Scheiden bij ziekte (bijv. Alzheimer)

Afgelopen maandag, 21 september, was het Internationale Alzheimerdag. Daarom dit blog over scheiden, waarbij onder meer ziektes als Alzheimer aan de orde kan zijn. Er openlijk over praten? Daarvoor is het nog een te groot taboe. Ik heb er de afgelopen jaren al meerdere keren mee te maken gehad: de echtscheiding vanwege de ernstige ziekte bij de partner.
Kanker, psychiatrische ziektebeelden, ziekten met de dood tot gevolg als Alzheimer, dementie en Huntington.
Maar ook echtscheidingen die te maken hebben met partners die gediagnostiseerd zijn in het autistisch spectrum, zoals Asperger, komen regelmatig voor, maar zitten nog behoorlijk in de taboesfeer.

Om een echtscheiding aan te kunnen vragen dragen echtparen doorgaans als argument aan dat hun relatie duurzaam is ontwricht en niet binnen een aanvaardbare termijn is te herstellen. Er is geen kans meer op verbetering. Hét argument kun je wel stellen.

En toch wordt het voor veel mensen een heel andere argument wanneer de ontwrichting wordt veroorzaakt door een ziekte of gebrek. Dan spreekt men meer over het verlaten van de zieke partner en dat wordt moreel veroordeeld.

Scheiden is prima, zolang de partner maar gezond is van lijf en leden. Hoewel…..wanneer de partner waarvan gescheiden wordt gek is en is gediagnostiseerd als chronisch psychiatrisch patiënt en bovendien opgenomen is in een instituut voor de rest van zijn of haar leven, dan blijkt men wel begrip te hebben voor een scheiding vanwege ziekte.
Maar, heeft de partner een dodelijke of chronische ziekte die een normale en gezonde relatie in de weg staat, dan is het commentaar niet van de lucht. Mensen hebben elkaar toch eeuwige trouw beloofd, in voor- en tegenspoed, tot de dood hen scheidt.
Dus dán verlaat je je partner niet….

Informatief

• Ziekte van Huntington
  Mijn allereerste echtscheidingsmediation was bij een echtpaar dat ging scheiden omdat een van de partners de Ziekte van Huntington had. Dit is een ziekte waarbij de hersenen worden aangetast. Doordat de verstandelijke vermogens afnemen en er psychische stoornissen optreden, wordt het onmogelijk om nog een normaal leven te leiden. De meeste mensen die aan deze ziekte lijden, sterven na 14 tot 16 jaar.
  Doordat deze partner veel begon te vergeten werden de kinderen regelmatig aan levensgevaarlijke gevaren blootgesteld. Het verstandelijk vermogen begon af te nemen en bizar gedrag kwam vaak voor. Goede en slechte periodes wisselden elkaar af, waarbij de tussenliggende periodes steeds korter werden. De man, die de Ziekte van Huntington had, wenste te scheiden omdat hij zijn vrouw en kinderen niet in de weg wilde staan voor een gelukkiger leven.

• Kanker
  Bij de tweede echtscheiding-vanwege-ziekte, waarbij ik betrokken was, was er sprake van een echtscheiding vanwege een tumor in de hersenen op een plaats waar dit niet was te verwijderen (inoperabel). De tumor ontwikkelde zich aanvankelijk heel langzaam, maar leidde al snel tot veranderingen in de persoonlijkheid en het karakter van degene die aan de ziekte leed. Van een liefdevolle partner veranderde deze in een despoot die het hele gezin terroriseerde (zonder dat dit bewust werd ervaren). Goede periodes wisselden met slechte af. Toen fysiek geweld begon toe te nemen besloot het echtpaar (samen) de stekker uit het huwelijk te trekken.

• Syndroom van Asperger
  In de derde situatie was er sprake van Asperger. Een van de partners had Asperger.
  Voorheen werd Asperger nog gekwalificeerd binnen de DSM-IV vanwege de autistisch gerelateerde kenmerken, maar dit wordt niet meer gedaan in de DSM-5. De pervasieve ontwikkelingsstoornis (PDD) werd als belangrijkste ASS-kenmerk beschouwd. Andere kenmerken zijn de beperkingen in de sociale interacties en een beperkende focus op interesses en activiteiten. Anders dan bij de klassieke stoornissen in het autistische spectrum is er geen sprake van vertraging in de ontwikkeling van de taalvaardigheid op lage leeftijd. Er is een normale tot hoge intelligentie en een gemiddelde neiging tot het maken van contact.
  Veel mensen die Asperger hebben, werken in functies die gerelateerd zijn aan boekhoudkundige en exacte vaardigheden.

Het initiatief tot echtscheiding

In alle drie de echtscheidingsmediations is het de zieke partner geweest die het initiatief heeft genomen om te gaan scheiden.
In alledrie de mediations was de motivatie hetzelfde: Ik wens dat mijn partner nu al kan gaan genieten van een zorgeloos bestaan en niet de lasten hoeft te dragen van mijn ziekte.
In alledrie de echtscheidingen zijn, voordat de echtscheidingsmediation zijn aanvang had, testamenten opgesteld.

De man die leed aan Huntington vergeleek zijn situatie met hoe hij deze had meegemaakt bij zijn ouders. Zijn vader was overleden aan Huntington en hij herinnerde zich hoe hij en de andere kinderen niet meer naar hem toe durfden te gaan. Dat was dan ook zijn enige angst: Dat zijn kinderen hem niet meer zouden komen bezoeken.
De echtscheidingsmediation was een langdurig proces, omdat ik steeds de mentale toestand van de man diende te controleren, opdat hij als volwaardig gesprekspartner kon deelnemen aan de gesprekken.
Daarnaast diende het ouderschapsplan zorgvuldig te worden opgesteld, waarin onder meer rekening werd gehouden met de periodes van adequaat kunnen reageren, en niet kunnen reageren, extra aandacht vroegen. Wie werd toeziend voogd en welke rol kreeg de verpleging?

De echtscheidingsmediation waarin het hersentumor een rol speelde is niet afgerond. Het echtscheidingsproces was gevorderd tot het echtscheidingsconvenant, en er waren al eerste afspraken gemaakt met betrekking tot de financiële afhandeling, toen de man kwam te overlijden.
Toch werd het ouderschapsplan uitgevoerd, omdat daarin de (toeziende) voogdij was vastgesteld en was geregeld wie de man vertegenwoordigde in het leven en de opvoeding van de drie minderjarige kinderen.

Het langste heeft de mediation geduurd waarin de vrouwelijke partner Asperger had. Dit kwam niet zozeer door de vrouw, maar vooral door de man. Ondanks een relatie van bijna 25 jaar, had de man nooit geleerd dat zijn vrouw alles letterlijk opvatte en zaken exact opnam zoals zij werden gezegd. Beeldspraak over bepaalde mail-wensen: Ik wil alles weten wat er met ons kind gebeurt, zouden tot honderden mailtjes per dag hebben geleid.
Ook hier diende het proces goed te worden bewaakt en dan met name met betrekking tot de letterlijke opvattingen. Bovendien had het paar een zoon die was gediagnostiseerd met PDD-NOS.
Om te voorkomen dat de mediation nog meer tijd in beslag zou nemen werden interventies uitgevoerd die tussen de gesprekken door al tot een speciale voorbereiding leidden. Bovendien werden derden in de gesprekken betrokken, omdat deze in het dagelijkse leven van de vrouw en het kind al een belangrijke rol speelden en zouden blijven spelen.

–

Een bijzondere scheidingsmediation speelde vorig jaar. Een echtpaar, waarvan de vrouw (78 jaar) dementerende was, had gezamenlijk het besluit genomen om, na ruim 50 jaar, uit elkaar te gaan. De man (82 jaar) kon het niet aanzien hoe zijn vrouw zichtbaar aftakelde en had haar te kennen gegeven dat hij van haar wilde scheiden. Aanvankelijk was de vrouw boos en vol verdriet geweest, maar had uiteindelijk ingestemd. Kort na de start van de mediation kreeg ik een vertegenwoordiger van hun kinderen aan de telefoon. Waar ik in vredesnaam mee bezig was? Ik heb de betreffende persoon toen uitgelegd dat het de keuze van hun ouders hun keuze was. Daarnaast heb ik met hun ouders gesproken of het vermogen van beide partijen om tot deze beslissingen te komen. Waren zij nog beslissings- en handelingsbekwaam. En ik vond dat ze dat beiden nog waren; ik zou dat ook tijdens de gesprekken bewaken. Tijdens de mediation werden creatieve oplossingen gevonden. Sterker nog, partijen besloten een tweede huis naast hun huidige woning te bouwen. Daar zou de man in gaan wonen, zodat de vrouw in haar vertrouwde omgeving kon blijven. Bovendien zouden ze twee keer per week samen koken en eten. Daarnaast werd particuliere zorg ingeschakeld en hoefde de man zich geen zorgen te maken om zijn vrouw en ondertussen voor zijn eigen welzijn gaan zorgen.

De familie was zeer te spreken over de gevonden oplossingen en nam een aantal zorgtaken op zich. Deze mantelzorg werd zorgvuldig georganiseerd en werkt nog tot op de dag van vandaag.

–

Kanttekeningen
Het is volkomen voorbarig om te oordelen over een echtscheiding waarin een van beide partners ziek is.
Voor buitenstaanders is het nagenoeg onmogelijk een oordeel te vellen over de motieven die hebben geleid tot de beslissing om te gaan scheiden.
Buitenstaanders gaan er vaak van uit, dat de gezonde partner degene is die het initiatief heeft genomen tot de echtscheiding, en dat is in de meeste gevallen ook juist. Maar, als buitenstaander heb je geen zicht op de werkelijkheid en zou het maar zo kunnen voorkomen dat het andersom is geweest.
Mijn ervaring met partners van mensen met Huntington is juist dat de gezonde partner niet wil scheiden, juist vanwege de Huntington en het lot dat de andere partner staat te wachten wanneer die alleen verder moet.

Ik ben een voorstander van scheiden bij ziekte. Zeker wanneer deze ziekte de relatie duurzaam ontwricht en tot (blijvende) psychische traumata kan leiden.

Ik acht mij bevoorrecht met de beschreven ervaringen. Onlangs werd ik benaderd door een hulpverlener in de zorg rondom autisme. Ook zij beschreef een haast onhoudbare situatie, maar ook dat de partner er nog niet aan toe was om te gaan scheiden.

Scheiden doe je dan ook niet zo maar even wanneer je getrouwd bent met iemand die een chronische ziekte heeft, die beperkingen heeft in zijn of haar functioneren of die een ziekte heeft die met zekerheid de oorzaak zal zijn van veel verdriet en ellende, en uiteindelijk de dood.

Daarvoor moet eerst nog heel wat gebeuren.

Meer informatie?
Bel: 0621203655
Mail: info@concies.nl

Copyright©oncies 2019/2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Johan Cobussen (1883-1973)

Soms sta je zomaar even stil bij het leven van een bijzonder mens. Zomaar, omdat deze persoon al bijna een halve eeuw uit je leven is verdwenen. In dit geval bij het leven van een man die zeer bepalend is geweest voor- en in mijn leven, mijn bloedeigen grootvader. De vader van mijn moeder. De man waarbij ik in huis woonde tot mijn 6e. De man waarmee ik op mijn 7e mijn slaapkamer deelde (in een piepklein rijtjeswoninkje aan de W. Kerstenweg in Renkum). De man die ik altijd tegemoet liep als hij bij ons op bezoek kwam en vanuit het bejaardenhuis ‘Het Beekdal’ in Heelsum kwam gelopen. De man die op zijn sterfbed alleen nog een teken van leven gaf op het horen van mijn laatste groet aan hem. Over zijn invloed op mijn leven gaat dit speciale blog vandaag, zijn sterfdag in 1973.

–

Joop Cobussen, zoals hij door iedereen genoemd werd, was twee keer getrouwd, kreeg een groot aantal (13 als ik mij niet vergis) kinderen en was een ondernemende man. Hij had een huis aan de Hogekampseweg en voerde daarin een kleine winkeltje, terwijl hij ondertussen ook, op zijn Solexje, de omgeving afging om verzekeringspolissen te slijten. Hij kocht, vlak na de tweede wereldoorlog, een draaimolen. Zette die voor het huis in de tuin en vroeg mijn oma ‘wat ze er van vond en of ze met hem meeging, het kermisleven in’. Waarop mijn oma de haast legendarische woorden sprak: “Die molen er uit of jij er uit.” Mijn opa koos voor het eerst en was zijn winkeltje in ondergoed en bedlinnen begonnen.

Hij zorgde ervoor dat een van zijn dochters niet het schandaal van het dorp werd door haar aan de man te helpen. Ze zou manloos moeder (van mij) zijn geworden als hij zich niet had ingespannen om een man (niet mijn biologische vader dus, dat was een getrouwde man uit het dorp) naast haar te krijgen. Nog voordat ik geboren werd waren ze getrouwd.

Naast ‘ons gezin’ woonde ook een jongere broer van mijn moeder in hetzelfde huis. Dat soort situaties konden eind jaren vijftig van de vorige eeuw nog. Hoe dan ook, ik liet mij elke ochtend op mijn billen van de trap zakken om bij mijn grootouders aan te schuiven voor een beschuitje met jam. Dan praatten mijn opa en ik over hoe wij samen de wereld zouden verbeteren en wel even alle problemen zouden oplossen. Hij bedacht dan de meest idiote dingen en mijn oma sprak hem dan streng en bestraffend toe. Zij vond dat hij niet dit soort onzin mocht uitspreken, waarop hij het alleen maar erger maakte en mij, met een vette knipoog, het volgende ‘wereldprobleem’ voorlegde.

Mijn oma overleed in 1964 en wij verhuisden kort daarna naar de W. Kerstenweg. Ik bracht hem elke avond, in een pannetje, een warme maaltijd. Ik reed dan op mijn fietsje naar hem. Daarbij ben ik zelfs een keer gevallen, uitgegleden in de sneeuw. Ik heb toen zijn eten, dat op straat was beland, teruggeschept in het pannetje. Hij heeft er nooit iets over gezegd of over verteld aan mijn moeder. Die hoorde het, dagen later, van mij. Niet lang daarna kwam mijn opa bij ons wonen. Omdat er maar weinig ruimte in huis was, werd er een bed voor hem bij mij in de slaapkamer gezet. Ik ben een kort-slaper, dus was ik altijd nog wakker als mijn grootvader naar bed ging. Hij deed altijd heel zachtjes, maar zodra hij in bed lag, fluisterde hij altijd: “Slaap je al, kidje?” En natuurlijk sliep ik dan nog niet. Steevast begon hij dan altijd dezelfde soort vragen aan mij te stellen. “Kidje, zou jij wel een auto willen zijn?” En mijn antwoord was steeds weer dat ik dat niet wist. Hét signaal voor mijn opa om dan met de meest onzinnige argumenten te komen waarom hij dan geen auto, of wat dan ook, wilde zijn. We hadden dan de grootste lol en mijn moeder moest er dan meerdere keren aan te pas komen om ons stil te krijgen. Alsof ze een stel kinderen toesprak klonk het dan door de muur: “SLAPEN JULLIE!” En elke ochtend werd mijn opa dan berispend toegesproken dat hij mij weer wakker had liggen houden.

Mijn opa was de slechtste oppas die ouders zich maar konden wensen. Voor mij was hij de beste. Want zodra mijn ouders de deur uit waren, kroop ik mijn bed uit en dan gingen we samen televisie kijken. Dan gingen de lampen uit en zaten we samen in ‘onze bioscoop’. Dat ging altijd goed, zelfs als mijn ouders onverwacht vroeger thuis kwamen. Dan zette hij snel de televisie uit en deed net alsof hij mij ‘net toevallig op dat moment weer terug naar bed bracht, omdat ik even naar de wc moest’.

Uiteindelijk ging hij in Het Beekdal in Heelsum wonen, waar hij zich -uiteindelijk ook als oudste bewoner- als een ware Casanova tegenover ‘al die jonge vrouwen’ gedroeg en als rokkenjager bekend stond. Maar wij namen geen afscheid. Zo vaak we maar konden zochten wij elkaar op. Kwam mijn opa niet naar ons huis, dan ging ik wel naar hem toe. Dan ging het dressoir open en werd de rol beschuit gepakt en een pot jam en aten we samen ‘ons’ beschuitje. Als hij naar ons kwam, liep ik hem altijd tegemoet. Dan liepen we samen op en hadden we onze traditionele gesprekken. Ging hij weer terug naar Het Beekdal, dan mocht ik hem wegbrengen, “maar niet verder dan het einde van de Groeneweg”, waar we ons natuurlijk niet aan hielden. Ik liep dan toch mee tot aan de ingang van het terrein rondom Het Beekdal en rende daarna terug naar huis, zodat -althans dat dacht ik als ventje van amper 7-8 jaar- het net leek alsof ik mij netjes aan de afspraak had gehouden. Dit hebben we jarenlang volgehouden.

