Nederlanders medeverantwoordelijk voor de Marokkaanse problematiek

Door onder meer de overval op de juwelierszaak in Deurne van een paar jaar geleden, en veel incidenten daarna, staan de Marokkaanse jongeren nog altijd volop negatief in de schijnwerpers. Hun maatschappelijke positie wordt ter discussie gesteld, net als hun mentaliteit en integriteit.
Soms gaat de discussie zover, dat deze vormen aanneemt van rassenhaat, discriminatie en segregatie. Anderen nemen het zo heftig voor hen op, dat polarisatie optreedt en het schisma tussen de Marokkaanse jongeren en de rest van de Nederlandse maatschappij als maar verder verbreedt.
En dat terwijl het negatieve imago maar op een zeer klein deel van de Marokkaanse bevolking in Nederland van toepassing is. Wel moet worden erkend dat deze groep nog altijd groeit.

Deze week was er een Marokkaanse vrouw op tv die zich afvroeg of zij net zoveel Nederlandse mocht zijn als dat zij Marokkaanse was. En daar ligt misschien wel de kern van het probleem. Want er is altijd een land waarmee je je meer verbonden mee voelt en dat is voor haar, en elke Marokkaan(-se): Marokko. Ook al is het geboorteland Nederland. Dat geldt overigens voor veel bevolkingsgroepen in Nederland. Soms gaat dat zelfs heel ver, te ver. Zo liep een Nederlander, die familieroots in Suriname had en voor Nederland uitkwam in een internationaal sportevent, na zijn overwinning voor Nederland met een Surinaamse vlag om zijn schouders. En dan hoor je niet uit te komen voor Nederland. Maar ja, hij kon ook niet uitkomen voor Suriname. Dan maar geen nternationale competities oor hem.

Terug naar de problematiek rondom Marokkanen in Nederland. Ook de polarisatie, door onder meer politieke uitlatingen (PVV), drijft steeds meer (Nederlandse) Marokkanen naar de rand van onze maatschappelijke en de -spreekwoordelijke- afgrond. Onlangs werd ook bekend dat het percentage Marokkanen dat diep religieus leeft hierdoor verder is toegenomen, van 77% naar 84% (SCP).

Een aantal jaar geleden (2010) heb ik onderzoek gedaan naar echtscheidingsgedrag onder Marokkanen. Als side-effect kwam ik in aanraking met de problematiek onder Marokkaanse jongeren. In de gesprekken en het literatuuronderzoek stuitte ik op informatie over de maatschappelijke ontwikkelingen onder deze groep jongeren in Nederland.
Het verbaast mij dan ook niets dat de huidige discussie opnieuw plaatsvindt. Het kan niet anders dan dat dit het resultaat is van een proces dat jaren heeft kunnen en nog altijd blijft gisten.

• Gesprekken met Marokkanen

Tijdens het onderzoek vertelden Marokkanen over hun huiselijke situaties. Over hoe zij in hun huwelijken stonden en wat er met hun kinderen gebeurde. Niet alleen de gevolgen van hun echtscheidingen kwamen dan aan de orde. Er werd verteld over het hoge percentage uitval van scholen en opleidingen, de vorming van hanggroepjongeren in de steden en het gebrek aan betaald en gewaardeerd werk voor hen.
Om de problematiek te duiden, bespreek ik deze aspecten in het perspectief van de Marokkaanse jongere.

• Huwelijken

Hoewel het lijkt af te nemen, komt nog steeds veel voor dat Marokkanen in Nederland trouwen met iemand die kort daarvoor nog woonachtig was in Marokko. Het zijn vooral Marokkaanse mannen die voor zo’n huwelijk naar Nederland komen.
Onder veel van hen leeft de overtuiging dat, wanneer zij naar Nederland komen, hier de welvaart op straat voor het oprapen ligt. Marokkanen die nog in Marokko leven, worden getrakteerd op verhalen over hoe lux het leven in Nederland is en hoe gemakkelijk zij uit deze ruif kunnen mee-eten.

Eenmaal in Nederland blijkt de werkelijkheid anders. De welvaart is nog ver weg, omdat het opleidingsniveau van de gemiddelde Marokkaan die naar Nederland komt, veelal van het platteland, veel te laag is om überhaupt in aanmerking te komen om een fatsoenlijke maatschappelijke carrière te kunnen opbouwen. De achterstand op de hier opgegroeide en opgeleide Marokkanen is groot, frustraties vanwege dit verschil, de werkeloosheid of de baan die een laag aanzien heeft op de maatschappelijke ladder, zorgen ervoor dat deze mannen het verkeerde pad op gaan. De achterstand die de mannen, die voor een huwelijk naar Nederland komen, hebben op vrouwen die hier zijn opgegroeid en onderwijs hebben genoten, heeft een enorm effect op de status van deze mannen en is in hoge mate bepalend voor hun verdere maatschappelijke en economische ontwikkeling in Nederland.

• Uitval uit het onderwijs, homogeniteit van de hanggroep en inkomen

Naast de groep Marokkanen die naar Nederland komt, zijn er de Nederlandse Marokkanen. Onder hen groeit het percentage drop-outs in het onderwijs snel. De belangrijkste oorzaak voor deze uitval is te zoeken in de werkgelegenheid. Marokkanen met gelijke geschiktheid voor een baan, krijgen die baan per definitie vaker niet dan wel. Ook als het gaat om een voorkeursbaan voor een man of een vrouw. Hierdoor zijn Marokkanen zich gaan afvragen waarom zij zich überhaupt nog zouden moeten inspannen om een opleiding te volgen en goed geschoold te gaan deelnemen aan het arbeidsproces op de arbeidsmarkt. De kans op arbeid wordt er, met gevolgd en afgerond onderwijs, niet groter door. Discriminatie met betrekking tot de afkomst, bepaald door de achternaam, is geen fabel maar harde werkelijkheid. Wanneer de achternaam enigszins Marokkaans klinkt of een Noord-Afrikaans tintje heeft, is voldoende om de sollicitatie in de prullenbak te meppen. Hierdoor ontvangen Marokkanen geen structureel inkomen en zijn zij ondertussen wel getuige van de welvaart en de luxe om hen heen.
Marokkaanse jongeren beïnvloeden elkaar en roepen elkaar op om te stoppen met hun scholing of opleiding. Het leven op straat is aantrekkelijker, vanwege de groepsveiligheid, de loyaliteit en de eensgezindheid in de groep, hun/de subcultuur. Het is niet voor niets dat er drugsoorlogen worden gevoerd tussen rivaliserende Marokkaanse drugsbendes. Wie de straat beheerst, beheerst de handel. Ouders van deze jongeren hebben geen grip meer op hun kinderen. Niet in de laatste plaats doordat de invloed van de teleurgestelde emigranten gedragsbepalend is in de groep. De saamhorigheid in de (vaak criminele) groep is groot en er heerst een sociale cultuur die voor bescherming en levensonderhoud zorgt. Erbij horen is een levenstaak geworden, omdat er geen alternatieven voor handen zijn en Marokkaanse jongeren tot de outcast en paria’s van de maatschappij worden gerekend.

