Zijn theorieën (uit 1951) zijn gebaseerd op 19 stellingen:[1]
Alle individuen (organismen) bevinden zich in een voortdurend veranderende wereld van ervaring (ervaringsveld) waarin zij centraal staan.
Het organisme reageert op dit veld zoals het dit ervaart en waarneemt. Dit waargenomen veld is de “realiteit” voor het individu.
Het organisme reageert als een georganiseerd geheel op dit ervaringsveld.
Een gedeelte van dit ervaringsveld wordt geleidelijk aan gedifferentieerd als het Ik.
Vanuit deze interactie met de omgeving, en voornamelijk vanuit een evaluerende interactie met anderen, wordt het Ik gestructureerd – een georganiseerd, vloeiend maar consistent conceptueel patroon van waarnemingen van kenmerken en verhoudingen van het Ik, samen met daaraan gehechte waarden.
Het organisme heeft een fundamenteel streven: zichzelf te realiseren, in stand te houden en te vervolmaken als ervarend/bewust organisme.
Het beste gezichtspunt om iemands gedrag te begrijpen is vanuit het inwendig referentiekader van het individu.
Gedrag is fundamenteel een doelgerichte poging om de eigen noden te bevredigen, zoals men die ervaart, binnen het veld zoals men dit waarneemt.
Emoties begeleiden, en vergemakkelijken in het algemeen, dit doelgericht gedrag, waarbij de soort emotie verband houdt met het waargenomen belang van het gedrag voor het in stand houden en vervolmaken van het organisme.
Waarden worden rechtstreeks waargenomen door het organisme, maar soms zijn ze overgenomen van anderen, hierbij enigszins vervormd, maar toch beleefd als waren zij rechtstreeks waargenomen.
Ervaringen tijdens het leven van het individu zijn ofwel a) gesymboliseerd, waargenomen en georganiseerd in een verband met het ik, b) genegeerd omdat er geen waargenomen verband is met de ik-structuur, c) zonder of met een verwrongen symbolisering omdat de ervaring inconsistent is met de ik-structuur.
Meestal zijn de gedragswijzen die het organisme aanneemt, deze die consistent zijn met het zelfbeeld.
Sommige gedragingen spruiten voort uit ervaringen en noden die niet gesymboliseerd werden. Zulk gedrag kan inconsistent zijn met de ik-structuur, en wordt dan niet als “eigen” erkend door het individu.
Psychologische aangepastheid treedt op als het zelfbeeld van die aard is, dat alle zintuiglijke en inwendige ervaringen van het organisme op symbolisch niveau verbonden worden, of kunnen worden, met een zinvol verband met het zelfbeeld.
Psychologische onaangepastheid treedt op als het organisme geen zinvolle zintuiglijke en inwendige ervaringen heeft, die dus niet gesymboliseerd of georganiseerd worden binnen de Gestalt van de ik-structuur. In dit geval bestaat er een fundamentele of potentiële psychologische spanning.
Elke ervaring die inconsistent is met de organisatie van de ik-structuur kan beleefd worden als een bedreiging, en hoe meer er dergelijke ervaringen optreden, hoe stroever de ik-structuur wordt om zichzelf te handhaven.
In sommige omstandigheden, als er helemaal geen bedreiging is voor de ik-structuur, kunnen inconsistente ervaringen waargenomen en onderzocht worden, en wordt de ik-structuur aangepast om dergelijke ervaringen te kunnen assimileren.
Als het individu al zijn zintuiglijke en inwendige waarnemingen kan integreren in één consistente ik-structuur, dan zal hij de anderen onvermijdelijk beter begrijpen, en hen als aparte individuen aanvaarden.
Naarmate een individu meer van zijn organische (betekenisvolle) ervaringen waarneemt en aanvaardt, zal zijn eigen waardensysteem, dat sterk berustte op de verinnerlijking van verwrongen symbolen, vervangen worden door een voortdurend veranderend waarderingsproces.
Daarenboven paste Rogers “onvoorwaardelijke waardering” toe, wat gedefinieerd kan worden als iemand aanvaarden “zonder enig negatief oordeel betreffende zijn fundamentele waarden”.[2
Nu.nl kwam enige tijd geleden met een artikel over narcisme, waarin het vijf voordelen beschreef van het narcist zijn. En die vijf voordelen kloppen als een bus voor de narcist of ten minste voor iemand met narcistische karaktertrekjes, maar dan is er wel een voorwaarde aan verbonden: de narcist dient een enkelvoudig huishouden te voeren en geen relaties te onderhouden, want voor partners is het leven met een narcist vaak meer dan een hele opgave. Desondanks wil ik u het artikel niet onthouden.
–
[BEGIN CITAAT]
Als mensen het hebben over ‘die narcist’, dan bedoelen ze dat altijd negatief. Narcisten zijn vaak manipulatief en arrogant, kunnen zich moeilijk in anderen inleven en hebben moeite met lange relaties. Toch hoeft narcisme niet alleen nadelig te zijn. Sterker nog: het is best handig als je jezelf geweldig vindt. Tijd om de voordelen op een rij te zetten. Als je praat, hangt iedereen aan jouw lippen. Je bulkt van het zelfvertrouwen en staat graag in het middelpunt van de aandacht. Herkenbaar? Dan heb je wellicht een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Tijd om de voordelen van narcisme op een rij te zetten.
–
1. Je bent een geboren leider
“Hoe hoger mensen scoren op narcisme, hoe groter de kans dat ze tot leider verkozen worden”, vertelt Barbara Nevicka, arbeids- en organisatiepsycholoog aan de Universiteit van Amsterdam. “Narcisten zijn charmant, dominant, sociaal en stralen zelfvertrouwen uit. Het is fijn om een baas te hebben die sterk en dominant overkomt, vooral in onzekere tijden.”
Een gezonde dosis narcisme maakt je zelfs een betere CEO, zegt narcismeonderzoeker en psycholoog Antoinette Rijsenbilt van de Erasmus Universiteit. Ze vergeleek de narcistische trekjes van 953 CEO’s door onder meer hun salaris af te zetten tegen de op-een-na-bestbetaalde persoon en het formaat van hun foto’s in het jaarverslag te meten. Dat vergeleek ze met hoe goed het bedrijf het financieel deed.
Wie hoger of lager scoorde op narcisme dan de gemiddelde CEO, behaalde slechtere financiële prestaties. Logisch, vindt Rijsenbilt: “We luisteren niet graag naar een sulletje.” Maar een té narcistische leider is ook niet handig. “Een zelfingenomen leider wil steeds minder tegenmacht. Dan kan iemand precies doen wat hij wil.” En hoe narcistischer de baas, hoe vaker hij of zij fraude blijkt te plegen.
2. Je maakt een perfecte eerste indruk
Als mensen je beter leren kennen, zullen ze waarschijnlijk afknappen op jouw narcistische trekjes. Geen nood, je slaat gemakkelijk weer nieuwe vrienden aan de haak. Want niemand maakt zo’n verpletterende eerste indruk als jij. Dat blijkt uit onderzoek van de Universität Mainz (Duitsland, 2010).
Eerstejaars psychologiestudenten moesten zich aan een groep voorstellen, die hen beoordeelde in een evaluatieformulier. Na het voorstelrondje vulde iedereen een narcismetest in. Hoe narcistischer de student, hoe positiever het oordeel van de klasgenoten. De beoordelaars vonden hen zelfverzekerder, grappiger, vriendelijker en beter gekleed. “Narcisten zijn heel goed in het maken van een goede eerste indruk, omdat ze worden gezien als vrijpostig en aantrekkelijk”, zegt Nevicka.
3. Je bent de knapste
Niet alleen je presentaties zijn knap, jijzelf ook. Uit een overzichtsstudie van twee psychologen van de Washington University (VS, 2010) blijkt dat narcisten gemiddeld net iets aantrekkelijker zijn dan niet-narcistische mensen.
