersonalisering van huis uit. En daardoor kan ik anderen zo gemakkelijk en (relatief) snel verder helpen.

–

Copyright©️oncies 2021

* 

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik gevaccineerd.

Voor de uitzet sparen….

Hoe verrassend: Afgelopen maand rekende ik mijn inkopen af aan de kassa van mijn buurtwinkel. Het gebruikelijke riedeltje werd door de kassière afgedraaid, dus kreeg ik ook de vraag of ik zegeltjes spaarde voor de pannen. Op mijn opmerking dat ik al genoeg pannen in huis had, reageerde zij met de opmerking: “Ik hoef ze ook niet te sparen voor mijn uitzet”. Ze vertelde dat zij en haar vriend dat wel deden, sparen voor de uitzet. Ook anno 2021 blijkt dat jonge mensen nog altijd sparen voor hun uitzet voordat zij gaan trouwen. Tja, hoezo verrassend?

–

Tot drie maal toe voerde ik in de afgelopen maand gesprekken met….jonge mannen (19-28 jaar), en alle drie deze heren vertelden over hun relaties. Alle drie deze mannen woonden nog thuis en hadden een vriendin die ook nog thuiswonend was.
Ze vertelden over hun relatie. Hoe zij elkaar een paar keer per week bij een van hen thuis ontmoeten en hoe zij denken over het instituut huwelijk. Hoe zorgvuldig zij hun keuzes hebben afgewogen. In alle drie de gevallen is het de eerste relatie. Alle drie de mannen zijn nog knaap en hun vriendinnen zijn nog maagd.
Aanvankelijk dacht ik dat er religieuze motieven ten grond lagen aan deze relaties, maar dat bleek geenszins het geval. Nee, de waarde van het huwelijk was voor hen een groot goed. En met de vrouw/man van je keuze diende het huwelijk pas het moment te zijn van consumeren.
Toen ik daar met andere jongeren over sprak, bleken zij daar volledig achter te staan. Zij zouden dat ook gaan doen wanneer zij de ware hadden gevonden. Overigens was van deze laatste groep bijna niemand meer maagd/knaap.

Hoe anders is het met onze meiden gegaan. Zij zijn voor hun studie op kamers gegaan en vandaaruit zijn zij gaan samenwonen met hun vriendjes. Zij hebben wel de wens om ooit te trouwen en kinderen te nemen, maar willen eerst nog allerlei dingen meemaken. Reizen, feesten, vrijheid en tijd voor- en met elkaar.
Hun uitzet wordt al samengesteld. Zij gaan naar de IKEA en kopen daar de spullen die zij samen hebben uitgezocht in de catalogus of de website. Zij zien spulletjes in winkels en verrassen elkaar daarmee door het meteen te kopen of toch eerst nog even te laten zien aan de ander.

Na zijn studietijd, waarin onze zoon nog thuiswonend was, is mijn zoon gaan samenwonen. Niks eerst sparen voor een uitzet of wachten tot hij en zijn vriendin getrouwd zijn. Nee, niets van dit alles. Gewoon alles samen inrichten en van gaan genieten.

De mannen die ik sprak, overleggen alles eerst met hun vriendin. Schaffen het aan en slaan het op op de zolders of in de schuren van hun ouders of bij broers, zussen, ooms en tantes.
Spullen als witgoed en electronica worden niet aangeschaft. Daarvan kan de garantie immers al zijn verlopen tegen de tijd dat het daadwerkelijk in gebruik wordt genomen.
De andere spullen zijn mooi en tijdloos….

–

In 1979 woonde ik in een huis met jute aan de muur, had ik eikenhouten kasten en een bankstel met eikenhouten poten. Mijn zeshoekige salontafel was van eikenhout, terwijl mijn bed grenen was, met een ingebouwde wekkerradio.
In de keuken had ik houtvezelplanken in beugels hangen voor de pannen en had ik ‘bussen’ voor de suiker, kristal, basterd en suikerriet.
In wekpotten had ik verschillende soorten koffie, bonen en gemalen. Ik at kwark of zelfgemaakte yoghurt met appel, sinaasappel, noten en muesli.
Drie jaar later waren mijn muren gegranold , had ik de planken ingeruild voor keukenkastjes, en een tosti-ijzer, wokpan en bakte ik ‘plaatgrote’ verse pizza in de oven van mijn gasfornuis. Ook ik had mijn uitzet aangeschaft samen met mijn toenmalige partner, waarmee ik samenwoonde en later trouwde. En van scheidde.

–

Tijden veranderen en tijden keren terug.
Hoe bijzonder om drie mannen te horen praten over hun relaties. Over hun waarden en normen.
Ik, de echtscheidingsmediator, neutraal, onpartijdig en zonder oordeel…. Laat mij niet lachen, niks daarvan als ik naar mijn leven kijk en zie hoe onze meiden en zoon genieten van het leven dat zij nu met hun partners delen.

–

Ik genoot van bijna elke minuut van mijn onstuimige leven. Heb fouten gemaakt, mensen gekwetst, mensen gelukkig gemaakt en ben gelukkig.
Dat leven wens ik iedereen toe. Hoe je het ook indeelt. Zolang als jij daarmee gelukkig en tevreden bent, doe je het goed.

–

Copyright©oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Hoe een kind klem kan komen te zitten tussen twee strijdende ouders

Enige tijd geleden passeerde het onderwerp regelmatig in de media: Een vader die een IQ-test eiste voor zijn dochter, omdat hij het schooladvies niet accepteerde. De moeder stond niet achter deze eis en verleende daarom geen toestemming om de eis ook juridisch valide te laten zijn. Aangezien de schooladviezen dit jaar, over de hele lenie en vooral ten nadele van meisjes, lager uitvallen dan voorgaande jaren, valt niet uit te sluiten dat ook dit jaar ouders ontevreden kunnen zijn over het schooladvies. In het voorbeeld dat hier aan de orde is, waren de ouders van dit meisje gescheiden en dat maakte dat dit kind uiteindelijk het kind van de rekening werd. De vader was, om zijn eis kracht bij te zetten, naar de rechtbank gestapt.

*

De vader claimde dat hij recht heeft op een IQ-test bij zijn dochter. Uit het bericht dat hierover werd gepubliceerd valt op te maken dat de vader in zijn eis de suggestie had gewekt dat de basisschool, waarop zijn dochter zat, hem hierin een toezegging had gedaan. Iets wat hij niet alleen niet aannemelijk kon maken bij de rechtbank, maar ook iets wat hoogst onwaarschijnlijk was.