Het was voor mij dan ook de grootste ramp toen ons gezin in 1967 naar Delfzijl verhuisde. Weggaan uit Renkum vond ik niet erg, maar weggaan van mijn opa des te meer. En we hadden niet de (financiële) middelen om, met enige regelmaat, bij hem op bezoek te gaan en daardoor heb ik hem in de zes jaren die volgden nog maar een paar keer gezien. Kwam hij een weekje bij ons logeren, dan was ik in staat om te spijbelen van school om met hem rond te hangen, buiten het zicht van mijn moeder natuurlijk.

Op 18 september 1973 , vandaag 47 jaar geleden, overleed mijn grootvader na een kort ziekbed. Vele jaren later dan dat hij zelf, voorafgaand aan zijn volgende verjaardag op de uitnodigingen aan zijn kinderen had aangegeven. Hij schreef dan altijd dat hij ‘mogelijk zijn volgende verjaardag niet meer zou halen’. En met jaren-later bedoel ik al gauw een jaar of vijfentwintig. Op dezelfde uitnodiging stond dan vermeld: “En vergeet de …. niet”, waarmee hij zijn zo geliefde sigaren bedoelde. Mijn grootvader had een kleine hersenbloeding gehad, mogelijk een TIA, en was tegen zijn zin overgebracht naar het ziekenhuis. Hij was hier zo boos over geweest, dat hij het leven opgaf.

Ik herinner nog hoe mijn ouders hals over kop vertrokken, omdat ze gebeld waren over zijn snel verslechterende gezondheidstoestand. Wij, de kinderen, mochten niet mee. Het aan het bed zitten van iemand die stervende was was niet gezond voor kinderen. Aan het einde van de avond waren ze weer teruggereden naar Delfzijl, ‘omdat het geen zin had gehad om bij hem te blijven, omdat hij niet meer bij bewustzijn was’. Bij het afscheid nemen had mijn moeder hem ‘de groetjes van Kidje’ in zijn oor gefluisterd. Een korte kreun was zijn reactie geweest. De volgende ochtend werden zij ingelicht dat hij in de nacht was overleden. En om eerlijk te zijn, ik heb nooit begrepen hoe zij hem die avond hadden kunnen verlaten en hem in zijn eentje hebben laten sterven.

Zijn uitvaart werd een feestje. Althans voor mij en een paar van mijn neven. We haalden herinneringen aan hem op en ik vertelde honderduit over onze ochtenden, middagen, avonden en nachten. Hoe wij hadden gelachen en vooral hoe hij mij had laten lachen.

–

En als ik dit nu opschrijf, dan zie ik hoeveel ik van hem heb meegekregen. zijn onzinnige humor -tot soms grote ergernis van mijn zoon-. Ik kan ‘urenlang’ de meest onzinnige dingen uitkramen en doen, waardoor ik de clown ben in droevige dagen. Zijn positieve instelling naar het leven, én zijn gevoel voor de medemens, want dat had hij. Voor hem was ieder mens, al dan niet in zijn diepste wezen, een goed mens. “Mensen worden niet slecht geboren, mensen worden slecht gemaakt”, zie hij altijd. Een opvatting die soms op het randje van naïviteit balanceert, maar waar ik mij maar wat graag aan vasthoudt. Het maakt het voor mij mogelijk mijn werk te doen. Ik geloof in mensen en zie overal de positieve kanten of mogelijkheden van in. Wat heb je aan negativiteit? En, en dat vind ik misschien nog het spannendste ook, ik hoop ooit een opa te worden zoals hij voor mij is geweest. Een baken in een roerig jong leven. De steun en toeverlaat waarop ook mijn kinderen hebben kunnen rekenen en waarop mijn kleinkinderen te zijner tijd moeten kunnen terugvallen.

O ja, ook ik scheer mijn kop kaal. Net als hij dat altijd deed. Ik ben dat ooit -onbewust- gaan doen en het komt nu naar boven, nu ik aan hem zit te denken.

Dankjewel ouwe….je hebt een echte Cobussen van mij gemaakt.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Hoe een democratie tot een autocratische oligarchie kan verworden

“En de rups baart een wesp”, kopt Tommy Wieringa zijn wekelijkse column in de NRC op zaterdag 1 augustus jl. Ik publiceer zijn column integraal in dit blog, omdat zijn opinie sterk overeenkomt met mijn visie op de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika, de narcistische en racistische Donald Trump. Wieringa neemt deze twee termen niet op in zijn betoog, maar beschrijft wel haarfijn de kenmerken die horen bij het gedrag van deze bijzondere man. Want laten we eerlijk zijn, het is toch buitengewoon opmerkelijk dat een dergelijke man dit ambt mag bekleden.

Als professionele mediator en relatietherapeut dien ik mij te onthouden van oordelen en vooroordelen. Ik word geacht geen mening te hebben over zaken die mijn cliënten betreffen en dien mij onpartijdig en neutraal op te stellen. En daarom betreft het hier ook geen blog in het kader van mijn werk, maar een opiniestuk over iemand die, in mijn ogen en naar mijn privé-mening (gebaseerd op een redelijke mate van deskundigheid en humanisme), ik beschouw als een grote bedreiging voor zichzelf en zijn omgeving (waartoe ik, in de breedste betekenis van de omschrijving, ook behoor).

En het is vandaag 11 september. Een historische dag in de geschiedenis van Amerika. Nine-eleven….een ankerpunt dat het blijkbaar mogelijk heeft gemaakt om een democratisch bestel zodanig aan het wankelen te brengen dat het de kenmerken (onder meer door het autocratisch regeren bij decreet) van een dictatuur heeft aangenomen.

–

[BEGIN CITAAT]

Het presidentschap van Donald Trump staat van meet af aan in het teken van infantilisme – nu hij het ambt dreigt te verliezen klampt hij zich er met dezelfde kinderlijke verbetenheid aan vast. In antwoord op de vraag of hij zijn bureau vrijmaakt als hij de verkiezingen straks verliest, zegt hij in zijn onnavolgbare lingo: „Ik ben geen goede verliezer. Ik moet het zien. Nee, ik ga niet zomaar ja zeggen. Ik ga geen nee zeggen.” Ook zijn tweet over mogelijk uitstel van de verkiezingen laat een man zien die geen afstand kan doen van de macht. Hij beschouwt het presidentschap als zijn eigendom, hij heeft het op eigen kracht verworven en nu hij er mogelijk afstand van moet doen komt heel zijn autocratische natuur in opstand. In zijn nulsom-wereldbeschouwing bestaat het niet dat hij iets verliest, hij kan alleen winnen of bestolen worden. Niet l’état c’est moi, maar de staat ís van mij, en wie dat betwist is een dief of een bedrieger. Daarom zijn gefleem met legitieme autocraten als Duterte, Erdogan en Poetin, die de macht in hun respectieve landen vast in handen hebben en houden. Vooral Poetin heeft Trumps diepe bewondering. Masha Gessen, staff writer bij The New Yorker, citeert in zijn boek Hoe overleef je een autocratie historicus Timothy Snyder, die zei: „Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Trump Poetin zou kiezen als zijn fantasievriend. Poetin is de echte versie van de persoon die Trump op televisie probeert te zijn.”

Trump is een wonderlijk anachronisme – een clanhoofd in de moderne tijd, met familieleden en dociele vertrouwelingen op cruciale posities, een feodaal heerser die de democratische ladder beklom om op de top van de apenrots te komen. Toen hij daar eenmaal was heeft hij de ladder weggeschopt en weigert nu om weer naar beneden te komen. Hij koestert zijn presidentschap zoals Gollem zijn Precious, hij zal er aan zijn broekspijpen uit gesleurd moeten worden.

De vooruitwijzingen naar een mogelijke weigering om terug te treden zijn niet onschuldig. Met het narratief van fraude en diefstal plant Trump alvast giftige zaadjes in de harten van zijn aanhangers, zodat die nu al energie kunnen verzamelen voor hun woede straks, de accu’s van het ressentiment moeten immers telkens opnieuw worden opgeladen. De dreiging met geweld is bij hem nooit ver weg, en zijn trouwe aanhang is zwaarbewapend, hetgeen te zien was bij tal van incidenten waarbij zijn mensen werden gemobiliseerd, zoals in 2017 in Charlottesville en onlangs bij Covid-19-protesten in het parlementsgebouw in Michigan, nadat Trump had opgeroepen die staat te ‘bevrijden’ als van een vreemde bezettingsmacht. Als hij verliest in november, zal hij een wraakopera willen regisseren om zijn gekrenkte ego te verplegen – een gewapende revolte zou hem allerlieflijkst in de oren klinken. Après moi, le déluge.

In het zojuist genoemde Hoe overleef je een autocratie, een haarscherpe inspectie van het trumpisme, betoogt Masha Gessen overtuigend dat met Trump een zuivere autocraat is aangetreden als president van de VS. Hij bevoordeelt zijn clan, minacht anderen, liegt en verwart de taal, deelt gunsten en straffen uit, negeert de wet of buigt die in zijn voordeel, en heeft een wezenlijk geloof in eigen onfeilbaarheid, zodat hij zich veel en graag laat toejuichen. In de jaren van zijn presidentschap, schrijft Gessen, „is gebleken dat het autocratisch streven in de Verenigde Staten een geloofwaardige kans van slagen heeft. Erger nog, dat autocratische streven kan kennelijk logisch voortbouwen op de structuren en normen van de Amerikaanse bestuurscultuur, op de concentratie van macht bij de uitvoerende organen en op het huwelijk tussen geld en politiek”.

[EINDE CITAAT]

–

Tommy Wieringa treft met zijn column de kern van het bestaan van de figuur Donald Trump. Een slap aftreksel van werkelijke dictatoriale (wereld-)leiders. Een man die zijn eigen gebrek aan (sociale-) intelligentie niet kan en wil onderkennen. Een man die leeft in de ongelooflijk sterke overtuiging van zijn door hemzelf overschatte vermogen om presidentieel te handelen binnen een democratie. Een man die heilig gelooft de vleesgeworden democratisch gekozen leider te zijn geworden door zijn bestuurlijke en zakelijke vaardigheden. Maar ondertussen een batterij aan volgers nodig heeft om ervoor te zorgen dat, na weer eens uit de bocht te zijn gevlogen, de door hem, niet in de laatste plaats vanwege zijn enorme stompzinnigheden, de door hem veroorzaakte schade wordt hersteld. En dat maakt deze narcistische, racistische, autocratische, oligarchische, zich aristocratisch voelende man zo gevaarlijk. Een man die de Amerikaanse samenleving alleen maar schade heeft toegebracht door hen tegen elkaar op te stoken, in plaats van een verbindende staatsman te zijn voor alle Amerikanen. Een man die de rassenscheiding heeft teruggebracht in de samenleving en de haat heeft aangewakkerd van blanke Amerikanen jegens andersgekleurde Amerikanen. Niks ‘Make America great again’; hij heeft juist het land in verval gebracht. Ik kan alleen maar hopen dat hij de verkiezingen in november niet overleeft en daarna in de geschiedenisboeken wordt uitgegumd vanwege zijn denkwijze, dat eventueel in zijn eer (en waarschijnlijk door hemzelf afgedwongen en betaald) opgerichte beelden worden omgetrokken. Hoewel ik mijn hart nog vasthoud, omdat ik vrees dat hij zijn verlies niet zal aanvaarden en geen plaats wil maken voor zijn opvolger. En daarin zou hij wel eens heel ver kunnen gaan.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Waardoor ik ben wie ik ben: Mijn basisfilosofie is Rogeriaans.

Mij wordt wel eens gevraagd hoe ik sta tegenover het christelijk gedachtengoed, de islam, het antisemitisme, homoseksualiteit (in de breedste zin van zijn betekenis), discriminatie of racisme. In mijn blogs en tweets geef ik daar soms uitleg over of commentaar op. En uiteindelijk komt in de basis van mijn werk mijn levensovertuiging altijd naar voren: Ik geloof in de mens. Ik geloof in respect voor het leven, al het leven. Ik ben een humanist. En vanuit deze levensvisie herken ik de stellingen van de psychiater en filosoof Carl Rogers. Ik heb dus een Rogeriaanse basisfilosofie en levenshouding. In dit blog de 19 stellingen waarop Rogers zijn gedachtengoed samenvat en mijn opvattingen daarover.

–

De theorieën van Carl Rogers (uit 1951) zijn gebaseerd op 19 stellingen (de cursief geschreven teksten):

1. Alle individuen (organismen) bevinden zich in een voortdurend veranderende wereld van ervaring (ervaringsveld) waarin zij centraal staan.

Oftewel, iedereen maakt deel uit van de wereld, een wereld die continu verandert, en beleeft die wereld op zijn of haar eigen manier. Het is niet aan mij om deze te veroordelen.

2. Het organisme reageert op dit veld zoals het dit ervaart en waarneemt. Dit waargenomen veld is de “realiteit” voor het individu.

Oftewel, ieder levend wezen leeft in zijn eigen realiteit. Deze realiteit wordt medebepaald door wat de zintuigen (zien, horen, voelen, proeven, ruiken) waarnemen. Hierin verschillen we van elkaar en maakt ieder levend wezen uniek in zijn/haar soort.

3. Het organisme reageert als een georganiseerd geheel op dit ervaringsveld.

Oftewel, iedere persoon, maar ook dier of plant, eigenlijk elke levensvorm, reageert op wat het tegenkomt in zijn of haar omgeving. Er is voortdurend sprake van interactie, ook wanneer dit niet zo lijkt te zijn. We communiceren voortdurend.

4. Een gedeelte van dit ervaringsveld wordt geleidelijk aan gedifferentieerd als het Ik.

Oftewel, de omgeving, waarvan hij of zij deel uitmaakt, wordt een vertrouwde (eigen gemaakte) omgeving waarin men zich thuis én veilig voelt. Ook dit is een voortdurend proces van aanpassen (adaptie). Mede om die redenen ga ik naar mensen toe. Hun eigen vertrouwde omgeving is tevens hun veilige omgeving.

5. Vanuit deze interactie met de omgeving, en voornamelijk vanuit een evaluerende interactie met anderen, wordt het Ik gestructureerd – een georganiseerd, vloeiend maar consistent conceptueel patroon van waarnemingen van kenmerken en verhoudingen van het Ik, samen met daaraan gehechte waarden.

Oftewel, de omgeving, en alles wat zich daarin bevindt wordt vertrouwd. In veel gevallen betekent dit dat het een gevoel van thuisvoelen geeft, als bij intimiteit, iets waarbinnen hij of zij zich veilig voelt, maar ook medebepaalt door de voorwaarden waaraan dit dient te voldoen. Men construeert persoonlijke/individuele grenzen van waarden en normen.

6. Het organisme heeft een fundamenteel streven: zichzelf te realiseren, in stand te houden en te vervolmaken als ervarend/bewust organisme.

Oftewel, er komt nooit een einde aan de zelfverwerkelijking/zelfverwezenlijking. Er wordt constant geleerd en dit leren wordt geïntegreerd in de eigen behoefte om (mentaal) te blijven groeien. Hier zien we wel de omslag van het allesomvattende naar het meer op de mens gericht zijn in de theorie van Rogers. De mens komt meer centraal te staan, terwijl in mijn visie mag worden aangenomen dat dit voor meerdere levende organismen van toepassing is.

7. Het beste gezichtspunt om iemands gedrag te begrijpen is vanuit het inwendig referentiekader van het individu.

Oftewel, empathie (inlevingsvermogen) is noodzakelijk om het gedrag (het resultaat van wat bij de voorgaande stellingen is genoemd) van de andere individu te kunnen begrijpen. Een kernkwaliteit die ik heb en gebruik in mijn leven en werk.

8. Gedrag is fundamenteel een doelgerichte poging om de eigen noden te bevredigen, zoals men die ervaart, binnen het veld zoals men dit waarneemt.

Oftewel, iedereen en alles reageert vanuit de eigen behoefte. Deze (vaak primaire) behoeften worden afgestemd op de omgeving waarin het organisme zich op dat moment bevindt. Eigenlijk zie ik het ook als een overlevingsmechanisme.

9. Emoties begeleiden, en vergemakkelijken in het algemeen, dit doelgericht gedrag, waarbij de soort emotie verband houdt met het waargenomen belang van het gedrag voor het in stand houden en vervolmaken van het organisme.

Oftewel, iedereen en alles reageert vanuit de emotie die de omgeving én de eigen behoefte op dat moment oproept of noodzakelijk maakt. Daarbij worden maar liefst 27 verschillende emoties onderscheiden, te weten:
– Adoratie
– Afschuw
– Amusement
– Angst
– Bang
– Bedroefdheid (verdriet)
– Bewondering
– Empathische pijn
– Esthetische waardering
– Horror
– Interesse
– Jaloezie
– Kalmte
– Nostalgie
– Ongemak
– Ontzag
– Opwinding
– Plezier
– Romantiek
– Seksuele opwinding
– Sympathie
– Tevredenheid
– Triomf
– Vermaak
– Verveling
– Verwardheid

10. Waarden worden rechtstreeks waargenomen door het organisme, maar soms zijn ze overgenomen van anderen, hierbij enigszins vervormd, maar toch beleefd als waren zij rechtstreeks waargenomen.