Daar zijn best wat verklaringen voor te bedenken. Zo zijn schoonheid en narcisme wellicht eigenschappen die om evolutionaire redenen vaak samen voorkomen. Of worden mooie mensen eerder narcistisch omdat ze door hun schoonheid een streepje voor hebben? Als je door een mooi uiterlijk meer voor elkaar krijgt, zou je kunnen gaan denken dat je al die aandacht ook echt verdient. Hoppa, weer wat punten erbij op de narcismeschaal. Het is alleen lastig te bewijzen of het echt zo werkt.
4. Je kleedt je uitmuntend
“Narcistische mensen besteden meer aandacht aan hun uiterlijk. Ze trekken meer tijd uit voor verzorging en dragen modieuzere kleren”, vertelt Nevicka. “Het maakt ze aantrekkelijker.”
Dat meldde ook Washington University in 2013. Onderzoekers fotografeerden 111 studenten tweemaal: één keer zoals ze het lab binnenliepen, en één keer van alle sier ontdaan. De studenten moesten hun sieraden afdoen en saaie, grijze kleding aantrekken. Mannen moesten hun baard afscheren, vrouwen hun make-up verwijderen. Wie lang haar had, moest een paardenstaart in. Het verschil tussen de beide foto’s was een maat voor hoe goed studenten zichzelf wisten te kleden en te kappen. Wie hoog scoorde in narcismetesten, bleek het vooral op de eerste foto goed te doen. Conclusie: narcisten worden daadwerkelijk knapper van hun verzorgingsinspanningen.
5. Jij hoeft niet naar de therapeut
Waar de meeste mensen met een stoornis er vooral zelf veel last van hebben, is dat bij narcisten anders. “Psychologisch zijn ze vrij gezond”, zegt Nevicka.
Wie denkt dat-ie fantastisch is, zal minder snel last hebben van nare kwalen, zoals een depressie. “Narcisten gaan op een andere manier om met kritiek. Ze worden boos op de boodschapper of passen de herinnering aan”, zegt Nevicka. Wie zich niet kan herinneren dat iemand terechte kritiek had, hoeft er ook niet van wakker te liggen. Daar hebben narcisten dus niet zo’n last van.
[EINDE CITAAT]
–
En dan lees ik het artikel en stel vast dat het is gebaseerd op narcistische trekjes en niet op mensen die de persoonlijkheidsstoornis in zijn volle omvang hebben. In eerdere, en heel veel gelezen blogs (https://concies.wordpress.com/2018/02/08/autisme-en-narcisme/), heb ik al eens geschreven over de persoonlijkheidsstoornisnarcisme en wat dit betekent voor een relatie/huwelijk (https://concies.wordpress.com/2016/03/21/4888/). En dat is toch wel heel andere koek dan wat hier wordt beschreven. En die kanttekening maken de onderzoekers en deskundigen ook.
Een grappige passage in het artikel is de veronderstelling dat narcisme in relatie zou staan met schoonheid. En dan begin ik te twijfelen aan de auteur of de deskundigen die verantwoordelijk zijn voor de context van dit artikel. Narcisme is namelijk afgeleid van Narkissos (Oudgrieks Νάρκισσος) of Narcissus (Latijns). Narkissos is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij was een zoon van de riviergod Kephissos en de nimf Liriope (volgens Ovidius). Het verhaal over Narcissus speelt zich af met de nimf Echo. Narcissus die urenlang naar zijn eigen spiegelbeeld kon kijken om zijn eigen schoonheid en suprematie te kunnen bewonderen.
In dit blog het verhaal volgens Ovidius.
–
• Versie van Ovidius
Narcissus was een knappe jongeman die leefde voor de jacht. Velen werden verliefd op hem. Zijn moeder had van de ziener Tiresias de voorspelling gekregen dat hij zou blijven leven als hij zichzelf maar niet kende. Narcissus wilde echter niets van liefde weten en wees iedereen af. Enkel de jacht interesseerde hem.
Op een dag zag de mooie nimf Echo Narcissus tijdens een jacht in de bergen. Ze werd meteen verliefd en volgde hem waar hij ook ging. Echo kon echter vanwege een eerdere straf niet meer zelf het woord nemen, maar alleen anderen napraten. Daarom wachtte ze tot Narcissus eerst zou spreken. Op een dag werd Narcissus gescheiden van zijn gezellen en hij hoorde iets in zijn buurt. Hij vroeg “Is daar iemand aanwezig?” en Echo antwoordde met “Aanwezig”. Narcissus keek in het rond maar zag niemand, waarop hij de stem vroeg om zich te vertonen. Echo antwoordde met dezelfde woorden, waarop hij vroeg waarom de stem hem negeerde. De nimf herhaalde zijn vraag, waarop de jongeman voorstelde: “Laten we samenkomen!”. Wederom herhaalde de nimf met heel haar hart hetzelfde, naar hem toe rennend. Op dat moment trok Narcissus zich echter terug, roepend dat ze van hem weg moest blijven.
Echo werd helemaal verscheurd door deze belediging. Narcissus verliet haar en de nimf trok zich in schaamte terug in de bossen. Vanaf die dag leefde ze in grotten. Geleidelijk aan vervaagde ze van verdriet tot haar fysieke vorm verdwenen was en enkel haar stem nog overbleef. Met haar stem is ze nog steeds klaar om op elk moment te antwoorden. Tijdens een wandeling in de bergen is Echo nooit veraf, altijd klaar om het laatste woord te hebben.
Met Narcissus ging het niet veel beter. Dit was niet de eerste keer dat hij zo wreed een aanbidder wegjoeg. Zo was er op een dag een maagd die hem tevergeefs probeerde te verleiden. In een gebed aan de goden vroeg ze om Narcissus ook eens te laten voelen hoe het was om iemand lief te hebben die je liefde niet beantwoordt. Volgens sommige bronnen was het een wraakgodin, volgens anderen was het Aphrodite zelf die haar gebed beantwoordde en haar wens in vervulling deed gaan.
Zo kwam Narcissus op een dag aan bij een heilige vijver, waarvan het water kristalhelder was, waar de herders nooit langskwamen met hun kuddes, waar geen berggeit of ander dier zich vertoonde. Zelfs bladeren en takken van de bomen durfden er niet in te vallen. Overal rondom groeide het gras mooier dan elders en de rotsen beschutten het tegen de zonnestralen. Moe van het jagen besloot Narcissus om daar even tot rust te komen en zijn dorst te lessen met het water. Toen hij zich voorover boog zag hij zijn weerspiegeling in het wateroppervlak, maar hij dacht dat het een mooie geest was die in de vijver leefde.
Zo bleef hij daar zitten, in bewondering starend naar deze verschijning. Hij werd verliefd op zichzelf.
Hij bracht zijn lippen naar het water in een poging om de verschijning te kussen, hij stak zijn armen uit om het beeld te omhelzen. Het beeld vluchtte weg maar kwam terug toen het water weer kalm was en trok opnieuw zijn aandacht. Hij kon zichzelf er niet meer toe brengen om van het water weg te kijken, hij dacht niet meer aan eten en drinken, of aan rust. Hij probeerde ermee te spreken, maar kreeg geen antwoord. Hij begon te huilen maar zijn tranen verstoorden het beeld, waarop hij begon te schreeuwen en vroeg of de verschijning wilde stoppen met hem steeds te verlaten. Zo ging het een hele tijd verder, en Narcissus takelde af. Hij verloor zijn kleur, zijn levenskracht en zijn schoonheid. Echo bleef echter dicht bij hem en bleef zijn verdrietige kreten herhalen. Uiteindelijk kwijnde Narcissus helemaal weg en stierf. De nimfen rouwden om hem, vooral de waternimfen, en bereidden zijn lijkverbranding voor, maar het lichaam was nergens te vinden. Het enige wat van hem overbleef was een bloem (volgens sommigen was dit door toedoen van Aphrodite, die hem uit medelijden toch nog liet voortleven, zij het als bloem), geel van binnen, en omringd met witte blaadjes, die nu nog steeds herinnert aan Narcissus. Narcissus zou zelfs, eenmaal aangekomen in de Onderwereld, in de rivier de Styx nog naar zijn spiegelbeeld hebben gekeken.