Ik heb ongeveer 25 jaar in het onderwijs gewerkt en heb minder goede ervaringen op dit gebied. Veel onderwijsinstellingen zwichten namelijk voor de dreiging met een rechtszaak. Hoe onterecht het instemmen naar de ouders/opvoeders van een leerling ook mag zijn, negatieve publiciteit wordt als schadelijk beschouwd en dus gaat men (de directie/het management) maar mee met de eisende ouders. Hoe lovenswaardig het is voor deze basisschool welke dit niet heeft gedaan. Niet alleen omdat de moeder niet achter de eis van vader stond. Ook omdat het niet wenst mee te gaan in de gekte rondom schooladviezen. Let wel: het gaat hier om een schooladvies. Doorgaans wel een dwingend advies, omdat het vervolgonderwijs het advies als bepalend beschouwt. En daar zit dit jaar het knelpunt voor veel ouders. Het coronabeleid heeft immers veel effect gehad op de schoolonderzoek en de eindtest.

*

Waar het in deze specifieke casus feitelijk om gaat, is natuurlijk het kind. Een meisje van een jaar of twaalf, die een negatieve curve laat zien in haar schoolresultaten sinds de scheiding van haar ouders. Het is des te triester dat de vader alleen oog heeft voor zichzelf en zijn behoefte om zijn dochter in hoger onderwijs te laten doorstromen dan dat zij, op basis van het schoolonderzoek, op dit moment aan kan. Sterker nog, zijn dochter heeft juist een signaal naar hem en haar moeder, gegeven over hoe het met haar als kind gaat. Hoezeer zij te lijden heeft onder de onderlinge verhoudingen tussen haar vader en moeder. Juist die verhoudingen hebben invloed op de leerresultaten op school. Het feit dat haar vader, op deze manier, de strijd aangaat met haar moeder, en de school, treft haar des te meer.

In psychologische zin wordt zij geschaad. Vechtende ouders, welk kind zit daarop te wachten? Plaats ik de situatie in een systemisch model, dan ligt het kind in een spagaat. In de triage met haar vader en moeder wordt haar loyaliteit naar beiden zwaar op de proef gesteld. En loyaliteit van het kind naar beide ouders is voor kinderen heel essentieel. U kent de uitspraak misschien wel: De vijand van mijn vriend is mijn vijand. En hoe zit dat bij dit kind? Als dochter van haar vader en moeder wordt zij geacht met beiden bevriend te zijn, loyaal naar beiden. Niet alleen omdat het haar ouders zijn, ook vanwege het feit dat zij in haar bestaan afhankelijk van hen beiden is. En wat gebeurt er nu: haar vader én haar moeder zijn elkáárs vijanden en ondertussen allebei ook nog eens haar vrienden. Hoe kan zij nu de vijand van haar vriend zijn als die vijand ook haar vriend is. Voor volwassenen is dat al heel moeilijk, laat staan voor een kind dat nog op de basisschool zit. Ze komt dus klem te zitten tussen haar ouders en dat heeft zijn weerslag. Mogelijk, en dat kunnen we niet opmaken uit de beschikbare gegevens, ook op haar leerresultaten.

En naast haar leerresultaten zal zij op andere vlakken haar positie tussen haar ouders -op een negatieve manier- ervaren. Zo is het niet uitgesloten dat zij zich voor veel dingen afsluit of juist verantwoordelijk voelt. Legio kinderen denken dat zij de oorzaak zijn van de problemen tussen hun ouders. En bij dit meisje wordt dat zelfs bevestigd. Vader en moeder staan lijnrecht tegenover elkaar vanwege de eis van vader. De strijd tussen haar ouders kan zich ook uiten in dat zij niet meer blij kan zijn als zij bij de ene of de andere ouder verblijft. Blij en vrolijk zijn bij de moeder, kan de vader opvatten als dat zij voor haar moeder partij heeft gekozen. Of andersom als zij zich blij gedraagt tijdens haar verblijf bij haar vader. Althans, in de beleving van dit kind. Het kind verliest haar kind-zijn door toedoen van de ouders. In de casus lijkt het er op dat de strijd vooral vanuit de vader wordt gevoerd, maar dat is alles behalve gesneden koek. Uit de casus wordt de rol van de moeder in het onderlinge conflikt tussen haar en haar ex niet nader omschreven (ook niet relevant voor het artikel). Haar rol is daardoor onduidelijk. Het is echter tekort door de bocht om het hele conflikt alleen aan de vader toe te schrijven.

Wat wel aan de vader is toe te schrijven is zijn strijd tegen de school over het schooladvies en zijn daaropvolgende eis van de IQ-test. De vader had deze kunnen voorkomen door, samen met zijn dochter, waarin het gaat om de belangen van zijn dochter (dus niet die van hem), het gesprek aan te gaan met de school. Raadzaam zou dan zijn geweest dat de moeder ook aan deze gesprekken had deelgenomen, zodat de ouders in gezamenlijkheid voor hun dochter zouden hebben opgetreden. Hun dochter had dan háár ouders gezien. Wat kan zij zich nog meer wensen? Maar nee, vader streed tegen haar moeder én tegen de school waar zij, naar alle waarschijnlijkheid, acht elementaire jaren van haar leven heeft doorgebracht. Mogelijk zelfs de instelling waarin zij zich veilig waande tegen de gekte van het conflikt tussen haar ouders. En vader tast dit aan, haar gevoel van veiligheid. De plek waar zij niet hoeft te kiezen, de plek waar zij zichzelf kan zijn.

*

Wat ik met dit betoog duidelijk wens te maken is het volgende: Ouders die uit eigen belang strijden om zaken die de kinderen (ook) aangaan, verliezen de kern van het ouderschap uit het oog. Daarvoor hoeven zij overigens niet gescheiden te zijn. In alle denkbare situaties dienen ouders af te wegen in hoeverre hun acties en beslissingen in het belang zijn van hun kind(-eren). Sommige ouders zien dat prima, anderen schieten er in door, weer anderen hebben daar nauwelijks tot geen oog voor. In veel gevallen gaat het goed, in toenemende mate gaat het verkeerd….voor het kind.

*

Copyright©️oncies 2019/2021

*

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Inmiddels ben ik 1x gevaccineerd.

*

Extra info:

NOSteletekst bericht:

….en RTL bericht….

[BEGIN CITAAT]

Vader krijgt geen toestemming voor IQ-test dochter na twijfel over schooladvies

De basisschool uit Hazerswoude-Rijndijk hoeft van de rechter geen IQ-test af te nemen van een meisje nadat er twijfel was ontstaan over haar schooladvies. De vader van het meisje wilde via de rechter de IQ-test afdwingen. De ouders zijn gescheiden en de moeder wilde zo’n IQ-test niet.