Oftewel, de sociale (sociologische context van) aanpassingen in het individu zijn het resultaat van wat het waarneemt, (desnoods aangepast) eigen maakt en weer uitdraagt naar anderen. Daarbij heeft het individu de stellige overtuiging dat het zelf de regie heeft gehad over de ontwikkeling hiervan.

11. Ervaringen tijdens het leven van het individu zijn ofwel a) gesymboliseerd, waargenomen en georganiseerd in een verband met het ik, b) genegeerd omdat er geen waargenomen verband is met de ik-structuur, c) zonder of met een verwrongen symbolisering omdat de ervaring inconsistent is met de ik-structuur.

Oftewel, het individu mag nog zoveel sociale (sociologische) aanpassingen doen, ze worden eerst altijd gewogen en goed bevonden alvorens onderdeel te gaan uitmaken van de eigen opvattingen. Hetgeen niet wil zeggen dat dit altijd lukt zoals het bedoeld is. Een verwezenlijking van de behoefte om constant te blijven groeien als individu (zelfstandige eenheid) is en blijft het uitgangspunt. In feite een aspect waarmee ik veel te maken heb in mijn werk en dagelijks meemaak in de voortdurende ontwikkeling van mijn relaties met hen die mij dierbaar zijn.

12. Meestal zijn de gedragswijzen die het organisme aanneemt, deze die consistent zijn met het zelfbeeld.

Oftewel, het individu streeft er naar om, zoveel als mogelijk, uit te gaan van hoe het over zichzelf denkt, hoe het zichzelf waarneemt en ervaart én wenst te presenteren.

13. Sommige gedragingen spruiten voort uit ervaringen en noden die niet gesymboliseerd werden. Zulk gedrag kan inconsistent zijn met de ik-structuur, en wordt dan niet als “eigen” erkend door het individu.

Oftewel, het lukt het individu bij lange na niet altijd om zichzelf te realiseren, in de zin van zelfverwezenlijking. In zulke situaties komt het individu ‘niet als zichzelf over’ en (h-)erkent het zichzelf ook niet. Dit soort situatie kom ik dagelijks tegen in mijn werk. Zowel als mediator als als relatietherapeut.

14. Psychologische aangepastheid treedt op als het zelfbeeld van die aard is, dat alle zintuiglijke en inwendige ervaringen van het organisme op symbolisch niveau verbonden worden, of kunnen worden, met een zinvol verband met het zelfbeeld.

Oftewel, het individu is pas in staat tot (aangepaste) interactie met de omgeving wanneer het met zichzelf in balans is. En heel wankele balans, naar mijn idee. Het zijn de gouden schaaltjes van het bestaan.

15. Psychologische onaangepastheid treedt op als het organisme geen zinvolle zintuiglijke en inwendige ervaringen heeft, die dus niet gesymboliseerd of georganiseerd worden binnen de Gestalt van de ik-structuur. In dit geval bestaat er een fundamentele of potentiële psychologische spanning.

Oftewel, wanneer de individu niet in balans is met zichzelf, dan zal het alle middelen aanwenden om zichzelf toch te manifesteren. Doordat dit niet voldoet aan de gevraagde (aangepaste) interactie, wordt het gedrag van het individu als on(-aan-)gepast waargenomen. Dit leidt tot spanningen in de balans en het verlies daarvan. Overigens werk ik vanuit de Transactionele Analyse. Ik noem dat de meer moderne vorm van de Gestalt-theorie.

16. Elke ervaring die inconsistent is met de organisatie van de ik-structuur kan beleefd worden als een bedreiging, en hoe meer er dergelijke ervaringen optreden, hoe stroever de ik-structuur wordt om zichzelf te handhaven.

Oftewel, de balans in het individu wordt permanent beïnvloed door wat er om én in het individu plaatsvindt. Hoe meer dit afwijkt van deze balans, hoe moeilijker het voor het individu wordt om zichzelf ‘staande te houden’ in de omgeving waarin het zich bevindt. De omgeving wordt ‘de vijand’ van het evenwicht waarin het individu zich het liefst bevindt. Vandaar ook mijn eerdere opmerking over een veilige omgeving voor mijn cliënten: hun thuis.

17. In sommige omstandigheden, als er helemaal geen bedreiging is voor de ik-structuur, kunnen inconsistente ervaringen waargenomen en onderzocht worden, en wordt de ik-structuur aangepast om dergelijke ervaringen te kunnen assimileren.

Oftewel, het komt voor dat het individu zich aanpast terwijl daartoe geen prikkels worden waargenomen. Deze aanpassing hoeft niet per se de juiste te zijn en kan dan de balans verstoren die voor het individu noodzakelijk is om zich aan te passen aan situaties waarin die prikkels wel aanwezig zijn. Misschien wel de kern van mijn werk?

18. Als het individu al zijn zintuiglijke en inwendige waarnemingen kan integreren in één consistente ik-structuur, dan zal hij de anderen onvermijdelijk beter begrijpen, en hen als aparte individuen aanvaarden.

Oftewel, wanneer het individu volledig met zichzelf door één deur kan, dan is het individu ook in staat om dit met anderen te doen.

19. Naarmate een individu meer van zijn organische (betekenisvolle) ervaringen waarneemt en aanvaardt, zal zijn eigen waardensysteem, dat sterk berustte op de verinnerlijking van verwrongen symbolen, vervangen worden door een voortdurend veranderend waarderingsproces.

Oftewel, wanneer het individu in volledige balans is met zichzelf, zal het in staat zijn om deze aan te passen zonder dat dit leidt tot een verstoring van de innerlijke balans. Er is sprake van een evenwichtig bestaan dat open staat voor aanpassingen en deze integreert in het denken van het individu.

–

Daarenboven paste Rogers “onvoorwaardelijke waardering” toe, wat gedefinieerd kan worden als iemand aanvaarden “zonder enig negatief oordeel betreffende zijn fundamentele waarden”.

–

Zo keek Carl Roger zo’n zeventig jaar geleden naar de mens en andere levende organismen. Anno 2020 is het humanisme geëvolueerd naar het moderne humanisme en is de definitie ontwikkeld naar een niet-godsdienstige levensbeschouwing die de menselijke waardigheid, vrijheid en persoonlijkheid vooropstelt. Als levensbeschouwing legt het humanisme de nadruk op vorming (bildung), rede, redelijkheid en wereldburgerschap. Het organisme leeft, anno 2020, in een heel andere wereld dan in de tijd dat Rogers zijn stellingen poneerde. De invloed van technologie. De invloed van de veranderende omgeving door veranderingen in het leefklimaat, het milieu. Bovendien is de kwantiteit van het individu enorm toegenomen, er zijn gewoonweg veel meer individuen dan zeventig jaar geleden. En aangezien het individu het product is van de balans die het zoekt met de sociale (sociologische) omgeving….

Humanisme (anno 2020) als levensbeschouwing, ook wel seculier of modern humanisme genoemd, is een moderne vorm van humanisme die de mens centraal stelt en uitgaat van de waarde van de mens (lat.: humanus = ‘menselijk’). Het humanisme gaat uit van rede, ethiek en rechtvaardigheid. Het houdt zich bezig met de vraag hoe mensen een aangenaam en gelukkig leven kunnen leiden. Daarnaast is men tegen het gebruik van het bovennatuurlijke en het spirituele om de moraal te bepalen en besluitvorming te beïnvloeden.

In het humanisme is men tegen het gebruik van het bovennatuurlijke en het spirituele, maar in de huidige leefomgeving neemt het weldegelijk een bepalende positie in, waardoor het als beïnvloedende factor niet kan worden uitgesloten. Ook hierin kan het individu een balans vinden, zolang de mens maar centraal blijft staan in een omgeving waarin de waardering voor die omgeving niet wordt aangetast.

Het adagium (dat op zich ook als moraliserende uitspraak kan worden gezien) “Het is tegen het gebruik van het bovennatuurlijke en het spirituele om de moraal te bepalen en besluitvorming te beïnvloeden”, is voor mij, als individueel organisme, een belangrijk uitgangspunt. Dit standpunt sluit echter niet uit dat anderen niet de persoonlijke vrijheid mogen hebben om deze levensovertuiging te hebben. Sterker nog, ik hecht zelfs waarde aan bovennatuurlijke en spirituele aspecten die deel uitmaken van mijn bestaan als individueel organisme. En gelukkig biedt het humanisme mij die ruimte, omdat het moderne humanisme er vanuit gaat dat het een niet-godsdienstige levensbeschouwing is die de menselijke waardigheid, vrijheid en persoonlijkheid vooropstelt. Het humanisme combineert individuele ontwikkeling met een politiek-ethisch streven naar humaniteit, dat wil zeggen: menselijkheid. Een betekenisvol, zinvol leven wordt volgens het humanisme in deze combinatie gevonden. Sleutelbegrippen in het humanisme zijn zelfontplooiing en -ontwikkeling, autonomie (in de betekenis van vrijheid en het streven naar een goed en mooi leven), verantwoordelijkheid, kritisch denken, gelijkwaardigheid en humaniteit. Het is niet voor niets dat ik het huidige overheidsbeleid niet kan en wil accepteren. Het tast alle uitgangspunten van het humanisme aan, sterker nog: het ontneemt het individu alle uitgangspunten van het humanisme. Het humanisme is voor de aanhangers geen vrijblijvende theorie maar een levenspraktijk.

–

De term “seculier humanisme” is in de 20e eeuw ontstaan, om een duidelijk onderscheid te maken met “religieus humanisme”. Het woord “humanisme” om een niet-christelijke levensbeschouwing aan te duiden raakte echter al in de tweede helft van de 19e eeuw ingeburgerd.

–

Carl Rogers en het moderne humanisme stellen mij in staat om iedereen met wie ik werk als individu te accepteren zoals hij of zij is. Een individu, die is geworden wie hij of zij is door de wisselwerking van dit individu met zijn of haar omgeving. In combinatie met de Transactionele Analyse, waarin uitgegaan wordt van ‘het levensscript’, wat op zich weer het resultaat is van de permanente interactie van het individu met zijn of haar omgeving en dat geleid heeft tot de balans van hoe het individu in zijn of haar sociale (sociologische) omgeving wenst te staan, kan ik mijn cliënten de service bieden die zij van mij vragen, zonder dat ik een oordeel heb over de keuzes die zij in hun leven (al dan niet bewust samen) hebben gemaakt en welke hebben geleid tot de situatie waarin zij dan verkeren en waarvoor zij mijn (onvoorwaardelijke) expertise hebben ingeroepen. Hetgeen niet wil zeggen dat de door mij ontwikkelde waarden en normen omgekeerd met voeten kunnen worden betreden, omdat ik respect voor mij als vorm van wederkerigheid beschouw.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Wat houdt mediation in?

In de afgelopen 12 jaar heb ik aan tal van mensen uitleg gegeven over mediation. Dit komt doordat de meesten van hen geen idee hebben van wat mediation inhoudt. En wanneer mensen al eens iets over mediation hebben gehoord, dan is dat vaker negatief dan positief en dat is heel erg jammer.
Daarom lijkt het mij tijd om daar een blog over te schrijven. Want mediation is dé methode om in harmonie tot de oplossing van een vervelende situatie te komen. Of het nu om een burenruzie, een arbeidsconflict, een ontslagprocedure, een familieconflict, een echtscheiding of een probleem over de rekening van de garage gaat. Het zijn maar een paar willekeurige voorbeelden, maar neem gerust van mij aan: Mediation maakt meer heel dan u zich kan voorstellen.

• Mediation is….

Mediation is in de eerste plaats een vrijwillige methode om, zonder tussenkomst van juristen (advocaten en rechters), een probleem op te lossen dat anders wel bij die juristen terecht zou zijn gekomen. Hetgeen overigens niet impliceert dat er bij mediation nooit een rechtbank betrokken zal zijn. Soms, zoals bij een ontslagregeling of een echtscheiding, dient een rechtbank de overeenkomsten uit de mediation officieel te bekrachtigen. Maar het ‘juridisch gevecht’ is dan niet aan de orde geweest. Betrokkenen zijn er samen uitgekomen.
Redenen om een mediation in te zetten kunnen onder meer liggen op het gebied van:

1. Arbeidsconflicten of andere kwesties
2. Familiezaken, als scheiding of een conflict
3. Buurtbemiddeling, bijvoorbeeld als alternatief voor ‘De Rijdende Rechter of ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak’
4. Geschillen in de gezondheidszorg
5. Geschillen in het onderwijs
6. Geschillen met dienstverleners
7. Geschillen in klant-leveranciersrelaties
8. ….en nog vele andere gebieden.

• Vertrouwelijkheid binnen mediation

In basis komt elke kwestie in aanmerking om door middel van mediation te worden opgelost. Wat van groot belang is voor alle betrokkenen is dat alles wat wordt besproken tijdens een mediation valt onder een geheimhoudingsplicht. Dat voorkomt dat er op straat of binnen de organisatie over kan worden geroddeld. Het voorkomt ook dat bijvoorbeeld de kinderen, wanneer deze er zijn, worden geconfronteerd met de inhoudelijke rompslomp van de echtscheiding van hun ouders of de problemen elders van dierbaren.

• Uiteindelijk doet u het samen

Het mooie van mediation, en daarom vind ik het zo prachtig om te doen, is dat degenen die betrokken zijn bij de kwestie, samen een oplossing bedenken voor hetgeen dat hen verdeeld houdt. Die oplossing is niet alleen samen bedacht, iedereen draagt deze ook en staat daardoor achter het resultaat van de mediation. Niet eerder dan dat alle betrokken partijen achter de inhoud van de overeenkomst staan worden handtekeningen onder documenten als een vaststellingsovereenkomst, het ouderschapsplan of het scheidingsconvenant gezet.

• Ik verbind de overeenkomsten en overbrug de verschillen

Als mediator verbind ik de overeenkomsten, omdat deze al meteen met elkaar gedeeld kunnen worden. Dit geeft al snel een goed gemeenschappelijk gevoel en opent deuren die daarvoor gesloten bleven.
Daarnaast help ik de partijen om hun verschillen te overbruggen. En dat is eenvoudiger om te realiseren, wanneer partijen al eerder in hun overeenkomsten zijn verbonden, dus deze hebben gedeeld. Dat goede gezamenlijke gevoel werkt mee aan het oplossen van de kwestie (ook wanneer dit een (echt-)scheiding betreft).
Dat klinkt erg gemakkelijk, maar het overbruggen van de verschillen is soms een heldendaad. Mensen moeten daarvoor soms over hun eigen schaduw stappen.

Stelt u zich eens voor: U moet afscheid nemen van iets waaraan u veel waarde hecht. Maakt niet uit of zich dit voordoet in een echtscheiding of een arbeidsconflict. De andere partij heeft, naar uw mening, onvoldoende daar tegenover te bieden. Maar, in het belang van het oplossen van de kwestie doet u er goed aan hieraan toe te geven, dan bent u toch echt een held. Over het algemeen is de andere partij dan meer genegen om een vergelijkbare stap te zetten en krijgt u er alsnog iets voor terug. Een hele verrassing.
Beide partijen gunnen elkaar een goed resultaat. Het uitgangspunt wordt een win-win-situatie, ook al maakt ‘verlies’ onderdeel uit van het proces.

• Persoonlijk gewin, door samen te ontdekken

Een bijzonder aspect bij mediation is de onderlinge relatie, de verstandhouding. Deze wordt, door het gezamenlijk behaalde resultaat, nagenoeg niet geschaad. In veel gevallen verbetert de onderlinge relatie zelfs. Zelfs bij echtscheidingen heb ik dit zien gebeuren. Soms werd de onderlinge relatie weer zo goed, dat alsnog werd afgezien van de echtscheiding. Heel bijzonder, maar echt gebeurd.
Wanneer de mediation niet slaagt, verslechtert de onderlinge relatie vaak wel. Het resultaat is negatief, dus ook het gevoel achteraf. Na een paar maanden herstelt zich dit en wordt de onderlinge relatie weer beter. Men heeft uiteindelijk samen een inspanning geleverd om een positief resultaat te behalen, ook al is dit niet gelukt, en beide partijen hebben zich daarvoor ingezet. Men overbrugt alsnog de verschillen.
Mediation is een spel van geven en nemen.

• De mediator

Een gekwalificeerd mediator begeleidt het mediationproces en waakt over een eerlijke samenwerking tussen beide partijen. Hij dient er ook voor te zorgen dat beide partijen gelijkwaardig aan elkaar zijn en dat informatie eerlijk wordt gedeeld. Daar waar noodzakelijk kan een mediator informatie verstrekken aan beide partijen, nooit aan een afzonderlijke partij. Een mediator is daartoe overigens niet verplicht. Hij kan daarmee zijn onpartijdigheid en neutraliteit op het spel zetten en dat zou hem in de kern van zijn werk treffen.
Ik geef, bijvoorbeeld, altijd informatie (uit het familierecht en arbeidsrecht) bij echtscheidingszaken en arbeidsconflicten (informed consent noemen we dat). Maar het komt ook voor dat ik partijen dit zelf laat uitzoeken.