–
Alleen het vijfde voordeel raakt iets van de ziekelijke aspecten van deze persoonlijkheidsstoornis. En dat is wat ik meestal tegen kom in mediations en relatietherapieën. Niet de narcistische trekjes, die hebben we allemaal in meerdere of mindere mate (net als autistische trekjes), maar de vorm waarin we ons binnen de psychiatrie bezig houden met de persoonlijkheidsstructuur van narcisme. En dan komt de achtergrond van dit artikel weer tot zijn recht. De deskundigen en onderzoekers zijn psychologen en een psycholoog richt zich op het menselijk gedrag en het verklaren daarvan. In dit geval op het gedrag van iemand met narcistische trekjes oftewel van iemand die doet denken aan Narcissus. En dan klopt het plaatje natuurlijk. Het beschreven gedrag heeft inderdaad kenmerken van narcisme, maar komt bij lange na niet in de buurt van de persoonlijkheidsstoornis zoals deze zich voordoet in het psychiatrisch spectrum. En dat is vaak het gedrag wat ik tijdens mijn werk waarneem, de diagnose stellen laat ik over aan de psychiater. En u raadt het al: De ware narcist staat niet open voor een persoonlijkheidsonderzoek door een psychiater. De ware narcist kent zichzelf veel beter dan wie dan ook en weet zelf als beste dat hij geen echte narcist is.
Het zijn moeilijke tijden voor ZZP’ers. Door de coronamaatregelen van de overheid zitten ze verplicht thuis of kunnen zij hun praktijk slechts beperk voeren. Juist in het werk van de ZZP’er zijn ‘het altijd onderweg zijn’ en ‘bij cliënten over de vloer komen’ essentiële aspecten in hun bedrijfsvoering. Ze vormen eigenlijk het bestaansrecht van hun onderneming. Ik heb bijvoorbeeld altijd rechtstreeks contact met mijn cliënten, ga zelfs naar hun huis. Maar ja, als je de deur niet uit mag en niet fysiek bij anderen over de vloer mag komen, omdat dit gewoonweg verboden wordt door de overheid op straffe van een fikse boete, dan heb ík geen omzet. Slechts een enkele cliënt liet mij komen. Niet dat dit omzet opleverde, want mijn cliënten betalen een aantal gesprekken via een voorschotsfactuur vooruit. Sinds 12 maart heb ik slechts één nieuwe cliënt.
En dan word je als ZZP’er door de overheid alleen nog maar verder geknepen, Want, in tegenstelling tot werknemers met een vast inkomen, ik kom niet meer in aanmerking voor een fatsoenlijk inkomen. En dat terwijl deze werknemers tot wel bijna €10.000 per maand worden gecompenseerd in hun reguliere salaris. ZZP’ers moesten het met een uitkering op bijstandsniveau (€1503,31) doen. En ik kan u zeggen: mijn bedrijfskosten zijn soms hoger. Dus hou ik niets over om van te leven.
Nu is mijn vrouw pianolerares en heeft een bescheiden inkomen van een kleine €900 (bruto) per maand. Maar ook zij kon de afgelopen maanden geen les geven. Intussen beginnen er weer wat leerlingen te komen, maar een aantal durft nog niet, omdat diezelfde overheid hun adviseert om thuis te blijven en (onnodig) bang maakt voor het coronavirus -SARS cov-2 (zie eerdere blogs over de intelligente lockdown en de anderhalvemetermaatschappij).
Wij -mijn vrouw en ik- hebben dus vooral moeten interen op ons spaargeld, het voor ons pensioen gespaarde geld.
En dan lees ik dit bericht op NOS.nl
–
[BEGIN CITAAT]
Er is onbegrip en frustratie onder zelfstandig ondernemers over de partnertoets bij de tweede ronde steunmaatregelen. Zelfstandigen met een partner die meer verdient dan 1500 euro per maand, krijgen vanaf 1 juni geen Tozo-uitkering meer. Tozo is de regeling waarmee het kabinet het inkomen van zelfstandigen die door de coronacrisis geen werk meer hebben, aanvult tot het sociaal minimum.
“Wij krijgen veel telefoontjes van zelfstandigen bij wie nu begint door te dringen dat het inkomen van de partner meetelt”, zegt Roos Wouters van belangenorganisatie de Werkvereniging. “Dit raakt niet alleen zelfstandigen. Hele gezinnen worden geraakt. Die moeten het met de vaste lasten voor twee inkomens, ineens doen met één inkomen.”
Yuri Landman, docent muziekinstrumentenbouw, had in de eerste ronde van het steunpakket nog wel recht op de Tozo. Hij verdient zijn geld op drie manieren: “Ik treed op, ik geef les en ik bouw instrumenten die ik verkoop.” Eind maart zag hij al die pijlers instorten. “Eerst de optredens, toen sloten de scholen en toen viel het inkomen van de muzikanten weg waardoor ik ook geen instrumenten meer verkocht.”
Vanaf juni krijgt hij geen uitkering meer. Het inkomen van zijn vriendin is hoger dan het sociaal minimum. “Wij hebben alle vaste lasten bij elkaar opgeteld. We houden 200 euro per maand over voor boodschappen en onvoorziene kosten”, zegt Landman. Ze hebben twee kinderen.
Een financiële buffer heeft hij niet. “Mijn inkomen is jarenlang zo laag geweest dat ik niet heb kunnen sparen. Het ging eigenlijk net goed, en toen kwam corona.”
Over de maanden maart, april en mei gelden de regels voor de eerste ronde steun. Toen werd bij de Tozo-regeling alleen gekeken naar het inkomen van de zelfstandige. Kwam dat onder het sociaal minimum te liggen, dan kon dat worden aangevuld.
De volgende ronde steun, Tozo 2, gaat over de maanden juni, juli, augustus en september. Daar kijkt de gemeente naar het inkomen van het hele huishouden. Alleen als het gezamenlijk netto inkomen van een meerpersoonshuishouden onder de 1500 euro valt, krijg je nog een uitkering.
De schoen wringt volgens Wouters van de Werkvereniging vooral als je de steun voor zzp’ers vergelijkt met de steun voor mensen in loondienst. “Die krijgen hun salaris tot drie keer modaal uitgekeerd, ook als ze thuis zitten. Dat gebeurt ook van publieke gelden. Waarom helpen we gezinnen met zelfstandigen dan alleen tot het sociaal minimum?”
Wouters doelt daarmee op de NOW-regeling. Daarmee wordt maximaal 90 procent van de loonkosten van een bedrijf vergoed. Mensen in loondienst bij dat bedrijf kunnen dan tot maximaal 9538 euro per maand worden uitbetaald. Het doel van die regeling is het behouden van banen, en dat is volgens het ministerie van Sociale Zaken de reden dat er tot ruim 9000 euro per werknemer wordt vergoed. “Anders zou de subsidie lager zijn, waardoor het de vraag is of het bedrijf alle banen kan behouden.”
Je kunt de steun voor zelfstandigen ook vergelijken met de reguliere bijstand. In normale omstandigheden is dat het vangnet voor zelfstandigen. Er bestaan allerlei toetsen die bepalen of je er recht op hebt. Niet alleen het inkomen van je partner telt mee, maar ook je vermogen en de vraag of je bedrijf levensvatbaar is. Voor de tweede ronde Tozo zijn al die toetsen afgeschaft, behalve dus de partnertoets.
“In die zin is de Tozo al vrij coulant”, zegt Marjan van Noort van FNV Zelfstandigen. Zij benadrukt dat het grote verschil met werknemers is dat zelfstandigen ondernemen, en dat je daarmee een risico accepteert. “Wij hebben vanaf het begin gezegd, als je partner genoeg verdient, 2000 of 3000 euro per maand, dan moet je de Tozo niet aanvragen.”
Maarten Post van ZZP NL heeft die oproep ook gedaan. “Ik denk wel dat daar gehoor aan is gegeven, zelfstandig ondernemers willen het liefst zo lang mogelijk hun eigen broek ophouden.”