Volgens de rechtbank in Den Haag oefen de ouders het gezamenlijk gezag uit, zodat de moeder wel toestemming moet verlenen voor het afnemen van een IQ-test.

Het meisje kreeg van haar school een vmbo-k-advies. De vader vermoedt dat zij meer kan. “Of ze nu naar het vmbo of gymnasium gaat, zal me een worst zijn. Maar ik wil wél het juiste advies voor mijn dochter”, zei hij eerder tegen RTL Nieuws. Het meisje gaat na de zomer naar een nieuwe middelbare school.

Wisselende schoolprestaties

Het meisje kreeg vmbo-k als advies, maar volgens de vader wisselen haar schoolprestaties enorm. Daardoor twijfelt hij of dit wel het beste advies is voor zijn kind.

“Ze haalde de ene keer een 2 en daarna weer een 10 voor hetzelfde vak. Haar prestaties wisselen al jaren. De IQ-test moet ook meer inzicht geven in de fluctuatie van haar schoolresultaten.”

Scheiding

De vader en moeder zijn enkele jaren geleden gescheiden. Dat is de reden waarom de vader niet zelf een test afneemt. “Beide ouders moeten toestemming verlenen. Mijn ex-vrouw, ex-lerares op de betreffende basisschool, wil daar niet aan meewerken. Eerder waren alle partijen, inclusief mijn vrouw, wel akkoord. Dit maakt dat ik de test dus nooit meer zelf kan laten afnemen.”

De school liet eerder via een advocaat weten dat het afnemen van IQ-test juist niet in het belang van het kind is.

[EINDE CITAAT]

Nederland is klaar met het coronabeleid van dit kabinet

Sinds maart 2020 is Nederland in de greep van het coronavirus. Het startte toen met de eerst intelligente lockdown met als doel groepsimmuniteit. Anno april 2021 zit Nederland in een twee lockdown. En deze keer is er zelfs een avondklok ingesteld. De bewegingsvrijheid van de Nederlander is daarmee nog verder beknot. En het gaat maar door….

–

Er is niets tegen overheidsmaatregelen om de gezondheid van de bevolking te beschermen. Daartoe is de overheid ook verplicht, zoals dat is vastgelegd in de grondwet. Maar de vraag is of hiervan wel sprake is. In de gezondheidstoestand van de gemiddelde Nederlander is er namelijk niets veranderd. De beoogde groepsimmunisatie is niet gelukt. De besmettingscijfers blijven min of meer constant en het vaccineren van de bevolking is slecht georganiseerd en blijft de eerder beschreven kenmerken van ad hoc-beleid tonen. Het beleid, geïndiceerd door het RIVM en geadviseerd door het OMT, is gericht op het laag houden van de bedbezetting in de ziekenhuizen.

En dus is het onmogelijk om een stabiel beleid te voeren. Het ontbreekt aan een visie, een toekomstplan. De bevolking wordt voorgehouden dat er versoepelingen komen, maar deze worden steeds weer opgeschoven.

Het wordt tijd voor een nieuwe aanpak!

–

Hoe dan ook, ik ben van mening, en dat heb ik al vanaf het begin gezegd, dat het gekozen beleid het verkeerde beleid is. En daarvan beginnen we nu de wrange vruchten te plukken. Want het gekozen beleid is een beleid van isolatie en repressie. Niet alleen in de vorm van (zelf-)quarantaine, maar ook die van het isoleren van het virus SARS cov-2/covid19. En dat terwijl het zogenaamde coronavirus niet valt te isoleren. Dat geldt overigens voor elk micro-organisme. Micro-organismen zijn overal. Ze maken onlosmakelijk deel uit van onze microscopische biodiversiteit. Een deel is onschadelijk voor de mens, als ziekteverwekker, en een klein deel is dat wel. En daaronder bevinden zich zelfs micro-organismen die voor ons voortbestaan van levensbelang zijn, maar dodelijk voor ons kunnen zijn als ze ons ziek maken. Covid19 is als virus niet dodelijk, maar voor een deel van de bevolking wel. Let op: voor een deel! Niet voor iedereen en dat is ook wel gebleken. En voor de slachtoffers van deze ziekteuitbraak is het ook niet anders geweest. Het vervelende daaraan is de manier waarop de slachtoffers zijn gestorven. Covid19 is wat dat betreft een brute handlanger van een moordenaar, onderliggende gezondheidsproblemen. Daar kunnen we niet omheen.

–

Als het coronabeleid niet het juiste beleid is geweest, welk beleid zou er dan beter voor in de plaats hebben moeten worden gevoerd?

Een hele mond vol en daar heb ik hier ook bewust voor gekozen. Want het is een keuze voor een beleid waarvan op voorhand kan worden gezegd dat het veel ingewikkelder is en uitermate moeilijk is om voor elkaar te krijgen. Bovendien vraagt het om draconische veranderingen in de randvoorwaardelijke, sociale en maatschappelijke zin.

Welk basisbeleid had er kunnen worden gevoerd, in plaats van het gekozen beleid van dit kabinet, al meteen vanaf maart 2020?

De overheid had meteen moeten inzetten op een mentaliteitsverandering. Een verandering waarin mensen zich meer bewust worden van hun rol ten aanzien van de eigen gezondheid en die van hun medemens. Hierin spelen persoonlijke hygiëne en het verantwoordelijkheidsgevoel jegens anderen de belangrijkste rollen.

Persoonlijke hygiëne voor wat betreft de verzorging van de handen en het gezicht. Mensen wassen te weinig hun handen. Voor en nadat we handelingen verrichten dienen we onze handen te wassen. Die komen voortdurend met materialen in aanraking en daarop zitten altijd micro-organismen. Daarnaast besteden we te weinig aandacht aan de effecten van het aanraken van ons gezicht (en haar, voor zover we dit hebben). Doordat we constant besmet zijn aan onze handen, brengen we de micro-organismen gemakkelijk over naar ons gezicht. Daarnaast is het haar een weelderige leefomgeving voor micro-organismen en ook van ons haar kunnen we niet afblijven. En dan die nieuwe tendensen. Het gebruik van middeltjes als Dettol. Dit is uit den boze. Deze middelen reinigen dan wel op micro-organismen, maar verstoren ook het natuurlijke evenwicht. Hierdoor kunnen we juist eerder ziek worden. Water en zeep is voldoende, maar alleen als er een eenduidig handenwassen-protocol wordt gehanteerd. Mensen die in de gezondheidszorg werken leren dit protocol en dienen dit strikt uit te voeren om onder meer kruisbesmetting te voorkomen. Dit protocol zou gemeengoed moeten worden.

