Hoe vergevingsgezind kunnen partners zijn óf blijven?

U kent de verhalen vast wel. Zijn ze niet afkomstig uit uw eigen leven, dan kent u ze wel van vrienden of bekenden. De verhalen over partners die, al dan niet vermeend, vreemd zijn gegaan. En daaronder bevinden zich vast wel voorbeelden waarin dit bij herhaling heeft plaatsgevonden. De mannen en vrouwen die er maar geen genoeg van krijgen en steeds weer opnieuw hun partners ‘bedriegen’ met affaires en liefdesrelaties met andere mannen en vrouwen. En keer op keer vraagt u zich af ‘hoe het toch mogelijk is‘ dat deze stellen ‘nog steeds‘ bij elkaar zijn. ‘Hoe lang kan de bedrogene nog vergevingsgezind blijven’?

*

Als scheidingsmediator én relatietherapeut heb ik in de afgelopen 10 jaar een paar honderd echtparen en stellen bijgestaan in hun relatieproblemen die het gevolg waren van promiscue gedrag, oftewel ontrouw binnen de relatie. In verreweg de meeste gevallen deed ik dat tijdens relatietherapieën. Slecht bij hoge uitzondering kwam dit gedrag tot een scheiding.

Maar, vreemdgaan is niet het meest voorkomende probleem in relaties. Verstoorde communicatie tussen beide partners komt vele malen vaker voor dan vreemdgaan. Maar de verstoorde communicatie speelt wel vaak een rol die leidt tot het promiscue gedrag. Het gevoel dat de intieme verbondenheid, op mentaal niveau, is weggevallen leidt in veel gevallen tot het aangaan van intieme relaties met andere mensen. Intimiteit is meer dan het hebben van seks en fysiek contact met elkaar. Intimiteit is ook het hebben van een mentale verbondenheid. Een gevoel van verbinding, vertrouwen, veiligheid, openheid, oprechtheid én warmte en genegenheid. En vaak leidt het gemis hiervan tot een verstoorde seksuele relatie. Met name vrouwen ondervinden hiervan de hinder. Het is niet voor niets dat mannen gebruik kunnen maken van allerlei voorzieningen om aan hun seksuele behoeften te kunnen voldoen. Mannen komen nu eenmaal van Mars en vrouwen van Venus.

Bovendien is uit onderzoek gebleken dat de mens van nature niet monogaam is. Of dit feit als excuus mag worden gebruikt om de monogame relatie ontrouw te zijn is echter de vraag. Want veel partners hebben zich gecommitteerd aan de, in Nederland, traditionele monogame (huwelijkse) relatie. En dus is vreemdgaan ongewenst en een taboe om binnen de relatie te bespreken.

*

In mijn praktijk ben ik verschillende voorbeelden tegengekomen en in dit blog besteed ik daar aandacht aan. Niet om vreemdgaan te promoten, maar om te laten zien dat vreemdgaan niet meteen een reden hoeft te zijn om de relatie te beëindigen.

Zo was er een stel waarbij de man met 17 verschillende vrouwen, keer op keer, was vreemdgegaan (in de zin van seks met hen hebben gehad) en waarbij de vrouw haar duit in het zakje had gedaan met 9 verschillende mannen. Bij een ander stel was de vrouw een volwaardige liefdesrelatie aangegaan met een buurman drie huizen verderop. Bij weer een ander stel was de man gaan sexting met een oude vriendin van school. Zo was er een stel waarbij de man een SM-relatie was aangegaan met de schoonmoeder van zijn dochter. En een andere vrouw was een second-love-relatie aangegaan met haar eerste jeugdliefde. En zo zou ik nog wel een aantal varianten kunnen beschrijven van verstoorde intieme (huwelijkse) relaties. En in al deze voorbeelden zijn de partners bij elkaar gebleven én zijn ze nog steeds bij elkaar.

Hoe kan dat toch? Is met het vreemdgaan de basis van de relatie niet onherstelbaar aangetast? Is het vertrouwen en het geloof in de relatie niet kapot gemaakt? Is de verbinding niet onherstelbaar verbroken? Vragen die tijdens de gesprekken worden beantwoord. En antwoorden die dan vervolgens bepalend zijn voor de relatie in de toekomst. Dan komen er een paar fundamentele onderwerpen op tafel te liggen. Er wordt gepraat over de wederzijdse, onvoorwaardelijke en wederkerige liefde. Er wordt gepraat over de wijze waarop met elkaar wordt omgegaan en hoe dit in de onderlinge communicatie tot uitdrukking komt. Er wordt gepraat over behoeften en vooral over verwachtingen. Soms breng ik de huwelijkse gelofte in. Weten mensen wel welke eisen de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Soms laat ik partners aan elkaar zien welke kernkwaliteiten zij elkaar toeschrijven. Vaker laat ik mensen nadenken over hoe bijzonder zij met elkaar zijn en welke bijzondere dingen dat met zich mee heeft gebracht. Ik vraag partners na te denken over de verwijten die zij naar elkaar uitspreken. Daarnaast wordt er gepraat over de irritaties, de ergernissen en de frustraties. Hoe die de emmer doen overlopen en leiden tot ruzies en het ongewenste gedrag van vreemdgaan. En ik bespreek met hen de vragen die zij hebben naar de partner die met een ander in bed heeft gelegen.

En dan vindt er een proces plaats. Een proces van bezinning, van reflectie en van introspectie. Impliciete vraagstukken komen aan de orde en expliciete conclusies worden getrokken. Er komt een moment waarop wordt besloten of de relatie nog kan worden voortgezet. En in mijn praktijk is het nog maar twee keer voorgekomen dat partners er de stekker uit trekken. En in drie situatie heeft herhaald gedrag na de relatietherapie alsnog tot een split-up geleid.

Is er, bij behoud van de relatie, dan sprake geweest van vergevingsgezindheid? In een enkel geval is de bedrogen partner vergevingsgezind geweest. Vaak is dat aan de orde wanneer er sprake is van recidief gedrag, herhaling dus. Maar wanneer ik erbij word gehaald is die fase allang gepasseerd. Dan moeten er knopen worden doorgehakt, ‘want zo kan het absoluut niet verder‘. Dan staat de toekomst van de relatie op het spel. Dan is het buigen of barsten. Dan moet er wat gebeuren. Maar van vergevingsgezindheid is dan geen sprake meer. Het gaat dan alleen nog maar om het herstellen van de intimiteit, gebaseerd op wederzijds vertrouwen, respect en eerlijke communicatie. Dus is er werk aan de winkel voor het stel. Niet voor mij, ja wel een beetje natuurlijk, maar vooral voor de partners. Werk in de zin van nadenken over vragen die door mij worden gesteld en het beantwoorden daarvan naar de partner. Ik hoef geen antwoorden, de partner zoekt antwoorden. Ik bied geen oplossingen, maar ze moeten er wel komen. Dus, aan de bak mét elkaar. En dan zie ik de gebrekkige communicatie, het invullen voor elkaar, de angst en onzekerheden, de ingesleten patronen en de verstoring van de verbondenheid/de onderling gegroeide afstand (soms benoemd als ‘we leven als broer en zus’).