Post en Van Noort zeggen daarom ook niet veel ongeruste telefoontjes van zelfstandigen ontvangen te hebben. “De mensen die denken; ik wil mijn volledige oude inkomen gecompenseerd hebben, die zullen er moeite mee hebben”, zegt Post. “Maar dat is onterecht. Want als je ondernemer bent, moet je niet verwachten dat de overheid als het tegenzit jouw volledige inkomen kan compenseren. Het is een noodmaatregel.”
Een zorg die wel leeft bij ZZP NL en FNV Zelfstandigen is of het proces niet stroperig wordt door zo’n partnertoets, en het niet langer duurt voordat zelfstandigen het geld ontvangen. Bij de eerste ronde Tozo moesten sommige ondernemers langer dan vier weken wachten op geld.
Het ministerie laat weten dat ze verwachten dat dat geen problemen oplevert omdat er door de partnertoets veel minder aanvragen binnen zullen komen, en omdat de partnertoets niet van tevoren gecontroleerd hoeft te worden door gemeenten. Die kunnen uitgaan van een verklaring van de partner over zijn of haar inkomen. Dat leidt volgens het ministerie tot minder werk voor gemeenten.
Yuri Landman heeft de afgelopen maanden gebruikt om een stripboek te tekenen. “Ik heb deze week gehoord dat de uitgever het stripboek heeft geaccepteerd.” Over vijf maanden komt dat uit. “Dat is ook financieel gezien een stip op de horizon. Maar van mij mag het nu wel 2021 worden.”
[EINDE CITAAT]
–
De schoen wringt wel degelijk. ZZP’ers zijn net zo goed ondernemers als ZMP’ers, zelfstandigers MET personeel. En dan heb ik het over een zelfstandige die slechts één of enkele personeelsleden. Deze ondernemers worden veel meer financieel ondersteund, maar zijn dezelfde risiconemers. Er worden honderden miljoenen tot miljarden vrijgemaakt voor ZZP’ers/’ondernemers’ in de culturele sector, de horeca-sector en andere sectoren. Om nog maar te zwijgen over de megaondernemingen, die miljarden aan steun krijgen en ondertussen dikke vette bonussen uitkeren en werknemers korten op hun salarissen en massaal op straat zetten.
Tja, de ZZP’ers zullen massaal failliet gaan.
O ja, ik ben niet zielig. Ik erken mijn ondernemersrisico. Ik heb alleen moeite met de ongelijke behandeling door de overheid. KLM draait ook nog steeds omzet, maar er gaat nog geen eurocent af van het miljarden kostende steunpakket.
–
• UPDATE 3 juni 2020.
BNR-Nieuwsradio bericht:
De afgelopen twee weken is het aantal faillissementen met bijna 50 procent gestegen ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar, meldt BNR. Het gaat vooral om bedrijven die actief zijn in de retail en horeca. Volgens Gerrit Post van databedrijf Company.info is het opvallend dat ook in de bouwbedrijven omvallen. Vooral bedrijven met een tien tot vijftig medewerkers bleken de afgelopen periode kwetsbaar te zijn. De komende weken en maanden zal blijken wat de effecten van het tweede pakket aan steunmaatregelen – dat deze week is ingegaan – zullen zijn.
“Het zijn barre tijden. Het zijn bizarre tijden. Het zijn….” Ik haal de quotes maar even aan welke ik te pas en te onpas voorbij hoor komen. En in zekere zin schuilt daar nog een tweede waarheid achter. Het bijzondere aan deze uitspraken is, is dat ze betrekking hebben op wat ons allen overkomt. Althans, naar mijn mening, lijkt te overkomen. “De wereld staat op zijn kop. De wereld staat in vuur en vlam”, zijn nog een paar van dat soort uitspraken. Ze leiden tot idiote -zogenaamde- coronamaatregelen, die in de eerste plaats het chronische tekort aan IC-bedden moet verhullen, want daarvan zijn er al jaren veel te weinig. Maar daarna komt de tweede plaats en dan heeft men het over de economische gevolgen. Dan gaat het over het redden van vooral die ondernemingen die aangeduid worden als vitaal. Ondernemingen die, wanneer zij hun dagelijkse routine kunnen draaien, met miljarden aan winsten hun werknemers en cliënten uitbuiten. En juist die ondernemingen staan vooraan in de rij om hun zakken verder te vullen met staatssteun.
–
En dan kom ik op maandag 4 mei jl. op De Volkskrant.nl dit artikel van Thomas van der Dunk tegen en denk: Ja, dit moet ik verwerken in een van mijn volgende blogs. en dus heb ik het integraal in dit blog opgenomen.
Niet-vitale beroepen: Hedgefund-managers. Beurshandelaren. Financieel consultants. Zuidas-advocaten. de CEO van KLM of Booking.com, Topvoetballers. Formule 1-coureurs. Talkshow-BN-ers, Influencers. Een Kardashian zijn.
Valt u iets op? Ik geef u een hint. Het heeft iets met inkomensverschillen te maken. En bij velen ook met gedrag. Zo sprak platenbaas David Geffen vanaf zijn immense jacht de hoop uit dat iedereen veilig blijft. Een Kardashian-telg klaagde aan de rand van haar paleiszwembad over verveling. Russische miljardairs kopen voor zichzelf beademingsapparaten op.
–
Proletendom
Noblesse oblige, zo heette het ooit. Daar merken wij bij sommigen weinig van, de laatste tijd. Meer ongegeneerd proletendom. De coronacrisis haalt heel veel goeds in de mens naar boven, heet het. Dat klopt. Maar bij anderen heel veel slechts: bij een deel van onze bonanerende bovenlaag. Types met een grote mond en een dito (p)ik. Privatisering van de winsten, socialisering van de verliezen, zoals de oude Marx de nu door sommigen geëtaleerde schaamteloze inhaligheid al karakteriseerde.
Een KLM-directie die meende gewoon opnieuw de bonus van de baas te moeten verhogen, ditmaal omdat hij zo goed blijkt in het binnenslepen van staatssteun – hoe pervers wil je het hebben? Maar de bonus komt altijd, ook al komt de helft van de werknemers op straat en gaat het bedrijf failliet. Een Booking.com dat dankzij belastingontduiking miljarden heeft verdiend, maar geen enkele buffer heeft opgebouwd omdat alle aandeelhouders miljoenen aan dividend toegestopt kregen, waarbij chef Glenn Fogel zichzelf ook niet vergeten is. En nu natuurlijk wel in Den Haag de hand ophouden.
Het voorstel van KLM was niet verstandig, aldus het slappe commentaar van Wopke Hoekstra. Niet verstandig? Het juiste woord is: verwerpelijk. Maar met morele oordelen komt de Nederlandse regering slechts als het om financieel broddelende Zuid-Europeanen gaat, niet bij graaiend gespuis van eigen bodem. Dat komt men namelijk straks weer tegen op de Bilderberg.
Het doet terugverlangen naar iemand als de Labour-politicus Anthony Bevin, minister van Arbeid in het Britse oorlogskabinet. Als jonge vakbondsman kwam hij eens als stakingsleider tegenover de directeur van een grote onderneming te staan. In diens directiekamer liepen de gemoederen hoog op, de directeur werd bozer en bozer, en riep ten slotte dat het vertrek te klein was voor hen beiden. Bevin daarop: ‘Inderdaad, U kunt gaan.’
–
Vlerk
Wordt het niet tijd om dit ook tegen zo’n vlerk als Glenn Fogel eens te zeggen: U kunt gaan? Haalt u eerst maar eens een paar miljard bij uw aandeelhouders op, en stort zelf ook tientallen miljoenen terug in de kas? Wat is voor u belangrijker: uw bedrijf of uw eigen excessieve rijkdom?
Dat geldt eveneens voor een sector als het beroepsvoetbal, dat nu steunt en kreunt dat het er zonder overheidshulp onderdoor zal gaan. Maak daar eerst een einde aan de belachelijke salarissen en transferbedragen van een handvol over het paard getilde voetbalidolen voor u langskomt bij Financiën!