–

En dan het tweede aspect in de mentaliteitsverandering. De mentaliteit bij het ziek zijn. We moeten stoppen met het bewust besmetten van anderen als we ziek zijn of zelfs maar verschijnselen vertonen van ziekten die besmettelijk zijn.

En wat bedoel ik daarmee? Om te beginnen dienen we thuis te blijven als we ziekteverschijnselen hebben. De thuisquarantaine dient gemeengoed te worden. Ook de andere huisgenoten, want die kunnen al besmet zijn en dus de ziekte overdragen aan anderen, die ondertussen nog geen verschijnselen van de ziekte hebben. Zij zitten dan vaak in de zogenaamde incubatietijd. Dat is de periode tussen besmetting en het uitbreken van de ziekte. Met thuisquarantaine voorkomen we het risico van besmetting van anderen.

Maar ja, blijf maar eens thuis van je werk, school of dat avondje stappen met vrienden of vriendinnen. Dat vraagt om discipline en zelfopoffering en dat is iets waartoe wij mensen (en met name mensen in de leeftijdsgroep 18 tot 35-jaar) niet snel genegen zijn. Dat maak ik zelfs mee in mijn eigen familie, waar nog feestjes worden georganiseerd vanwege een verjaardag, met als vergoelijkende onderbouwing: “We hebben maar een paar mensen uitgenodigd en de deuren naar de tuin open gezet“. En ik kom een bezoeker in een gang van een verpleeghuis tegen die aan degene die zij bezoekt uitlegt waarom haar oudste kleinkind niet mee is gekomen om oma te bezoeken met de woorden: “Ze is niet meegekomen omdat ze behoorlijk verkouden is en een flinke griep heeft”. Zich blijkbaar niet realiserend dat die verkoudheidsklachten en flinke griep wel eens corona zou kunnen zijn en dat (gezins-)quarantaine dan noodzakelijk is. Is deze dochter zich er echt niet van bewust dat haar gedrag de levens van haar moeder én van veel medebewoners in het zorgcentrum op het spel zet met het negeren van deze noodzaak? Althans, als je uit gaat van de opgelegde coronamaatregelen.

Ook ik ben geen voorstander van de nu opgelegde coronamaatregelen. Ook ik sta niet achter het sluiten van de horeca. Ook ik vind de nu opgelegde maatregelen in de stadions, langs de voetbalbeelden onzinnig en niet in het belang van de mensheid. Om nog maar te zwijgen over de onzin van de ingestelde avondklok. Maar ik heb er wel mee te dealen en zou wensen dat er een ander beleid zou worden doorgevoerd, op basis van gezond verstand en wetenschappelijk bewijs. Want wat toont de praktijk aan? De huidige maatregelen werken niet. Dat geldt m.i. ook voor de maatregelen die op 9 december 2020 zijn ingevoerd. En het bewijs daarvoor blijkt wel uit het feit dat deze maatregelen keer op keer worden verlengd.

Thuisblijven van je werk, wie neemt het dan van je over?

Wat is de reactie van de patiënt, die al klaar ligt voor de operatie, als deze hoort dat de chirurg thuis is gebleven omdat hij lichte verkoudheidsklachten heeft? Het percentage zorgmedewerkers dat ziek gaat werken? Te veel om op te noemen. Het percentage winkelpersoneel? Het percentage docenten en studenten? Het percentage buschauffeurs, treinconducteurs, piloten en stewardessen? Het is maar een wilde greep, maar bedenk bij deze professionals eens hoe groot het aantal besmettingen wel niet kan zijn als ze na hun dienst of shift weer naar huis gaan; om zich alsnog ziek te melden omdat het echt niet meer gaat? Dan is het eigenlijk al te laat, ook al worden deze beroepsbeoefenaren met voorrang getest. Kijk wat er sinds kort in het onderwijs, de zorg en bij de politie gebeurt. Men heeft ingezien dat doorwerken geen optie meer is en blijft nu eerder thuis. Een simpele snotneus is daarvoor al voldoende. En dan hoor ik een collega in de zorg mopperen op die collega die zich heeft ziek gemeld. Dan hoor ik ouders mopperen op die docenten die thuis blijven, omdat ze eerst de uitslag van de coronatest moeten afwachten, waardoor hun kind weer thuis zit en er niemand is om het op te vangen. Of dat een hele klas naar huis wordt gestuurd, omdat een van hen niet thuis is gebleven en ziekteverschijnselen toonde. En ga zo maar door.

Er heerst onbegrip naar degenen die zich aan de door de overheid opgelegde maatregelen houden. Men houdt geen anderhalve meter afstand meer. Dat is ook niet verwonderlijk, want ze worden gehandhaafd in de buitenlucht. Daar waar die anderhalve meter in slecht geventileerde ruimten enigszins zou kunnen bijdragen aan het voorkomen van besmettingen (de laatste wetenschappelijke studies in onder meer Duitsland wijzen hierop). Ook via experimenten (Fieldlab) blijkt dat veel evenementen veilig kunnen plaatsvinden. En kijk eens om u heen in de supermarkt, in de overdekte winkelcentra en zie hoe weinig mensen moeite doen om besmetting te voorkomen. Het oude vrouwtje dat bij de kassa niet eens de moeite neemt om een hand voor haar mond te doen (het advies om in de elleboog te hoesten en te niezen volledig negerend) als zij volop om zich heen staat te blaffen. Nee, de overheid heeft ingezet op de verkeerde beleidslijn, want covid19 is niet te stoppen en was vanaf het begin af aan niet te stoppen. Welke crisismaatregelen er ook zijn genomen. Corona vraagt om heel ander preventief beleid. En zeker niet om een intelligente lockdown of een avondklok om een gecontroleerde bewegingen (mobiliteit) te bewerkstelligen.

MIJN VISIE: Thuisblijven bij ziekteverschijnselen, of de mogelijke kans op besmetting binnen de eigen kring, zou het nieuwe normaal moeten worden!

Maar ja, dan begint pas de ellende. Want in veel gevallen worden de eerste paar, vaak 2, dagen van het ziek-zijn niet uitbetaald of draait de werkgever voor de kosten op. Nu heb ik niet zo’n medelijden met die werkgevers, want die zijn juist gebaat bij het nieuwe normaal en dus de thuisblijvers. De werkgevers lopen immers minder risico van een verhoogde uitval van personeel als die idiote zieke werknemer gewoon thuis zou zijn gebleven. Ik zou er bijna voor gaan pleiten om de zieke thuisblijvende werknemer (of ZZP’er) daarvoor te belonen (misschien is de herinvoering van de fruitmand een ludiek idee of een compensatie voor het inkomensverlies bij de ZZP’er).