*

Vergevingsgezindheid is een deugd, maar kan je daarmee ondeugd vergoelijken? De partner die ondeugend is geweest, handelde misschien wel omdat de relatie ondeugdelijk was. En kun je hem of haar dit kwalijk nemen als je daar zelf misschien wel een rol in hebt gespeeld. Niet dat je daarmee schuldig bent aan het ondeugende gedrag van je partner, nee daar is je partner zelf verantwoordelijk voor. Maar dat je er invloed op hebt gehad, is in veel gevallen niet te ontkennen. Ook niet in de ogenschijnlijk perfecte relatie. Met andere woorden: Relatie duren niet voort uit vergevingsgezindheid, maar uit het voortbestaan van de wederzijdse liefde en de exclusiviteit die de partners aan deze liefde toekennen. En dat is de kern van HOUDEN VAN.

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Xenofobie op basis van religieuze overtuigingen….

En dan speelt deze week het gedwongen uit de kast moeten komen van Nikkie de Jager oftewel Nikkietutorials. Een situatie waarin nog eens pijnlijk duidelijk wordt hoe zeer mensen worden behandeld wanneer zij niet hetero-seksueel zijn. Discriminatie en intolerantie ten top, wanneer een mens als Nikkie wordt gechanteerd op haar seksuele bestaansrecht. Het is niet eens een kwestie van geaardheid, het is een kwestie van bestaan. In het praatprogramma van Eva Jinek werd de suggestie gewekt dat er veel steunbetuigingen uit de zogenaamde Biblebelt afkomstig waren, maar ondertussen komen daar dit soort praktijken voor: Homofobie op basis van religieuze overtuigingen….en is dat nou vrijheid van religie?

*

Xenofobie (Oudgrieks: ξένος xénos, vreemdeling en φόβος phóbos, angst/vrees) is een mindset van irrationele en/of obsessieve angst voor vreemden, buitenlanders of buitenlandse voorwerpen/zaken. … In ruimere zin betekent xenofobie ook wel de algemene angst en afkeer van de mens voor alles wat vreemd, ongewoon of zeldzaam is. Xenofobie is dus ook een mindset van angst en afkeer van homoseksualiteit, bi-seksualiteit, transseksualiteit (transgenders) tot a-seksualiteit.

• Homofobie op basis van religieuze overtuigingen

Mathijs van der Tang twitterde enige tijd geleden: “(….) Deze nieuwe wetten dragen op een verwoestende en antidemocratische manier bij aan de vernietiging van het gezin. Onze ogen moeten nu eens open gaan voor de vreselijke lobby die dit allemaal zit aan te zwengelen, zoals het COC en Planned Parenthood. Het homohuwelijk is een volstrekt overbodige constructie. Je hebt geen huwelijk nodig om een relatie te hebben. Zeker niet tegenwoordig. Wel blijkt dat het homohuwelijk telkens een middel is om het natuurlijke gezin te ondermijnen. Daarom ben ik er op tegen.” Later zegt hij: “Het is opmerkelijk dat een argument voor homoseksueel gedrag is dat het huwelijk achterhaald is, terwijl homoseksuelen vervolgens juist een ‘huwelijk’ willen om de schijn van gelijkheid te kunnen construeren.” En hij schrijft: “Het huwelijk tussen man en vrouw gegarandeerd (waar hij garandeert had moeten schrijven, red.) een zekere mate (van, red.) stabiliteit en een veilige omgeving voor kinderen.” En daarmee zette hij een ‘gesprek’ (discussie) in gang waarin voor- en tegenstanders elkaar te lijf gingen op basis van een breed scala aan overtuigingen. Persoonlijke overtuigingen, waarvan de meesten op basis van religieuze overtuigingen. En die religieuze overtuigingen bleken ook bij Mathijs van invloed te zijn. In de discussie kwam onder meer naar voren dat de door God geschapen mens niets anders kon en mocht zijn dan de mens zoals die door God keer op keer op de aarde wordt gezet. En geen enkele ziekte mocht de ware (hetero-) aard van deze nieuwgeborenen aantasten. Met andere woorden: Mensen zijn ziek wanneer zij niet heteroseksueel zijn en in de traditionele man-vrouw-huwelijksband met elkaar zijn verbonden.

In een eerder blog heb ik al eens aandacht besteed aan ouders die hun zoon, op basis van religieuze overtuigingen, hadden verstoten. Verstoten, omdat hun zoon homoseksueel van aard was. In dit blog wordt een discussie op Twitter aangehaald, waarin homoseksualiteit als ondermijnende factor van de samenleving wordt weggezet. En dat alles, omdat men uiting wenst te geven aan religieuze overtuigingen tegen elke geaardheid die niet heteroseksueel is. Vragen die bij mij dan naar boven komen zijn: Zijn deze uitspraken (overtuigingen) geen uitingen van terreur? Een manier van denken die men moslim-fundamentalisten verwijt en die zich uiten in aanslagen en moordpartijen?

*

• Homohuwelijk en abortus legaal in Noord-Ierland

Opnieuw een schrijnend voorbeeld in de kranten: In Noord-Ierland worden het homohuwelijk en abortus legaal. Een laatste poging van conservatieve parlementsleden om de wetten tegen te houden, is mislukt. Een definitieve datum moet nog bepaald worden, maar waarschijnlijk mogen mensen van hetzelfde geslacht met elkaar trouwen vanaf Valentijnsdag, 14 februari 2020. Abortus wordt vanaf 31 maart toegestaan.

Noord-Ierse afgevaardigden in Westminster stemden eerder al voor de wijziging van de wetten die het homohuwelijk en abortus mogelijk maken. Het parlement in Belfast had tot middernacht de tijd om veranderingen aan te brengen, maar omdat er geen meerderheid was, konden tegenstanders van de wetgeving de wijzigingen niet voorkomen.