Ronaldo en Messi bezitten ongeveer een half miljard. Als zij werkelijk een hart voor de sport bezitten waaraan zij hun weelde danken, dan staan zij nu, om deze te redden, 99 procent van dat bedrag aan de voetbalwereld af. Dan houden ze nog altijd vijf miljoen over. Dat is een veelvoud van wat de gemiddelde profvoetballer, waarvan zij er vele elftallen vol aan tegenspelers nodig hadden om hun topvermogen te kunnen binnenhalen, in een heel leven verdient.
_
Misstanden
Er schijnt in deze coronacrisistijd een taboe op de constatering te rusten, maar we kunnen er niet omheen dat een aantal misstanden die nu aan het licht treden niet los te zien zijn van politieke beslissingen uit het verleden, waarbij in Den Haag de ideologische hoofdverantwoordelijkheid ligt bij de VVD.
Het wereldwijde karakter van de coronacrisis zelf kent geen schuldigen, maar twee sterk Nederlandse manco’s kennen dat wel: het tekort aan ic-bedden, mondkapjes en verplegers als gevolg van de vermarkting van de zorg, en het hondsbrutale Booking.com dat nu een bedelend beroep op Koolmees doet. Dat is de prijs van Nederland Belastingparadijs.
Beide valt zo niet los te zien van de jarenlange prioriteiten van onze premier, die wel tot voor kort tot in het diepst van zijn vezels voelde dat de dividendbelasting voor parasitaire multinationals als Booking.com afgeschaft moest worden, maar niet dat de werknemers in de nu plots door hem als echt-vitaal ontdekte beroepen een fatsoenlijke bezoldiging verdienen.
–
Stembus
Hoe behoorlijk hij het ook als crisismanager mag doen, dat maakt tien jaar van verkeerde keuzes niet goed. En het valt te hopen dat ook dat deel van het electoraat dat nu zo begaan is met de verplegers, maar indertijd meer met de eigen belastingvoordeeltjes bezig was, daar straks bij de stembus aan denkt.
En misschien dat wij dan ook eens de vitale beroepen in het land wat beter gaan behandelen dan de minder vitale op de Zuidas, door een einde te maken aan al die feodale flexcontracten. Te financieren uit een forse verhoging van de dividendbelasting. Daar kan sowieso geen zinnig mens op tegen zijn.
[EINDE CITAAT]
–
Een kritische kanttekening bij wat zich de afgelopen weken, maanden, heeft afgespeeld en voor een deel nog voortduurt. Profvoetballers hebben een deel van hun inkomens ingeleverd, een percentage. Een druppel op een gloeiende plaat.
Wopke Hoekstra (minister van Financiën) is nog steeds in onderhandeling met Air France – KLM over de voorwaarden waaronder het tot 4 miljard euro aan staatssteun kan ontvangen. Managers bij KLM hebben hun bonus voor de afgelopen periode ‘vrijwillig’ afgestaan en niets ingeleverd op hun exorbitante salarissen. Veel personeel is inmiddels op straat gezet, waarbij voor een groot deel de enige inkomstenbron voor hun gezinnen is komen te vervallen. En de bazen graaien door.
IC-verpleegkundigen hebben zich ondertussen tegen een uitbreiding van het aantal permanente IC-bedden uitgesproken. Niet omdat zij de noodzaak ertoe niet inzien, maar vanwege het chronische tekort aan bevoegd en bekwaam personeel. Alleen echte helden zijn bereid op een Intensive Care te werken. Wat wil je? De salariëring is in veel klinieken hetzelfde als dat van verpleegkundigen op afdelingen waar de zorg veel minder intensief is. Het systeem van de FWG heeft ziekenhuisdirecties inventief gemaakt in het korten op de FunctieWaarderingsschalen voor deze specialisten. En dan de bezoldiging voor overwerken. Op de meeste IC’s is het gebruikelijk dat de verpleegkundige het hele proces rondom een opname afmaakt, ook al vindt deze opname kort voor het beëindigen van de diensttijd plaats. Uitbetaling van al die uren is fiscaal zeer onaantrekkelijk en de gemaakte uren opnemen in vrije tijd….ziet u het al voor zich….een coronapatiënt ligt naar lucht te happen en de IC-verpleegkundige zegt: “Sorry, mijn werktijd zit er op. Mijn collega komt zo bij u.” Geen wonder dat er heel veel, tot IC-verpleegkundige opgeleide zorgverleners er niet voor zijn te porren om weer aan de slag te gaan op een IC. Dat is voorbehouden aan de echte vakidioten en de enkele idealist.
En dan maakt de premier bekend dat de ontslagboete komt te vervallen, ook bij ondernemingen die kunnen voortbestaan op staatssteun. Op het klootjesvolk mag nu worden bezuinigd. Ze worden letterlijk wegbezuinigd. Maar op de hoogte van de salarissen van de bobo’s wordt geen cent gekort. Daar worden de overbodige managers in functie gehouden, inclusief hun overbodige toelagen. Goed, het is belangrijk dat er geld beschikbaar blijven om het bedrijf staande te houden, maar het verdelen van de pijn mag ook best rusten op de schouders van de elite bij de onderneming. Natuurlijk maken de vakbonden zich boos over deze nieuwe tegenslag voor Jan de Arbeider en horen we niets van de vakbonden voor het midden en hoger personeel. De arrogante managers houden zich stil. Zij spannen zich in om hun zakken verder te vullen.
–
Alle financiële maatregelen in het kader van de coronacrisis moet straks worden terugbetaald. En dat wordt weer opgehaald bij de grootste groep belastingbetalers. En dat is Jan Modaal. De fabrieksarbeider, de stratenveger, de winkelbediende, de ZZP’er en al die andere kleinverdieners. Dat was vóór corona al het geval en dat zal ná corona niet anders zijn.
Twentse artsen: ‘1,5 metersamenleving tast onze weerstand juist aan’, kopte het AD-online op zaterdag 16 mei jl. Eindelijk hoor ik het geluid dat ik al vanaf de eerste dag van de intelligente lockdown verkondig, naast mijn mening dat de huidige maatregelen volkomen nutteloos zijn en alleen bedoeld zijn om mensen bang te maken. Het spreekt dan ook voor zich dat ik dit artikel integraal citeer en zo nodig aanvul met mijn expertise.
–
AD-journalisten Frank Tmmers en Lucien Baard tekenden voor dit AD-artikel.
[BEGIN CITAAT]
De 1,5 metersamenleving heeft voor twee medisch specialisten uit Twente lang genoeg geduurd. Overheid en media maken mensen onnodig bang. Volgens hoogleraar en hartchirurg Jan Grandjean en anesthesioloog Alaattin Ozdemir is het hoog tijd de angst die in de samenleving is geslopen, weg te nemen. Angst is niet nodig en langdurige stress verzwakt de weerstand.
De regering zou juist de nadruk op dat laatste moeten leggen. De eigen weerstand op peil brengen, is volgens hen een simpele, maar uiterst effectieve maatregel. Erop uitgaan, bewegen en gezond eten zijn volgens hen een goed medicijn, ook in de strijd tegen corona.
Wat Grandejean en Ozdemir betreft moeten daarom de sportscholen meteen weer open. Ook kan het slot van de deuren van de verpleeghuizen, maar om een andere reden: mensen binnen opsluiten maakt hen kwetsbaarder, en haalt bovendien de kwaliteit van leven van de laatste dagen weg.
•Overwicht
Corona leidt volgens de medici helemaal niet tot buitensporig veel slachtoffers. Het zijn bovendien hoofdzakelijk ouderen, mensen met veel overgewicht en patiënten die meer onder de leden hebben, en de dood hoort nu eenmaal bij het leven. „Van de besmette mensen overlijdt slechts een heel klein percentage”, stellen ze.
De medici hebben goed nagedacht over het naar buiten treden met deze boodschap. „Nu de corona-epidemie in Nederland beteugeld lijkt te zijn, is het moment rijp voor reflectie”, zeggen ze. Daarbij speelt een rol dat volgens hen de maatregelen hebben geleid tot meer ziekte en sterfte onder hartpatiënten.
• Heilloze weg
De blik moet worden verbreed, zodat niet langer enkel de virologen en de epidemiologen het voor het zeggen hebben. De beperkende maatregelen zo lang mogelijk volhouden in de hoop op een vaccin, is volgens hen een heilloze weg, ook omdat de kans bestaat dat het niet wordt gevonden. „We moeten ook andere behandelmogelijkheden verkennen.”