Ik maak er dan wel een klein grapje over, want in het thuisblijven bij ziekte, bevestigd door de huisarts met een artsenverklaring, zit natuurlijk wel de oplossing. Maar de mentaliteitsverandering die hiervoor noodzakelijk is, zal vragen om een verandering in het sociale en economische (zorg-)systeem/netwerk. In het financieringsplaatje, hoewel die valt te dichten met de baten die het thuisblijven, en dus een minder groot personeelsuitval op de werkvloer, met zich meebrengt. CAO’s zullen moeten worden aangepast, ziektekostenverzekeringen en arbeidskostenverzekeringen, de risicodragende polissen van werknemers en werkgevers, en ga zo maar door, ze zullen moeten meeveranderen. ARBO-organisaties krijgen het weer drukker (thuisbezoek, zoals we die vroeger kenden, zitten er echt niet in hoor), maar er zal moeten worden gecontroleerd. Het vraagt een grote maatschappelijk verantwoordelijkheid en aanpassing. En dan met name ten aanzien van het accepteren van dat we thuis, en dan echt IN HUIS, moeten blijven bij ziekte of een ziek iemand in huis. En u en ik kennen genoeg mensen om ons heen die schoolziek zijn, ook al zijn ze al jaren van school. Het risico van misbruik maken van dit nieuwe sociale en economische systeem verkleinen zit ‘m dan in de dan noodzakelijk geworden artsenverklaring. Beetje kinderachtig, maar dat is dan maar zo. Artsen hoeven niet te verkondigen dat ze daar geen tijd voor hebben. Stagiaires (artsen in opleiding, verpleegkundigen niveau 5, doktersassistenten, triage-medewerkers) of zelfs afgestudeerden die thuis zitten omdat ze geen werk hebben, kunnen dit werk voor hen doen, zolang ze daartoe maar BIG-geautoriseerd zijn of te zijner tijd worden; dus bevoegd en bekwaam zijn. Thuisblijven vanwege andere, niet besmettelijke ziekten of omstandigheden, vallen buiten deze voorzieningen en maatregelen. Hoe vervelend dat ook voor de zieke mag zijn.

–

Het vaccinatiebeleid heeft geen invloed op de noodzaak van het ontwikkelen van de mentaliteitsverandering. De mentaliteitsverandering heeft een breder en veel algemener doel.

–

Al met al kan worden gesteld dat een mentaliteitsverandering van deze omvang een hels karwei is, sterker nog: Een operatie die met uiterste precisie dient te worden uitgevoerd. Het zal veel vragen van alle betrokkenen en dat is in dit geval van iedereen, omdat het ook daadwerkelijk om iedereen gaat. Daarnaast zal het een veranderingsproces zijn dat jaren in beslag zal gaan nemen. Bovendien valt weerstand tegen dit proces niet uit te sluiten. Zeker in de beginfase zullen economische motieven op een negatieve manier worden ingebracht. Op de langere termijn zullen deze vervagen en zullen meer mensen nodig zijn om de fluctuaties in de personele bezettingen op te vangen. Mogelijk dienen hiervoor eerst (Europese) subsidies te worden verstrekt. Het gaat immers om de bescherming van onze gezondheid in het algemeen, een ontlasting van het gezondheidszorgsysteem en het blijven functioneren van de economie.

–

Copyright©️oncies 2020/2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

Corona-VACCINATIEBELEID: Van het kastje naar de muur

Onlangs ontving ik een uitnodiging van mijn huisarts om te komen voor een vaccinatie in het kader van het vaccinatiebeleid van de overheid tegen Corona/Covid19. Navraag leerde mij dat ik het AstraZeneca-vaccin zou krijgen. En dat vaccin wilde ik niet toegediend krijgen. Wat er daarna gebeurde tart alles wat te maken heeft met de veronderstelde doelstellingen van minister Hugo de Jonge. Namelijk dat iedereen zo snel mogelijk dient te zijn gevaccineerd, maar dat de realiteit in de praktijk weerbarstig is.

–

De assistente hield het gesprek kort: “U wilt het AstraZeneca-vaccin niet? Neem dan maar contact op met de GGD. Wij dienen alleen het AstraZeneca-vaccin toe.” Einde gesprek.

En dan begint de zoektocht, want het is zoeken naar het telefoonnummer dat mij verder kan helpen. De website van de GGD biedt geen mogelijkheden om door te dringen tot iemand die mij verder kan helpen. Het telefoonnummer op de begeleidende brief bij de uitnodiging leidt mij naar een algemeen informatiepunt. Eenmaal contact, krijg ik te horen dat ik niet bij de GGD moet zijn: “U moet bij uw huisarts zijn voor de vervolgstappen. U bent 64 en hebt een medische indicatie. Waarschijnlijk moet u wachten totdat er een ander vaccin beschikbaar komt. Of u wordt helemaal niet gevaccineerd.”

Hoezo niet gevaccineerd? Daarop komt geen antwoord. De verbinding wordt verbroken. Ik doe nog een tweede poging om een afspraak te maken bij de GGD. Ik vul nu in dat ik een uitnodiging heb ontvangen. Daarna volgen meerdere vragen. Vragen die ik ook wekelijks moet invullen voor mijn PCR-test. En ja hoor, ik mag een lokatie uitzoeken en kies voor de lokatie waar ik het snelste terecht kan. Wat ik feitelijk doe is niet de bedoeling. Maar ik wil wel gevaccineerd worden. En omdat ik niet het AstraZeneca-vaccin wens te krijgen, moet ik creatief zijn om toch m’n prikkies te kunnen halen. Ik dring niet voor. Ik krijg de prik later dan dat hij stond gepland, dat weer wel. Of dat iets rechtvaardigt laat ik in het midden. Zo ben ik dan ook wel weer.

–

Waarom wil ik het AstraZeneca-vaccin niet?

Ik heb geen vertrouwen in dit vaccin. Er zijn mensen gestorven na toediening van dit vaccin. Natuurlijk is dat een ingecalculeerd risico. Maar klopt dat wel?

Om te beginnen is gebleken dat AstraZeneca ‘per ongeluk’ de verkeerde (lees: verouderde en onjuiste) onderzoeksgegevens heeft gebruikt om het vaccin goedgekeurd te krijgen door de EMA (European Medicines Agency). Aanvankelijk ontkende AstraZeneca dit, totdat daarvoor bewijzen op tafel kwamen te liggen. In dezelfde periode publiceerde AstraZeneca een onderzoeksresultaat waaruit zou blijken dat hun vaccin 100% veilig en effectief zou zijn. Nader onderzoek weerlegde dit ‘resultaat’ en zette het weer in het juiste (en oude) perspectief, namelijk ca. 67%.