Voorstanders van de nieuwe wetten gingen gisteren de straat in Belfast op om feest te vieren. Noord-Ierland was het laatste deel van het Verenigd Koninkrijk waar abortus en het homohuwelijk nog niet toegestaan waren.

Volgens Amnesty International is vandaag een nieuw tijdperk aangebroken in Noord-Ierland, “eentje waarin onze lichamen en ons welzijn niet meer worden onderdrukt door wetgeving”.

De DUP, de grootste Noord-Ierse partij die tegen abortus is, spreekt van een schandelijke dag en zegt te kijken of er juridische stappen mogelijk zijn. “We gaan er alles aan doen om de levens van de ongeborenen te beschermen”, zegt DUP-leider Arlene Foster.

*

Nu ben ik zelf niet religieus, wel zo opgevoed, dus dat zet mij in een andere mindset dan mensen die wel religieus zijn en naar de letter van hun religie leven. Maar ga ik uit van het gegeven dat iemands mindset bepalend is voor datgene waarvan iemand overtuigd is, dan vallen de gedachten van Mathijs en de tegenstanders van het homohuwelijk en abortus te volgen. Net als de overtuigingen van de honderden die op zijn tweet hebben gereageerd. Ieder in zijn of haar eigen mindset over heteroseksualiteit, homoseksualiteit, bi-seksualiteit, transseksualiteit tot a-seksualiteit en abortus. Maar wie discrimineert niet en heeft een (verwoestende) mening over seksualiteit in al haar facetten? Moge hij die zonder zonden leeft de eerste steen gooien.

*

En als je dan Nikkie de Jager heet, beschikt over netwerken met tientallen-miljoenen volgers, dan heb je een podium in deze maatschappij en kun je de aanvallen op je fysieke integriteit verdedigen en wereldkundig maken, en (blijkbaar ook op religieuze gronden) steunbetuigingen ontvangen. Maar, hoe zit het met al die andere niet heteroseksuele medeburgers? Hoe staat het met hun bestaansrecht, zonder dat zij worden gechanteerd, gediscrimineerd of het slachtoffer zijn van intolerantie?

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Blij dat ik diesel rij?

’Dieselmotor maakt stad schoner’, kopt De Telegraaf een tijdje geleden. Dieselmotoren zouden noodzakelijk zijn om de klimaatdoelen te halen. De nieuwste generatie van deze krachtbronnen is zelfs zo vernuftig dat ze in veel binnensteden de lucht ’schoner’ maakt. Dat zou professor Bart Somers van het Zero Emission Lab van de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e) stellen. In dit blog zijn verhaal.

„Diesel staat al lange tijd in een kwaad daglicht. Milieuzones nemen een hoge vlucht en sinds ’dieselgate’ lijkt de technologie in een soort sterfhuisconstructie te zijn beland. Volledig ten onrechte”, zo stelt Somers in GO! Mobility Magazine van RAI Vereniging, waarin hij een pleidooi houdt om de krachtbron snel uit het verdomhoekje te halen.

Somers stelt dat uit Brits onderzoek blijkt dat de moderne (Euro 6) dieselmotoren meer fijnstof uit de lucht filteren dan ze toevoegen, en dat deze motoren dus in principe de lucht zuiveren in plaats van vervuilen.

Ook de stikstofuitstoot (NOx) is volgens de professor onder controle. „Ik las onlangs een onderzoek waarin ze een moderne diesel vergeleken met een hybride benzinemotor gedurende een rit door Londen. De diesel had minder NOx-uitstoot dan de benzinevariant, terwijl ze allebei aan de Europese Euro 6-norm voldoen”, aldus Somers.

Somers is als dieselexpert verbonden aan het Zero Emission Lab van de TU/e; een instituut waarin de provincie Noord-Brabant, DAF, TNO, Shell en de TU/e samen optrekken om duurzaam transport te ontwikkelen.

Hij stelt vast dat diesel echt nodig is om de klimaatdoelen te halen. „Omdat dieselmotoren efficiënter zijn dan benzinemotoren en een lagere uitstoot koolstofdioxide (CO2) hebben. Dus is diesel een betere optie.” Somers bepleit ook dat Nederland sterk zou moeten inzetten op het ontwikkelen van geavanceerde bio- en synthetische brandstoffen, waardoor de CO2-uitstoot drastisch en tot bijna nul kan worden verminderd.”

De woordvoerder van minister Van Veldhoven (Milieu en Wonen) houdt echter vol dat elektrisch rijden de toekomst heeft. „Zeker als het gaat om schone lucht, maar ook voor minder CO2-uitstoot. Diesels zijn zuiniger in gebruik, maar vooral oude diesels zijn een stuk viezer en daardoor vele malen slechter als het gaat om gezondheid.”

’Diesels’ zijn volgens de woordvoerder niet nodig om doelen te halen. „Nederland heeft de laagste CO2-uitstoot per nieuw verkochte auto. Als je kijkt naar de uitstoot van het huidige totale wagenpark scoren we qua CO2 ook goed, terwijl we het allerlaagste aantal diesels hebben rondrijden. De toekomst is echt elektrisch rijden, dat moet het nieuwe normaal worden.”

*

Vanaf 1-1-2020 verhoogt de overheid de accijnzen op brandstoffen voor auto’s. Voor benzine is die verhoging ruim 1 eurocent per liter, voor diesel is die verhoging een kleine 0,8 eurocent per liter. Daarnaast gaan eigenaren met een oude diesel zwaarder belast op het rijden in zo’n auto. Het gaat hierbij om een zogenaamde toeslag op de reguliere wegenbelasting.

De toeslag, die ook wel bekend staat als de ‘roettax’, geldt voor auto’s en bestelwagens die op diesel rijden. Het gaat om dieselauto’s die:

• meer dan 5 milligram per kilometer fijnstof uitstoten;
• meer dan 10 milligram per kilowattuur ( kWh) fijnstof uitstoten;
• geen gesloten fabrieksroetfilter hebben als de fijnstofuitstoot onbekend is;
• een retrofit roetfilter hebben. Dit is een open filter dat ongeveer 1/3 van de roetdeeltjes tegenhoudt.

Vaak stoten voertuigen van 10 jaar of ouder te veel fijnstof uit. Maar ook jongere voertuigen kunnen te veel fijnstof uitstoten. Bent u eigenaar van een voertuig dat te veel fijnstof uitstoot? Dan betaalt u sinds 1 januari 2020 15% meer motorrijtuigenbelasting, de fijnstoftoeslag. Voor een gemiddelde auto die op diesel rijdt en tussen de 1350 en 1450 kilo weegt, kost dat 225 euro per jaar.