Bij echtscheidingen ben ik vaak even de ‘beer op de weg’. Ik werp hobbels en bobbels op om te voorkomen dat er snelle of zwakke afspraken worden gemaakt die later tot conflicten kunnen leiden. Daar is niemand mee gebaat en een onderwerp kan beter goed zijn besproken dan gemakkelijk afgerond. Dat levert gegarandeerd later heibel op.

Als er kinderen in het spel zijn, dan neem ik hun plaats in tijdens de scheidingsmediation en het bespreken van het ouderschapsplan (wettelijk verplicht sinds 2009). Hun belangen horen centraal te staan in het ouderschapsplan en niet die van hun ouders (vaak moeilijk te begrijpen, want dat zet alles wat de ouders ervan vinden buiten spel).
Rechters wijzen een verzoek tot echtscheiding af wanneer dit ouderschapsplan niet goed is geregeld.

In het convenant vindt de verdeling van de boedel plaats en dat wordt steeds ingewikkelder nu de huizenprijzen zo een bepalende rol hebben gekregen of schulden zijn opgelopen. Er mag bijvoorbeeld geen sprake zijn van overbedeling (de een krijgt meer dan de ander), of dit moet in huwelijkse voorwaarden zijn vastgelegd. Het verdelen dient wel redelijk en billijk te gebeuren, want anders gaat de hele scheiding niet door. De rechter zal de scheidende partijen hierover willen horen of stuurt hen terug naar de onderhandelingstafel.

• De documenten

De documenten (ouderschapsplan en scheidingsconvenant bij een echtscheiding en vaststellingsovereenkomsten bij arbeidsmediations) worden door mij opgesteld, maar alleen wanneer ik ook aanwezig ben geweest bij de gesprekken hierover. Ik, en daarna de advocaat die deze documenten aanbrengt bij de rechtbank, zijn inhoudelijk aansprakelijk te stellen, dus wij nemen geen risico’s.
Ook vaststellingsovereenkomsten, bij andere zaken als arbeidsconflicten, burenruzies, afhandelingen van medische missers, en ga zo nog maar even door, zijn altijd het resultaat van goed afgeronde gesprekken. Partijen zijn het uiteindelijk helemaal eens over hun afspraken die in deze vaststellingsovereenkomst zijn opgenomen, anders wordt er niet ondertekend. Het is de letterlijke weergave van hetgeen partijen met elkaar zijn overeengekomen. Niks meer, niks minder.

• De afronding

In alle voorkomende gevallen, op twee niet afgeronde mediations na, hebben de vaststellingsovereenkomsten, het ouderschapsplan en het scheidingsconvenant bij mijn mediations tot verbeteringen geleid in de onderlinge relaties tussen de betrokken partijen. 
Partijen waren altijd blij dat zij er samen zo goed uitgekomen waren en hechtten zeer aan hun eigen en gezamenlijke inbreng tijdens de gesprekken. Zij waren trots op zichzelf én trots op de ander, want hun resultaten waren bevredigend.

Mooi toch?

Heeft u nog vragen of wenst u een kwestie door mij te laten behandelen, vul dan het contactformulier op mijn website in of bel mij.
Ik ben beschikbaar voor elk soort mediation. En kan ik het niet, dan kan ik u doorverwijzen naar een andere deskundige mediator. Zij zijn net als ik aangesloten bij de beroepsorganisatie die de kwaliteit van mediation bewaakt.
Ik ben Registerfamiliemediator en Registerarbeidsmediator.

Daarnaast ben ik relatietherapeut en gewend om relaties duurzaam te herstellen.

CONCIES verbindt de overeenkomsten en overbrugt de verschillen. Bovendien gespecialiseerd in onder meer autisme, Huntington, dementie en verstandelijke beperkingen en persoonlijkheidsstoornissen.

Meer informatie vindt u op mijn website: http://www.concies.nl

Copyright©oncies 2017/2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

SCHEIDEN of RELATIETHERAPIE? Hoe verder?

De vakantieperiode is alweer voorbij en net als eerder in het jaar bij de jaarwisseling en bij Valentijnsdag, staat het einde van de zomervakantie voor de deur en staat u mogelijk opnieuw voor dat verschrikkelijke kruispunt. Welke kant zou u verder op willen gaan? Zou u rechtdoor willen gaan en verder met uw relatie zoals die tot nu toe is geweest, ook al bent u niet tevreden of zelfs zielsongelukkig? Wilt u links- of rechtsaf? Wilt u voor de afslag kiezen van de relatietherapie of juist voor die andere en zou u dan voor een scheidingsmediation willen kiezen? Wat is het toch een vreselijk periode om u over deze vragen te moeten buigen. Uitgerekend rondom voor velen de meest belangrijke en romantische periodes van het jaar: De feestmaand december, met Valentijnsdag en aan het begin en einde van de zomervakantie.

En toch blijkt uit onderzoek dat deze drie momenten in het jaar dé momenten zijn waarop we onze balans opmaken en erg gaan nadenken over hoe we werkelijk in onze relaties staan. Valentijnsdag, de zomervakantie en de feestdagen in december.

Laten we deze drie steeds weer terugkerende periodes in elk jaar eens op een rijtje zetten.

*

• Valentijnsdag

In februari, de 14e om precies te zijn, wordt sinds een aantal jaar Valentijnsdag gevierd. Dé dag van de romantiek, althans als het aan de commercie ligt. De dag waarop we onze (heimelijke) liefde betuigen aan degene waarop we (stiekem) verliefd zijn of intens van houden. Het idee is dat we deze liefde dan verrassen door iets bijzonders en vooral romantisch voor hem/haar te doen. Tja, en wat doe je dan wanneer de liefde uit de relatie of zelfs uit je hart is verdwenen? Kan je die ander dan nog je gevoel tonen, zeker wanneer die ander nog vol met liefdesgevoel naar jou zit? Wie houd je dan voor de gek? Ben je nog wel eerlijk als je samen in dat bijzondere restaurantje zit en voordoet alsof het een romantisch dineetje is? Wat doe je dan? Je staat voor dat verdomde kruispunt. Welke weg ga je volgen? Hoe ziet je toekomst er uit?

*

• Zomervakantie

Heb je Valentijnsdag handig weten te omzeilen of de hobbel slim weten te nemen, dan volgt een paar maanden later de zomervakantie. En dit jaar is ook nog eens een bijzonder jaar, want jullie relatie werd reeds wekenlang op de proef gesteld vanwege de coronamaatregelen. Jullie zaten al een hele tijd op elkaars lip, en mogelijk deelden jullie kinderen jullie onderlinge ergernissen, irritaties, frustraties en stress al met jullie. En dan nu die zomervakantie daar nog eens achter aan. Als het ‘tegen’ zit dan ben je 3 weken aangewezen op een 24/7 met en bij elkaar zijn, alweer na de verplichte intelligente lockdown en de thuisisolatie vanwege covid-19. Drie weken aaneen genieten van die zo welverdiende vakantie. Misschien in jullie huis, maar vaker op een hotelkamer, in een appartement of op een camping in een net iets te krappe tent of caravan. Misschien moet je drie weken leuk doen vanwege de kinderen, maar kan je zijn/haar bloed zo langzamerhand wel drinken. Drie weken vakantie vieren! Wat een feest. Wat is daar nog aan te vieren? Wat is er nog romantisch aan kamperen of samen een kuil graven op het strand? Samen op zonnebedden aan de rand van het all-inclusive-hotel in Turkije of Griekenland? Je staat opnieuw voor dat vreselijke kruispunt. En opnieuw vraag je je af in welke richting jij je toekomst wilt vervolgen.

*

• De decembermaand

Oké, je hebt Valentijnsdag en de zomervakantie weten te overleven. Het is je opnieuw gelukt. En je bent ondertussen weer in jullie vaste ritme van alledag gekomen. Prachtig toch? Nou ja prachtig, de liefde wordt niet meer gevoeld, het huwelijk -of de relatie- wordt niet meer geconsumeerd. Seks komt al niet meer aan de orde in jullie gesprekken, discussies en ruzies. Dat heb je allang opgegeven, ook al doet dat een beetje pijn. Zeker als je kinderen hebt en nasr je oogappels kijkt. Wat is alles anders geworden tussen jullie. Met recht is het ritme van alledag verworden tot een sleur. September, oktober en november gaan nog wel, maar december…. Eerst Sinterklaas vieren, samen met de kinderen, ‘ja gezellig’. Er wordt gelachen, maar niet van harte. Je kunt toch moeilijk met je verdriet de sfeer verpesten, maar je zou het liefst deze hele maand onder een steen kruipen. Weg van de Sinterklaas, de warme kerstdagen en de feestelijke jaarwisseling. Ja, die jaarwisseling. Die is misschien nog wel het ergste. Het vooruitzicht om op 1 januari weer te beginnen aan een volgend jaar met hem/haar, en dan weer in februari Valentijnsdag zien te vermijden, plannen maken voor de zomervakantie en bedenken hoe de feestdagen dit jaar gevierd gaan worden. Vre-se-lijk!!! En dat na het zo ‘succesvolle’ kerstdiner van de afgelopen maand, met z’n allen onder de kerstboom en op de koffie bij de (schoon-)ouders. En deze hele maand komt je in je gedachten steeds weer terug en je staat opnieuw voor dat kruispunt. Geen ontkomen meer aan. Wat brengt de toekomst?

*

• De toekomst

Maar ja, wat moet je dan? Jullie zijn al zolang samen. Getrouwd of in een bezegelde relatie (samenwonend, met samenlevingsovereenkomst of een geregistreerd partnerschap). Jullie hebben toch samen een huis, júllie huis, jullie inrichting, zo hard voor gewerkt. En dan die zo goed door jou onderhouden tuin. Jullie hebben kinderen, die zijn er toch ook niet door niets-voor-elkaar-te-voelen gekomen. Die zijn toch uit liefde verwekt en geboren! Ach, en dan zijn er nog de vrienden, de collega’s, de buren en jullie (wederzijdse) familie(s). Wat zullen die ervan vinden? Wat ga ik hen aandoen wanneer ik hen ga vertellen over onze belabberde relatie en het gebrek aan liefde? Wat ga ik hen vertellen over mijn keuze als ik het kruispunt ben overgestoken of ben afgeslagen? Je kunt het toch niet langer zo door laten gaan? Is dit je toekomst?

*

• De mogelijkheden

En in die laatste situatie kunt u nu zitten. Het ís december geweest en de balans is -al dan niet bewust- opgemaakt. En dat valt niet mee. Daarom is het goed dat er mensen, deskundigen, zijn die u daarin kunnen ondersteunen en begeleiden. Die samen met u én uw partner het hele proces kunnen doorlopen. Die u in relatietherapie kunnen nemen of u kunnen helpen om –zonder vechten– gezamenlijk het huwelijk of de relatie te beëindigen, dus te scheiden door middel van een scheidingsmediation. En, als er kinderen zijn, die ervoor kunnen zorgen dat u en uw partner gezamenlijk goed voor de kinderen blijven zorgen, doordat u samen een degelijk en uitvoerbaar ouderschapsplan hebt opgesteld -in het belang van en voor de kinderen-. Want u moet er toch niet aan denken dat zij gaan lijden door uw beslissing.

*

• Tot slot

Staat u op dat kruispunt en weet u het (of nog niet), dan kunt u altijd contact met mij opnemen. Ik kan u én uw partner bijstaan in het gezamenlijk kiezen voor het vervolg van uw beider levensweg, al dan niet met elkaar. U kunt mij bellen of emailen. Ik werk door het hele land, kom naar u toe (ook in de avonduren), waardoor u zich meer op uw gemak voelt en zich vrijer voelt om alles bespreekbaar te maken. Mijn gegevens staan op mijn website en onderaan dit blog. U hoeft nog niets definitief te beslissen, u kunt elk pad bewandelen wat u maar wenst. En welke keuze u ook maakt, weet dat u dat doet omdat u graag een betere toekomst wenst voor uzelf (zonder dat dit een egoïstische keuze is), uw partner en uw kinderen -als die er zijn-, en u haalt meteen de druk van de huidige situatie af.

Ik wens u veel wijsheid, geluk en liefde bij het bepalen van wat voor u de beste uitweg is.

📞: 0621203655

✉️: info@concies.nl

💻: http://www.concies.nl

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

VAKANTIE

Beste volgers en trouwe lezers,

De komende weken hou ik een periode van rust. Hierdoor zullen jullie het even zonder nieuwe blogs van mij moeten doen.

21 augustus a.s. komt het eerstvolgende blog online. Ik hoop dan weer in te kunnen springen op de actualiteit en met blogs te kunnen komen die betrekking hebben op mijn werk als mediator en relatietherapeut.

Ik wens iedereen een heel fijne vakantie en hoop dat jullie, net als ik, de draad eind augustus weer oppakken en terugkomen om mijn blogs te gaan lezen,

Kees

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

WAARSCHUWING: Kankerverwekkende stof ontdekt in paracetamol

Wat wordt het? Een wereldwijd probleem of een storm in een glas water? Paracetamol, dé pijnstiller en koortsremmer met de grootste verkoopcijfers in de wereld, zou een kankerverwekkende stof bevatten. Om echter daadwerkelijk het risico op kanker te lopen, dient iemand wel langdurig minimaal 6 tabletten per dag te slikken (op een maximum van 8). Wat is er dan aan de hand?

–

De grootste producent van paracetamol ter wereld, het Chinese Anqiu Lu’an Pharmaceutical, verkoopt grondstoffen voor paracetamol die vervuild zijn met een kankerverwekkende stof. De fabriek leverde grondstoffen van miljoenen pillen paracetamol die onder meer te koop zijn in Nederlandse drogisterijen, supermarkten en apotheken. Dat blijkt uit onderzoek van NRC Handelsblad en televisieprogramma Zembla. Zij lieten monsters van drie door Anqiu Lu‘an geproduceerde partijen van de pijnstiller en koortsremmer analyseren door een gecertificeerd laboratorium in Duitsland. De drie vervuilde partijen zijn geproduceerd in het voorjaar van 2019 en goed voor zo’n 36 miljoen pillen paracetamol die nu in de winkels liggen. Waar ter wereld de vervuilde pillen zijn beland, is niet bekend. Uit de analyse blijkt dat alle drie de partijen vervuild zijn met 4-chlooraniline, afgekort PCA. Deze stof, ontstaan bij de productie van paracetamol, is genotoxisch carcinogeen. Volgens het Europees Geneesmiddelenbureau EMA en de Europese voedselveiligheidsautoriteit EFSA kan PCA levertumoren veroorzaken bij proefdieren door aantasting van het genetisch materiaal. De toezichthouders blijken de risico’s van PCA op de mens verschillend in te schatten. Als de gevonden concentraties worden afgezet tegen de richtlijn die EMA hanteert, dan blijkt iemand die dagelijks niet meer dan zes vervuilde tabletten slikt, binnen de ‘toelaatbare dagelijkse inname’ van PCA te blijven.Maar de Europese voedselveiligheidswaakhond EFSA stelt juist dat bij meer dan één vervuilde pil per dag al een een onacceptabel risico op kanker ontstaat, omdat het dna kan worden aangetast. Door NRC en Zembla geraadpleegde toxicologen uit Nederland en België steunen de strenge veiligheidsmarge van EFSA. Hoogleraar Jan Tytgat van de Universiteit in Leuven meldt dat er boven de marge van één pil een bewezen risico is dat PCA kankerverwekkend is. Volgens hem hoort PCA helemaal niet thuis in een pijnstiller die zoveel mensen slikken. Tytgat roept de toezichthoudende instanties op de vervuilde partijen te traceren en uit de handel te nemen.

Paracetamol is de meest geslikte pijnstiller en koortsremmer ter wereld. Alleen al in Nederland gaat het jaarlijks om 2 miljard pillen, poeders en drankjes. Volgens de onderzoeksjournalisten wordt ongeveer de helft hiervan gemaakt door farmaceut Apotex in Leiden, dochter van het Indiase concern Aurobindo. Apotex had, zo bevestigen bronnen aan beide media, afgelopen jaren Anqiu Lu’an als belangrijkste grondstofleverancier. Apotex maakt paracetamol voor de (huis)merken van onder meer Albert Heijn, Etos, Jumbo, Trekpleister, DA en Kruidvat. Aurobindo wil geen commentaar geven en dus is het onduidelijk of en hoeveel vervuilde stoffen zijn gebruikt. Volgens de onderzoekers is er een veilig alternatief voor de vervuilde paracetamol. De Amerikaanse farmaceut Mallinckrodt maakt via een ander productieproces paracetamol zonder kankerverwekkend PCA. Deze medicijnen zijn voor zover bekend niet verkrijgbaar in ons land. Uit hetzelfde onderzoek blijkt overigens dat de grondstoffen van een andere Chinese producent niet zijn vervuild. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) ziet in deze kwestie vooralsnog geen rol voor zichzelf als het gaat om het onderzoeken van de pijnstillers. Ook het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) ziet geen reden de vervuilde partijen op te sporen of om breder onderzoek te doen. De onderzochte monsters vallen volgens het CBG ruim onder de limiet die geneesmiddelenbureau EMA hanteert. PCA zou enkel ‘mogelijk kankerverwekkend’ zijn.