De maatschappelijke verwijten en de politieke retoriek over Marokkaanse jongeren, dragen bij in deze overtuigingen. En deze groep Marokkanen dragen actief bij in debeeldvorming, terwijl zij niet representatief zijn voor alle Marokkanen in Nederland. De gemiddelde Marokkaan is niet crimineel, leidt een keurig leven en probeert als hardwerkende medelander zijn brood te verdienen.

Bovendien heeft criminaliteit voor de criminelen bewezen rendabel te zijn en dat de pakkans klein is. De groep beschermt hen die ervoor zorgen dat er geld beschikbaar komt.

• Samenvattend

1. Marokkanen behoren nog altijd tot de kansarmen in de Nederlandse samenleving. Velen van hen zijn naar Nederland gekomen met valse verwachtingen. In Nederland lopen hierdoor, mede door culturele en religieuse verschillen en opvattingen, de frustraties op en belanden velen van hen in een isolement.
2. Nederlandse Marokkanen hebben de afgelopen jaren, in toenemende mate, ondervonden dat zij weinig kans maken op een baan. Ook in geval van gelijke geschiktheid of de expliciete voorkeur voor een geslacht.
   Hierdoor is de motivatie om geschoold en voorbereid te worden op de Nederlandse arbeidsmarkt gedaald tot ver onder het vriespunt. Alternatieven om aan inkomen te komen hebben hun effect bewezen en zijn doorgaans heel positief, belonend en zeer crimineel. Naast diefstal en beroving, heeft exploitatie van Nederlandse vrouwen de voorkeur. Booming business is de drugshandel geworden. In een paar jaar tijd is de markt door vooral Marokkaanse bendes overgenomen. Geweld wordt daarbij niet geschuwd.
   De noodzaak om te gaan werken om aan geld te komen, om aan de Nederlandse levensstandaard te voldoen, is verdwenen. De culturele subcultuur voorziet niet alleen in de primaire behoeften, maar ook in luxe. En daarvoor gaan deze criminele jongeren steeds verder (gangvorming en dodelijke rivaliteit).
   

• Conclusie

Het valt Marokkanen niet eenzijdig te verwijten dat zij een belangrijk onderdeel zijn geworden van ons criminele circuit. Voor een belangrijk deel valt dit de Nederlanders zelf te wijten, omdat zij aan dit proces actief hebben bijgedragen.
Hoe treurig is het, om te moeten vaststellen dat WIJ onze verantwoordelijkheid hierin niet nemen. In plaats daarvan ontwikkelen wij een hetze en laten wij ons verleiden tot het doen van politiek geladen uitspraken, met meneer Wilders voorop, waarin wij de volledige schuld bij de Marokkanen leggen.

“Nederland” zou er goed aan doen deze groep te helpen en Marokkanen, in de breedste betekenis van het woord, een toekomst te bieden die aansluit op hun gevoel en beleving, zonder door te schieten en hen meer te bieden dan wat realistisch is. Daarnaast zal “Nederland” zich dienen te realiseren dat niet elke Marokkaan een crimineel, een mislukkeling, een verkrachter of een ongeschoold iemand is. Er zijn zeer succesvolle Marokkanen, die hard aan de weg timmeren en een voorbeeld kunnen zijn voor vele anderen. Nu dreigen die succesvolle Marokkanen outcast te worden onder Marokkanen én Nederlanders.

Een voorkeursbehandeling is niet nodig, een eerlijke wel.

Copyright©oncies 2016/2018

.

Advertenties

Dit weekend vieren moslims het Suikerfeest

Donderdag (14 juni) was de Ramadan afgelopen en vanaf vrijdag erna werd dat drie dagen lang gevierd met het Suikerfeest. Daarmee kwam er een einde aan een maand van bezinning en zelfreflectie voor moslims.

Traditioneel wordt dit dus gevierd met het Suikerfeest. U weet waarschijnlijk wel wat er gevierd wordt met de Pasen, Hemelvaartdag of met de Pinksteren, maar wat het Suikerfeest inhoudt (en de Ramadan zelf) dat weet u hoogstwaarschijnlijk niet. En dat is op zich best vreemd. Want, waarom wel weten hoe het allemaal zit met de profeet Jezus Christus en dan niet weten hoe dat zit met de profeet Mohammed?

• Wat u dient te weten over het Suikerfeest

Het siert het einde van een periode van vasten voor honderdduizenden Nederlandse moslims gedaan. Vaarwel Ramadan, Welkom Suikerfeest. Na een ook voor dit jaar extra zware vastenmaand (weer temperaturen van 25-30 graden en gemiddeld zo’n 18 uur daglicht), is het tijd voor drie dagen feest. En tijd voor wat informatie voor de leken over dit feest.

• Hoe lang duurt het Suikerfeest?

De feiten op een rij:

1. De ramadan begon dit jaar op woensdag 19 mei en eindigt op donderdagavond 14 juni a.s. Althans: voor de meeste moslims eindigt de ramadan tegelijk, maar voor sommigen duurt hij nog wat langer. Sommigen hebben tussendoor het vasten moeten onderbreken en halen die dagen na de 14e in, waardoor hun Ramadan op een andere dag eindigt. Anderen houden een andere kalender aan, zijn ook op een andere dag met de Ramadan begonnen. Hooggeplaatste imams buigen zich jaarlijks over deze kalenders en bepalen uiteindelijk wanneer de Ramadan (wereldwijd) plaatsvindt.
2. Tijdens de Ramadan (de vastenmaand) eten en drinken moslims niet tussen zonsopgang en zonsondergang. Hiermee staan zij stil bij het feit dat niet iedereen elke dag van een maaltijd kan genieten; moslims tonen zich “solidair” en ervaren het gemis daarvan bewust. Nu die maand voorbij is, is het tijd voor een feest: gebed (in de moskee), eten (veel en lekker), cadeautjes (voor de kinderen) en familiebezoeken. Het Suikerfeest is vooral een sociaal gebeuren. Niet alleen met familie, ook met buren, vrienden en bekenden.
3. Formeel duurt het Suikerfeest drie dagen, maar het ‘zwaartepunt’ ligt op de eerste dag (vergelijk het gerust met de kerst-, de paas- en de pinksterdagen).