Onduidelijk in dit relaas is wat nu eigenlijk oude diesels zijn, want er wordt nog vaag gedaan over de exacte criteria. Het gaat dus niet alleen om de leeftijd van de auto als het gaat om oude auto’s. Zelf rijd ik een diesel uit 2015, is dit dan een oude diesel? Ik moet in ieder geval Adblue toevoegen en dat zou een schonere uitstoot geven, dus minder vervuiling. Maar weten we dan al wat Adblue met het milieu doet? Hoe dan ook, als het niet nodig is staat mijn auto niet te draaien, mede dank het stop-and-go-systeem. Dat gebruik ik zelfs als ik in een file sta. En wat doet u? Of beter: Wat rijdt u?

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Wvggz?

‘De psychiatrie’ is de straat op gegaan. Dat wil zeggen: de intramurale zorg (de Psychiatrische Ziekenhuizen) zijn nagenoeg verdwenen en patiënten zijn ondergebracht in woningen in woonwijken of bijna letterlijk op straat gezet. En daarvan worden nu de wrange vruchten geproefd. Steeds vaker bieden verwarde mensen, met een psychiatrische problematiek, overlast. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de opvang en behandeling, maar kunnen deze verwarde mensen niet helpen, vooral vanwege een tekort aan deskundigheid en de verleiding om de hand op de knip te houden. En dus moest de centrale overheid het fixen en kwam het per 1 januari jl. met de Wvggz….

Sinds 1 januari is deze nieuwe wet van toepassing binnen de Geestelijke Gezondheidszorg. Deze wet zorgt ervoor dat mensen met psychiatrische problemen tegen hun wil in kunnen worden behandeld, medicatie kunnen worden toegediend, tot zelfs in hun vrijheid kan worden beperkt (opname op een gesloten afdeling, inclusief ‘separatiebeleid’). De nieuwe Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) regelt de rechten van mensen die te maken hebben met verplichte zorg vanwege een psychische/psychiatrische aandoening.

*

• Bopz naar Wet verplichte ggz….

Tot 1 januari 2020 vielen gedwongen opnames en gedwongen zorg voor mensen met psychiatrische problemen onder de Wet Bijzondere opnemingen psychiatrische ziekenhuizen (Bopz). Op 1 januari 2020 is de Wet Bopz vervallen en vervangen door de nieuwe wet Wvggz. Tegelijk met de Wet verplichte ggz treedt de Wet zorg en dwang (Wzd) in werking. Die wet is gericht op mensen met een psychogeriatrische aandoening (zoals dementie) of een verstandelijke beperking.

*

• Kernboodschap Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg

Soms leidt een ernstige psychische aandoening bij iemand ertoe dat hij of zij een gevaar voor zichzelf of anderen vormt. Tot voor kort was een verplichte opname in een instelling de enige manier om deze mensen te helpen en het gevaar weg te nemen.

De nieuwe Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) maakt het mogelijk om verplichte zorg zoals het toedienen van verplichte medicatie of het uitoefenen van toezicht op betrokkene, poliklinisch of bij iemand thuis te geven. Degene die deze zorg krijgt, kan dan gemakkelijker contact blijven houden met familie en vrienden en blijven deelnemen aan de samenleving.
Alleen als het in de eigen omgeving echt niet kan, als het er niet veilig genoeg is voor de persoon zelf en zijn omgeving, of de persoon zelf niet wil, kan (verplichte) opname in een instelling een betere oplossing zijn.

De Wvggz biedt zorgverleners meer instrumenten voor zorg op maat. Er dient altijd te worden gekeken naar welke aanpak het beste past bij iemand; verplichte zorg zo kort als mogelijk en zo lang als noodzakelijk. Bovendien geeft de wet de mensen die verplicht worden behandeld én hun familie meer inspraak. Zij beslissen mee hoe de zorg en ondersteuning eruit gaan zien. Ook wordt meer dan voorheen met de gemeente gekeken naar wat iemand nodig heeft om deel te (blijven) nemen aan het maatschappelijk leven, zoals een woning en werk.
Voor iemand met ernstige psychische problemen is het echter veel beter als we kunnen voorkomen dat het zo slecht gaat dat verplichte behandeling nodig is. Daarvoor is het noodzakelijk dat alle betrokken partijen en instanties goed samenwerken en signalen van familie, naasten en omgeving in een vroeg stadium opvangen en serieus nemen.
Zodat tijdig gestart kan worden met een passende behandeling. Daar wordt niet alleen de patiënt, maar ook de samenleving beter van.

• Uitgangspunten van de wet

Verplichte zorg is voor iedereen heel ingrijpend. De wet heeft daarom als uitgangspunt dat dwang zoveel mogelijk moet worden voorkomen. Dit betekent dat er altijd eerst goed moet worden gekeken naar de mogelijkheid om vrijwillige zorg te bieden. Als het niet anders kan dan de zorg te verplichten, moet de duur daarvan zoveel mogelijk beperkt worden.
Verplichte zorg moet voldoen aan de eisen van subsidiariteit (ofwel: er is geen minder ingrijpende manier, de minst ingrijpende interventie moet worden gekozen), proportionaliteit (ofwel: de maatregel staat in gezonde verhouding tot het veroorzaakte gevaar) en doelmatigheid (ofwel: de maatregel moet effectief zijn). Dit was onder de Bopz ook het geval, maar het krijgt in de Wvggz een sterkere borging.

Je kunt als cliënt meer invloed hebben tijdens de hele periode van verplichte zorg. Hulpverleners moeten regelmatig met de cliënt overleggen en de zorg samen evalueren. De cliënt heeft het recht om aan te geven welke zorg en behandeling zijn voorkeur heeft. Hulpverleners moeten hier zo veel mogelijk aan voldoen, tenzij de wensen van de cliënt in strijd zijn met goed hulpverlenerschap. Een aantal instrumenten die hiervoor zijn opgenomen in de wet om duidelijk je voorkeuren kenbaar te maken zijn: een zorgkaart, eigen plan van aanpak (zie link onderaan) en een zelfbindingsverklaring.
Tijdens de verplichte zorg moet er steeds aandacht zijn voor de maatschappelijke situatie. Het mee kunnen doen in de maatschappij of alvast voorbereid worden om na de behandeling weer een maatschappelijk leven op te bouwen wordt dus met de Wvggz meer een onderdeel van de behandeling dan onder de Bopz. 