Het coronabeleid is volgens Grandjean en Ozdemir te veel op aannames en onzekerheden gebaseerd en is voorbijgegaan aan allerlei sociaal-maatschappelijke en economische gevolgen. De maatregelen mogen niet zonder brede discussie geruisloos overgaan in het nieuwe normaal.
[EINDE CITAAT]
–
Grandjean en Ozdemir zullen ongetwijfeld nog op de nodige weerstand stuiten. Die heb ik zelf ook ondervonden. Ik zal u niet vermoeien met de onaangename reacties die ik heb mogen ontvangen, maar u juist verder informeren.
–
Mijn standpunten over de 1,5-meter afstand en de achterlijke gedachten met betrekking tot de anderhalvemeter-samenleving/-maatschappij heb ik al uitgebreid beschreven in eerdere blogs. Ook met de zogenaamde hygiënische maatregelen in supermarkten e.d. heb ik de vloer al aangeveegd. Verhalen en maatregelen die vooral zijn getroffen om mensen -naar mijn idee- bang te maken (https://concies.wordpress.com/2020/04/18/waarom-15-meter-een-farce-is/). En dat blijkt ook wel in de praktijk. Mensen die panisch tot agressief reageren wanneer anderen, naar hun mening, te dichtbij komen. Zelfs als zij zelf daaraan schuld hebben. Winkels die nog maar een paar klanten tegelijk naar binnen kunnen laten komen en waar de wachtrijen voor de deur oplopen tot tijden die we voorheen alleen maar kenden van de pretparken, de kermisattractie en de ingang bij een populair concert. Restaurants, café’s en terrassen die hun gasten op grote afstand van elkaar moeten zetten. Theaters die zelfs hun artiesten niet kunnen laten optreden, omdat de cast uit meer dan het totale aantal toegestane aanwezigen bestaat (een inmiddels achterhaalde maatregel nu de zaalbezetting, exclusief cast en personeel, als uitgangspunt geldt. Maar nog steeds bizar, omdat in de ene zaal zo’n 1500 toeschouwers passen en in een andere niet meer dan een stuk of vijftig.
Ik deel zeker de mening van deze twee artsen als het gaat om het negatieve effect op de gezondheid van mensen in het algemeen: juist hierdoor zijn er nu al meer dodelijke slachtoffers door corona. Uiteindelijk zijn deze overledenen te danken aan de maatregelen die van toepassing zijn op de coronacrisis. Ik deel, misschien nog wel veel nadrukkelijker, hun uitleg over leven en dood. Mensen gaan nu eenmaal dood. De oorzaken variëren zeer en één daarvan is het coronavirus. Daarnaast beslissen artsen dagelijks over de vraag of het zinvol is om nog te gaan behandelen of niet. Dit is niet van nu, dit is van zolang er behandelaars zijn die dienen te beoordelen of verder leven nog kwaliteit van leven in zich heeft. En zelfs u en ik buigen ons over dit vraagstuk wanneer we nadenken over de mogelijkheid om op enig moment over te kunnen gaan op euthanasie.
De opvatting dat tegen SARS cov-2 (covid-19) snel een vaccin zal worden gevonden is geheel uit de lucht gegrepen, want het is nog maar afwachten of er überhaupt een vaccin tegen kan worden ontwikkeld. Tegen AIDS en SARS is dat nog steeds niet gelukt, om maar twee voorbeelden te geven (covid-19 is een variant op het SARS-virus, bijvoorbeeld). En toch houdt de overheid hieraan vast. Het beleid is gericht op het vinden van een vaccin en massavaccinatie. Een vaccinatie die wettelijk verplicht zal moeten worden gesteld, want er zijn heel veel mensen principieel tegen vaccinatie. Het wetsvoorstel zal niet zonder slag of stoot worden aangenomen, want een wettelijk verplichte vaccinatie is ook meteen een inbreuk op de persoonlijke integriteit van een mens: het recht tot zelfbescherming van het lichaam. En daarmee is het huidige beleid aantoonbaar onhaalbaar en economisch ook nog eens een catastrofe.
–
En om nu bij iedere uitbraak van een virus, als SARS cov-2, meteen de wereld plat te gooien, mensen bang te maken of ervoor te zorgen dat men er eigenlijk alleen maar minder weerbaar en dus zieker van wordt….dat lijkt mij geen optie. Het beste alternatief is dan ook het virus (desnoods gecontroleerd) z’n gang te laten gaan. Veel mensen zullen besmet worden en het grootste deel zal een natuurlijk reactie hebben op het virus en immuniteit opbouwen. Maar ja, ook dat is niet echt zeker. Zolang er geen adequaat vaccin is ontwikkeld, zullen ‘we’ er aan moeten wennen dat SARS cov-2 een dodelijk virus is voor de zwakkeren in onze samenleving. Mijn vrouw en kinderen, ook de bonuskinderen, zijn er niet blij mee als ik het zeg, maar als SARS cov-2 mij zodanig treft dat ik op de Intensive Care moet worden opgenomen, dan sta ik die plaats graag af. Ga ik dood, dan is dat maar zo.
–
Zoals al eerder gezegd: Het kabinet Rutte, in samenwerking met het RIVM en het OMT, houdt het vooral op bangmakerij. Angst voor het virus, angst voor de ziekte, angst om uiteindelijk te sterven. Maar het virus heeft zich tot nu toe netjes gedragen. Het huidige beleid faalt echter wel en die conclusie zal zeker ook getrokken worden als dit beleid ooit geëvalueerd wordt.
….het inkomen van een kamerlid liegt er niet om. Het is dan ook geen wonder dat kamerleden zo gehecht zijn aan het pluche van de Eerste en Tweede Kamer. Uit een fractie stappen, geroyeerd worden en dan een eigen partij of politieke beweging beginnen is financieel zelfs zeer lucratief, kijk masr naar Geert Wilders en recent Henk Krol. In dit blog kunt u de volledige financiële regeling voor leden van de Tweede Kamer lezen. En daarna mag u van mij reageren, met name over het feit dat er heel veel kamerleden zijn die nauwelijks iets doen en zeer zelden acte de presence geven, oftewel überhaupt aanwezig zijn in de Tweede Kamer om u of mij te representeren/vertegenwoordigen. Want kamerleden zijn volksvertegenwoordigers en worden geacht dit dagelijks voor u en mij te doen. Zeker in deze dagen, waarin het coronabeleid door onze volksvertegenwoordigers wordt bepaald en de bevolking gebonden is aan een soort ophokplicht.
• Inkomen Tweede Kamerlid
(bron Parlement.com)
Een ‘gewoon’ lid van de Tweede Kamer ontvangt per 10 april 2019 een schadeloosstelling van ruim 120 duizend euro op jaarbasis, inclusief vakantiegeld en een eindejaarsuitkering. De voorzitter, ondervoorzitters en fractievoorzitters ontvangen daar bovenop, afhankelijk van hun functie of de grootte van hun fractie, een toelage. Tweede Kamerleden ontvangen verder allerlei onkostenvergoedingen.
>>Maandelijkse vergoeding<<
1. ‘Gewone’ Tweede Kamerleden
De basisvergoeding voor Tweede Kamerleden wordt ‘schadeloosstelling’ genoemd. De schadeloosstelling van ‘gewone’ Tweede Kamerleden bedraagt sinds 10 april 2019 €8047,53 bruto per maand. Daarnaast krijgen Tweede Kamerleden 8% vakantiegeld en een eindejaarsuitkering van 8,3% conform de regeling voor rijksambtenaren. In totaal komt dat neer op ruim €120.000,- per jaar.
2. Voorzitter Tweede Kamer
De voorzitter van de Tweede Kamer krijgt een hogere vergoeding dan gewone Tweede Kamerleden. De voorzitter krijgt namelijk een toelage gelijk aan 34% van de schadeloosstelling op jaarbasis, bovenop de normale vergoeding. Inclusief vakantiegeld en een eindejaarsuitkering ontvangt de voorzitter per 10 april 2019 het bedrag van ruim €161.000,- per jaar.