–

Paracetamol zal ongetwijfeld uit veel medicijnkastjes verdwijnen. Zo lang er geen duidelijkheid komt over de daadwerkelijke risico’s op kanker zullen consumenten hun heil gaan zoeken in alternatieve pijnstillers/koortsremmers. En daarbij nemen ze de risico’s en bijwerkingen van dit alternatieve geneesmiddel voor lief.

Ondertussen hebben de overheid én de apothekers in Nederland besloten om, ieder vanuit hun eigen belangen, een onderzoek in te stellen naar de daadwerkelijke risico’s op kanker door het gebruik van Paracetamol. En het spreekt voor zich dat de resultaten bepalend zullen zijn voor Paracetamol of het nog in de schappen van de drogisten, supermarkten en apotheken mag liggen. Laten we deze resultaten eerst afwachten, want Paracetamol behoort tot de relatief meest veilige en meest gebruikte geneesmiddelen die er op de markt zijn.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Zolang het overheidsbeleid niet wordt aangepast zullen jongeren in psychische nood zich van het leven beroven

Al maanden heb ik een kritisch blog in concept staan over psychische (psychiatrische/psychologische) hulpverlening voor jongeren in Nederland. Hoe deze, nadat deze in 2015 is overgeheveld van de centrale overheid naar de lokale overheden, in de nieuwe Jeugdwet op verschillende onderdelen van de jeugdzorg, die daarvoor onder de Zorgverzekeringswet en de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten vielen, waaronder ook de jeugdbescherming en jeugdreclassering, faalt. Hoe sindsdien met name de jeugdzorg daar ernstig onder te lijden heeft. Met de casus uit de tekst van dit blog open ik voordat ik het trieste verhaal over Jade (geschreven door Roos Schlikker) aan u voorleg.

De casus uit het blog dat in concept klaarstond:

In De Volkskrant-online trof ik op 27 februari 2020 onderstaand artikel aan. De zoveelste nagel aan de doodskist van het falende overheidsbeleid, met betrekking tot de jeugdzorg in het algemeen en jongeren met psychische problemen in het bijzonder, en de fatale gevolgen daarvan voor de betrokken jongeren en hun familie.

[BEGIN CITAAT]

Geen begeleider zag dat Kiemtie de hoop verloor. In een gesloten jeugdzorginstelling maakte de 14-jarige Kiemtie een einde aan haar leven. De inspectie oordeelde hard over de hulpverlening. In haar verhaal, dat haar moeder wil vertellen, komen veel problemen in de jeugdzorg samen.

Hallo allemaal,

Ik haat jeugdzorg en al deze kutmensen, deze overheid. Geen instelling mag meer geld aan mij verdienen. Ik hou van je mama, en van me twee lievelingsbegeleiders E. en Y.

Groet, Kiki.

Op een velletje papier krabbelde Kiemtie – zoals Kiki eigenlijk heette – deze afscheidsboodschap. Ze was 14 jaar oud toen ze op 15 januari 2019 in de gesloten jeugdzorglocatie Midgaard in Den Haag een einde maakte aan haar leven. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) publiceerde eind vorig jaar een vernietigend rapport over de hulpverlening aan Kiemtie: ‘Pijnlijk komt naar voren dat langdurige jeugdhulp voor sommige jeugdigen niet tot een positieve uitkomst leidt. Dit ondanks alle goede bedoelingen en inspanningen van professionals.’

In Kiemties leven ging bijna alles mis wat mis kon gaan. Pogingen om haar te helpen pakten averechts uit. Kiemtie wordt al op jonge leeftijd uit huis geplaatst. Ze komt onder de voogdij van de stichting Leger des Heils jeugdbescherming en reclassering. Die heeft, oordeelt de Inspectie, ‘onvoldoende gezorgd voor continuïteit in het leven van de jeugdige’. In haar korte leven woont het meisje op vijftien plekken, waarvan negen in de laatste drieënhalf jaar. Het is een komen en gaan van voogden en vervangende voogden. ‘Er is te weinig stilgestaan bij de vraag wat dit betekende voor de jongere’, schrijft de Inspectie. ‘Wie behalve haar familie kende haar? Wie had een vertrouwensband met haar?’ Bij de overdracht tussen de hulpverleners ging veel informatie verloren. Mede daardoor is Kiemtie meermalen de valse hoop gegeven dat ze weer bij haar moeder zou kunnen wonen – haar grootste wens. Bovendien is onvoldoende gekeken of er andere mogelijkheden waren dan plaatsing in de gesloten jeugdzorg.

In het verhaal van Kiemtie komen verscheidene knelpunten samen in de zorg aan kwetsbare jongeren, waarop structureel kritiek is. Zoals: een lange reeks verhuizingen, veel verschillende hulpverleners en een te repressief klimaat in de gesloten jeugdzorg. In Midgaard, waar ze sinds maart 2018 verblijft, onderzoeken de hulpverleners niet waarom ze zich opstandig gedraagt. In plaats daarvan wordt ze geregeld onder dwang in een afzonderingsruimte opgesloten. De Inspectie beklemtoont al langer dat de gesloten jeugdzorg moet stoppen met het gedwongen separeren van jongeren. ‘Overplaatsingen kunnen jongeren het gevoel geven dat niemand ze wil’, schrijft de Inspectie.

Deze casus toont volgens de Inspectie aan dat de zorg voor kwetsbare jongeren moet verbeteren. De Inspectie roept de jeugdzorg op jongeren alleen in het uiterste geval over te plaatsen. En zorg te dragen voor een blijvende vertrouwenspersoon.

(….)

[EINDE CITAAT]

–

Het artikel gaat nog veel verder. Zo vraagt de moeder van Kiemtie zich af of het rapport van de Inspectie tot de gewenste veranderingen zal leiden. Ze vraagt zich af hoeveel kinderen nog moeten sterven eer het tot de overheid doordringt dat het vijf voor twaalf is. Dat was in februari 2020. Inmiddels zijn we een half jaar verder, heeft de coronacrisis heel Nederland lamgelegd en heeft er meerdere keren een alarmbel geklonken. En nog steeds is er niets gedaan. En dus kan Roos Schlikker haar trieste verhaal optekenen over Jade.

–

“Jade wordt niet meegeteld in RIVM-cijfers. Ze werd 17”, schrijft Roos Schlikker in haar column in het Parool van zondag 5 juli jl. ze gaat verder met haar verslag en vertelt: Het leek alsof ze bevroren was. Haar vader herkende het beeld, hij had het vaak gezien. Bij Jade die goed zingen kon. Jade die van winkelen hield. Jade, het meisje met de blauwe ogen. Dit kind dat eruitzag als zoveel zingende, winkelende, mooie meisjes kon plotseling blokkeren. Geen beweging meer. Geen toenadering. Geen contact.

Dat deed ze al sinds ze klein was. Jade kon goed leren. Maar als Jade het koud had en haar ouders zeiden dat ze een trui moest pakken, raakte ze in de war. Naar boven lopen. Kastdeur open. Trui uitzoeken. Kastdeur dicht. Trui aan. Ze overzag het niet. Dus werd ze razend. En bevroor. “Jade was een heel slim meisje. Maar ze begreep niets van de wereld,” zegt haar stiefmoeder die mede voor Jade zorgde sinds ze één was.

Op haar vijftiende kreeg Jade een diagnose: autisme. En: niet gedefinieerde gedragsproblematiek. Wat dat inhield, zouden specialisten nog onderzoeken. Het is nooit gebeurd.

Jades leven werd er een van wachtlijsten. Wachten op het Ouder- en Kindteam, op systeemtherapie, op speciaal onderwijs. Thuis was de situatie onhoudbaar. “Je moet nog even je tanden poetsen.” Zo’n opmerking kon Jade in tollende paniek brengen. Waarna ze zes uur als een opgerold aapje op de badkamervloer lag. Hulpverlening bood geen ruggensteun. “Deze casus is eigenlijk te zwaar voor ons,” zei de psychiater. De instelling waar Jade ging wonen gaf aan: wij zijn niet de beste plek om haar te begeleiden. Waar Jade wel heen kon, wist niemand.

Soms schemerde een gewone enthousiaste tiener door in Jades gedrag. Ze hield nog steeds van zingen, van winkelen. En Jade was gaan schilderen. Pas later vonden ze haar tekenblok. ‘I feel so fucking unimportant,’ schreef ze bij haar schetsen.

Maar in januari dit jaar kreeg Jade medicijnen. Die sloegen aan. De droefheid verdween, de lethargie. Jade lachte. En toen kwam corona. Jade mocht niet meer wandelen met haar ouders, haar voogd mocht haar niet bezoeken. “Ik word opgesloten!” Uit woedende onmacht stopte ze met haar pillen. Niemand zag erop toe dat ze ze nam.

Op een dag belde ze: “Pap, je moet me halen, anders snijd ik mijn polsen door.” Hij racete naar de instelling. In een kamertje zaten vier hulpverleners om over Jade te praten. Niemand was bij het meisje. Tot hij zelf naar haar kamertje ging.

Het leek alsof ze bevroren was. Haar vader herkende het beeld. Pas na enkele tellen zag hij de riem om haar nek. Later verklaarden hulpverleners dat ze hadden gehoord dat er meubels werden verschoven. Ze raakten niet gealarmeerd.

Jade wordt niet meegeteld in de RIVM-cijfers. Maar ook Jade is slachtoffer van corona. Net toen ze eindelijk tot leven kwam, werd datzelfde leven bevroren.

“We zijn niet wraakzuchtig of rancuneus,” benadrukken haar ouders. “Maar we willen zo graag vertellen wat er is gebeurd. Wie Jade was. En hoe het anders had gemoeten.”

Een dag nadat haar vader haar had gevonden, overleed Jade. Zeventien jaar oud.

De inspectie die het incident onderzoekt heeft besloten de ouders niet te horen.

–

Twee tienermeisjes hebben zich dit jaar zelf van hun leven beroofd. Niet omdat ze gepest werden op school, maar omdat ze zich in de steek gelaten voelden door hen waarvan zij juist hulp verwachtten. Doordat ze zich alleen op de wereld voelden, omdat in de Jeugdzorg andere prioriteiten werden gesteld. Het kind waarmee werd gesold, dat van het ene naar het andere adres werd gezeuld zonder dat er werd stilgestaan bij wat dit voor het kind (nota bene) kón betekenen. Het andere kind, waaraan alle zorgverlening werd onttrokken, terwijl massa’s andere zorgverleners, in grote gezondheidsbedreigende omstandigheden, wel gewoon hun werk moesten blijven doen. Nee, de zorg bekommerde zich niet over de essentiële levensbedreigende leefomstandigheden van deze twee kinderen.

En valt dit Jeugdzorg te verwijten? Jeugdzorg zou hierop graag ontkennend antwoorden. Het zou de schuld graag verschuiven naar de lokale overheden en de wet- en regelgeving op dit gebied. Valt het dan deze lokale overheden te verwijten? De gemeenten zouden hierop met nadruk negatief antwoorden. Het zou de schuld maar wat graag verschuiven richting de Jeugdzorg en de centrale overheid. Valt het dan de centrale overheid te verwijten? ‘Den Haag’ zou maar wat graag de schuld verschuiven naar de slachtoffers. De kinderen en hun ouders, naasten. Waarom hebben die niet nadrukkelijker aan de bel getrokken? En daarnaast, de ministers en staatssecretarissen hebben momenteel wel wat anders én dringenders aan hun hoofden. Net als de gemeenten die zich sterk aan het maken zijn voor hun financiën, welke een deuk hebben opgelopen. Niet door de uitgaven aan jeugdzorg, maar aan eerder begrootte projecten en corona. Oftewel: Niemand voelt zich verantwoordelijk voor wat er gaande is in de Jeugdzorg. Kiemtie en Jade zijn slechts twee voorbeelden die de media hebben gehaald. Zij zijn echter meer dan slechts de exponenten van het falende beleid van de centrale overheid. Daar wordt al, sinds de invoering van de Jeugdwet in 2015, aan de bel getrokken. De ALARMBEL. Maar deze werd én wordt niet gehoord. Kiemtie en Jade zijn slechts twee casussen van kinderen die op jonge leeftijd zijn overleden aan zelfdoding. Ze vormen niets meer dan twee ‘scores’ in de data van de statistiek over zelfdoding in Nederland. En de statistiek geeft aan dat het aantal zelfdodingen onder jongeren de laatste jaren is gestegen van ‘gemiddeld’ 50 per jaar naar meer dan 80 per jaar. Een toename van ruim 60%. Tja….

En net als vóór hun overlijden: Wie bekommert zich om deze kinderen? Er is wel wat belangrijkers te doen. Voor ‘corona’ was dit de financiering van de jeugdzorg. Uit welk potje moest de zorgverlening worden betaald en hoe houden we deze zo goedkoop mogelijk. En nu, nu de gevolgen van corona op de economie centraal is komen te staan, nu is er nog steeds geen tijd om deze vergeten groep adequaat te helpen. Er zullen nog vele Kiemties en Jades volgen, aangevuld met Milans en Noahs, want er verandert niets. Ook niet bij de Nederlanders. Die maken zich zorgen om hun eigen hachie of om de standbeelden die representatief zijn voor ander leed.

Inmiddels hoor ik geluiden uit de psychiatrie over hoe weinig patiënten gebruik konden en mochten maken van de voor hun zo nodige zorg, opvang en begeleiding. En hoe deze ‘vergeten’ groep nu massaal probeert alsnog hun zorg te krijgen, terwijl de zorgmedewerkers met lede ogen moeten toezien hoe deze mensen niet meer geholpen kunnen worden vanwege de periode dat zij van die zorg verstoken waren tijdens ‘corona’.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Racisme, discriminatie en etnisch profileren is meer dan Black Lives Matter

“Mag jouw dochter thuiskomen met een Turk?” Met deze vraag opent Yesim Candan haar column bij RTL-nieuws (19-06-2020). Een actuele vraag in het tijdperk waarin veel aandacht uitgaat naar racisme, discriminatie en etnisch profileren. En dat komt op grote schaal voor in Nederland. Nee, wij zijn niet meer dat tolerante landje waarvoor we ooit werden geprezen. Volgende generaties veranderen de samenleving én polarisatie vanuit het politieke bestel draagt daaraan bij.

[BEGIN CITAAT]

Het gaat flink mis in de Franse stad Dijon, waar groepen Tsjetsjenen en Algerijnen elkaar nu al dagenlang bevechten op leven en dood. Zo’n straatoorlog is ook aan de gang in Nice. De directe aanleiding voor deze rellen is de mishandeling van een 16-jarige Tsjetsjeense jongen door Algerijnse drugsdealers. Maar hieraan ligt toch echt een etnisch conflict ten grondslag.

In Nederland kennen we een paar soortgelijke incidenten. Zoals de rellen tussen Marokkaanse en Molukse jongeren tijdens de jaarwisseling van 2012 in de Culemborgse wijk Terweijde. Nog altijd zijn er confrontaties tussen deze twee etnische groepen in Culemborg. Typisch haantjesgedrag, als je het mij vraagt. Bij zo’n ‘strijd der titanen’ gaat het er toch ook altijd om welk ras sterker is, dominanter.

De dood van de zwarte George Floyd door toedoen van een witte politieagent, en de daaruit voortvloeiende rellen én demonstraties wereldwijd, houdt ons nu al wekenlang bezig. Maar hoe zit het eigenlijk met racisme tussen biculturelen onderling?

Als opgroeiend kind binnen een Turkse gemeenschap hoorde ik altijd: kom maar niet met een Chinees of Marokkaan thuis. En een Hindoestaans-Surinaams meisje hoefde ook niet met een creoolse jongen thuis te komen. Laat staan dat een Turkse of Marokkaanse een relatie zou mogen krijgen met een zwarte jongen. Zo werden jaren terug een zwangere vrouw en haar vriend in de Amsterdamse Kalverstraat zo zwaar mishandeld door een groep Marokkaanse jongeren, dat de vrouw daarna een miskraam kreeg. De reden: zij was van Marokkaanse afkomst en haar vriend was zwart.

Turken doen het veel beter dan Marokkanen, Antillianen veroorzaken alleen maar overlast en criminaliteit en Somaliërs zijn geen haar beter: zomaar wat clichés. Marokkaanse Nederlanders schijnen het tegenwoordig trouwens op het gebied van scholing en werk veel beter te doen dan Turkse Nederlanders, blijkt uit een onderzoek van het Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum (WODC) in samenwerking met het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).