• Ambulante verplichte zorg

Onder de huidige wet (Bopz) is gedwongen zorg alleen mogelijk in een instelling met Bopz-aanmerking. Daardoor kan een gedwongen opname noodzakelijk zijn om iemand gedwongen te behandelen.In de Wet verplichte ggz staat dat verplichte zorg ook door iemand buiten een instelling kan worden gegeven, bijvoorbeeld aan huis of in een polikliniek. In de wet zijn in principe alle vormen van verplichte zorg mogelijk in de thuissituatie, de wet sluit niets uit. Maar dat de wet geen vormen uitsluit, betekent niet dat in de praktijk ook alle vormen worden toegepast. Momenteel is een handreiking van NVvP in ontwikkeling over wat in de meeste gevallen wenselijk is aan verplichte zorg thuis. MIND denkt hierin actief mee. Zodra de handreiking af is, zullen we deze hier plaatsen op de website.

• Rol van de gemeente: verkennend onderzoek

De Wvggz bepaalt dat iedereen de mogelijkheid krijgt om bij de gemeente een melding te doen als hij van mening is dat iemand (verplichte) psychische zorg nodig heeft. De gemeente moet die melding onderzoeken (verkennend onderzoek) en eventueel de route naar een ‘zorgmachtiging’ in gang zetten. 

Uit het verkennend onderzoek moet blijken of er zorg nodig is. Als er zorg nodig blijkt te zijn, moet uit het gesprek met de cliënt blijken of hij bereid is tot vrijwillige zorg. Als iemand openstaat voor vrijwillige zorg wordt het verkennend onderzoek afgesloten. Een professional met ggz-expertise zal dit gesprek voeren. Wanneer blijkt dat vrijwillige zorg geen oplossing is, moet het proces naar een zorgmachtiging worden opgestart. Als de gemeente denkt dat er een noodzaak tot verplichte zorg is, wordt het verkennend onderzoek afgerond. Vervolgens wordt de voorbereiding voor een zorgmachtiging opgestart. Dit leidt niet automatisch tot een daadwerkelijke zorgmachtiging. De rechter moet immers nog een uitspraak doen. Daarnaast kan uiteraard ook een uitkomst zijn dat er helemaal geen zorg nodig is.
Ook hier moet het uitgangspunt van ‘ultimum remedium’ overeind blijven: verplichte zorg mag alléén worden gegeven als er géén andere mogelijkheden meer zijn. Wat kan en wil de betrokkene zelf? Wat kan zijn omgeving betekenen?

• Rol van familie: meer gewicht aan de signalen van familie

Familieleden en andere directbetrokkenen krijgen straks meer inspraak bij de beslissing of verplichte zorg nodig is. Vertegenwoordigers van de betrokkenen of essentiële naasten in de zin van de wet kunnen gebruik maken van hun recht om een aanvraag voor de voorbereiding van een zorgmachtiging door te laten zetten naar het OM (Openbaar MInisterie). Bovendien kunnen zij in beroep gaan tegen het niet tijdig indienen van een aanvraag bij de officier van justitie. Familievertrouwenspersonen kunnen advies en bijstand geven aan familieleden en andere directbetrokkenen van vrijwillig en verplicht opgenomen cliënten.

• Eigen plan van aanpak

Wanneer er een zorgmachtiging voor je in voorbereiding is, heb meestal de mogelijkheid om een eigen plan van aanpak te schrijven waarin je afspraken maakt om deze verplichte zorg alsnog te voorkomen. De wet stelt dat je daarvoor moet samenwerken met familie, vrienden of andere naasten, maar het is verstandig om ook anderen te betrekken die je kunnen helpen, zoals de psychiater en maatschappelijk hulpverleners. Het is ook verstandig om zo veel mogelijk problemen die je ondervindt, op alle levensgebieden, bij het plan te betrekken. Uiteindelijk beoordeelt de geneesheer-directeur of het plan volstaat om verplichte zorg te voorkomen.

Voor dit blog heb ik informatie gebruikt van MIND, een belangenvereniging voor mensen met een psychische klachten. MIND heeft een handreiking ontwikkeld voor mensen die een plan van aanpak willen maken. Op dit moment testen twee zorgaanbieders deze handreiking in de praktijk uit. Op basis van de bevindingen zullen we de handreiking aanpassen.

*

• Kritische kanttekeningen

De nieuwe Wvggz lijkt een uitkomst te bieden voor de toenemende problematiek rondom mensen met psychische klachten. Nadat deze mensen eerder op straat werden gezet door het sluiten van speciale centra voor behandelingen (Psychiatrische Ziekenhuizen) en het decentraliseren van de financiering van de zorg en behandeling voor deze categorie patiënten/zorgvragers, staat hen nu de schending van hun privacy te wachten. En dat is een bedenkelijke ontwikkeling als er gekeken wordt naar hoe de privacywet (AVG; Algemene Verordering Gegevensbescherming) tot nu toe is toegepast.

En nu maar hopen dat deze wet enige verbetering brengt voor deze verloren groep mensen die zo aan hun lot zijn overgelaten.

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatietherapie | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Ziekte van Huntington

RTL4 besteedde aandacht aan de Ziekte van Huntington (Huntingtons Chorea) in het televisieprogramma 5 days inside, gepresenteerd door Natasje Froger. In 2014 en 2018 besteedde ik al aandacht aan deze ziekte en de gevolgen daarvan voor de zieken en hun relaties. Onderstaand blog breng ik dan ook graag nog een keer onder uw aandacht, zodat u begrijpt wat er in de levens van mensen gebeurt wanneer de Ziekte van Huntington parten in hun leven speelt.

*

Als mediator begeleid en ondersteun ik stellen in hun scheiding. Dat kan iedere familiemediator. Het wordt echter een ander verhaal wanneer een van beide partners lijdt aan de Ziekte van Huntington, en dat is één van mijn specialismen. Want bij mediations waarin deze ziekte een rol speelt, heeft de mediator meer competenties nodig dan bij een gewone scheidingsmediation.

De mediator dient niet alleen deskundiger te zijn, maar ook te beschikken over specifieke vaardigheden en een Huntington-gerichte attitude, waarbij de partner niet het gevoel krijgt dat de mediator partijdig is. Niet alleen de belangen van de Huntington-patiënt, maar zeker ook de belangen van de partner dienen nauwlettend in de gaten te worden gehouden.

Als mediator ben ik dan meervoudig partijdig.

*

In de elf jaar dat ik nu als mediator (en relatietherapeut) aan het werk ben, heb ik 3 scheidingsmediations (en 4 relatietherapieën) uitgevoerd en afgerond waarin de Ziekte van Huntington een rol speelde.