Naast deze ‘zetten’ van de producent kwamen er meer berichten van AstraZeneca over de negatieve bijwerkingen en werd er aangegeven dat deze bijwerkingen bij 1 op de 400.000 vaccinaties voor ‘zou kunnen’ komen. Enkele dagen later werd deze stellingname weerlegd en door het EMA ‘bijgesteld’ op 1 op de 100.000 vaccinaties. Een risicotoename met een factor 4. Opnieuw een misleidend bericht van AstraZeneca over hoe het nu werkelijk zit.

–

Vanuit de medische wereld (lees: het RIVM en medici) die betrokken is (zoals het OMT en de coördinatie rondom de ziekenhuisopnamen) bij het coronabeleid in het algemeen en het vaccinatieprogramma in het bijzonder, werd aangevoerd dat mensen een groter risico liepen als ze in een vliegtuig zouden stappen of een steek van een wesp niet zouden krijgen. Deze lieden vergaten echter één belangrijk aspect te noemen, namelijk: Ik kies er zelf voor om het risico aan te gaan door in een vliegtuig te stappen waarbij later bleek dat dit vliegtuig mij een fatale vlucht zou bezorgen, of dat ik ervoor heb gekozen om een bezoek aan een terras te brengen waar op dat moment veel wespen rondvliegen. Sterker nog, ik loop het risico, en dat is echt het geval, dat ik als gevolg van een steek een anafylactische shock oploop. Maar die risico’s zijn de gevolgen van mijn eigen risiconemende keuzes en zijn toch heel wat anders dan dat ik gedwongen word om een vaccin te nemen, terwijl er andere -veiliger- vaccins beschikbaar zijn.

–

En daar knelt de schoen. Bovendien roept het vragen op, met voorop de vraag: “Welk belang heeft de overheid bij het blijven toedienen van het vaccin van AstraZeneca?” Daarnaast kan vraag ik mij af: “Welk belang het EMA heeft bij het blijven toedienen van dit vaccin. Temeer, omdat gebleken is dat het risico niet 1:400.000, maar 1:100.000 is?” AstraZeneca heeft naar mijn mening gesjoemeld met onderzoeksresultaten om haar vaccin zo snel mogelijk, in een grote oplage, op de markt te krijgen. Daar heeft AstraZeneca een financieel belang bij. En dat maakt het dat zowel AstraZeneca als het EMA, als het ministerie van Hugo de Jonge zich schuldig maken aan volksverlakkerij, misleiding, fraude en een misdrijf-tegen-de-bevolking en misbruik maken van de situatie die SARS CoV-2 (corona/covid19) veroorzaakt. Hoe bizar als je bedenkt dat de overheid landen/regimes veroordeelt en wenst aan te pakken, die de coronapandemie misbruiken tegen de eigen bevolking of (bijv.) gastarbeiders.

–

De afspraak bij de GGD is inmiddels bevestigd en de beide prikken met BioNTech/Pfizer staan keurig in de planning. Ik laat mij niet van het kastje naar de muur sturen. En al zeker niet wanneer ik gedwongen word om een vaccin toe te laten dienen dat nog zo ter discussie staat.

–

Copyright©oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Help, ik koester diepgaande gevoelens voor een ander….

Als relatietherapeut kom ik deze noodkreet regelmatig tegen. In veruit de meeste gevallen gaat het dan om mannen én vrouwen die vreemdgaan binnen hun relaties en een tweede relatie aangaan met een andere vrouw of man als welke waarmee zij al een relatie hebben. Het komt echter ook voor dat een vrouw met een vrouw vreemdgaat of een man met een man. De laatste vijf jaar is het daarbij vaker voorgekomen dat deze mannen en vrouwen meer zijn gaan voelen voor hun nieuwe bedpartner dan alleen lust. Ze zijn verliefd geworden en zijn daardoor gaan twijfelen aan hun vaste relatie. En dat slaat in als een bom bij de vaste/oude partner.

–

In een enkele situatie gaat het om seksuele relaties die in eerste instantie gekoppeld worden aan bi-seksualiteit. Maar in meer situaties blijkt dat de partner die vreemd gaat uit de kast komt. En dat zet de vaste relatie van weleer volledig op zijn kop. In dit blog enkele voorbeelden, casussen:

–

• Casus 1

Enkele jaren geleden werd mij gevraagd de relatie weer in de rails te zetten bij een stel waarbij de vrouw een intieme relatie was aangegaan met een goede vriendin van het stel. De vrouw had haar vertrouwensrelatie, haar beste vriendin, aangevuld met een seksrelatie. Als uitleg vertelde de vrouw dat ze niet alleen alleen goed met haar vriendin kon praten, maar dat zij haar ook seksueel aan haar trekken liet komen. Tijdens de gesprekken kwam naar voren dat er nauwelijks gecommuniceerd werd tussen de vrouw en haar echtgenoot. De man was (letterlijk) van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het werk. Er werd amper met elkaar gesproken. Wilde de vrouw seks met de man, dan kwam daar niets van terecht. Dan moest hij eerst nog wat werk afmaken. Wilde de man seks, dan friemelde hij, steevast rond de klok van half elf in de avond, wat aan de tepels bij zijn vrouw, waarna van haar werd verwacht dat ze naar de slaapkamer ging, zich daar uitkleedde en naakt met haar benen wijd op hem moest gaan liggen wachten. Na een paar minuten verscheen dan haar man, met een stijve, nam haar met 3-5 stoten, kwam klaar en rolde daarna van haar af on meteen in slaap te vallen.

De vrouw had dit al vaker met haar vriendin besproken en zij had haar (letterlijk) een schouder geboden om op uit te huilen. Dat ging goed totdat de troostende kusjes op haar hoofd werden ingeruild voor kussen op de mond en uiteindelijk tongzoenen en aan elkaars intiemere delen komen. Uiteindelijk waren zij in bed beland en beleefde de vrouw haar ene na haar andere climax, welke zij al jaren niet meer kreeg van haar man. De vrouw werd verliefd op de vriendin, maar realiseerde zich daarna dat dit niet kon blijven. Zij benaderde mij voor hulp.

–

• Casus 2

Vorig jaar werd ik benaderd door een man voor hulp. Hij belde mij onder druk van zijn vrouw. Dat was op de achtergrond luid en duidelijk te horen. De man vertelde mij dat hij vreemd was gegaan. Niet met een andere vrouw, maar met een man die hij via een datingsite had leren kennen. Hij voelde echter ook nog liefde voor zijn vrouw en ook seksuele aantrekkingskracht naar haar. Alleen vond hij dat hij, naast zijn relatie met zijn echtgenote, ook seksuele relaties moest kunnen onderhouden met anderen, mannen in dit geval.