Volgens de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb zijn Marokkanen zelfs beter geïntegreerd dan Turken. Toen Aboutaleb dit beweerde tijdens een interview met een Marokkaanse nieuwssite, voelde ik een soort competitiedrang in me opborrelen. Ik zag het al helemaal voor me: een tv-show waarin gezocht werd naar de best geïntegreerde Turk of Marokkaan.

Vroeger had je een ‘integratiekaart’, in het leven geroepen door de toenmalige minister Verdonk, om scores bij te houden van ‘immigranten’, zoals biculturelen toen nog werden genoemd. Welke ‘immigrant’ scoorde beter wat betreft scholing – dat soort zaken. Zeg maar: een vanuit de politiek in gang gezet soort Divibokaal (de prijs die de NOS tot voor kort maandelijks uitreikte aan de medewerker wiens werk blijk gaf van diversiteit).

Uiteindelijk zijn mensen gewoon allemaal kuddedieren die dolgraag hun eigen monocultuur willen beschermen. Joodse mensen trouwen over het algemeen het liefst met iemand binnen hun eigen gemeenschap, ditzelfde geldt voor Turken. Hoe fijn vinden we de inmenging van andere culturen eigenlijk? Mag jouw dochter thuiskomen met een Turk, Marokkaan of Surinamer?

Deze vraag stel ik altijd aan mensen die racisme veroordelen. Denk er eens goed over na…

[EINDE CITAAT]

Auteur: Yesim lanceerde de term ‘bicultureel’ in de Nederlandse taal als alternatief voor ‘allochtoon’ en vindt een tweede cultuur een kracht en een meerwaarde voor het bedrijfsleven.

–

Een prachtige bevestiging van mijn eerdere blogs over racisme, discriminatie en etnisch profileren. Want we kunnen dan wel kwaad, ziedend worden over het culturele verleden van Nederland. Wat doen we met het vergelijkbare culturele verleden van onze biculturelen? Brengen zij niet hun geschiedenis mee naar Nederland? Welke, naar de maatstaven van 2020, gruwelijkheden hebben hun voorouders begaan? Wat gaan zij daarmee doen voordat zij zich op de culturele en maatschappelijke geschiedenis van Nederland storten? En misschien wel de belangrijkste vraag: Wat doen alle mensen die zich nu druk maken over racisme, discriminatie en etnisch profileren aan het protectionisme van hun eigen afkomst, cultuur en het standpunt ten aanzien van het ‘zuiver’ houden van hun ‘soort‘? Met andere woorden: Veranderen kan alleen als je verandert vanuit jezelf.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

Waarom #Viruswaarzin het niet helemaal bij het rechte eind heeft

Demonstranten geven een tegengeluid op het nu al maanden eenzijdige beleid van de overheid. In plaats van naar hen te luisteren, wordt het bestreden. De politie treedt hard op, ook als zich geen relschoppers hebben gemengd onder de demonstranten. Ook al is het tegengeluid ongewenst, omdat het het tot dan geventileerde geluid onderuit dreigt te halen, ernaar luisteren kan meer inzicht geven en bijdragen tot het herstel van de samenleving naar de oude en vooral ook meer gewenste situatie. Nu wordt de bevolking gevangen gehouden terwijl het geen misdrijf heeft begaan. De vrijheidsbeperkende maatregelen zijn nota bene in strijd met de grondwet en tasten de integriteit van het individuele lichaam aan.

–

#Viruswaanzin (door Maarten Keulemans) schrijft: wat klopt er van de argumenten?

-Anderhalve meter afstand houden, winkelwagentjes ontsmetten: nergens voor nodig. Actiegroep ‘Viruswaanzin’ meent zeker te weten dat we het coronavirus helemaal verkeerd aanpakken. Hebben ze een punt? Drie kernbeweringen gewogen.

–

1. Het virus is helemaal niet zo gevaarlijk

Niet dodelijker dan een gemiddelde griep’, zo kwalificeert Viruswaanzin de coronaziekte covid-19. Volgens de Centers of Disease Control, het Amerikaanse RIVM, is de sterfte eraan immers maar 0,26 procent, schrijft de groep in zijn dagvaarding van de staat. En dat is de bovengrens, zegt Viruswaanzin-oprichter Willem Engel desgevraagd: ‘Het meest recente en beste onderzoek tot nu toe, uit Japan, komt uit op tussen de 0,05 en 0,12.’ De seizoensgriep heeft een sterfte van rond de 0,1 procent. Maar bij naspeuring blijkt dat ‘recente’ onderzoek een vroege schatting van de sterfte in Wuhan in januari en februari. De 0,26 procent die de groep noemt is afkomstig uit een instructie voor epidemiologen: in werkelijkheid omkleedt de CDC het getal met nuances en is de ‘beste schatting’ van de sterfte niet 0,26 maar 0,4 procent. De onderzoeken geven intussen een steeds duidelijker beeld van het sterfterisico, zeker nu het met bloedonderzoek steeds beter lukt om in te schatten hoeveel mensen het virus hebben gehad. Die cijfers komen uit op een ziekte die vijf tot tien keer dodelijker is dan de griep: 0,5 procent overlijdt in Nederland; 0,7 procent in Frankrijk; 1 procent in Spanje en Brazilië. Ook in China pakt de sterfte hoger uit: 0,7 procent, volgens een gedetailleerde analyse in wetenschappelijk tijdschrift The Lancet – waarbij 65-plussers een veel hogere overlijdensrisico hebben, van 5,6 procent. Belangrijker dan de sterfte zijn echter andere verschillen met de seizoensgriep. De allerbelangrijkste: anders dan de seizoensgriep treft covid-19 haast iedereen, omdat haast niemand er nog weerstand tegen heeft. Op het oog kleine percentages vergroten daardoor uit tot enorme aantallen. Zo ook in Nederland. Zelfs mét alle maatregelen belandden er 12 duizend covidpatiënten in het ziekenhuis en overleden er zes- tot negenduizend. Bij de seizoensgriep van vorig jaar kwamen ‘slechts’ 2.900 mensen om.

–

2. Het virus verspreidt zich door de lucht

De voornaamste verspreidingsroute van het virus, zo stelt #Viruswaanzin, is niet zozeer via uitgehoeste of uitgenieste druppels, maar binnenshuis, via ‘aerosolen’, minuscule luchtkernen die blijven zweven. Het gevolg: houd maar op met anderhalve meter afstand houden, goed ventileren is een veel beter idee. Inderdaad zal geen wetenschapper betwisten dat het virus onder sommige omstandigheden vleugels krijgt. Bij studies in ziekenhuizen vonden wetenschappers restjes erfelijk materiaal van het virus op een ventilatierooster, op een gang en op het toilet. En bij een Amerikaans laboratoriumexperiment wisten wetenschappers het virus drie uur lang te laten zweven, opgesloten in minuscule ‘aerosolen’. Ook onomstreden – en al decennia bekend van andere luchtwegvirussen – is dat het virus geregeld toeslaat bij ‘supervrrspreidingen’ in bedompte après-skibars, restaurants of bij koren, plekken waar men de mond opent en zingt en zo het virus wellicht uit de keel lanceert. In een kerk in Frankfurt werden meer dan honderd baptisten ziek: ze hadden de handen gewassen en anderhalve meter afstand gehouden, maar wel gezongen. Een sterke aanwijzing dat zingen de afstandsregel teniet kan doen. Maar de redenering van Engel – ventileer, en je bent van alle problemen af – houdt óók weer geen steek. Erfelijk materiaal vinden is nog wat anders dan infectieus virus aantonen. En echt ‘vliegende’ virussen, zoals mazelen, zijn veel besmettelijker dan corona: hun ‘verspreidingsgetal’ R ligt tussen de 12 en 18; dat van het covidvirus op 2 tot 3. Bovendien verspreiden zwevende virussen zich anders, aldus hoogleraar virologie Louis Kroes (LUMC) onlangs in deze krant (De Volkskrant, red.). ‘Waterpokken kan zich op een ziekenhuisafdeling over vele kamers verspreiden, zelfs al houd je de deuren dicht. Het gaat onder drempels door, zeggen we dan. Dat soort bizar gedrag hebben we bij luchtwegvirussen nooit opgemerkt.’ Dat luchtverversing belangrijk is, ontkent niemand. Anderzijds vergt het weinig verbeelding dat het van dichtbij inademen van uitgehoest of -geniest keelvocht van iemand anders niet erg bevorderlijk is voor de gezondheid. Afstand houden – één, anderhalve of twee meter, de regel verschilt per land – is daarom zelfs met boerenverstand nuttig. Dat geldt zelfs áls het virus voortdurend zou wegwolken in aerosolen. In de Scientific American vergelijkt Benjamin Cowling van de Universiteit van Hongkong het met sigarettenrook. ‘Ook aerosolen verspreiden zich als een wolk rondom een persoon, met de grootste concentratie dichtbij de roker en minder als je verder weg bent.’

–

3. Handen wassen en oppervlaktes reinigen is niet nodig

Als het virus zich dan toch haast alleen maar via de lucht verspreidt bij zogenoemde ‘superverspreidingen’, kunnen we natuurlijk ook wel weer handen schudden, elkaar vasthouden en ophouden met dat manisch gepoets van pinautomaten, winkelwagentjes en deurklinken, toch? Op oppervlaktes overleeft het virus toch niet, zegt Engel. ‘Dat je besmet raakt via het winkelwagentje is echt uitgesloten.’ Dat is half waar. Inderdaad heeft het virus een gastheer nodig om te overleven; zeker in ultraviolet licht wordt het snel afgebroken. De Europese gezondheidsdienst ECDC wijst erop dat er tot dusver geen enkel geval van overdracht via oppervlaktes wetenschappelijk is geboekstaafd. Dat is dan ook het officiële RIVM-standpunt: ‘De kans is klein dat je ziek wordt als je bijvoorbeeld in een winkel of bij iemand op bezoek spullen of oppervlakken aanraakt of vastpakt.’ Stoppen met schoonmaken dus maar? Dat is ook weer zoiets. Op plastic en roestvrij staal is de hoeveelheid virus pas na zes uur gehalveerd, blijkt uit laboratoriumexperimenten. En er zijn gevallen waarbij verspreiding via oppervlaktes erg aannemelijk lijkt. In de Chinese stad Wenzhou besmette een kantoormedewerker die in Wuhan was geweest tientallen winkelende klanten in een supermarkt elders in het gebouw: hun enige contact was indirect, via de knopjes van de lift en gezamenlijke deurklinken. En anders ligt het voor handen – die warme, vochtige dingen waarin we soms hoesten en niezen, en waarmee we aan neus, lippen en ogen zitten. Niet verwonderlijk dat uit talloze studies blijkt dat handhygiëne de overdracht van luchtwegvirussen zoals griep en verkoudheid danig afremt.

–

Mijn kanttekeningen bij dit artikel:

• Ad-1. Het virus is helemaal niet zo gevaarlijk

Gemakshalve slaat Keulemans echter de griepcijfers van de winter van 2017-2018 over, toen er in Nederland ruim 8.000 doden vielen te betreuren door het seizoensgriepje. Kijk, terecht worden de cijfers van #Viruswaanzin in de juiste context geplaatst, het is echter even onjuist om daar dan relatief lage cijfers tegenover te zetten. Het coronavirus is een gevaarlijk en dodelijk virus. Met name voor mensen met een toch al zwakkere gezondheid en ouderen van boven de zeventig. Waarmee jongere slachtoffers niet worden uitgesloten. #Viruswaanzin mist met deze onderbouwing de plank. Echter, we moeten er ook niet meer van maken dan dat het is. Ik hoorde mensen uit Wapenveld verontwaardigd reageren op de berichtgeving in de media over het slachtveld dat covid-19 heeft aangericht in Heerde. In Heerde waren 23 doden te tellen, in Wapenveld 31, waaronder veel leden van het plaatselijk (kerk-)koor. Heerde kwam wel in het nieuws, Wapenveld niet. Het is dus maar net hoe je er tegenaan kijkt. Het percentage doden onder de plaatselijke bevolking is in deze twee plaatsen, in deze gemeente, in verhouding veel groter. Maakt dit het virus gevaarlijker? Niet als je bedenkt dat de bevolking in deze plaatsen diep-gelovig is en dat zij hun lot, met betrekking tot alles, in de handen van god leggen.

• Ad-2. Het virus verspreidt zich door de lucht

Keulemans gaat in zijn retoriek voorbij aan de berichtgeving van het Erasmus MC van enkele maanden geleden, waarin gesteld wordt dat is bewezen dat covid-19 zich ook vrij door de lucht beweegt en geen aerosolen nodig heeft om zich te verspreiden. Daarnaast besteedt Keulemans geen aandacht aan een Duits onderzoek dat heeft aangetoond dat covid-19 na 18 dagen nog steeds virulent is, en dat terwijl het aan de elementen van de buitenlucht is blootgesteld. Voor het gemak wordt er geen kritische noot geplaatst bij de schijnveiligheid in supermarkten (het reinigen van de winkelwagentjes) en winkels in het algemeen. Nee, in dit geval zit #Viruswaanzin wat dichter bij de ‘waarheid’. Covid-19 is inmiddels een vaste medebewoner in onze brede flora aan bacteriën, virussen en schimmels. Een flora die zowel goede als slechte gevolgen voor onze gezondheid kent. En alleen al daarom, naast de kans dat covid-19 ons jaarlijks -mogelijk meerdere malen- gaat ziek maken -net als het influenzavirus-, dienen we het gevaar te relativeren. Covid-19 gaat nog veel slachtoffers maken, zoals al gezegd: onder de mensen met een reeds zwakke gezondheid en ouderen. Maar dat doen wel meer virussen, bacteriën, coccen en schimmels.

• Ad-3. Handen wassen en oppervlaktes reinigen is niet nodig

Bij het tweede argument heb ik al een en ander beargumenteerd. #Viruswaanzin zet terecht vraagtekens bij het nut van de voorzorgsmaatregelen op winkelwagentjes. Maar het slaat de plank mis als het gaat om de persoonlijke hygiëne. Al sinds de pest en andere levensbedreigende ziekten in de Middeleeuwen, is bekend dat het risico op besmetting fors omlaag gaat bij (persoonlijke) hygiëne, waaronder nadrukkelijk het wassen van de handen. Echter, de ‘Dettol-cultuur’ draagt daarin niet positief bij. Daarmee kunnen oppervlakken wel worden gereinigd, maar daarmee worden ook de ‘goede micro-organismen’ weggeveegd. Of het op termijn zinvol is om met alcoholgel te blijven reinigen, durf ik niet te zeggen. Op dit moment lijkt dat nog te werken, maar of dat zo blijft? Maatschappelijk gezien is hygiëne sowieso een heikel punt. De mens heeft nu eenmaal behoefte aan persoonlijk en fysiek contact. Elkaar aanraken, elkaar kussen en omarmen, het doet niet af aan het algemene risico om elkaar te besmetten. We zitten nu eenmaal vol met micro-organismen en die delen we 24/7 met elkaar.

–

#Viruswaanzin én Maarten Keulemans zouden kunnen worden gezien als klokkenluiders, als claxonisten. Zij geven beiden een signaal af om vooral kritisch te blijven kijken naar de ontwikkelingen die het gevolg zijn van deze virusuitbraak. Ik zou mij meer bezorgd maken om andere zaken en dan met name om de coronawetgeving en de virusApp. Twee ontwikkelingen die ons aantasten in onze grondrechten en persoonlijke integriteit, en die een autocratische samenleving met zich meebrengt. In een vorig blog (https://concies.wordpress.com/2020/06/19/het-probleem-van-de-coronacrisis-zit-m-in-het-beleid/) pleitte ik al voor een mentaliteitsverandering en komt de wederkerige verantwoordelijkheid voor onze gezondheid meer aan de orde. En daarvoor pleit ik nog steeds.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Het probleem van de coronacrisis zit ‘m in het beleid (+ update)

Sinds medio maart is Nederland verwikkeld in een zinloze strijd tegen het SARS-virus covid19. Een virus dat zich aanvankelijk alleen in China verspreidde. De snelheid waarmee mensen werden geïnfecteerd werd ‘hoog’ genoemd. En dus ging men er meteen van uit dat ook in andere landen het virus op korte termijn zou opduiken. En zo werd de pandemie al uitgeroepen nog voordat het een pandemie was. Ondertussen is China een half jaar verder en heeft Nederland, na drie maanden, nog steeds de boel behoorlijk ‘op slot’. Maar is het gekozen beleid in Nederland wel het juiste en meest wenselijke?

–

Er wordt al gevraagd om een Parlementaire Enquête of ten minste een terdege onderzoek naar de handelswijze van het kabinet vanwege de, door het kabinet uitgeroepen, coronacrisis en alle gevolgen van dien. En het is ook zeer waarschijnlijk dat de enquête er gaat komen, want, hoe mooi het allemaal ook heeft geklonken, was het wel zo verstandig en vooral noodzakelijk dat de zogenaamde Intelligente Lockdown werd afgeroepen? Moest Nederland nu echt op deze manier op slot. En zijn de maatregelen, die nu nog steeds van kracht zijn, wel nodig? Vragen die weer andere vragen oproepen, die wéér andere vragen oproepen. Maar die maar niet beantwoord worden.