Zeven opdrachten die zich vooral kenmerkten door de emotionele geladenheid. Enerzijds bij de partner, die geleidelijk aan het besef kreeg van wat de ziekte bij zijn of haar partner teweeg zou brengen en de gevolgen daarvan op hun relatie en het gezin. Anderzijds het besef dat de ziekte, bij de partner met de ziekte, daadwerkelijk bezit begon te nemen van het lichaam en de geest en dat de dood onvermijdelijk en snel naderde.

Mannen en vrouwen die hun wederzijdse liefde intens voelden en zich realiseerden dat de ziekte bij een van hen dit waardevolle gevoel totaal zou gaan verwoesten. Mannen en vrouwen die wisten dat de ziekte niet alleen hun relatie, maar ook hun gezinsleven totaal overhoop zou gaan halen. Mannen en vrouwen die al in een vroeg stadium met elkaar gingen bepalen dat een gezond leven met elkaar, en met hun kinderen, niet hetzelfde zou zijn als dat van hun buren, waarin Huntington niet aanwezig was. Mannen en vrouwen die bang waren voor wat de toekomst hen zou gaan brengen, want ze wisten allemaal al waarnaartoe de Ziekte van Huntington hen zou leiden.

En dan vraagt de mediation (en de relatietherapie) om iemand die niet alleen inhoudsdeskundig is ten aanzien van de ziekte, maar ook om iemand die heel goed weet hoe je zo’n proces in goede banen leidt. Want het verloop van de mediation (en de therapie) kan zeer grillig zijn en is zeer onvoorspelbaar. Niet alleen vanwege de al genoemde emotionele reacties, ook vanwege de invloed die de ziekte dan al vaak heeft op het functioneren van degene die de ziekte heeft.

*

• De Ziekte van Huntington

In dit blog zal ik u meer vertellen over de ziekte zelf. Dat heb ik in het verleden al eens eerder gedaan, maar een artikel op Teletekst van zaterdag 19 augustus 2017 deed mij beseffen dat het goed was deze informatie nog eens met u te delen. Want het incident dat heeft plaatsgevonden en tot de dood van een vrouw heeft geleid, is een schoolvoorbeeld van waartoe Huntington kan leiden. Totaal onverantwoord en destructief gedrag waarvan de dader zich absoluut niet bewust is. En dat terwijl er ook fasen zijn waarin dezelfde persoon zich volkomen bewust is van zijn of haar handelen.

De Ziekte van Huntington is een genetische, erfelijke ziekte, hetgeen inhoudt dat de ziekte genetisch overdraagbaar is, familiair is en dat de kinderen de ziekte ook kunnen krijgen. Kúnnen, want niet elk kind hoeft te worden belast met het genetische materiaal dat tot de ziekte zal leiden en uitsluitend drager zijn van het Huntington-gen. Dat kan al vroeg tijdens de zwangerschap worden vastgesteld en daardoor is het voor de aanstaande ouders mogelijk om hier tijdig op in te grijpen. Hoe hard het ook mag klinken, maar dit ingrijpen houdt niets meer of minder in dan het laten aborteren van de vrucht. Alleen abortus is een optie om het kind voor de lijdensweg van het leven te behoeden, want de ziekte zal zeker optreden en is niet te genezen of te voorkomen.

*

• De eerste symptomen

De eerste symptomen van de ziekte worden vaak zichtbaar tussen het 35e en 45e levensjaar. Tot die tijd leidt een Huntingtonpatiënt een redelijk normaal leven. Ik noem het hier bewust redelijk normaal, omdat de symptomen van de ziekte nog niet expliciet zichtbaar zijn, maar de emotionele last van de ziekte worden al wel gedragen. In de familie komt Huntington immers al voor en men ziet het voorland van de eigen toekomst al. Zeer confronterend en voor alle patiënten een beangstigend toekomstbeeld.

Vaak zijn de eerste tekenen waar te nemen in de motoriek. Onwillekeurige bewegingen (choreatische bewegingen) treden op en verergeren in de loop van de tijd. De verstandelijke vermogens nemen af, ook al worden ze aanvankelijk nog afgewisseld met zeer intelligente momenten. Welke vaak misleidend zijn voor de omgeving. Zij roepen hoop op dat de ziekte toch ten goede keert, echter geheel ongegrond of onrealistisch. Maar probeer die hoop maar eens te temperen.

Het bewegen wordt steeds problematischer en het gedrag steeds onverantwoordelijker. Niet zelden wordt de omgeving blootgesteld aan levensgevaarlijke en levensbedreigende situaties. En dat valt de patiënt niet kwalijk te nemen, want die is zich daar totaal niet van bewust. Het brein functioneert niet meer goed en er treden psychische aandoeningen op.

Uiteindelijk verloopt de ziekte dodelijk. De gemiddelde levensverwachting, vanaf het moment dat de eerste klachten en verschijnselen zichtbaar worden, is zestien jaar.

*

• Meer symptomen

Of iemand de Ziekte van Huntington heeft, is vaak pas na onderzoek vast te stellen. Huisartsen zijn geneigd om zeer geïsoleerd op de symptomatische klachten te focussen, waardoor er vaak eerst onjuiste diagnoses worden gesteld. Daarbij kan gedacht worden aan onder meer de ziekte van Parkinson, Multiple Sclerose, schizofrenie, epilepsie of dronkenschap.

Het is de combinatie van de typische kenmerken van de Ziekte van Huntington, zowel de lichamelijke als de geestelijke, die bepalend isvoor het kunnen vaststellen van de ziekte. Rusteloos en zenuwachtig gedrag speelt een rol, vaak gevolgd door heftige bewegingsonrust in het gezicht (grimasseren) en de ledematen, kleine snelle, schokkerge beweginkjes of rukjes. Een dronkenmansloop of een verstoring van het evenwicht. Vaak in heel lichte mate aanwezig, maar zeer belastend voor de patiënt. Pas als deze verschijnselen veel grover en bruter worden, wordt de ziekte herkenbaarder. Ze worden van kwaad tot erger. Ook het slikken en praten wordt problematisch.

Overigens zijn de klachten en verschijnselen bij de jeugdvorm van de Ziekte van Huntington aanvankelijk heel anders, meer verstarring in het bewegingsapparaat door spierstijfheid, wat dan tegenwoordig weer vaak verward wordt met ALS.

Naast de lichamelijke symptomen treden er ook geestelijke veranderingen op. Deze vallen voor anderen, buiten het gezin en de familie, vaak eerder op. Die zien de veranderingen in het gedrag en de persoonlijkheid van hun naasten minder snel, doordat zij deelnemers zijn in het transitieproces. Pas als ze verergeren of tot last leiden gaan zij het zien.