• Het is nog steeds geen officiële feestdag/vrije dag

In mijn inleiding heb ik al gerefereerd aan uw bekendheid over christelijke feestdagen. Feestdagen waarvoor u, ook als u geen christen bent, vrije dagen krijgt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ieder jaar de discussie terugkeert: Moet het Suikerfeest wel of niet een feestdag worden waarvoor men (nationaal) vrij zou moeten krijgen. Vorig jaar waren er drie Nederlandse theologen die voorstelden om Tweede Pinksterdag, een dag zonder enige religieuze betekenis, in te ruilen voor één vrije dag tijdens het Suikerfeest. Traditioneel steekt er dan ook een storm van protest op onder Nederlanders die daarop tegen zijn. Scholen pakken het al jarenlang pragmatisch aan. Sommige scholen (in de Randstad, met veel moslimleerlingen) zullen vrijdag de 15e dicht zijn vanwege een studiedag van het personeel. Elders zijn scholen gewoon open, maar daar kunnen leerlingen die het Suikerfeest willen vieren, een dag vrij aanvragen. En dat is eigenlijk best vreemd. Voor christelijke feestdagen krijgt de hele natie vrije dagen, maar voor niet christelijke niemand of men dient daar vakantiedagen voor op te offeren.

• Suikerfeest-aanbiedingen in de supermarkten

Ja, sinds een paar jaar zijn er in winkels als de HEMA, Jumbo en Albert Heijn speciale schappen met Ramadan- en Suikerfeest-producten, maar er écht ook reclame voor maken, zoals met Kerst en Pasen, dat is er niet bij. Geen feestelijk gedekte tafels en geen sfeervolle familietaferelen. En dat terwijl daar de kern van het Suikerfeest ligt. De oorzaak daarvan ligt ‘m niet zo in de moslims die in Nederland wonen, maar meer in de algemene beeldvorming die wordt veroorzaakt door een relatief kleine groep die zich kenmerkt door het terroristische geweld in de rest van de wereld. Waarmee niet gezegd is dat er geen Nederlandse moslims zijn die zich profileren in deze ‘rest van de wereld’-groeperingen. Gelukkig zien steeds meer onderzoekers dat steeds meer winkels inspelen op het Suikerfeest (want er is geld mee te verdienen en dat past weer bij de typische Hollandse handelsgeest) en dat de marketing nog atijd achterblijft. Uit vrees voor negatieve reacties van niet-moslims, vermoeden de onderzoekers. En toch wordt het tijd voor verandering.

• Suikerfeest????

Suikerfeest? Niets Suikerfeest, noem het Ramadanfeest of Eid al-Fitr (de Arabische benaming), want we noemen de Kerstdagen toch ook niet het gourmetfeest?
De naam Suikerfeest is waarschijnlijk in Turkije ontstaan, waar men na de val van het Ottomaanse Rijk van religie vooral een privézaak wilde maken. De scheiding tussen kerk en staat stond daar toen hoog in het vaandel. Maar dan nog sluit de naam niet aan op hetgeen waarvoor het feest staat. Een andere naam zou nu ook niet meer passend zijn.

Vijf jaar geleden was ik voor het eerst aan het werk met een verschillende echtparen waar de Ramadan en het Suikerfeest plaatsvonden. In de jaren daarna kwam het nog een keer voor. Tijdens het Suikerfeest werd er even niet gescheiden of gesproken over de relatieproblemen. Verzoening stond centraal en er werd met mij gedeeld….

U hebt nu voldoende de tijd om na te denken over hoe u voortaan wilt kijken naar het Suikerfeest. Hoe u uw mening kunt vormen over de beleving van deze dagen voor moslims. En over de plaats die dit feest zou kunnen innemen in de feestdagenkalender van heel Nederland.

Copyright©️oncies 2018

Kunnen rechters echt geen tbs opleggen als de verdachte weigert mee te werken aan een forensisch onderzoek?

Vandaag start het proces tegen Michael P., de hoofdverdachte in de moordzaak van Anne Faber.

Al jaren herhaalt dezelfde discussie zich wanneer er veel beroering is in de samenleving naar aanleiding van een ernstig (zeden-)delict. De roep om de daders zwaar(-der) te straffen of de samenleving beter te beschermen tegen deze delinquenten klinkt dan weer even totdat de gebeurtenissen, die hiertoe aanleiding hebben gegeven, zijn beland in de vergetelheid.

Maar onlangs werd deze stilte doorbroken. De vader van Anne Faber is een kruistocht begonnen tegen de geloofwaardigheid rechtspraak in Nederland. Opvallend is de houding die de Raad voor de Rechtspraak hierin aanneemt. Het verdedigt de handelwijze van de rechtbank in plaats van het signaal op te nemen als een indicatie om eens goed na te denken over hoe er gehandeld zou kunnen worden, in de geest van wat de wetgever bedoelt met de wetgeving.

De hele kwestie omtrent Michael P. en Anne Faber heeft deze discussie nieuw leven ingeblazen. Vragen als: ‘Had de dood van Anne kunnen worden voorkomen als Justitie Michael P. niet in de psychiatrische kliniek in Den Dolder had geplaatst?’ en ‘Waarom heeft Michael P. niet tot een evangenisstraf + t.b.s. gekregen na zijn gruweldaden?’

Sinds de uitleg van Frits Bakker bij Jinek en zijn verklaring dat Michael P. juist in de kliniek in Den Dolder verbleef in het kader van zijn behandeling, zou de discussie omtrent het handelen van Justitie nog meer ter discussie dienen te staan. De uitspraak van Bakker is namelijk 100% strijdig met de daaraan voorafgaande uitspraken over het verblijf van P. in Den Dolder. Hij zou daar namelijk hebben verblijfd als overgang naar zijn (voorwaardelijke) invrijheidstelling en dat is absoluut geen behandeling.

• Het probleem

Volgens deskundigen kan een verdachte niet tot een t.b.s. (terbeschikkingstelling) worden veroordeeld wanneer er geen forensisch psychiatrisch onderzoek heeft plaatsgevonden. Tbs is een behandelmaatregel die de rechter oplegt aan mensen die zware delicten hebben gepleegd en lijden aan een psychiatrische ziekte of stoornis. Soms wordt daar dwangverpleging aan toegevoegd, omdat de wet nu eenmaal voorschrijft dat niemand een gedwongen behandeling hoeft te ondergaan. Vroeger kon een behandeling onder dwang, aan mensen die een gevaar voor zichzelf of hun omgeving vormden, worden opgelegd door een Rechterlijke Machtiging, maar tegenwoordig is dat niet meer zo eenvoudig. Hierdoor worden tegenwoordig onder meer de problemen rondom verwarde mensen op straat (mede-)veroorzaakt.