–

Hoe dan ook, ik ben van mening, en dat heb ik al vanaf het begin gezegd, dat het gekozen beleid het verkeerde beleid is. En daarvan beginnen we nu de wrange vruchten te plukken. Want het gekozen beleid is een beleid van isolatie. Niet alleen in de vorm van (zelf-)quarantaine, maar ook die van het isoleren van het virus SARS cov-2/covid19. En dat terwijl het zogenaamde coronavirus niet valt te isoleren. Dat geldt overigens voor elk micro-organisme. Micro-organismen zijn overal. Een deel is onschadelijk voor de mens, als ziekteverwekker, en een klein deel is dat wel. En daaronder bevinden zich zelfs micro-organismen die voor ons voortbestaan van levensbelang zijn, maar dodelijk voor ons kunnen zijn als ze ons ziek maken. Covid19 is een dodelijk virus voor een deel van de bevolking, let op: voor een deel! Niet voor iedereen en dat is ook wel gebleken. En voor de slachtoffers van deze eerste ziekteuitbraak is het ook niet anders geweest. Het vervelende daaraan is de manier waarop de slachtoffers zijn gestorven. Covid19 is wat dat betreft een brute moordenaar. Daar kunnen we niet omheen.

–

Als het coronabeleid niet het juiste beleid is geweest, welk beleid zou er dan beter voor in de plaats hebben moeten worden gevoerd? Een hele mond vol en daar heb ik hier ook bewust voor gekozen. Want het is een keuze voor een beleid waarvan op voorhand kan worden gezegd dat het veel ingewikkelder is en uitermate moeilijk is om voor elkaar te krijgen. Bovendien vraagt het om draconische veranderingen in de randvoorwaardelijke, sociale en maatschappelijke zin.

Welk basisbeleid had er kunnen worden gevoerd, in plaats van het gekozen beleid van dit kabinet, al meteen vanaf medio maart? De overheid had meteen moeten inzetten op een mentaliteitsverandering. Een verandering waarin mensen zich meer bewust worden van hun rol ten aanzien van de eigen gezondheid en die van hun medemens. Hierin spelen persoonlijke hygiëne en het verantwoordelijkheidsgevoel jegens anderen de belangrijkste rollen.

Persoonlijke hygiëne voor wat betreft de verzorging van de handen en het gezicht. Mensen wassen te weinig hun handen. Voor en nadat we handelingen verrichten dienen we onze handen te wassen. Die komen voortdurend met materialen in aanraking en daarop zitten altijd micro-organismen. Daarnaast vesteden we te weinig aandacht aan de effecten van het aanraken van ons gezicht (en haar, voor zover we dit hebben). Doordat we constant besmet zijn aan onze handen, brengen we de micro-organismen gemakkelijk over naar ons gezicht. Daarnaast is het haar een weelderige bron van micro-organismen en ook aan ons kunnen we niet afblijven. En dan die nieuwe tendensen. Het gebruik van middeltjes als Dettol. Dit is uit den boze. Deze middelen reinigen dan wel op micro-organismen, maar verstoren ook het natuurlijke evenwicht. Hierdoor kunnen we juist eerder ziek worden. Water en zeep is voldoende, maar alleen als er een eenduidig handenwassen-protocol wordt gehanteerd. Mensen die in de gezondheidszorg werken leren dit protocol en dienen dit strikt uit te voeren om onder meer kruisbesmetting te voorkomen. Dit protocol zou gemeengoed moeten worden.

–

En dan het tweede aspect in de mentaliteitsverandering. De mentaliteit bij het ziek zijn. We moeten stoppen met het bewust besmetten van anderen als we ziek zijn of zelfs maar verschijnselen vertonen van ziekten die besmettelijk zijn.

En wat bedoel ik daarmee? Om te beginnen dienen we thuis te blijven als we ziekteverschijnselen hebben. Ook de andere huisgenoten, want die kunnen al besmet zijn en dus de ziekte overdragen aan anderen, die ondertussen nog geen verschijnselen van de ziekte hebben. Zij zitten dan vaak in de zogenaamde incubatietijd. Dat is de periode tussen besmetting en het uitbreken van de ziekte. Hiermee voorkomen we het risico van besmetting van anderen.

Maar ja, blijf maar eens thuis van je werk, school of avondje stappen met vrienden of vriendinnen. Dat vraagt om discipline en zelfopoffering en dat is iets waartoe wij mensen niet snel genegen zijn. Thuisblijven van je werk, wie neemt het dan van je over? Het percentage zorgmedewerkers dat ziek gaat werken, teveel om op te noemen. Het percentage winkelpersoneel? Het percentage docenten en studenten? Het percentage buschauffeurs, treinconducteurs, piloten en stewardessen? Het is maar een wilde greep, maar bedenk bij deze professionals eens hoe groot het aantal besmettingen wel niet kan zijn als ze na hun dienst of shift weer naar huis gaan; om zich alsnog ziek te melden omdat het echt niet meer gaat?

Thuisblijven bij ziekteverschijnselen of de mogelijke kans op besmetting binnen de eigen kring zou het nieuwe normaal moeten worden!

Maar ja, dan begint pas de ellende. Want in veel gevallen worden de eerste paar, vaak 2, dagen van het ziek-zijn niet uitbetaald of draait de werkgever voor de kosten op. Nu heb ik niet zo’n medelijden met die werkgevers, want die zijn juist gebaat bij het nieuwe normaal en dus de thuisblijvers. De werkgevers lopen immers minder risico van een verhoogde uitval van personeel als die idiote zieke werknemer gewoon thuis zou zijn gebleven. Ik zou er bijna voor gaan pleiten om de zieke thuisblijvende werknemer daarvoor te belonen (misschien is de herinvoering van de fruitmand een ludiek idee?).

Ik maak er dan wel een klein grapje over, maar in het thuisblijven bij ziekte, bevestigd door de huisarts met een artsenverklaring, zit natuurlijk wel het probleem. Want de mentaliteitsverandering zal dus ook vragen om een verandering in het sociale en economische (zorg-)systeem. In het financieringsplaatje, hoewel die valt te dichten met de baten die het thuisblijven, en dus een minder groot personeelsuitval op de werkvloer, met zich meebrengt. CAO’s zullen moeten worden aangepast, ziektekostenverzekeringen en arbeidskostenverzekeringen, de risicodragende polissen van werknemers en werkgevers, en ga zo maar door. ARBO-organisaties krijgen het weer drukker (thuisbezoek, zoals we die vroeger kenden, zitten er echt niet in hoor). Het vraagt een grote maatschappelijk aanpassing. En dan met name ten aanzien van het accepteren van dat we thuis, en dan echt IN HUIS, moeten blijven bij ziekte of een ziek iemand in huis. En u en ik kennen genoeg mensen om ons heen die schoolziek zijn, ook al zijn ze al jaren van school. Het risico van misbruik maken van dit nieuwe sociale en economische systeem verkleinen zit ‘m dan in de dan noodzakelijk geworden artsenverklaring. Beetje kinderachtig, maar dat is dan maar zo. Artsen hoeven niet te verkondigen dat ze daar geen tijd voor hebben. Stagiaires (artsen in opleiding, verpleegkundigen niveau 5, doktersassistenten, triage-medewerkers) of zelfs afgestudeerden kunnen dit werk voor hen doen, zolang ze daartoe maar BIG-geautoriseerd zijn of te zijner tijd worden; dus bevoegd en bekwaam zijn. Thuisblijven vanwege andere, niet besmettelijke ziekten of omstandigheden, vallen buiten deze voorzieningen en maatregelen. Hoe vervelend dat ook voor de zieke mag zijn.

–

Update, of eigenlijk meer een aanvulling:

Naar aanleiding van een zwaar snotterende man, wil ik toch een stukje voorzorgsmaatregelen toevoegen aan dit blog en het nieuwe normaal, omdat het iets is dat we -volgens onze huidige normen en waarden- niet worden geacht te doen. De betreffende man haalde een verfrommelde zakdoek tevoorschijn en snoot zijn neus in het vodje. Dat lijkt netjes, maar het is absoluut onverstandig. Sowieso is de neus snuiten onverstandig. Bij covid19 zou het zelfs kunnen bijdragen tot een ernstiger situatie. De neus ophalen is, ook bij een gewone verkoudheid véél beter.

Bij het snuiten van de neus blazen we het snot (wat bij verkoudheid ontstaat en ook de ziekmakende micro-organismen en ontstekingsresten bevat) uit de neus. Het wordt van boven in de neus naar buiten geblazen. En dan komt het probleem. Door de richting waarin het geblazen wordt, komt er ook snot in de bijholten van de neus terecht. Hier kan het ontstekingsmateriaal (dus ook covid19 en de resten daarvan) zich verder ontwikkelen, met alle gevolgen van dien.

Het gezondere alternatief, dat ik de ogen van ons waarden en normensysteem als niet netjes wordt gezien, is het ophalen van de neus. Naast dat de ademweg weer wat vrij wordt gemaakt, want dat willen we ook bereiken met het snuiten van de neus, zuigen we de bijholten als het ware ook leeg/schoon. We voorkomen dat de bijholten ook ontstoken raken en daarmee een broedplaats voor het virus wordt.

Het zal even wennen zijn. Onze neus ophalen in plaats van snuiten hoort dan bij het nieuwe normaal.

–

Al met al kan worden gesteld dat een mentaliteitsverandering van deze omvang een hels karwei is, sterker nog: Een operatie die met uiterste precisie dient te worden uitgevoerd. Het zal veel vragen van alle betrokkenen en dat is in dit geval van iedereen, omdat het ook daadwerkelijk om iedereen gaat. Daarnaast zal het een veranderingsproces zijn dat jaren in beslag zal gaan nemen. Bovendien valt weerstand tegen dit proces niet uit te sluiten. Zeker in de beginfase zullen economische motieven op een negatieve manier worden ingebracht. Op de langere termijn zullen deze vervagen en zullen meer mensen nodig zijn om de fluctuaties in de personele bezettingen op te vangen. Mogelijk dienen hiervoor eerst (Europese) subsidies te worden verstrekt. Het gaat immers om de bescherming van onze gezondheid in het algemeen, een ontlasting van het gezondheidszorgsysteem en het blijven functioneren van de economie.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

Is het nodig om een beeldenstorm te houden?

Momenteel giert er een beeldenstorm over de wereld. Overal worden beelden van hun sokkels getrokken, vernietigd of in het water gegooid. Helden uit de geschiedenis worden beklad. Hetvrespect voor de geschiedenis, hoe naar die ook mag zijn geweest, is omgeslagen in respectloosheid. Maar is dat nu nodig? Om een antwoord te kunnen geven op deze prangende vraag trek ik graag een vergelijking met mijn werk als mediator/relatietherapeut.

–

De eerste vraag die er vervolgens bij mij opkomt is of er wel een vergelijking is te maken tussen wat er in de samenleving gebeurt en wat er in een relatie gebeurt? En het antwoord op deze vraag is een volmondig JA. Want bij problemen binnen een relatie, die leiden tot een scheidingsmediation of relatietherapie, is er ook vaak schade ten aanzien van een periode, voorafgaand aan de relatieproblemen, waarin het gedrag van de partner als normaal wordt geaccepteerd en getolereerd. Pas vanaf het moment van de kentering blijkt dan plots dat dit niet langer het geval is (het accepteren en tolereren) en krijgt het verleden een negatieve lading. Vaak zo negatief dat men deze het liefste zou wissen of vergeten, maar in de praktijk blijkt dan vaak het tegenovergestelde. Het verleden, inclusief de mooie momenten, wordt ervaren als een molensteen om de nek die relatie heet. In de gesprekken die er vervolgens plaatsvinden gaat het er dan om om de ander vooral veel te verwijten. En dat gebeurt dan vaak over en weer.

En dat kan men nu ook waarnemen. Op dit moment ie er sprake van verwijtend gedrag in de samenleving, wereldwijd. Aanvankelijk gingen de verwijten over racisme naar aanleiding van de moord op George Floyd. En geleidelijk aan werd de huidige situatie gekoppeld aan wat er in het (verre) verleden is gebeurd. De verwijten worden herleid naar de oorsprong van de problematiek. Althans, dat wil men graag aannemen/geloven. Verwijten die zijn gebaseerd op een periode waarin de samenleving nog anders in elkaar zat en het gedrag van toen nog werd geaccepteerd en vooral gewaardeerd. Sterker nog, mensen leefden er van. En in de huidige tijd kaatsen de ballen van toen terug. Overal worden beelden van hun sokkels gerukt of worden de beelden beklad. Sommigen worden respectloos door de straten gesleept of in het water gegooid. En dat allemaal omdat ze worden beschouwd als tekenen van racisme en discriminatie.

Een ware hoos trekt over de wereld als een uiting van verontwaardiging en boosheid over de dood van George Floyd en het onrecht dat niet blanke (“zwarte”) mensen wordt aangedaan. Daarbij wordt vooral gekeken naar de blanke, niet gekleurde, mensen. En of dat terecht is of niet, stel ik hier niet aan de orde, maar er kunnen wel vraagtekens bij worden gezet.

Wat ik hier wel aan de orde stel is het gedrag dat zich hieruit heeft ontwikkeld. Een ontwikkeling die in Nederland al een paar jaar speelt in de Sinterklaastijd: de Zwarte Pieten-discussie en de niet zo vreedzame acties die daarmee gepaard gaan. De discussies zijn prima, het geweld er omheen niet. En dat geldt ook voor de discussies over racisme (rassenhaat) en discriminatie. Gesprekken die in twee richtingen zouden moeten gaan. Want blanken discrimineren niet alleen, ook mensen met een andere huidskleur, een andere religie, een andere levensovertuiging of andere normen en waarden ten aanzien van bijvoorbeeld de seksualiteit van anderen, discrimineren en kunnen racistisch zijn in de tegenovergestelde richting.

Als een Afro-Amerikaanse (ik kan zo snel niet een beter passende en meer neutrale term bedenken) verliefd wordt op een anders gekleurde man, dan zijn voor haar de rapen niet gaar. Ze loopt het risico om te worden verstoten, omdat ze niet op een man uit de eigen gemeenschap verliefd is geworden. Haar verliefdheid wordt bestempeld als een verraad aan het eigen ras. Alsof dat geen racisme is? Het is maar een voorbeeld. Net als de Marokkaanse of Turkse vrouw die zich niet aan de sociologische en religieuze leefregels houdt en met, bijvoorbeeld, een Nederlandse man gaat samenwonen of trouwen en kinderen krijgt. En dat in tegenstelling tot wat Marokkaanse en Turkse mannen wel mogen doen met Nederlandse vrouwen. Puur racisme en onbetwistbare discriminatie.

–

Terug naar de beeldenstorm en het willen wissen van de geschiedenis, het verleden. Een behoefte die ik vaak tegenkom tijdens mijn werk en waarin ik min of meer sturend optreed. Ik leg dan uit dat degenen die dat doen, met hun lichaam naar het verleden zijn gekeerd en gericht zijn op alles wat er aan negativiteit uit te halen is. Hun toekomst ligt achter hun rug. Vanuit de fysiologie leg ik dan uit, het klinkt wat kinderachtig maar het werkt wel, dat wij mensen geen uilen zijn en dus onze hoofden niet 180 graden kunnen omdraaien. De toekomst, waarin de behoefte ligt van een goede relatie, als gescheiden partners of als partners die samen verder gaan, is dan moeilijk te zien. Bovendien ligt het accent waarover gepraat wordt vooral op het verleden. Niks mis mee, als het gaat om over het verleden praten. Alles mis mee, als het gaat om over de toekomst praten. Het verleden ligt volledig binnen het gezichtsveld, de toekomst slechts ten dele. Sterker nog, de toekomst kan alleen grotendeels worden gezien als men met het hoofd steeds over de linker- en de rechterschouder blijft kijken. En dat kost ook nog eens veel energie.

Ik vraag mijn cliënten daarom om hun lichamen, en dus ook hun hoofden, naar de toekomst te draaien. Samen, zodat hun neuzen dezelfde kant op staan. En dan kunnen zij samen naar hun toekomst kijken. Samen bepalen hoe deze er uit dient te zien. Daarbij kunnen zij over hun schouders naar het verleden kijken. Wat nemen we mee uit het verleden en wat willen we absoluut niet meer (uit het verleden) in onze toekomst. En daar praat men dan over met elkaar. Soms met wat nemen, soms met wat geven. Maar één ding verandert niet: het verleden. Dat is er zoals het is gelopen. De toekomst wordt echter veranderd. Veranderd in datgene wat door beide partners wordt gewenst en wat voor beide partners haalbaar en ook mogelijk is. En ik kan u garanderen: deze aanpak is niet alleen een eye-opener, het is ook de eerste stap naar verzoening, vergeving, respect, waardering, betrokkenheid, verbroedering, gelijkwaardigheid en vooral verbinding. En, zoals gezegd, het verleden blijft zoals het verleden is. De toekomst wordt datgene wat men zich (met elkaar) wenst. Zonder de pijnpunten uit het verleden.