Belangrijke aandachtspunten zijn dan:

– vergeetachtigheid;

– verhoogde prikkelbaarheid;

– onverschilligheid;

– lusteloosheid;

– somberheid/verdriet;

– afnemende zelfzorg;

– afnemend concentratievermogen;

– dwangmatig handelen;

– problemen met het beoordelen van situaties en het nemen van beslissingen.

In een later stadium worden de volgende kenmerken zichtbaar:

– verstandelijke achteruitgang;

– labiliteit (agressie, emotioneel);

– wanen en hallucinaties.

Het leven met een gezinslid met de Ziekte van Huntington wordt steeds belastender en soms ondraaglijk. Dan worden knopen doorgehakt en worden patiënten opgenomen in verpleeghuizen en gespecialiseerde klinieken.

*

• De gevolgen van de Ziekte van Huntington

Het spreekt bijna voor zich dat deze verschijnselen vaak het eerste zichtbaar worden op het werk. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het ook steeds moeilijker om het werk nog goed te doen en ziekteverlof wordt dan arbeidsongeschiktheid. Het vermogen tot het leveren van arbeid strekt zich steeds verder uit. Ook het bijdragen in het huishouden wordt steeds moeilijker tot onmogelijk. De zorg voor de kinderen kan niet meer plaatsvinden. Het is niet meer veilig om dingen in en om huis te doen en buiten de deur komen is zonder begeleiding niet meer mogelijk. De achteruitgang is een progressief proces en onomkeerbaar.

En steeds vaker worden relationele knopen doorgehakt. Relatietherapie wordt ingezet om te leren omgaan met het veranderende gedrag en de gevolgen daarvan. Zeker in de fase waarin zich de eerste kenmerken openbaren en het normale functioneren nog maar weinig wordt beïnvloed, althans voor zover de partners dit als zodanig ervaren, wil men nog graag handvatten aangereikt krijgen om samen te kunnen genieten.

Naarmate het ziekteproces zich vervolgens verder ontwikkeld, worden de partners zich steeds meer bewust van hun gezamenlijke toekomst en dat leidt er regelmatig toe dat zij gezamenlijk, vaak op initiatief van de patiënt, besluiten te gaan scheiden. En daar hebben zij een deskundige, een specialist, bij nodig. Iemand die meer van de Ziekte van Huntington afweet dan wat u er net over hebt gelezen. Iemand die expertise heeft over het gedrag en het geestelijk functioneren van de partner met de ziekte.

*

Het valt niet mee om te leven met de wetenschap dat op een willekeurige dag de ziekte zich openbaart en dan te weten welke weg de rest van het leven zal gaan worden bewandeld. Ook zal het voor velen een zware belasting zijn zich te realiseren wat de gevolgen van de ziekte bij de partner en de eventuele kinderen zijn.

Het vraagt van de omgeving niet alleen veel steun en grote wilskracht, het vraagt ook het onmogelijke: in kunnen leven wat er met de patiënt/partner/ouder allemaal gebeurt. Ook al weet deze dat zelf op een bepaald moment niet meer.

*

Copyright©oncies 2014/2018/2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

*

N.B.

In aansluiting op mijn vorige blogs: ouders met Huntington zijn vaak heel erg bang voor verstoting door hun kinderen. Ze zijn bang in de steek te worden gelaten, zeker in de laatste, meest heftige, fase. Niet zelden waren zij als kind zelf niet meer in staat om hun zieke ouder dan nog op te zoeken.

In mijn werk is dat een belangrijk aandachtspunt.

Wet Herziening Partneralimentatie per 1-1-2020

De standaardduur van de partneralimentatie bij een echtscheiding, waarop een partner wettelijk gezien aanspraak kan maken, mits het huwelijk tenminste vijf jaar heeft standgehouden, is vanaf 1-1-2020, en dat is dus sinds afgelopen woensdag het geval, van twaalf naar vijf jaar gegaan. Voor veel vrouwen is dit de reden geweest om de afgelopen weken nog effe te scheiden aan het einde van 2019. Met name advocatenkantoren hebben er hun handen vol aan gehad om het echtscheidingsverzoek nog voor 1-1-2020 bij rechtbanken in te dienen. Maar is al die haast wel terecht geweest?

*

Laat ik daar maar meteen duidelijk over zijn: Nee. Natuurlijk zal het voor individuele kwesties wel terecht zijn geweest, maar voor heel veel vrouwen, die vijf jaar of langer getrouwd zijn geweest, is het helemaal niet nodig geweest om zich zo te haasten. Sterker nog, in veel gevallen zal deze haast eerder een contraeffect hebben opgeleverd. Uiteraard hebben deze vrouwen hun partneralimentatie voor de oude standaardtermijn van 12 jaar veiliggesteld, maar het is nog maar de vraag of zij daarmee de goede verstandhouding met hun aanstaande ex-partner hebben kunnen behouden. Veel partners zullen zijn overvallen door de acties van hun vrouwen en zij zullen zich nog wel even achter hun oren hebben gekrabd. want was al die haast wel nodig geweest? Heeft de wetgever er, bij het opstellen van deze nieuwe wet, geen rekening mee gehouden dat er uitzonderingsclausules nodig zullen zijn of dat er een overgangsregeling dient te zijn? En wat valt er nog te bespreken om tot een gezamenlijk convenant te komen? Hoe groot is de kans dat de komende maanden een flink aantal van deze verzoeken ontaarden in vechtscheidingen? Zijn er uitzonderingen opgenomen in de nieuwe wetgeving?

*

Het antwoord op deze laatste vraag wordt gegeven in de nieuwe wet herziening partneralimentatie zelf.

Tot 31 december 2019 is de maximale duur van de partneralimentatie beperkt tot twaalf jaar na inschrijving van het scheidingsbesluit van de rechter in de Gemeentelijke Basisadministratie.. Vanaf 1 januari 2020 is deze regel ingrijpend veranderd en meer aangepast aan wat er leeft binnen de samenleving, want is het recht op twaalf jaar partneralimentatie na een huwelijk van exact vijf jaar nog wel van deze tijd. Een tijd waarin het voor elke volwassene mogelijk is om in het eigen levensonderhoud te kunnen voorzien? De Wet Herziening Partneralimentatie brengt daarom een verandering aan in die maximale termijn van twaalf jaar.