Tijdens de gesprekken die volgden, bleek dat de man met een groot aantal andere mannen seksuele contacten had onderhouden. En daarbij kwam naar voren dat hij dit onbeschermd had gedaan. Hij had dit willens en wetens gedaan en bij een test was naar voren gekomen dat hij HIV-positief was. De uitkomst van de test was bepalend geweest om zijn buitenrelationele gedrag aan zijn vrouw op te biechten. De vrouw was daarna ook getest en de uitslag daarvan was negatief. Zij verklaarde dit door te vertellen dat zij al minstens acht jaar geen geslachtsgemeenschap hadden gehad. De man had AIDS in het laatste jaar opgelopen.

De vrouw wilde de relatie uiteindelijk in haar eentje redden, maar gaf het op toen bleek dat de man geen liefde meer voor haar voelde en de voorkeur gaf aan een eigen onderkomen waarin hij naar hartelust met mannen én vrouwen (vaak betaald) seksuele contacten kon onderhouden. Het echtpaar is gescheiden.

–

• Casus 3

Ik de derde casus werd er contact met mij opgenomen door de man. Hij had zijn vrouw opgebiecht seksuele contacten te hebben met mannen. Hij gaf aan bi-seksueel te zijn. Samen met mij wilden de man en de vrouw een uitweg zoeken uit deze impasse. Hoe verder te gaan met elkaar en toch ook ruimte houden voor het geval dat…? Het echtpaar wilde niet scheiden, maar de seksuele geaardheid van de man maakte dit complex.

Tijdens her eerste gesprek bleek al snel dat het hier niet ging om bi-seksualiteit maar om homoseksualiteit bij de man. Ook bleek dat de vrouw dit al veel eerder had opgemerkt en er zelfs over had proberen te praten. De man had het toen in alle toonaarden ontkend. Dat deed hij tijdens de eerste fase van het gesprek nog steeds. Zijn religieuze overtuigingen en zijn morele opvattingen aangaande zijn huwelijk zorgden voor de aanhoudende neglect van de feitelijke situatie. Pas nadat eenduidig was verwoord dat de man expliciet homoseksueel gedrag vertoonde (al meer dan 35 jaar seksontwijkend gedrag in de huwelijkse relatie en zich uitsluitend (seksueel) aangetrokken voelen tot mannen), viel de last van de schouders van deze man. Een en ander was, zij het minder expliciet, besproken met leden van de kerk, familie en vertrouwelingen. Alleen werd er toen nog het label bi-seksualiteit aan gehangen.

Het echtpaar wilde samen verder. De vrouw kon zich geen leven voorstellen zonder haar man. De man kon zich geen leven voorstellen zonder zijn vrouw. En dus was er voor de man een probleem. Hij voelde geen liefde naar de vrouw, maar wel diepe genegenheid en warmte. De vrouw voelde wel liefde, naast de genegenheid en warmte. De gesprekken die volgden waren gericht op het herdefiniëren van de intimiteit tussen beide partners en de behoefte om daarnaast opnieuw verbinding met elkaar te krijgen.

–

Het valt niet mee om binnen een huwelijkse relatie of welke andere soort relatie dan ook, met elkaar te praten over gevoelens naar anderen van het eigen geslacht. Zowel mannen als vrouwen zien de gevolgen daarvan als verraad naar hun huwelijkse partner en dat belemmert hen in hun communicatie. Vaak voelt de andere partner dit en vraagt zich af wat er aan de hand is. Opvallend: vrouwen voelen hun mannen doorgaans beter aan dan mannen dat bij hun vrouwen doen. Wat de situaties bijzonder maakt, is de bereidheid van beide partners om iets te doen aan hun onderlinge verbinding en intimiteit. En gelukkig is dat ook mogelijk..

–

N.B. Ik heb ook echtparen bijgestaan en geholpen die hun seksuele levensstijl wensten te veranderen. Bijvoorbeeld swingers die deze vorm van seksuele invulling van hun relatie wensten te beëindigen.

–

Copyright©oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.

Het intimiteitsvaccuüm, wie had daar eerder van gehoord?

Onlangs leerde Nederland dit woord kennen, omdat dit in een interview tussen Linda de Mol en Marco Borsato werd gebezigd. En meteen werden er allerlei theorieën op losgelaten: Wat bedoelde Marco met deze term?

–

De Taalbank kwam met de volgende invulling: “Maar wat betekent intimiteitsvacuüm? Marco: Wat nooit iemand wist omdat dat om óns leven, thuis, ging en dat er al eerder scheuren waren. Zij volgde happinesstraining bij Maartje Derksen, ik heb dat later gedaan. Ik heb ingezet op een overlevingsmechanisme en daarbij keuzes gemaakt… Ik heb voor het intimiteitsvacuüm een oplossing gevonden waar ik niet trots op ben. De Taalbank: Laten we om te beginnen Marco zelf aan het woord laten. In het nu OPENHARTIGE Telegraaf-interview zegt hij dat er na zijn bijna-faillissement scheuren opdoken in zijn relatie met LEONTINE: Met dat intimiteitsvacuüm bedoelt Marco te zeggen dat er GEEN intimiteit meer was tussen hem en de altijd CHARMANTE LEONTINE. In gewoon Nederlands betekent dat waarschijnlijk: ZE HADDEN GEEN SEKS MEER. En de ‘oplossing waar MARCO nu niet trots op is’ was dat hij is VREEMDGEGAAN.”

–

De vraag is of De Taalbank, en waarschijnlijk héél véél mensen in Nederland, het bij het juiste eind hebben. Van Marco zal de uitleg niet komen en Linda heeft (bewust?) nagelaten om hier nader op in te gaan. Juist zij had meer transparantie over het vreemdgaan van Marco kunnen bereiken door hierop door te vragen. Door dit niet te doen heeft zij er aan meegewerkt dat Marco de bal voor het stuklopen van het huwelijk tussen hem en Leontine geheel bij Leontine heeft kunnen neerleggen. En daar doet De Taalbank nog een schepje boven op (samen met De Telegraaf). Het intimiteitsvaccuüm zou veroorzaakt zijn door een onwillige Leontine in de seksuele relatie tussen haar en Marco.

Bullshit, durf ik hier wel te stellen. Ik kom bij veel stellen over de vloer waarin een intimiteitsvaccuüm van toepassing is. En nagenoeg steevast ligt dat dan aan de vrouw in de relatie. Veel mannen voelen zich afgewezen als een vrouw een keertje aangeeft geen zin in seks te hebben. En gebeurt dit maar vaak genoeg, dan legitimeren deze mannen hun vreemdgaan met andere sekspartners. Maar klopt dit wel?