3. Ondervoorzitters
Ook de ondervoorzitters van de Tweede Kamer ontvangen een toelage op hun schadeloosstelling.
In het geval dat de eerste ondervoorzitter voor meer dan 30 dagen onafgebroken de functie van voorzitter zou waarnemen, zou die voor de duur van die tijd een toelage ten bedrage van de helft van de voorzitterstoelage ontvangen (de helft van 34%, dus 17%, in plaats van de reguliere toelage van 3,5%), wat neerkomt op zo’n €135.486,- per jaar.
4. Fractievoorzitters
Ook de fractievoorzitters ontvangen (voor de duur van hun voorzitterschap) een toelage op hun schadeloosstelling. Deze toelage bedraagt 1% van de schadeloosstelling plus 0,3% voor elk lid dat de fractie buiten de voorzitter telt. De toelage mag in totaal niet meer dan 11,5% van de schadeloosstelling op jaarbasis bedragen.
>> Neveninkomsten<<
Tweede Kamerleden mogen bijverdienen naast hun Kamerlidmaatschap. Zodra de neveninkomsten meer dan 14% van de schadeloosstelling bedragen, wordt de helft van het meerdere gekort op de schadeloosstelling. De korting op de schadeloosstelling mag echter niet meer dan 35% van de schadeloosstelling bedragen.
1. Reiskostenvergoedingen
Tweede Kamerleden kunnen voor hun reiskostenvergoeding voor woon-werkverkeer kiezen tussen:
– een OV-jaarkaart voor eerste-klasreizen;
– compensatie van de reiskosten voor woon-werkverkeer, van maximaal €0,16 per kilometer.
2. Verblijfkostenvergoeding
Tweede Kamerleden ontvangen ook een vergoeding voor reiskosten buiten het woon-werkverkeer. Deze vergoeding bedraagt €4.900,- per jaar.
Tweede Kamerleden ontvangen een verblijfkostenvergoeding die afhangt van de afstand tussen hun woonplaats en de Tweede Kamer.
3. Vergoeding voor aan ambtsuitoefening verbonden kosten
Tweede Kamerleden ontvangen een beroepskostenvergoeding van bruto €2.762,40 per jaar (per 1 januari 2019). De hoogte van deze vergoeding van de beroepskosten wordt jaarlijks door de minister van Binnenlandse Zaken aan de hand van de index materiële overheidsconsumptie van het Centraal Planbureau vastgesteld.
4. Wachtgeld
Per 1 september 2012 is de maximumduur voor de wachtgeldregeling voor politici gelijk aan de maximumduur van een ‘gewone’ werkloosheidsuitkering: drie jaar en twee maanden. De wachtgelduitkering bedraagt 80% van de schadeloosstelling in het eerste jaar. Vanaf het tweede jaar is het 70%.
Er zijn twee uitzonderingen:
Tweede Kamerleden die minder dan drie maanden Kamerlid zijn geweest, hebben recht op wachtgeld voor de duur van zes maanden.
Als een Kamerlid bij zijn vertrek 5 jaar of minder verwijderd is van de pensioengerechtigde leeftijd en in de 12 jaar daarvoor minstens 10 jaar Kamerlid is geweest, dan loopt de wachtgelduitkering door tot de pensioengerechtigde leeftijd.
De uitkering komt te vervallen zodra het ex-Kamerlid in een andere functie voldoende verdient. Inkomsten worden in mindering gebracht op de wachtgelduitkering. Oud-Kamerleden kunnen aanspraak maken op een procedure die Kamerleden helpt om een nieuwe baan te vinden. Voor de wachtgelduitkering maakt het niet uit wat de reden van het aftreden was.
5. Pensioen
Tweede Kamerleden bouwen jaarlijks een percentage van de pensioengrondslag op als pensioen, ook in de eerste vier jaar na aftreden, tenzij ze inkomen hebben naast de wachtgelduitkering (in dat geval is het percentage lager). Na 3 jaar en 2 maanden daalt het opbouwpercentage naar de helft van dit percentage.
Het nabestaandenpensioen is 5/7e deel van het ouderdomspensioen.
6. Overlijden
Bij overlijden van een Tweede Kamerlid krijgt de overlevende levenspartner (of bij afwezigheid daarvan de meerderjarige kinderen of pleegkinderen) een bedrag van drie maal de maandelijkse schadeloosstelling uitgekeerd.
>>Secundaire voorzieningen<<
Tweede Kamerleden ontvangen jaarlijks een vergoeding voor zgn. ‘secundaire voorzieningen’. Hiermee kunnen ze voorzieningen treffen voor arbeidsongeschiktheid, ouderdom en overlijden. In 2019 bedraagt de vergoeding hiervoor € 590,00 per maand.
>>Historische ontwikkeling<<
In de negentiende eeuw werd het Tweede Kamerlidmaatschap als een nevenfunctie beschouwd. Een formeel salaris werd onnodig en onwenselijk gevonden. Nagenoeg alle Kamerleden behoorden tot de gegoede burgerij of adel en waren financieel onafhankelijk. Bovendien werd de toekenning van loon als belemmering voor de onafhankelijkheid van Kamerleden gezien. De Grondwet van 1815 bepaalde dat Kamerleden alleen een verblijfs- en reiskostenvergoeding kregen, oftewel een ‘schadeloosstelling’, van respectievelijk fl.2.500,- per jaar en fl1,50 per gereisd uur.
Gedurende de negentiende eeuw werd het aandeel burgers onder de Kamerleden steeds groter. Wat hen betreft diende de Tweede Kamer een voorbeeld van soberheid te zijn. Met de herziening van de Grondwet in 1848 werden de onkostenvergoedingen dan ook verlaagd tot een verblijfsvergoeding van fl.2.000,- en een reiskosten vergoeding van fl.0,75 per gereisd uur.
1. Slechts een onkostenvergoeding
Naarmate het Kamerlidmaatschap meer een hoofdfunctie werd, ontstond er discussie over de vraag of ook de vergoeding verhoogd zou moeten worden. De financiële vergoeding voor Kamerleden was een controversieel onderwerp en leidde regelmatig tot verhitte discussies. Veelgehoord was de stelling dat Kamerleden door instelling van een hogere vergoeding zouden verworden tot beroepspolitici, die niets anders zouden doen dan politiek bedrijven om de politiek in plaats van het behartigen van algemene belangen.
2. Verhoging en uitbreiding van de schadeloosstelling
De eerste verhoging van de financiële vergoeding voor Kamerleden vond plaats in 1917. Bij de Grondwetsherziening van dat jaar werd de schadeloosstelling verhoogd naar fl.5.000,- per jaar. Daarnaast kwam er een ruimere reiskostenvergoeding en een pensioenvoorziening. Een voorstel om een presentiegeld van fl.5,00 per bijgewoonde vergadering in te voeren werd verworpen. Het principe van in de Grondwet vastgelegde vergoedingen werd gehandhaafd. Nadien werden de bedragen incidenteel verhoogd, sinds 1938 kon dat bij gewone wet.
Na de Grondwetsherziening van 1956 werden bedragen niet meer expliciet genoemd. In plaats daarvan werd er over ‘geldelijke vergoedingen’ gesproken. De aard en hoogte van deze vergoedingen zou niet langer in de Grondwet maar per bij door de leden van de Staten-Generaal zelf vastgestelde wet bepaald worden. Daarmee werd het mogelijk om ruimere vergoedingen (ter hoogte van een volwaardig salaris) toe te kennen aan Kamerleden. Dit werd gerechtvaardigd door erop te wijzen dat het Kamerlidmaatschap ondertussen een fulltime functie geworden was.
