“Ik durf eigenlijk niets tegen hem te zeggen. Puur uit angst dat ook hij zich van mij afkeert en nooit meer bij mij komt”, sprak de vader die tegenover mij op de bank had plaatsgenomen. “Mijn dochter komt al bijna tien jaar niet meer bij mij en ik loop al die jaren al op eieren als het om mijn zoon gaat.”
*
De man vertelt mij zijn verhaal voor de tweede keer. Hoe zijn dochter boos op hem was geworden, omdat hij haar er op had aangesproken dat zij geen partij was in een kwestie tussen hem en haar moeder, en zijn huis was uitgelopen en nooit meer was teruggekomen. Hij had haar buiten het conflict met zijn ex willen houden, maar haar moeder had dit niet gedaan en hem als een monster afgeschilderd. Zijn ex had die dag zelfs de politie op zijn dak gestuurd, nadat hij, tevergeefs, bij haar had aangebeld om de situatie met zijn dochter uit te praten. Ze had niet opengedaan en hij had geroepen dat praten de enige oplossing was om ervoor te zorgen dat hun kinderen niet langer het slachtoffer mochten zijn van hun conflict. Hij had zijn ex gesmeekt het gesprek met hem aan te gaan en zij had zijn smeekbede aangegrepen om haar dochter angst tegen hem in te boezemen, door haar voor te houden dat hij hen beiden iets aan wilde doen. Ze had de politie gebeld en hem van huiselijk geweld beschuldigd, terwijl hij alleen maar had aangebeld en door de deur had geroepen dat ze er beter aan zouden doen door met elkaar te praten. En was het wel een conflict geweest? Hij had het zich zo vaak afgevraagd. Zijn ex wilde van hem scheiden, maar ze was boos geworden toen hij daar, nadat hij haar herhaaldelijk had weten te overtuigen dat hij dat niet wenste en haar graag gelukkig wilde maken, uiteindelijk mee had ingestemd. Tijdens de echtscheiding had zij de mediator tot wanhoop gedreven en deze had haar nadrukkelijk toegesproken: “Mevrouw, u kunt niet overal ‘nee’ tegen blijven zeggen als u zelf wenst te scheiden. U maakt het onmogelijk om tot enige vorm van overeenstemming te komen. Als uw partner ‘ja’ zegt, zegt u ‘nee’. Komt hij u daarin tegemoet, dan verandert u uw opstelling. Hoe komt dat?” Ze had vervolgens meegewerkt aan de scheiding, maar was boos op hem geworden toen hij, twee maanden nadat de scheiding was ingeschreven bij de burgerlijke stand, de echtelijke woning had verlaten, juist omdat ze waren gescheiden. Daarna was het onderlinge contact alleen maar slechter geworden. Ze had haar kinderen verteld hoe slecht hun vader was. Hoe hij de schuld was van de situatie waarin zij verkeerden. Dat hij de enige man in haar leven zou zijn en dat hij haar en hen in de steek had gelaten. Zij had haar kinderen verteld dat hij de schuld had van alle ellende waarin zij nu verkeerden.
En toen was daar die ruzie gekomen met zijn dochter. Een ruzie die voortkwam uit een meningsverschil tussen zijn ex en hem over een reis van zijn ex naar het buitenland. Ze wilde met hen naar een land waarvoor een negatief reisadvies (niveau 6) werd afgegeven door het ministerie van buitenlandse zaken. Hij had van zijn ex het verzoek gekregen de papieren te onderteken, zodat de kinderen bij haar in haar paspoort konden worden bijgeschreven. Hij had haar gevraagd waar zij dan naartoe wilde reizen en zij had hem die informatie geweigerd. Ze wilde, toen meteen al uitkwam waar ze naartoe wilde, hem niet informeren over voorzorgsmaatregelen voor het geval het mis zou gaan in het betreffende ‘vakantieland’. Wat zijn ex wel had gedaan, was haar kinderen wijs gemaakt dat hun vader hen hun vakantie niet gunde. En toen had hij tegen zijn dochter gezegd, toen deze hem dat voor zijn voeten had geworpen, dat dit onjuist was en een kwestie was tussen hem en haar moeder. Dat zij geen partij was in dit (steeds verder oplopende) conflict. Wat niet het eerste conflict tussen hem en haar moeder was. Eerder had de moeder al geprobeerd om de kinderen thuis te houden en hen niet meer bij hun vader te laten verblijven.
Maar goed, sindsdien liep de man op eieren voor wat betreft zijn zoon. In tegenstelling tot zijn dochter bleef die bij hem komen, ook nu hij al ruim in de twintig is. “Ik durf de confrontatie niet met hem aan te gaan. Confrontatie in de zin van aanspreken op zijn gedrag. Iets wat elke ouder, als opvoeder zou doen, laat ik na. Dat heeft natuurlijk te maken met hoe dat is afgelopen met zijn zus, maar het is niet goed. Hij sluit mij buiten zijn leven. Van het najaar hoorde ik zijn studievrienden aan hem vragen, ze zaten achter mij in een zaal en reageerden op mij toen ik wat tegen mijn zoon zei, of ik zijn stiefvader was. En dat deed pijn. Ik heb hem er nooit naar durven vragen, maar ik heb mij wel afgevraagd wat hij zijn vrienden over mij heeft verteld. We praten eigenlijk zelden over dingen die ertoe doen. Het enige onderwerp waarop hij wel reageert is zijn studie. Voor de rest vertelt hij mij nooit wat en als ik ergens naar informeer, ik durf het woord vragen niet eens te gebruiken, dan geeft hij niet thuis. Probeer ik een gesprek met hem aan te gaan, dan ketst hij dit af en negeert hij mij verder. En ik durf dan niet door te gaan. Puur uit angst dat hij zijn spullen pakt en vertrekt. Net als zijn zus tien jaar geleden.”
“Ik merk dat ik er verdriet van heb. Dat het mij pijn doet. Hij heeft een vrouw leren kennen, maar hij wil mij er niets over vertellen. Het is toeval dat ik hierover te weten kwam. Dat heeft hij mij ook ‘subtiel’ laten weten. Hij heeft tegen mij gezegd dat, als hij zijn eerste afspraakje niet had gehad terwijl hij bij mij was, ik er nooit over had geweten. En nu wil hij er verder niets over vertellen. Het enige wat ik weet is dat hij vaker is gaan daten. Ik ben bang dat ik mijn zoon straks ook kwijtraak. Als hij mij vertelt dat ik nooit over het meisje had geweten als hij niet toevallig die dag bij mij had verbleven, wat had ik dan nog meer niet geweten?”
*
Ik heb al eerder geschreven over kind- en ouderverstoting. En in deze casus gaat het hier weer over. Want, welke vraag kan hierover worden gesteld? Zou het zo kunnen zijn dat hiervan sprake is, ondanks het feit dat deze vader en zijn zoon elkaar elke twee weken zien? Zou er sprake kunnen zijn van verstoting vanwege het ontbreken van een intieme ouder-kindrelatie? Het ontbreken van de mentale intimiteit? En verstoot de vader zijn zoon door de intiemere gesprekken uit de weg te gaan of verstoot de zoon zijn vader door hem buiten te sluiten over alles wat hem bezig houdt buiten zijn studie?
Ik kom daar graag op terug in een volgend blog. Het voorstel van de vader om te kijken of mediation tot iets gewenst zou kunnen leiden, werd door de zoon afgewezen.
*
Copyright©️oncies 2019