Deze wijziging is een extra benadeling voor de ex-partner die partneralimentatie ontvangt, omdat ook de hoogte van de partneralimentatie lager zal worden tengevolge van een fiscale wijziging aangaande beperkte aftrekbaarheid van de partneralimentatie(-plichtige). Daar kom ik nog op terug in dit blog.

De nieuwe standaard voor partneralimentatie is per 1 januari 2020 maximaal de helft van de duur van het huwelijk, met een maximum van vijf jaar, geworden.

Bepalend voor de toepassing van de verkorte duur van de partneralimentatie, is de datum dat het echtscheidingsverzoek is ingediend bij de rechtbank. Als de aanvraag van de scheiding is gedaan op 10 december 2019 en de scheiding is definitief op 30 april 2020, dan geldt nog steeds de oude regeling, dus met de langere duur tot 12 jaar. Dit is ook de reden waarom veel vrouwen, die langer dan vijf jaar met hun partner zijn getrouwd, hun aanvraag voor de echtscheiding vóór 1-1-2020 hebben ingediend. Dus ook die vrouwen die afgelopen dinsdag 31 december hun aanvraag nog even snel hebben ingediend.

*

Maar er zijn wel degelijk uitzonderingen opgenomen in de nieuwe wet waarmee u en ik (als scheidingsmediator) per 1 januari te maken hebben. Op de regel van maximaal vijf jaar partneralimentatie, gelden een viertal uitzonderingen.

1. Het jongste kind is, ten tijde van het indienen van de aanvraag voor de scheiding, jonger dan 12 jaar én de alimentatieontvanger draagt de zorg over de kinderen. Dat wil zeggen: de alimentatieontvanger heeft voor meer dan 50% de taak met betrekking tot de opvoeding en het levensonderhoud van de kinderen totdat het jongste kind de leeftijd van 12 jaar bereikt.

Deze uitzondering zal daardoor kunnen leiden tot meer co-ouderschapsregelingen in het ouderschapsplan, waarbij de taken gelijkelijk worden verdeeld. En dat kan nog wel eens tot de nodige conflicten in een scheidingsprocedure leiden. Want er zullen persoonlijke belangen zijn die de belangen van de kinderen in de weg zullen staan.

Theoretisch kan de termijn van de partneralimentatie zelfs langer zijn dan 12 jaar. Theoretisch kan het voorkomen dat het jongste kind nog dient te worden geboren nadat de scheiding als is geformaliseerd (ingeschreven in de Gemeentelijke Basisadministratie). En het is dan zelfs niet ondenkbaar dat de ouders hierover gerechtelijke procedures moeten gaan voeren in geval de vader het vaderschap niet erkent. Wie zit daar op te wachten?

In alle andere gevallen zal de alimentatieontvanger die voor de kinderen zorgt, maximaal 12 jaar het recht op partneralimentatie totdat het jongste kind 12 jaar is behouden.

2. Bij een huwelijk dat langer dan vijftien jaar heeft geduurd én waarbij de alimentatieontvanger maximaal tien jaar voor de AOW-leeftijd zit, kan de alimentatieplicht doorlopen tot de pensioendatum. Het gaat hier om alimentatiegerechtigden die deelnemen aan het arbeidsproces en derhalve een baan (een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd) hebben.

3. Ook voor 50-plussers wordt een uitzondering gemaakt. Alimentatieontvangers die 50 jaar of ouder zijn en die langer dan vijftien jaar zijn getrouwd, hebben maximaal tien jaar recht op partneralimentatie. Voor hen gaat de herziening betekenen dat zij geen vijf maar tien jaar partneralimentatie mogen claimen.

4. Schrijnende gevallen: In de wet zijn zogenaamde hardheidsclausule voor schrijnende gevallen opgenomen. Hiervan is sprake als de beëindiging van de partneralimentatie te zeer ingrijpend is, zoals bij ziekte, of blijvende arbeidsongeschiktheid.

*

Naast de herziening van de partneralimentatieregeling verandert er ook het een en ander op fiscaal gebied. Met name met betrekking tot de hoogte van de aftrekbaarheid voor de alimentatieplichtige. En de veranderingen hierin zullen ook gevolgen hebben voor de alimentatieontvanger, omdat bij de berekening van de partneralimentatie het fiscale aspect is meegerekend in de berekening.

Deze verandering, het fiscale element in de partneralimentatie, heeft ook gevolgen voor alimentatieontvangers van voor 1-1-2020, want bij hen zullen veel herberekeningen moeten gaan plaatsvinden. De ex-partner zal minder alimentatie gaan ontvangen. Overigens, partneralimentatie ontvangen houdt ook in dat dit als inkomen dient te worden meegerekend in de jaaropgave voor de Belastingdienst. de partneralimentatiegerechtigde wordt daardoor dubbel het slachtoffer van de wettelijke wijzigingen van 1 januari.

*

Toch hoeft de Wet Herziening Partneralimentatie helemaal niet zoveel teweeg te brengen. Het staat partners nog steeds vrij om samen andere afspraken te maken over hoe zij onderling de partneralimentatie in alle redelijkheid en billijkheid wensen te regelen. Juist om die reden is het raadzaam om de scheiding met een scheidingsmediator te regelen. Een mediator is er juist voor om beide partners te begeleiden en ondersteunen in het regelen van een gezamenlijk overeengekomen scheidingsconvenant, waarin ook de partneralimentatie is opgenomen. Daar waar advocaten en juristen juist eenzijdig de belangen behartigen van één van beide partners (ook wanneer zij zich gezamenlijk tot hen richten). De advocaat/jurist is per definitie partijdig, een mediator is dat absoluut niet. De advocaat/jurist is klachtwaardig wanneer deze onvoldoende de belangen van zijn/haar cliënt behartigt, de mediator is dat wanneer hij/zij niet neutraal en onpartijdig is en zich ten behoeve van de belangen van beide partijen inzet.

*

Wilt u uw scheiding in gezamenlijkheid en op een prettige manier, zonder strijd, met elkaar regelen, dan kunt u onder meer bij mij of een van mijn collega’s terecht. Ga voor meer informatie naar mijn website (http://www.concies.nl) of bel (0621203655) voor het maken van een kennismakingsgesprek, want scheiden doe je uiteindelijk samen. Al was het maar voor de kinderen.

*

Copyright©️oncies 2020

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.

Mijn nieuwjaarswens

Copyright©️oncies 2019

Concies’ Blogs is een produktie onder redactie van CONCIES mediation | relatiebemiddeling | onderwijsdiensten.

Hulp nodig? Kijk op http://www.concies.nl of ik iets voor u kan betekenen. Ik kom naar u toe, waar u ook woont in Nederland.