Uit de gesprekken die vervolgens plaatsvinden (in het kader van de relatietherapie) komt dan vaak naar voren dat de partners de verbinding zijn verloren. En dan blijkt dat het gaat om de intimiteit binnen de relatie. Vraag ik daarnaar, dan komt er elke keer hetzelfde antwoord: “We hebben al heel lang geen seks meer.” In incidentele gevallen gaat het dan om meer dan 20 jaar, in de meeste gevallen gaat het om 5-10 jaar. Ook komt het voor dat er nog wel geneukt wordt, maar dat dit plichtmatig, mechanisch en zonder enige beleving gebeurt. Soms als gevolg van mentale druk of de veronderstelling dat mannen elke zoveel dagen tot ‘ontlasting’ komen, omdat dit gunstig is voor hun gezondheid. En, ook al is er regelmatig sprake van seksuele activiteit, dan nog kan er gesproken worden van een intimiteitsvaccuüm.

Om dit te duiden binnen de relatietherapie, ga ik het gesprek aan over wat intimiteit betekent binnen een (liefdes-)relatie. Bij de mannen heeft dat slechts een ééndimensionale betekenis: die van seks. Bij vrouwen komt er soms meer bij kijken: het goede gevoel. Op de vraag wat er met het goede gevoel wordt bedoeld, komt dan nog vaak een ‘ik weet het niet precies’-antwoord. En dat is mogelijk ook de ontbrekende schakel in het intimiteitsvaccuüm tussen Marco Borsato en Leontine de Ruiter. Want intimiteit is altijd opgebouwd uit twee elementen, die van de fysieke intimiteit en die van de mentale intimiteit.

–

Terug naar het verhaal van Marco. Zijn versie, althans….zo wordt hij geïnterpreteerd, van het intimiteitsvaccuüm tussen hem en Leontine. De afwezigheid van seks en de gevolgen daarvan….het vreemdgaan met verschillende vrouwen. Marco geeft in het gesprek met Linda de Mol aan dat de kink in de huwelijkskabel kwam toen zijn bedrijf failliet ging en hij zijn eerste burn-out had.

In die periode is het niet vreemd dat de intimiteit op een laag pitje komt te staan. De energie die verloren gaat, vanwege de stress en de onzekerheden voor de toekomst als gevolg van het faillissement, is enorm. Alle aandacht is gefocust op alles wat zich rondom het faillissement afspeelt, het zorgt ervoor dat de verbinding tussen partners zich vooral richt op het overleven van het drama. Er wordt vaak wel met elkaar gepraat, maar niet zozeer over relatiegerelateerde gevoelens. Het gaat om de business en het redden wat er te redden valt. Niet om de impact op de relatie.

Daarnaast speelt de burn-out een rol. Die gooit nog eens een flinke duit in het zakje. Het gebrek aan energie wordt desastreus, alles verwoestend. Er wordt om energie geschreeuwd, ten behoeve van het overleven van het faillissement, terwijl die er feitelijk niet is. Hierdoor is er vaak ook geen energie om nog in de relatie te steken. En dat terwijl ook de relatie (en het gezin) hier nadrukkelijk om vraagt. Daar waar het overlevingsmechanisme bij een faillissement nog kan worden gedeeld, daar ontbreekt het aan bij een burn-out. Iemand met een burn-out is veelal op zichzelf aangewezen. En dat gaat dan weer ten koste van de intimiteit.

–

Het initimiteitsvaccuüm waarop Marco duidt, zal in die periode ongetwijfeld hebben gespeeld. De energie om samen te kunnen genieten van seks zal er niet of niet voldoende zijn geweest, hoewel stress soms ook wordt afgereageerd of gecompenseerd met seks.

Persoonlijk vermoed ik meer dat het intimiteitsvaccuüm niet zozeer in het ontbreken van seks in de relatie zit. Ik denk meer aan het ontbreken van de mentale intimiteit, het niet meer met elkaar verbonden zijn op het gebied van delen met elkaar wat je niet zozeer met anderen doet. De exclusiviteit van het partnerschap, het unieke en bijzondere van de relatie, het huwelijk. Praten met elkaar over de diepste gevoelens, en dat is echt wat anders dan het ‘technisch’ praten over de zorgen die je hebt over het voortbestaan van he bedrijf of het kunnen blijven wonen in je huis. Met name de mentale intimiteit speelt een belangrijke rol in het seksleven. Vaak meer bij vrouwen dan bij mannen. Die bijzondere klik met de ander. En dat zou wel eens een doorslaggevende rol hebben gespeeld in de intieme relatie van Marco en Leontine. Het gevoel van liefde hoeft niet weg te zijn, maar het houden van heeft daardoor wel een andere dimensie gekregen. En dat is wat nu zichtbaar wordt.

–

Marco en Leontine houden nog van elkaar, maar in een andere betekenis dan voorheen. De intimiteit wordt anders ingevuld en is geherdefinieerd. Intimiteit heeft een andere invulling gekregen, net als de verbinding. En waartoe dit zal leiden is puur koffiedik kijken.

Kijk ik naar de stellen die in vergelijkbare omstandigheden verkeerden toen zij contact met mij zochten voor relatietherapie, dan zie ik dat het herstellen van vertrouwen en veiligheid (waarmee ik vaak als eerste mee start) bepalend is voor het herstellen van de verbinding. Wanneer dit weer een plekje krijgt in de relatie, en dat lukt niet altijd, dan kan er aandacht worden besteed aan de communicatiepatronen en dan met name de wijze waarop er met elkaar wordt gecommuniceerd. Door de communicatie centraal te stellen, wordt het voor de partners weer mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan. En, u raadt het vast al, goede gesprekken leiden tot verbinding én mentale intimiteit. Wat daarna weer, zij het nog wat huiverig en langzaam, leidt tot fysieke intimiteit.

–

In de term van intimiteitsvaccuüm kan dan ook worden gesproken van het opheffen daarvan. Daarna zullen de partners er waakzaam op moeten blijven dat ze niet terugvallen in het oude en ongewenste gedrag. Ze zullen dus moeten blijven investeren in hun relatie en daarmee in hun gezamenlijke toekomst.

–

Copyright©oncies 2021

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation & relatietherapie.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ik laat mij wekelijks (PCR-)testen. Niet alleen omdat ik bij veel cliënten over de vloer ben geweest, maar ook om nieuwe cliënten te beschermen voor het geval dat ik onverhoeds toch ben besmet geraakt.