De wet schadeloosstelling leden Tweede Kamer van 1968 zorgde voor een sterke verhoging. Die wet stelde de schadeloosstelling vast op fl.40.000,- per jaar. In 1990 werd de schadeloosstelling voor Tweede Kamerleden gekoppeld aan een ambtelijke salarisschaal zoals vastgesteld in de wet bezoldiging rijksambtenaren van 1984. De huidige vergoeding voor Tweede Kamerleden geschied op basis van de wet schadeloosstelling leden Tweede Kamer uit 1990. De wachtgeld- en pensioenregeling kwam tot stand in de Algemene pensioenwet politieke ambtsdragers uit 1969. Het inkomen van een Kamerlid wordt nog steeds een ‘schadeloosstelling’ genoemd.
–
Een heel relaas, dat wel. Maar het laat ook zien dat er wettelijke maatregelen dienen te komen voor fractieleden die uit een fractie stappen, maar niet hun zetel opgeven. Daarnaast dienen er wettelijke maatregelen te worden getroffen voor het recht op wachtgeld (bijv. geen wachtgeld meer wanneer iemand zelf én vrijwillig een fractie of de Tweede Kamer verlaat). Het pluche van de Tweede Kamer -en eigenlijk ook dat van de Eerste Kamer- dient te worden teruggegeven aan de Volksvertegenwoordigers pur sang. Nu worden die nog -te vaak- toegekend aan -politieke- vriendjes en vriendinnetjes.
Graag hoor ik uw mening over de huidige toekenning en instandhouding van de schadeloossteling van Tweede Kamerleden.
Vorige week besteedde ik aandacht aan het bijzondere gedrag van jongeren. Hoe zij, onder invloed van hun zich ontwikkelende brein, soms raar, bijna onverantwoord, gedrag kunnen vertonen. Die jongeren kunnen daar eigenlijk niets aan doen. In het volgende krantenverslag komt gedrag aan de orde dat van alle leeftijden is. Gedrag door jongeren vertoont, maar waaraan ook volwassenen zich schuldig maken.
–
[HET KRANTENVERSLAG]
Een verschrikkelijk ongeluk. Een fietser kwam op een spoorwegovergang in botsing met een trein, waarna de fietser overleed. Officier van dienst Jeroen van ProRail was snel ter plaatse om te helpen, maar schrok van het gedrag van de treinreizigers. Ze filmden en fotografeerden het ongeluk.
“Ik twijfelde of ik dit moest delen”, schrijft Jeroen na het ongeluk op Twitter. “Maar mogelijk helpt een beetje aandacht.” Jeroen hoopt dat zijn bericht de fotograferende en filmende treinreizigers bereikt. “Wij zouden het respecteren als de telefoons in de tas blijven!”
Woordvoerster van ProRail, Mercedes, is het met hem eens. “Het was een afschuwelijk ongeluk”, vertelt ze. Net als Jeroen was Mercedes ook bij het incident aanwezig. “Eerst komt de politie, dan de mensen van incidentenbestrijding. Zij zorgen ervoor dat het treinverkeer weer wordt opgestart.”
Maar dat gebeurde dit keer onder het toeziend oog van veel filmende reizigers. “Jeroen zag dat terwijl hij aan het werk was. Dat is gewoon niet respectvol.” Had Jeroen er zelf iets van moeten zeggen? Het is een vraag die nu veel gesteld wordt op Twitter. Jeroen: “Helaas hebben we in dit soort gevallen iets beters te doen…”
Jeroen roept iedereen dan ook op om de telefoon in de zak te laten bij dit soort ongelukken. Mercedes: “Natuurlijk staat het iedereen vrij om je mobiel te pakken, we kunnen het nou eenmaal niet verbieden. Maar het filmen door reizigers getuigt van geen respect voor het slachtoffer en de nabestaanden.”
[EINDE KRANTENVERSLAG]
—
Het is geen nieuws wanneer ik zeg dat dit gedrag gemeengoed is geworden. De politie filmt tegenwoordig ook bij verkeersongelukken. Niet de plaats van het ongeval. Nee, de politie filmt de omstanders, de voorbijrijdende automobilisten. De omstanders worden ter plaatse beboet voor hun gedrag, de automobilisten ontvangen een ticket via het C.J.I.B. En die bonnen liegen er niet meer om tegenwoordig.
–
De eerste boete, die voor de filmende en fotograferende omstanders, kan worden gekoppeld aan de AVG (de privacywet, Algemene Verordening Gegevensbescherming) en het portretrecht. De AVG beschermt de burger tegen het ongewenst verzamelen van privé-/persoonlijke gegevens. Het portretrecht beschermt mensen (en in sommige gevallen ook dieren) tegen het ongewenst fotograferen en filmen, en het daarna ongewenst publiceren daarvan.
Nu zal de politie omstanders niet snel op de bon slingeren. Ze heeft wel iets anders te doen op dat moment. De politie zal in eerste instantie verzoeken niet te fotograferen of te filmen. Luistert de fotograaf/filmer niet, dan kan er worden overgegaan tot het in beslag nemen van de camera, meestal de mobiele telefoon, en het uitdelen van boetes. De hoogte van de boete is wisselend, maar zelden lager dan €90,00.
–
Bij fotograferende en filmende automobilisten is het een zekerheidje. Automobilisten zijn echt het haasje en kunnen het aanvechten van de boete op hun buik schrijven, want die is bij wet geregeld en bepaald. De hoogte van de boete bedraagt maar liefst €230,00 en is gebaseerd op het feit dat de bestuurder van de auto zijn of haar mobiele telefoon in de hand heeft tijdens het autorijden. Blijkt echter dat niet de bestuurder, maar een van de passagiers de fotograferende en filmende partij is, dan nog ontvangt de bestuurder de boete. Dan is dezelfde regeling van toepassing als bij het niet dragen van de veiligheidsgordel tijdens het rijden. De bestuurder wordt verantwoordelijk geacht voor het veiligheidsgedrag, het dragen van de gordel, van zijn of haar passagiers.
–
En toch is het eigenlijk te triest voor woorden. Het is zo gewoon geworden dat mensen zonder toestemming en ongewenst worden gefotografeerd en gefilmd. En dat gebeurt niet alleen bij ongevallen. Dat gebeurt overal. Mensen zijn niet meer vrij om te doen en te laten van wat voor de introductie van de camera op de mobiele telefoon nog wel kon. Topless zonnen op het strand, naar een naaktstrand gaan is er niet meer bij. Natuurlijk waren er voorheen ook gasten die daar stiekem foto’s van namen. Maar die vielen op. Ze hadden fototoestellen nodig om hun praktijken te kunnen uitvoeren. En daar slaagden ze bij lange na niet altijd in, omdat ze werden aangesproken op hun gedrag en dan vaak ook afdropen.
De sociale context was ook anders. Tegenwoordig komen omstanders op voor de fotograaf/filmer. Ongetwijfeld medeveroorzaakt doordat degenen die hun steun aan de fotograaf/filmer betuigen zelf vergelijkbaar gedrag vertonen. En met name in deze verandering ligt de verandering in het waarden en normensysteem binnen de huidige samenleving ten grondslag. Een verandering waarover ik mij tegelijkertijd ook verbaas. Want, hoe kan het dat slachtoffers van ongevraagd en ongewenst gefotografeerd en gefilmd worden, de daders verdedigen en hun gedrag goedpraten? Wat bezielt mensen om verwerpelijk gedrag te tolereren en te accepteren, terwijl zij zich ongelooflijk kut voelen als zij zelf het slachtoffer zijn? Het lijkt er op dat de samenleving een (sociologisch) gedoogbeleid nastreeft op gedrag dat zij zelf verwerpelijk vindt. Zou het zo kunnen zijn dat deze veranderingen het resultaat zijn van de generaties die deze huidige zijn voorgegaan. Het gedogen van seksuele vrijheid? Het gedogen van drugsgebruik? Het gedogen van lichte criminaliteit, zelfs vormen van ernstige criminaliteit?
–
Hoezo gedogen? Dienen (of moeten) ‘we’ deze herziene waarden en normen accepteren? Is het echt zo gewoon geworden dat anderen ‘onze’ persoonlijke integriteit schenden, dat ‘we’ er ook niets meer over mogen of kunnen zeggen? Of wordt het tijd dat ‘wij’ -als samenleving- het morele beroep doen op al die fotograferende en filmende a-sociale medemensen? Of is het daarvoor te laat?