Het forensisch onderzoek dient aan te tonen of de verdachte toerekeningsvatbaar is geweest tijdens zijn delict. De wet vereist blijkbaar zo’n onderzoek en een verdachte kan zich aan een dergelijk onderzoek onttrekken door hieraan de medewerking te weigeren.

Michael P. is niet de eerste, en zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn, die weigerde zich te laten onderzoeken in de observatieafdeling van de forensisch psychiatrische kliniek (Pieter Baan Centrum). En daarmee zullen mensen als Michael P. niet worden veroordeeld tot een t.b.s., met als gevolg dat ook zij voor hun resocialisatieproces in een kliniek, zoals die in Den Dolder, zullen worden geplaats. Ook al is de kans op een recidive, als bij Michael P.’s geval, groot. Mogelijk een onaanvaardbaar groot risico, maar in juridische zin niet te voorkomen. De wet voorziet hier namelijk niet in.

• De mogelijke oplossing

De oplossing is zo simpel, dat het bijna ongeloofwaardig is dat geen enkele rechter tot nu toe daarvan gebruik heeft gemaakt.

Een rechter is verplicht zich volledig te laten informeren over de juridische rechtvaardiging van het gebeurde delict, waarbij de rechter de plicht heeft deze informatie te toetsen aan de geldende wet- en regelgeving. Om vervolgens een oordeel te geven en tot een uitspraak te komen, al dan niet in combinatie met een strafmaat.

Bij verdachten van een misdrijf als die van van Michael P. in eerste termijn, waarvoor hij eerder is veroordeeld, is het resultaat van een forensisch psychiatrische observatiekliniek niet meer relevant wanneer de verdachte gebruik maakt van het recht om aan de uitvoering van een dergelijk onderzoek de medewerking te weigeren.

De verdachte toont dan aan over handelings- en beslissingsbekwaamheid te beschikken om een dergelijke medewerking, met betrekking tot het delict waarvan de verdachte wordt verdacht en welke later als zodanig blijkt te zijn bewezen, dat een schuldigverklaring kan worden onderbouwd, te kunnen weigeren en dat de rechter dit, in de geest van de wet, als toerekeningsvatbaar kan en mag beschouwen, waarmee een t.b.s. (met dwangverpleging) mag en kan worden geimpliceerd in de veroordeling en de opmaak van de strafmaat.

“Meneer, mevrouw, u bent zo te zien in staat om adequaat een beslissing tenemen omtrent een aangelegenheid die uw handelings- en beslissingsbekwaamheid aangaat, en dat onder omstandigheden die ik als stressvol mag beschrijven (u staat hier immers terecht voor een ernstig (levens-)delict. Om die reden acht ik het verantwoord om u te schuldig te bevinden aan het u ten laste gelegde en veroordeel u tot 18 jaar cel en t.b.s. met dwangverpleging.”

Met name het handelen in de geest van de wet, hetgeen waartoe de wetgeving en handhaving is bedoeld, rechtvaardigt het oordeel van de rechter en ontneemt verdachten de mogelijkheid om de rechtsgang te frustreren. Mensen als Michael P. kunnen dan worden veroordeeld en bestraft, in combinatie met een t.b.s. en dwangverpleging. En de samenleving kan worden beschermd tegen mensen die een bedreiging vormen.

Copyright©️oncies 2018

De zomervakantie komt er weer aan en dat terwijl uw huwelijk/relatie die niet meer aan kan

Het is alweer juni en over ruim een maand begint voor velen de zomervakantie. Een maand van oplopende spanningen, stress, frustraties, ergernissen en irritaties bij hen die vol twijfel zitten over hun relatie, huwelijk of intieme/affectieve vriendschap/relatie. Want dat is wat twijfelaars staat te wachten de komende tijd. Het idee om met hem/haar drie weken op vakantie te moeten, vakantie te gaan vieren, roept die gevoelens al snel op. En dan heb ik het alleen nog maar op de persoonlijke gevoelens.

• Stress, spanning, irritaties, ergernissen en frustraties

Want spanningen, stress, frustraties, ergernissen en irritaties hebben een veel grotere impact dan het bederven van de lol voor wat betreft de voorbereidingen op de aankomende zomervakantie.

Heeft u bijvoorbeeld kinderen, dan zult u merken dat uw lontje korter lijkt te worden wanneer zij met op- en aanmerkingen beginnen te komen over de vakantie. Het zal u zwaar vallen om hen daarover geen duidelijkheid te verschaffen en uw reactie ik weet het nog niet zal het op den duur niet meer redden. Zeker niet wanneer u in het verleden altijd een feestje hebt gemaakt van de voorpret.

Maar ook uw partner zal het aan u gaan merken. Uw ontwijkende reacties op vragen als wat gaan we deze vakantie doen zullen aanvankelijk met enige verbazing worden geaccepteerd, maar worden onderwerp van discussies en ruzies naarmate de zomervakantie dichterbij komt.

Tja, en hoe meer de spanningen, stress, frustraties, ergernissen en irritaties oplopen, hoe meer uw algehele functioneren daaronder gaat lijden. Dat begint al ’s morgens bij het opstaan. Uw enthousiaste kinderen zullen u niet sparen om eindelijk te horen waar de vakantie dit jaar naartoe gaat. Uw humeur zal er niet op vooruit gaan en in het uiterste geval heeft het invloed op uw werk. Dat kan op twee manieren gebeuren. Of u verliest zich in uw werk of u kunt niet meer goed uw werk uitvoeren. In het eerste geval loopt u dan het risico dat u doorschiet (en uiteindelijk opbrandt), in het tweede geval loopt u het risico dat u zich daarom ziek gast melden. In beide gevallen zal uw werkgever (en mogelijk ook uw collega’s) er niet blij mee zijn. En u ook niet.

• Om de lieve vrede

U wilt de sfeer in huis waarschijnlijk niet verpesten. Maar toch loopt u rond met een ontzettend groot en vervelend probleem. U loopt met de vraag rond of u het nog kunt opbrengen om met uw partner op vakantie te gaan. U vraagt zich mogelijk af of u nog in staat bent om samen met hem/haar een tent te delen, in één bed te liggen (vakanties worden vaak gebruikt om de seks in te halen die er de afgelopen maanden minder is geweest) of vrolijke uitstapjes te maken naar de dierentuin of een pretpark. Thuis kunt u al die dingen nog afhouden met acceptabele smoesjes, maar tijdens de vakantie wordt dat een stuk moeilijker.

Misschien is er een ander in het spel en hoe moet dat als u op het strand in Spanje ligt en die ander hier in Nederland blijft, waar het met bakken uit de lucht komt. En hoe zal het voelen wanneer uw partner seks met u wil en er maar op aan blijft dringen, want nu hebben we er tijd voor? Alleen al het idee al…. u zult het gevoel hebben dat u vreemd gaat en die ander bedriegt. Seks met uw reguliere partner drukt zwaar op uw gemoed en zal de vakantie er niet leuker op maken. Op dit moment is het al een issue, laat staan straks tijdens de vakantie.

• Zet nu de eerste stap

U heeft dus nog ruim een maand. Een dikke maandom de knoop door te hakken en een besluit te nemen over de toekomst van uw huwelijk, uw relatie. Of gaat u liever eerst nog op vakantie en houdt u, al dan niet samen met uw partner omdat hij/zij het al weet, de schijn nog maar even op? Dat is nu uiteindelijk ook al het geval en het lukt u toch aardig. Of gaat u nog even in relatietherapie? Scheiden, kan dat nog even voor de vakantie?

Voor relatietherapie en scheiden is er nog voldoende tijd. Misschien dat u het niet af kunt ronden voor de vakantie, maar u kunt de rust wel weer terugbrengen in uw leven, in uw functioneren. U kunt, samen met uw partner (en eventueel met uw kinderen) werken naar een vakantieperiode waarin u, uw partner én uw kinderen, tot op zekere hoogte, kunt genieten van uw vrije tijd. Uw werk en uw gezin hoeft niet te lijden onder uw spanningen, stress, frustraties, ergernissen en irritaties. En dat zal voor u ook een stuk aangenamer aanvoelen.

Relatietherapie en scheidingsmediation bieden u de mogelijkheden om samen de gewenste oplossing te realiseren. In beide processen staat een goede verstandhouding tussen u en uw partner centraal. Goed samen of apart van elkaar verder (ook goed voor de eventuele kinderen).

Copyright©oncies 2018

Altijd wéér die autodr….

Dit blog gaat niet over dropjes, maar over een ander -vaak ook in grapjes aangehaald- onderwerp: de schoonouders. En dan poppen er meteen een aantal vragen op. Wat is er toch met mannen? Hoe komt het toch dat er zoveel zijn die hun vrouw/vriendin afvallen wanneer een van hun ouders, of beiden, zich ‘weerzinwekkend’, althans in de beleving van deze vrouwen, gedragen tegenover haar? Wat is dat toch tussen ouders en zonen?

Deze vragen zouden we kunnen stellen in algemene zin. Het komt namelijk behoorlijk vaak voor en het leidt tot uitermate ongewenste situaties. Relatieproblemen die niet zelden leiden tot scheidingen. Intens verdriet, omdat de liefde niet weg is, maar het gedrag van de (schoon-)ouders niet langer valt te verdragen. En vooral het gedrag van haar partner, hun zoon. Het gevoel van eenzaamheid, er alleen voor staan, het idee dat zelfs je man/vriend tegen je is. Het gebrek aan steun en het verlies aan vertrouwen breekt het gevoel van verbondenheid op. Soms voelt de vrouw zich zelfs bedreigd tot onveilig in haar eigen huis. Schoonvaders en schoonmoeders die te pas en te onpas haar enige veilige haven komen binnenstormen. Apart, samen in de volle aanval tegen haar. Haar voor rotte vis uitmaken en verwijten dat ze een slechte moeder is voor de kleinkinderen en de zoon onwaardig is.

En dan doen veel van die mannen niets. Ze wuiven de klachten van hun vrouw/vriendin weg. Nemen het op voor hun vaders en moeders en vinden het geklaag maar gezeik-om-niets. Zelfs als zij erbij aanwezig zijn, reageren de mannen niet. Ze vergoelijken het gedrag of geven het een (voor henzelf) aannemelijke verklaring. En na elk ‘incident’ merken ze niet dat de afstand tussen hen en hun vrouwen/vriendinnen groter is geworden. De ene na de andere ruzie gaat hierover en nog verandert er niets. Pas als deze onoverbrugbaar groot is en hun vrouwen/vriendinnen geven aan dat ze er klaar mee zijn, dan pas gaan er belletjes rinkelen. Alarmen gaan af en dan gebeurt er iets bijzonders….want er dreigt een scheiding en dus moet er gered worden wat er nog te redden valt.

Plotseling erkennen de mannen het onaanvaardbare gedrag van hun ouders (soms zelf van hun hele familie) jegens hun partners. Ze kunnen het zich voorstellen dat hun partners het er moeilijk mee hebben. Ze zien in dat zij hen in de steek hebben gelaten. Dat zij ‘fout bezig zijn geweest’. En ga zo maar door. Dan word ik gebeld. Mij wordt de situatie uitgelegd en dat zij er zoveel spijt van hebben. Dat zij hun partner, vaak ook ‘de moeder van mijn kinderen’ genoemd, niet willen kwijtraken en dat zij er alles voor over hebben om hun relatie te redden. Tot zover klinkt het aannemelijk en overtuigend. Maar….

Dan volgt eerst het kennismakingsgesprek. De meeste vrouwen, niet alle, grijpen dit gesprek aan om de verwijten die zij naar hun partners hebben nog even dik aan te zetten en hen dat flink onder de neus te wrijven. Niet constructief, wel heel veel opluchting gevend. Eindelijk iemand die luistert en haar haar verhaal laat doen. In veel gevallen zit de man daar dan als een geslagen hondje of een verzopen kat bij. Hij knikt en stamelt als hem om een reactie wordt gevraagd. Zijn eigen verhaal is een verhaal van schuldbekenning, boetedoening. Vaak zitten de mannen er als bestrafte kinderen bij en zitten de vrouwen op het puntje van de stoel en met vlammende ogen hun betoog te houden. Hun grenzen zijn overschreden en dat zal hun mannen ook duidelijk worden gemaakt. Geen medelijden, geen mededogen….payback time. En dat heeft dan een contra-effect. De mannen gaan dwars liggen, kiezen weer partij voor hun ouders. Ze zeggen het niet, maar het is duidelijk: zo wens ik niet op mijn fouten worden aangesproken.

En dan begint mijn werk. Eerst ervoor zorgen dat de man en de vrouw de gelegenheid krijgen hun ergernissen, iritaties, frustraties, behoeftes en verwachtingen op een gelijkwaardige manier te verwoorden. Daarbij voor eenieder tijd en ruimte creëeren. Openingen onderzoeken en vervolgens vaststellen of er nog ruimte is voor relatietherapie of dat de maat echt vol is en een scheiding onafwendbaar is. Een spannende fase voor de man, een terug naar de huidige omstandigheden (het gesprek dat plaatsvindt). Beide benen weer op de grond en samen kijken naar wat de toekomst zou kunnen gaan bieden. Is er nog sprake van liefde, het gevoel van daadwerkelijk nog van elkaar houden? Daar kan geen speld tussen. Het is JA of NEE. Niets MISSCHIEN of DAT HANGT ER VAN AF. En als het antwoord ‘ja’ is, dan biedt dat perspectief voor relatietherapie. Is het antwoord geen ‘ja’, dan is het de vraag of relatietherapie daar soelaas in kan bieden. Een scheiding is dan een reëlere optie. Een situatie die beide partners hebben gecreëerd.

Is het gedrag van de zonen te verklaren? Natuurlijk, maar het is te divers om hier allemaal te behandelen. Kern is toch wel dat mannen vaak in een spagaat zitten van loyaliteit, onvoorwaardelijke trouw en aanhankelijkheid tussen hun gezin (partner en kinderen) en dat met hun ouders (wat zij vaak beschouwen als hun oersysteem, het systeem dat hen heeft voortgebracht, en dat val je zomaar niet af). De ouders afvallen is daardoor moeilijker dan de partner in de kou laten staan. Het gevoel met de roots tegenover het gevoel van de nieuwe boom maakt dat de roots eerder in de pikorde van loyaliteit, trouw en aanhankelijkheid staat. En daar appelleren de ouders en de partners allebei aan. Kies, maak een keuze….zolang die maar voor ons is. En dan is ons het ouderlijke systeem versus het ons van de relatie waarin intieme verbondenheid het sleutelwoord is. Kies voor je relatie met mij!

• Er wordt begonnen met het wederzijdse erkennen van ieders ingenomen positie, van het gevoel waarmee de ander zit.
• Respect voor de verschillen in wat er gevoeld of niet gevoeld wordt.
• Elkaars kwaliteiten (her-)ontdekken en voelen dat er nog een match is, waardoor naar de toekomst kan worden gekeken. Inzicht krijgen in hoe er met elkaar wordt gecommuniceerd.
• Zien hoe belangrijk zij, samen met hun kinderen, een eigen systeem vormen. Het kernsysteem dat wordt beïnvloed, wordt door andere systemen, waaronder het oude kernsysteem, waarin zij als kinderen deel uitmaakten, met hun ouders. Maar ook het systeem van het werk, de vrienden, de sportvereniging of de buurt.

En daarop wordt verder gebouwd, toekomstgericht met inachtneming van wat er in het verleden fout is gegaan. De fouten gebruiken om de toekomst mooier te maken.

Herkent u zich hierin en wenst u hierover meer te weten of hierin verandering brengen? Zet dan de eerste stap en overleg met uw partner welke kant uw (gezamenlijke) toekomst op dient te gaan.

Copyright©️oncies 2018

Mijn ex betaalt mij geen kinderalimentatie (en het kind van de rekening is dan….)

Onlangs kreeg ik de volgende vraag voorgelegd: Ik ben gescheiden. Mijn kinderen wonen 12 van de 14 dagen per twee weken bij mij. Zij gaan dus om het weekend 2 dagen naar hun vader (van vrijdagavond tot zondagavond). Daarnaast past hij elke woensdag op ze (na school). De vader heeft, als financiële regeling na de scheiding, een zogenaamde kindrekening geopend. Daar stort hij maandelijks een klein bedrag op, waarbij hij niets betaalt voor de kosten die worden gemaakt buiten die voor kleding, school, sporten en dergelijke. Bovendien heeft hij ook toegang tot die rekening en daar haalt hij regelmatig geld af. Dat verantwoordt hij niet en hij wordt woedend als ik er geld voor kleding of een paar schoenen afhaalt. Mag dat zomaar, want ik ben het daar niet mee eens?

Het antwoord is kort en duidelijk: NEE.

~Kinderalimentatie~

Om te beginnen is het goed om kort stil te staan wat de wetgever beoogt met de kinderalimentatie in de wet- en regelgeving.

• Wat is kinderalimentatie?

U gaat scheiden en u heeft kinderen met de partner waarvan u gaat scheiden? Dan bent u wettelijk verplicht om samen een financiële regeling treffen voor de verzorging en opvoeding van uw kinderen. En dat heet kinderalimentatie. Kinderalimentatie is verpicht en dient te worden aangewend om het kind te onderhouden en op te voeden. Het is dus een (verplichte) bijdrage in de kosten van de opvoeding en het levensonderhoud. Hiermee worden alle kosten, dus ook onderdak en voeding, bedoeld.

• Hoogte alimentatie

Scheidende ouders kunnen samen een afspraak maken over de hoogte van de kinderalimentatie. Uitgangspunt daarbij is dat de kinderen, bij de ouder waarbij zij hoofdzakelijk wonen, kunnen worden voorzien van onderdak, voeding en kleding, alsmede het bijvoorbeeld lid zijn van een sportvereniging, het kunnen volgen van een schoolopleiding of het leren bespelen van een muziekinstrument. Het kind dient in staat te worden gesteld om op een vergelijkbaar niveau te leven als dat het gewend was voor de scheiding.

De ouder waar het kind niet hoofdzakelijk verblijft, is alimentatieplichtig tegenover de ouder waar de kinderen hoofdzakelijk verblijven (en vaak ook op het woonadres zijn ingeschreven bij de gemeente). De hoogte van de kinderalimentatie wordt vastgesteld aan de hand van een zogenaamde draagkrachtberekening of wat de ouders onderling, op basis van redelijkheid en billijkheid, overeenkomen. De hoogte van de alimentatie is een vast bedrag per maand en dient ter aanvulling op de (vaak niet zichtbaar gemaakte) bijdrage die de andere ouder betaalt.

De rechter beoordeelt het bedrag dat door de alimentatieplichtige ouder wordt bijgedragen. Is het bedrag te laag, dan stelt hij een ander hoger bedrag vast. Als het niet lukt om samen deze financiële afspraken met betrekking tot de kosten voor de opvoeding en het levensonderhoud te maken, dan stelt de rechter het bedrag vast. De gemaakte afspraken tussen de ouders of het oordeel van de rechter komen in het ouderschapsplan of de beschikking te staan en worden conform de wetgeving uitgevoerd. De ouder waar de kinderen niet hoofdzakelijk verblijven is wettelijk verplicht de alimentatie naar de ouder over te maken, op een door die ouder bepaalde bankrekeningnummer, totdat het kind de leeftijd van 18 jaar heeft bereikt. Dan bepaalt het kind op welk rekeningnummer de alimentatie dient te worden voldaan.

• Kinderalimentatie tot 21 jaar

De alimentatieplicht voor kinderen geldt tot het kind 21 jaar is. Als kinderen tussen 18 en 21 jaar werken of studiefinanciering krijgen, heeft dat invloed op de hoogte van het bedrag. Vanaf het 21e tot het kind 25 jaar wordt, wordt de kinderalimentatie voortgezet op basis van studieresultaten en alleen voldaan zolang het kind studeert of een beroepsopleiding volgt. Indien het kind eigen inkomen genereert of wanneer de studieresultaten te wensen overlaten, heeft de alimentatieplichtige het recht de alimentatiebetalingen te stoppen.

• Betalingsachterstand kinderalimentatie

Als een ouder de kinderalimentatie niet betaalt, dan kan de verzorgende ouder voor hulp terecht bij het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO). Deze instantie heeft de bevoegdheid het voldoen van de alimentatie af te dwingen, desnoods door middel van loonbeslag.

• Jaarlijkse wijziging alimentatie

De hoogte van de alimentatiebedragen wordt jaarlijks aangepast aan de hand van de loonstijgingen en de inflatie. Dit wordt de indexering van de alimentatie genoemd. In november stelt de overheid het percentage vast waarmee de bedragen voor kinderalimentatie op 1 januari van het nieuwe jaar automatisch wijzigen. Het gewijzigde bedrag dient dus per december al te worden voldaan.

• Co-ouderschap

Een discussiepunt is tegenwoordig de alimentatieplicht tijdens een omgangsregeling die wordt erkend als co-ouderschap. Althans, door de ouders. Want co-ouderschap wordt niet wettelijk erkend, het is een vorm in de omgangsregeling, waarbij het kind tenminste 5 van de 14 dagen per twee weken bij de ouder verblijft waar het niet hoofdzakelijk verblijft. In voordoende situaties kunnen de ouders afwijkende afspraken maken met betrekking tot de alimentatie. Hierbij kan worden gedacht aan het weglaten van de kosten van kost en inwoning. Deze afwijkende afspraken gelden niet langer dan dat het kind de leeftijd heeft bereikt van 18 jaar.

Maar, ook hier geldt weer dat de alimentatie verplicht is en dient te worden aangewend voor de opvoeding en het levensonderhoud van het kind.

Terug naar de casus.

Bij wet is geregeld dat de alimentatieplichtige de alimentatie op een bankrekeningnummer overmaakt van de alimentatiegerechtigde of diens wettelijke vertegenwoordiger. En dat is, totdat het kind de leeftijd van 18 jaar heeft bereikt, de ouder waar het kind hoofdzakelijk verblijft, in deze casus is dat de moeder. Deze ouder heeft het recht de alimentatie te innen en naar eigen goeddunken aan te wenden ten behoeve van het alimentatiegerechtigde kind. De alimentatieplichtige ouder heeft geen zeggenschap over deze gelden en kan hierop geen aanspraak maken noch bepalen waarvoor de gelden worden aangewend.

De alimentatieplichtige dient de alimentatie bij maand vooruit te voldoen. Dit bedrag dient overeen te komen met het bedrag dat is overeengekomen tijdens de echtscheidingsprocedure. Doorgaans is dit bedrag opgenomen in het ouderschapsplan, maar het kan ook een onderdeel (paragraaf) zijn in het scheidingsconvenant. Dit bedrag is immers goedgekeurd door de rechter en dient maandelijks te wordn voldaan en jaarlijks te worden verhoogd met het percentage dat wordt geduid in de indexering (zie de website van het Ministerie van Veiligheid en Justitie). De alimentatieplichtige is niet voor niets plichtige.

De vader in deze casus gaat dus het boekje te buiten en dient hier per direct mee te stoppen. Hij dient de alimentatie over te maken op de bankrekening die de moeder aangeeft hiervoor te gebruiken. Bovendien dient hij al het geld dat hij eerder onrechtmatig heeft opgenomen van de kindrekening terug te betalen en over te maken op de door de moeder opgegeven bankrekening. De vader en de moeder doen er goed aan een draagkrachtberekeing te maken om te kunnen bepalen hoeveel alimentatie de vader dient te betalen.

Het is best ingewikkeld. Kinderalimentatie, alimentatieplichtige, alimentatiegerechtigde en dan ook nog eens de wettelijke vertegenwoordiging (tot het kind de 18-jarige leeftijd heeft bereikt). De wetgever heeft maar één doel voor ogen: Het welzijn van het kind, aan de hand van de opvoeding en het levensonderhoud. En dat dit ten koste gaat van de levensstandaard van een van beide of van beide ouders….dat zal de wetgever verder een rotzorg zijn. En eigenlijk is dat maar goed ook. Kinderen mogen op geen enkele manier het slachtoffer worden van de scheiding van hun ouders.

Copyright©️oncies 2018

Nog steeds geen verplichte bemiddeling (mediation) bij een vechtscheiding?

In mei 2016 heb ik al eens geschreven dat de regeringspartijen en een meerderheid in de Tweede Kamer het eens waren over de verplichte mediation voor ouders die in een vechtscheiding lagen, waarvan de kinderen het slachtoffer waren.
Dezelfde dag werd dit goede nieuws teniet gedaan door de staatssecretaris van Justitie van dat moment, Fred Teeven. Afgelopen zondagavond besteedde de EO in haar programma Nieuwlicht aandacht aan het onderwerp. Hierbij werd de vraag gesteld of de overheid zich met scheidingen/vechtscheidingen zou moeten bemoeien. Voor de EO stond daarbij het voorkomen van een scheiding centraal. En daar ben ik op tegen. Maar ik ben een voorstander van het voorkomen van vechtscheidingen en daarom vandaag een oproep aan de opvolger van deze staatssecretaris (en zijn opvolger Klaas Dijkhof) in het huidige kabinet: Mark Harbers.

“Scheidende ouders die ruzie hebben over de kinderen worden niet verplicht om naar een bemiddelaar te gaan. Als ouders er samen niet uitkomen, moet de rechter een besluit nemen.” Dat zei voormalig staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie op 14 mei 2014 in een overleg met de Tweede Kamer.

De PvdA en de VVD hadden een voorstel ingediend om mediation verplicht te stellen voor ouders in een vechtscheiding. De regeringspartijen hoopten op die manier te voorkomen dat kinderen de dupe zouden worden van vechtscheidingen. Dat was de bedoeling van het initiatiefwetsvoorstel: verplichte mediation. Zo was in Scandinavië hierdoor het aantal vechtscheidingen (volgens de VVD) gehalveerd. Volgens de partijen zou hiermee ook de rechterlijke macht worden ontlast, en dus was het kostenbesparend. Althans dat dacht men eerst.

Onderzoek heeft ondertussen uitgewezen dat verplichte bemiddeling bij vechtscheidingen jaarlijks meer 17 miljoen euro kost en is het daarmee te duur. Zeker nu de budgetten bij de Raad voor de Rechtsbijstand omlaag zijn gegaan en de vergoedingen voor bereidwillige mediators om voor de rechtbank of op basis van een toevoeging opnieuw zijn verlaagd. De overheid kan niet van vakbekwame mensen verwachten dat zij ruim €1500 per casus aan inkomen inleveren door hen zo ondermaats te vergoeden voor hun werk.

Een rechter kan ouders alsnog naar een mediator verwijzen, zij het op vrijwillige basis. De vraag is of daarvoor in de toekomst nog mediators beschikbaar zijn. Teeven heeft indertijd toegezegd het plan uit te werken en buitenlandse ervaringen met verplichte bemiddeling (mediation) te onderzoeken. Maar Teeven heeft het veld moeten ruimen en daarmee is dit proces stil komen te liggen.

En wat kost het anno 2018, meneer Harbers?
Staatssecretaris Harbers heeft, voor zover bekend, alleen het stokje van Klaas Dijkhof overgenomen. En deze heeft niets gedaan met het voorwerk van Fred Teeven. En dus is het na Teeven angstwekkend stil geworden over dit initiatief. Het zoveelste onderzoek dat niet van de grond is gekomen. Het zoveelste uitstel voor al die kinderen die gebaat zouden zijn bij de mediation die hun ouders zouden moeten doorlopen en die had kunnen bijdragen tot een verbetering in hun welzijn en leefsituatie…. Het maakt dus niets uit of er initiatieven worden ontplooid. Voor de kinderen verandert er immers keer op keer niets.

“Waarover hebt ik een vergelijkbare opmerking gemaak, niet zo heel erg lang geleden?
Ach, hoe had ik het kenne vergeten? Ik lijkt Teeven, misschien ook Dijkhof en Harbers, wel.
Een man met een beperkt geheugen. Een man die selectief is in wat hij belangrijk vindt en waaraan hij liever geld uitgeeft.
Beter af met een deal? Een paar miljoen meer of minder in de zakken van een crimineel? Vergeten bonnetjes, vergeten nota’s, vergeten memo’s? Geldstromen in alle richtingen?
Altijd beter besteed dan aan degene die er echt wat aan hebben?
Je zou bijna gaan denken……”

Bij mij in huis is er regelmatig discussie over het bestaan van corruptie. Mijn partner gelooft er niet zo in. Ja, incidenteel, niet structureel. Maar in sommige gevallen krijg ik er toch een beetje jeuk van op de verkeerde plek.

Terug naar Teeven en zijn rechtsopvolgers.
De mannen zullen zelf wel geen kinderen hebben en als zij ze wel hebben, dan heb ik medelijden met hen.
Hoe anders kun je het over je hart verkrijgen om eerst het kinderpardon op deze wijze OM ZEEP TE HELPEN? Hoe anders kun je het verzinnen om kinderen, die (dreigen te gaan) lijden onder het juk van de (v)echtscheiding van hun ouders, zo in de kou te laten staan.
Blijkbaar hebben Teeven, Dijkhof en Harbers geen kinderen en zijn zij klassieke nerds. Bij het autistische af (niet negatief bedoeld naar de echte ASS-ers). Geen oog voor iets anders dan de gedrukte letters van de wet en deze uitsluitend rechtlijnig interpreteren en uitvoeren.
Zo kindonvriendelijk en harteloos kan een mens toch niet zijn?

OPROEP:

Beste meneer Harbers,
Misschien helpt het wanneer ik u vertel dat verplichte mediation niet zozeer om het geld gaat, maar om het welzijn van honderden kinderen, die jaarlijks psychische schade oplopen als gevolg van de echtscheiding van hun ouders.
Misschien heeft u, tijdens uw studie rechten, niet geleerd dat er in de geest van de wet-en regelgeving dient te worden gewikt en gewogen?
Misschien heeft u er nog niet bij stilgestaan, maar heeft u de rekenkamer inmiddels gevraagd een doorberekening te maken over de kosten die het gevolg zijn van het gebrek of juist uitblijven van uw beleid en beslissing?
Wat gaat het kosten wanneer al deze kinderen gebruik moeten gaan maken van specialisten in de zorg, psychologen en psychiaters? Wat gaat het kosten wanneer zij chronisch ziek zijn, vanwege het trauma dat u had kunnen helpen voorkomen? En dat terwijl die zorg al zo wordt uitgekleed. De nieuwe wet- en regelgeving in de zorg doet daar immers nog een schepje bovenop, nu is gebleken dat veel jongeren maanden- tot jarenlang op wachtlijsten staan voor deskundige hulp.
Natuurlijk gun ik mijn collega’s in de gezondheidszorg in de toekomst hun werk. Prima! Goed voor de belastingdienst en goed voor hun bestaansrecht, maar om daar nu de oorzaak van te kunnen leggen bij uw huidige beleid. Daar haak ik toch echt af.

17.000.000, een getal, een druppel op de gloeiende plaat, peanuts, als het om euro’s gaat in de miljardenbegroting. Maar wat zouden de kinderen van nu en de volwassenen van de toekomst daar blij mee zijn. Nog geen €1,00 per inwoner van dit land. Jaarlijks, slechts één euro-tje. Het zou mij niets verbazen als u, wanneer hierover een referendum zou worden gehouden, door het electoraat gedwongen wordt om deze vorm van verplichte mediation in te voeren, ongeacht de kosten. U bent immers hun volksvertegenwoordiger en ‘regeert’ op basis van het grondwettelijke mandaat. Dit mandaat vrijwaart u niet om naar eigen mening de wens van het volk te negeren.
Laat echt eens uitrekenen wat het “ons” in de toekomst gaat kosten, als u toch op de centen wenst te blijven zitten.
En kijk dan meteen in de spiegel. U kunt uw hoofd niet missen, maar wel het welzijn van onze jeugd. Eén op de twee-en-een-half huwelijken (40%) strandt tegenwoordig. Dat is een toename van bijna 7% ten opzichte van de cijfers in het Teeven-tijdperk. Een veelvoud aan kinderen zal hier psychisch door besmet en aangetast worden. En het worden er steeds meer.
Het zijn deze kinderen die u helpt. En ik kan het weten, want ik ben niet alleen mediator en relatietherapeut, ik ben ook vader en ervaringsdeskundige.

Regeren is vooruitzien, meneer Harbers!!!!

Copyright©oncies 2018