–

Vechten voor de relatie vraagt om een overwinning, vechten voor je rechten idem dito. Maar praten over een toekomst waarin gezamenlijk wordt gekeken naar de mogelijkheden en naar wat er niet gewenst wordt uit het verleden, levert geen winnaars op maar gelijkgestemden, gelijkwaardigheid, respect en een vreedzame samenleving, waarin verbinding bestaat in plaats van bitterheid en polarisatie.

Ik nodig u graag uit om aan deze toekomst te gaan werken. Laten we niet vechten, strijden, maar samen de toekomst die inhoud geven waarin al wat leeft tot bloei kan en vooral mág komen.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

FISHING: Valse mail, valse brieven, valse telefoontjes, valse apps, valse WhatsApp-berichten, valse sms-berichten

Geregeld worden valse berichten verstuurd (e-mails, brieven, WhatsApps, sms) en valse telefoontjes gepleegd. Er bestaan ook valse apps. De “afzender van de laatste weken” lijkt de Belastingdienst te zijn. Veel berichtjes worden ontvangen die afkomstig zouden zijn van de Belastingdienst, maar dat zijn ze niet. Naast valse berichten van de Belastingdienst worden er veel valse (fishing) berichten verstuurd die afkomstig lijken van uw bank (ook vaak van banken waar men helemaal geen bankrekeningnummer heeft), het C.J.I.B., tot zelfs van familieleden. En op de een of andere manier trappen mensen daar nog steeds in. De belastingdienst heeft op haar website uitgebreide informatie staan over wat u dient te doen wanneer u een bericht van haar niet vertrouwt (of zou moeten vertrouwen).

–

Twijfelt u of de Belastingdienst echt de afzender is van een e-mail, post of een telefoontje? Controleer voordat u betaalt of de afzender echt de Belastingdienst is. Wij sturen nooit een bericht via WhatsApp of sms.

–

• Wat is phishing?

Als criminelen op internet ‘vissen’ naar uw persoonlijke gegevens, heet dat ‘phishing’. U krijgt bijvoorbeeld een e-mail die van de Belastingdienst lijkt te komen. In de e-mail staat een link die naar een website leidt waar u uw persoonlijke gegevens moet invullen. Valse berichten hebben vaak de volgende kenmerken:

• De tekst is in slecht Nederlands. Maar zowel vertalingen als logo’s en opmaak van teksten worden steeds beter.
• De boodschap is vaak dat u een belastingteruggaaf krijgt of juist dat u een bedrag moet betalen.
• Bij e-mail: u wordt gevraagd om op een link te klikken of een bijlage te openen. Of de afzender eindigt niet op @belastingdienst.nl.

–

• Bankrekeningnummers van de Belastingdienst

Als u de Belastingdienst moet betalen, is dat altijd op een bankrekeningnummer. Dat nummer staat in de berichten die u van ons krijgt. Controleer voordat u geld overmaakt of het bankrekeningnummer een bankrekeningnummer is van de Belastingdienst. Wij gebruiken de volgende bankrekeningnummers:

NL04INGB0000361564
NL09INGB0000940079
NL11INGB0000004866
NL12INGB0000004848
NL26INGB0000441290
NL28INGB0000524383
NL40INGB0000734657
NL41INGB0000756755
NL42INGB0000064933
NL43INGB0000190821
NL49INGB0000441070
NL51INGB0000068457
NL61INGB0000940113
NL72INGB0000361795
NL72INGB0000940109
NL73INGB0000004817
NL73INGB0000940091
NL78INGB0000444040
NL78INGB0000940001
NL85INGB0000004892
NL86INGB0002445588
NL88INGB0000145100
NL88INGB0000441047
NL89INGB0000004820
NL96INGB0000004791

–

• Hebt u geld overgemaakt op een nummer dat niet van de Belastingdienst is?

Neem meteen contact op met uw bank. Misschien kan de bank de betaling nog tegenhouden.

–

• Wat komt écht van de Belastingdienst? Log in en controleer!

Controleren of een bericht van de Belastingdienst komt? Log in op onze portalen, zoals Mijn Belastingdienst en Mijn toeslagen. Dan weet u zeker dat u berichten leest die wij hebben verstuurd.

–

• Bent u ingegaan op een vals bericht? Of hebt u een valse app gebruikt?

Meld valse e-mails, phishingmail

Adviezen als u een valse e-mail ontvangt:

• Klik nooit op een link in een vermoedelijk valse e-mail.
• Stuur ons via valse-email@belastingdienst.nl de vermoedelijk valse e-mail door (dit mailadres alleen gebruiken voor dit soort meldingen).
• Verwijder de valse e-mail uit uw computer.

Krijgt u uw e-mail aan valse-email@belastingdienst.nl onbestelbaar terug? Dan komt dat waarschijnlijk door de beveiligingsinstellingen bij uw internetprovider (spamfilter). U hoeft dan niet verder te proberen het bericht aan ons door te sturen.

Kunt u het valse e-mailbericht niet naar ons mailen? Dan kunt u misschien wel de eigenschappen van de e-mail (de zogenoemde mailheader) naar ons e-mailen. In deze mailheader staan onder meer de afzender, titel van de mail en de tekst. Wij onderzoeken de e-mail en nemen zo nodig maatregelen.

Zo verstuurt u een mailheader vanuit uw Gmail:

• Log in bij uw Google-mail (https://mail.google.com).
• Open het valse bericht.
• Klik op de pijl-omlaag naast ‘Beantwoorden’ en op ‘Origineel weergeven’.
• Kopieer de volledige inhoud en plak deze inhoud in een nieuwe e-mail.
• Verstuur deze nieuwe e-mail naar valse-email@belastingdienst.nl.

of

Zo verstuurt u een mailheader vanuit Hotmail:   

• Log in op de webmail van Hotmail / Outlook.com (http://www.live.com).
• Klik met de rechtermuisknop op het valse bericht en selecteer ‘Berichtbron weergeven’.
• Kopieer de volledige inhoud en plak deze inhoud in een nieuwe e-mail.
• Verstuur deze nieuwe e-mail naar valse-email@belastingdienst.nl.

of

Zo verstuurt u een mailheader vanuit Notes:

• Open de betreffende phishing- of valse e-mail.
• Klik op ‘Beeld’, ga naar ‘Weergeven’ en klik op ‘Paginabron weergeven’.
• Kopieer de volledige inhoud en plak deze inhoud in een nieuwe e-mail.
• Verstuur deze nieuwe e-mail naar valse-email@belastingdienst.nl.

of

Zo verstuurt u een mailheader vanuit Outlook:

• Open de betreffende phishing- of valse e-mail.
• Klik op de pijl-omlaag rechtsonder in het vak ‘Codes’.
• Kopieer de volledige inhoud onder ‘Internetheaders’ en plak deze inhoud in een nieuwe e-mail.
• Verstuur deze nieuwe e-mail naar valse-email@belastingdienst.nl.

Meld valse brieven, verdachte brieven, phishing-brieven

Zo nu en dan worden brieven verspreid waarin de naam van de Belastingdienst wordt misbruikt. Die brieven komen niet van de Belastingdienst. We noemen dat valse brieven of nep-brieven.

Een brief ontvangen waarvan u vermoedt dat die niet van de Belastingdienst komt, terwijl dat wel zo lijkt? Scan de brief en stuur de brief door naar het mailadres: valse-email@belastindienst.nl (alleen gebruiken voor dit soort meldingen).

Hoe sneller u meldt, hoe sneller wij uw signaal kunnen oppakken en als dat kan, maatregelen kunnen treffen.

Hebt u geen scanner? En kan niemand u daarmee helpen? Stuur de originele valse brief naar:
Belastingdienst/Security Operations Center
Postbus 9050
7300 GM Apeldoorn

Meld valse telefoontjes, verdachte telefoontjes

Zo nu en dan lijken mensen gebeld te worden door de Belastingdienst, terwijl de beller niet van de Belastingdienst is. Dat noemen we valse telefoontjes of verdachte telefoontjes.

Verzamel zoveel mogelijk gegevens over het telefoongesprek.
Denk aan:

• telefoon nummer van de beller
• bankrekeningnummer waarop u moet betalen
• een website die de beller noemt
• intentie van telefoongesprek, dreigtelefoon

Meld de door u verzamelde gegevens zo snel mogelijk aan e-mailadres: valse-email@belastingdienst.nl (alleen gebruiken voor dit soort meldingen).

Hoe sneller u meldt, hoe sneller wij signalen kunnen oppakken en als dat kan, maatregelen kunnen treffen.

Meld valse apps

Inmiddels zijn er meldingen van ‘valse mobiele apps’, die u kunt downloaden. Die apps zijn niet van de Belastingdienst. Dat noemen we valse apps.

Verzamel zoveel mogelijk gegevens over de app.
Denk aan:

• wat is de naam van de app
• uit welke store in de app gedownload

Meld de door u verzamelde gegevens zo snel mogelijk aan e-mailadres: valse-email@belastingdienst.nl (alleen gebruiken voor dit soort meldingen).

Hoe sneller u meldt, hoe sneller wij signalen kunnen oppakken en als dat kan, maatregelen kunnen treffen.

Meld valse WhatsApp-berichten

Er zijn meldingen van valse WhatsApp-berichten. De Belastingdienst stuurt u nooit een bericht via WhatsApp. Reageer niet op deze berichten.

Verzamel zoveel mogelijk gegevens over het WhatsApp-bericht.
Denk aan:

• telefoonnummer van de afzender
• bankrekeningnummer waarop u moet betalen
• een website die de afzender noemt
• de toon van het bericht
• maak eventueel een screenshot van het bericht

E-mail de door u verzamelde gegevens zo snel mogelijk naar: valse-email@belastingdienst.nl (alleen gebruiken voor dit soort meldingen).

Verwijder het bericht daarna uit uw telefoon.

Hoe sneller u meldt, hoe sneller wij signalen kunnen oppakken en als dat kan, maatregelen kunnen treffen.

Meld valse sms’jes, valse sms-berichten

De Belastingdienst stuurt nooit berichten via sms met een betaalverzoek. Hebt u een valse sms gekregen uit naam van de Belastingdienst? Reageer daar niet op en verwijder het bericht.

U kunt ons helpen door valse sms-berichten aan ons door te geven via valse-email@belastingdienst.nl (gebruik dit e-mailadres alleen voor dit soort meldingen). Vermeld zo veel mogelijk gegevens over het bericht, zoals:

• het telefoonnummer van de afzender
• het bankrekeningnummer waarop u moet betalen
• een website of URL die de afzender noemt
• een screen shot van het bericht

• Wat kunt u doen tegen valse e-mails?

Controleer goed wie de afzender van de e-mail is. Klik nooit op een link in een e-mail die u niet vertrouwt en open geen bijlage in zo’n mail. Zorg dat het antivirusprogramma en de firewall van uw computer actueel zijn.

–

De informatie welke door de Belastingdienst wordt verstrekt, kunt u 1-op-1 toepassen op elke situatie waarbij u twijfelt of het daarin niet om een fishing-actie gaat. Betaal NOOIT en controleer ALTIJD of degene die u zegt te benaderen daadwerkelijk degene is wie hij of zij beweert te zijn. Meld uw verdenking van fishing altijd. Het staat stommer wanneer u er in trapt, dan dat u uw voorzorgsmaatregelen neemt. En het scheelt u een hoop in uw portemonnee.

Bovendien, instellingen als de Belastingdienst, het C.J.I.B. en uw bank sturen u geen Appjes of emails, maar brieven. Daarnaast kunt u fishing ook herkennen doordat er vaak taalvouten (😂) en stijlfouten in de tekst staan.

Bedrijven en banken zouden een speciaal meldpunt moeten oprichten. Zo kon ik de afgelopen weken mijn melding over fishing niet kwijt bij mijn eigen bank.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.

–

Het coronavirus (SARS cov-2/covid19) blijkt een retrovirus te zijn….

….en daarmee staat meteen vast dat het dezelfde eigenschappen heeft als bijvoorbeeld het influenzavirus en HIV. En u en ik weten dat het influenzavirus verantwoordelijk is voor de griep en HIV voor AIDS. De griep die elke winter en zomer huishoudt en jaarlijks tussen de 200.000 en 500.000 slachtoffers eist. HIV daarentegen kan niet worden aangepakt met een vaccin, maar de gevolgen (AIDS) kunnen wel worden onderdrukt.

–

En dit is iets waarvoor ik vanaf dag één van deze coronacrisis al heb gewaarschuwd. Voor mij is het ook meteen duidelijk geweest dat het overspringen van het virus van een dier op de mens niets anders kan zijn geweest dan dat het virus zich daarnaartoe heeft gemuteerd. Want een retrovirus kenmerkt zich doordat het steeds een beetje verandert (in RNA opslaat) en daarna naar de DNA-gegevens van de gastheer kopieert.

Dit kenmerk, retrovirus, heeft een belangrijk nadeel. Naast dat het zeer moeilijk is om überhaupt een vaccin tegen een retrovirus is te ontwikkelen, dient dit vaccin jaarlijks ook nog eens te worden ge-upgrade. Want elk jaar is het virus weer zoveel anders geworden dan dat het het jaar daarvoor is geweest, dat het mensen weer massaal ziek kan maken. En bij corona weten we inmiddels waartoe dit kan leiden.

–

• Wat nu toe doen, naar mijn idee?

Om te beginnen kunnen we stoppen met alle coronamaatregelen. Hoezeer we ook ons best doen om een grotere uitbraak te voorkomen, we zullen met lede ogen moeten gaan toezien dat we machteloos staan tegenover dit zich steeds weer muterende virus. We zullen het virus niet tegen kunnen houden, want het zal zich waarschijnlijk ook aanpassen aan de omstandigheden die wij opwerpen om hem uit te roeien.

Daarnaast zullen we volop moeten gaan inzetten op een ander nieuw normaal, namelijk een andere mentaliteit ten opzichte van ziek-zijn. Daar waar we het de gewoonste zaak vinden om met een verkoudheid en wat verhoging (juist ook in de gezondheidszorg en de retail) te gaan werken, dienen we voortaan thuis te blijven en ons ziek te melden. Om dit mogelijk te maken, dient er een andere compensatie-structuur te worden opgenomen in iedere CAO of in iedere arbeidsovereenkomst (ongeacht of deze van bepaalde of onbepaalde duur is). Omdat ziek-zijn in het algemeen belang is van de samenleving en daarnaast het voortbestaan van een onderneming (in de breedste betekenis van het woord) niet in gevaar mag brengen, is een sociaal vangnet, waarin het inkomen van de zieke altijd tot de volle 100% is gegarandeerd noodzakelijk. Want thuis moeten blijven ten koste van het eigen inkomen, en dus de levensstandaard, zal niet zo snel gebeuren.

Uiteraard zal er wel een controlesysteem moeten worden ontwikkeld om te voorkomen dat onwelwillenden misbruik gaan maken van deze regeling. Alleen als aangetoond wordt dat het ziek thuisblijven een gevolg is van een coronabesmetting komt men in aanmerking voor een aanvulling op het salaris tot 100%. In alle andere gevallen wordt de huidige regeling toegepast.

–

• Aanvullend (update 10-06-2020):

Na publicatie van dit blog werden de economische gevolgen van de Intelligente Lockdown bekend. Wat mij daarbij verbaasde was dat men hierover ‘verbaasd’ was. Hoe ‘intelligent’ dient men te zijn om te bedenken dat het stilleggen van de economie en de samenleving ernstige gevolgen zullen hebben. Bedrijven die omvallen of failliet gaan. Werknemers die worden ontslagen. Er worden honderden faillisementen en ten minste 400.000 nieuwe werklozen verwacht. Stel dat die werklozen per maand gemiddeld €2.500,- gaan ontvangen aan werkloosheidsuitkering. Dat is €1.000.000.000 per maand. En dan is de berekening nog aan de zuinige kant. Met een economische krimp van 4-12% (de economen hebben rekenmodellen gebruikt waarin ze die varianten hebben gebruikt) is het een somber vooruitzicht voor iedereen. Werkend Nederland moet straks opdraaien voor de huidige kosten van het coronabeleid en ook nog eens voor de kosten van de gevolgen daarvan.

En dan te bedenken dat het niet kan worden uitgesloten dat een vergelijkbare situatie als de huidige coronacrisis zich jaarlijks zal gaan voordoen. En wat dan?

–

Ik denk dat de overheid, hoe spijtig het ook zal zijn voor hen die corona oplopen en eraan komen te overlijden (dat kan ik ook zijn), kan niets anders doen dan alle maatregelen per direct stopzetten en de samenleving en economie weer in zijn oude vorm laten opstarten/hervatten. Want ieder jaar 1 of 2 keer de boel platgooien is niet haalbaar en zeker niet goed voor wie of wat dan ook. De huidige coronamaatregelen heeft al heel wat ‘levens’ (in letterlijke én vooral overdrachtelijke zin) verwoest. Zoiets mag zich niet nog eens voordoen.

–

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen.