10 jaar (CONCIES) mediation

Iets meer dan 10 jaar geleden voltooide ik de basisopleiding Mediation en begon ik de masteropleiding mediation. Ik werkte toen nog in het onderwijs en deed dit naast mijn full-time baan. Net als vele andere mediators. En toch was het toen al anders, want ik was al met mijn werkgever overeengekomen dat ik met ontslag zou gaan om mij helemaal op het beroep van mediator te storten. En aldus geschiedde. In dit derde blog over 10 jaar CONCIES aandacht voor mijn ontwikkeling als mediator.

*

En die begon jaren voordat ik de opleidingen ging doen, want het bleek dat ik niet alleen goed was in het aangaan van conflikten….ik was ook al vaak betrokken bij het oplossen van conflikten. Bovendien was ik gescheiden met behulp van een mediator. Maar dit ales ter zijde, want ik werd pas een echte mediator toen ik de basisopleiding had gevolgd.

Nou, vergeet dat maar meteen weer, want als er iets is waar je geen mediator van wordt, dan is dat toch echt wel door het volgen van een basisopleiding mediation. Het barst van dit soort opleidingen, maar kwalitatief stelt het niets voor. Oké, je leert er wat basisvaardigheden en je wordt in de waan gebracht dat je competent wordt gemaakt in een specifieke mediationstijl, maar een echte mediator word je pas als je kilometers maakt in het vak. En die maak je niet als je het vak van mediator naast een full-time job beoefent. En die ervaring heb ik zelf meegemaakt.

*

Joh, wat was ik trots toen ik mijn eerste mediation mocht opstarten. En dat nog wel op mijn verjaardag. Ik had een verzoek tot mediation ontvangen van een Amsterdams Advocatenkantoor. Dit kantoor was met een ander kantoor overeengekomen dat een mediation de impasse in hun strijd kon doorbreken. Hoe men bij mij terecht was gekomen….????

Maar goed, vol ambitie ging ik aan de slag. Ik huurde een gespreksruimte en nodigde partijen uit om te komen praten. Mijn nog korte mediation-roots zochten nog aarde in de facilitaire mediation-stijl. De beide partijen waren al voor de rechter verschenen naar aanleiding van een ontslag. Het betrof de werkgever en twee van zijn personeelsleden. De rechter had geoordeeld dat het ontslag, voor zover je bij een onvrijwillig ontslag, per brief aangezegd tijdens een vakantie, een ontslag kon noemen, onrechtmatig was. De werkgever diende de twee mannen weer aan het werk te stellen. Maar dit weigerde hij. Mijn facilitaire mediation-stijl bracht daar geen verandering in en ook de switch naar de transformatieve mediation-stijl hielp niet. De werkgever toonde zich zeer bereidwillig “zolang het dit maar wordt”. De werknemers kwamen met tal van alternatieve voorstellen en de werkgever vond ze allemaal best “zolang het dit maar werd”. Na een stuk of tig pogingen besloot ik de mediation te beëindigen. Dit tot grote ergernis van de advocaat van de werkgever. Dit betekende immers een nieuwe gang naar de rechtbank en het vooruitzicht was niet bepaald gunstig voor de werkgever.

Mijn eerste mediation was dus een regelrechte flop. Maar ook een zeer leerzame. Want van het adagium dat je als facilitair mediator niet per se inhoudelijk deskundig hoeft te zijn bleef in mijn beleving niets over. Ik wist wel wat van arbeidsrecht, maar absoluut niet voldoende. Bovendien ontdekte ik dat als ik veronderstelde dat alle betrokken partijen aan tafel zaten, ik flink onderuit kon gaan. In mediation diende ik hier veel scherper op te zijn en elke vorm van veronderstelling meteen te toetsen op juistheid. Want als er iets niet kon, dan was dat dit wel. Dat ontdekte ik toen ik, na het afsluiten van de mediation, hoorde over de rol van de echtgenoot van de werkgever met betrekking tot het uit dienst houden van deze twee werknemers.

*

Daarna brak een heftige periode aan, waarin ik maar weinig mediation deed. Zo weinig zelfs dat het financieel voortbestaan van mij en mijn gezin op de tocht kwam te staan. Incidenteel had ik een opdracht. Maar….dat waren wel opdrachten die mij deden differentiëren en mij een werkveld gingen bieden waarin ik kon excelleren: mediation waarin de DSM-IV (later DSM5) een rol speelt, variërend van autisme tot persoonlijkheidsstoornissen, van hersenaandieningen (van dementie tot Huntington) tot ingrijpende ziektes als kanker en de terminale levensfase.

*

Mijn tweede mediation betrof een echtscheiding. Een man met de ziekte Chorea van Huntington benaderde mij via zijn vrouw. Hij wilde van haar scheiden, niet omdat de liefde tussen hen op was, maar omdat zijn ziekte haar geluk (en dat van zijn kinderen) zeer in de weg zou komen te staan. Een zeer intensieve scheidingsmediation, vol emoties en momenten waarop de man niet meer beslissings- en handelingsbekwaam was. Een mediation waarin mijn medische-, psychologishe- en psychiatrische kennis zeer te pas kwam. Een breed scala aan belangen passeerden de revu. Niet alleen die van de vrouw en de kinderen. Ook de belangen van de man vroegen extreem veel aandacht. Hij zou uiteindelijk ontoerekeningsvatbaar worden en sterven.

*

Meteen daarna werd mijn expertise gevraagd door een vrouw met Asperger. Zij wilde van haar man scheiden, omdat zij had bedacht dat zij op den duur elkaar alleen nog maar ongelukkig konden maken. Een moeizame mediation, omdat de man zich aanvankelijk zeer verzette tegen de scheiding. Naar later zou blijken, vanwege het financiële verlies. Het bleek dat het gezin zwaar gesubsidieerd werd door de ouders van de vrouw. De man diende een dure levensstijl op te geven. Dat stuitte op het nodige verzet. In combinatie met het autisme bij de vrouw leverde dat bijzondere gebeurtenissen op en diende ik creatieve methoden toe te passen om uit impasses te komen of om strijd te voorkomen. Zo werd er 3 uur gepraat over wie een pannetje van oma mee mocht nemen. Daarna dreigde hetzelfde te gebeuren om een schilderij dat de man aan de vrouw had geschonken bij de geboorte van hun zoon. Door beide echtelieden huiswerk te geven, ‘bedenk een doorslaggevende reden waarom jij vindt dat het schilderij naar de ander moet’, kon de tijd over dit onderdeel worden beperkt tot 2 minuten. Daarna was de boedelscheiding een gelopen race voor beide partners.

*

Dezelfde vrouw vroeg mij later te bemiddelen in een arbeidsconflikt. Haar werkgever begreep haar niet, ook al beweerde hij veel te weten over autisme. Het conflikt loste snel op, doordat de werkgever uitgebreid werd geïnformeerd over het effect van autisme, met name wanneer het om overprikkeling gaat en het kunnen nemen van rust, op het functioneren tijdens het werk. Een regeling werd getroffen en beide partijen waren tevreden.

*

Doordat ik mijn thesis, voor het afstuderen aan de master, heb besteed aan het onderzoeken van echtscheidingen onder Marokkanen, en daarnaast ook onderzoek heb gedaan onder Turken, heb ik de laatste 5 jaar steeds meer echtscheidingsmediation in deze bevolkingsgroepen gedaan. Het meest bijzondere….de reacties wanneer partijen ontdekten dat ik mij zo heb verdiept in hun cultuur en religie.

*

Er zijn verder geen mediations mislukt. Wel heb ik, tot tweemaal toe nog een keer een mediation afgebroken. Een keer, doordat ik de vertrouwenskwestie aan de orde stelde. Hetgeen vooral van mijn zijde speelde, nadat de man mij betichte van partijdigheid voor de vrouw. En een andere keer, doordat er gesjoemeld werd met geld. Concreet: een der partijen probeerde een substantieel bedrag buiten een echtscheiding te houden, waardoor het onmogelijk werd om een juiste alimentatie voor de aanstaande ex en de kinderen te berekenen. Het ging hierbij om meerdere miljoenen (mogelijk zwart geld). Maar, ik kreeg daarover nimmer de informatie.

En eigenlijk vind ik dan dat de mediation is mislukt, ook al is dat technisch gezien niet het geval.

*

Werken met mensen, als in bovenstaande voorbeelden beschreven, maar ook met andere aan gezondheid gerelateerde problemen, heeft ertoe geleid dat ik de mediations (en ook de relatietherapie overigens) laat plaatsvinden in een voor mijn cliënten veilige en vertrouwde omgeving. Dus daar waar zij de problemen ondervinden of thuis zijn. Daardoor reis ik veel door het land en heb ik in de buurt van Zwolle een tweede uitvalsbasis gecreëerd. Hierdoor kan ik de kosten voor mijn cliënten laag houden. Iets wat ik ook met mijn tarieven doe. Natuurlijk dien ik voldoende inkomen te hebben, maar ik hoef niet rijk te worden. Ik heb liever dat ik betaalbaar blijf voor hen die mij nodig hebben.

Tijdens echtscheidingen houd ik zogenaamde kindgesprekken. Daarover meer in mijn volgende blog.

*

Copyright©️oncies 2019

Advertenties

10 jaar (CONCIES) relatietherapie

Dit jaar zit ik 10 jaar in het vak en in die periode heb ik zo’n 300 stellen, samenwonend of getrouwd, bijgestaan in het oplossen van hun relatieproblemen. En wat kom ik zoal tegen?

*

Het begon allemaal met een jong stel waarvan de vrouw vreemd was gegaan. Sterker nog, ze wilde scheiden, want de nieuwe man in haar leven bood haar veel meer dan de man waarmee ze ruim 8 jaar getrouwd was en waarmee zij 2 kinderen had.

Dat stel is nog altijd bij elkaar en hebben de liefde nog steeds flink te pakken.

Kern van mijn werk toen was het hervinden van de verbinding en het uitspreken van verwachtingen.

*

Daarna volgde een echtpaar dat al bijna 15 jaar was getrouwd. Zij wilde scheiden, hij niet. Hij stemde in, maar niet van harte.

Tijdens het eerste gesprek bleek dat ze nog zielsveel van elkaar hielden, maar er waren wat dingen gebeurd. Met name de man was vergeten dat hij nog een vrouw had.

Ze besloten toch nog een poging te wagen met de hulp van relatietherapie, maar al snel bleek dat er meer gebeurtenissen hadden plaatsgevonden. Nu wilde hij scheiden en zij niet meer. De scheidingsmediation wilden ze ook bij mij doen. Begin juli waren alle gesprekken afgerond en hoefden alleen de documenten nog te worden ondertekend. Dit moest echter worden uitgesteld. Als perfecte ouders wilden ze, gezamenlijk, nog 1 keer met de kinderen op vakantie. Daarna was ik op vakantie en dus zou het ondertekenen half augustus plaatsvinden.

Zou is hier bewust cursief geschreven, want het is nooit zover gekomen. Met de mededeling dat zij beiden erg veel geleerd hadden van hun gesprekken met mij, werd mij tevens medegedeeld dat zij besloten hadden bij elkaar te blijven. En dat zijn zij, ruim negen jaar later, nog steeds.

*

Ik zou nog honderden succesverhalen kunnen beschrijven, maar dan zou ik u tekort doen. Want er zijn ook 5 stellen geweest die het niet gered hebben. Twee daarvan gebeurden afgelopen jaar.

In het eerste geval betrof het een echtpaar waarbij de man vreemdging met een oude jeugdliefde. Hij hield bij hoog en bij laag vol dat de affaire voorbij was. De relatietherapie verliep volledig naar hun wensen, maar een half jaar later bleek dat hij nog steeds seksuele omgang had met zijn oude jeugdliefde en dat was onverteerbaar voor zijn vrouw.

*

Het tweede stel betrof een stel waarin de man in een soort identiteitscrisis verkeerde. Eigenlijk stond die los van de relatie met zijn vrouw, althans dat dacht hij. Hun liefde stond niets in de weg, maar zijn gevoel voor waar hij wilde staan in het leven uiteindelijk wel. En dus werd besloten de relatie netjes af te ronden. Zij zijn nog goed bevriend en hun kinderen zijn inmiddels gewend aan de nieuwe situatie.

*

Soms word ik gevraagd om bij te staan in het helder krijgen van de toekomst. Zit er nog toekomst in de relatie of niet? Alleen komt het voor dat het antwoord tijdens het kennismakingsgesprek al gegeven wordt. Zo ook bij het echtpaar waarvan de man al een tijdje voor mijn komst had gemeld dat hij wilde scheiden. Hij was inmiddels een (SM-)relatie aangegaan met de vrouw van een van hun bestbevriende echtparen.

De vrouw riep mijn hulp in en de man stemde toe mee te werken aan een traject wasrin geprobeerd zou worden de relatie weer terug in de rails te krijgen. Ook de vrouw waarmee hij een nieuwe relatie had opgebouwd ging (bij een collega) in relatietherapie.

Bij het begin van elke gespreksronde kondigde de man aan dat hij nog steeds wilde scheiden. Tijdens de gesprekken trok dat steeds snel bij, maar echte verbinding ontstond er niet meer tussen de man en de vrouw. Tijdens de derde sessie herhaalde de man zijn standpunt en verkondigde nog liever op straat in een kartonnen doos te moeten leven, dan dat hij nog langer bij zijn vrouw bleef. Daarop inhakend bleek dat het wel duidelijk was. De man wilde niet verder, waarop de vrouw mij opdroeg de man te sommeren om bij haar te blijven. En dat kon ik natuurlijk niet doen. Daarop werd het traject beëindigd. De vrouw was hierom razend op mij. De man vertrok meteen en ging ook meteen met de andere vrouw in een nabijgelegen dorp wonen.

*

Niet elke relatietherapie is een succesverhaal. Maar veruit de meesten wel. Vooral het herstellen van de verbinding en het ontwikkelen van bewuste communicatie vormen daarin de rode draad. Natuurlijk is er aandacht voor wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, omdat dit nu eenmaal van invloed is op het gedrag dat ertoe heeft geleid dat er ergernissen, irritaties en frustraties zijn ontstaan. Met alle gevolgen van dien. Maar nog meer wordt er gekeken naar de toekomst, de gezamenlijke toekomst.

*

Ik word veel gevraagd om te komen helpen in situaties waarin autisme of autisme-gerelateerde problematiek (ASS/DSM5) een rol speelt. Daarnaast kom ik bij stellen waarin persoonlijkheidsstoornissen, verslaving, Chorea van Huntington of dementie tot problemen leiden. Maar ook andersoortige kwesties kom ik tegen.

Ik reis daarvoor door bijna het hele land, want ik ga naar de mensen thuis. Daar zijn ze immers het meeste zichzelf.

En dat doe ik met alle plezier van de wereld.

Meer informatie vindt u op: http://www.concies.nl

*

Copyright©️oncies 2019

10 jaar (CONCIES) PEER-mediation

Veel scholen in Nederland zien het nut nog niet in van het invoeren van PEER-mediation. Helaas gaan zij er nog altijd van uit dat het niet zo’n vaart loopt voor wat betreft de onveiligheid en het pesten in hun organisatie.

De praktijk wijst echter anders uit, want het zich niet veilig voelen en pesten komt veel voor. Niet alleen onder de leerlingen, ook onder het personeel, komt dit veelvuldig voor.

Dat het nog niet fout is gegaan, is geen verdienste van de school. Dat het er een keer van gaat komen is slechts een kwestie van tijd. En dat bewijst onderstaand artikel.

*

AD-online kopte op 12 februari:

[Begin citaat]

Meisje springt uit raam tijdens wiskunde: “Ze werd gepest”

Tijdens een wiskundeles op een Brusselse school vroeg een leerlinge van 14 gisteren of het raam even open kon. Het volgende moment sprong ze naar buiten. ,,Ze werd gepest en zat slecht in haar vel”, zegt een medeleerling.

Het is rond 11 uur, een tweede klas heeft wiskunde op de vierde verdieping van het Don Bosco-college in Sint-Lambrechts-Woluwe, een Brusselse gemeente. Vlak voor het eind van het lesuur vraagt het meisje aan de leerkracht of ze het raam even mag opendoen. ,,Het is hier zo warm’’, zegt ze. De leraar vindt het goed. Ze opent het venster en springt voor de ogen van haar klasgenoten en docent uit het raam. Ze eindigt 10 meter lager op een golfplaten afdak. 

Het meisje is met zware verwondingen, onder meer aan de benen, overgebracht naar het ziekenhuis. Het slachtoffer verkeerde even in levensgevaar, maar dat is inmiddels geweken volgens de politie. Meer informatie over haar medische toestand kan niet worden gegeven. ,,Ze leeft nog, dat is het belangrijkste’’, zegt directeur Benoit Goffin. ,,Ze ligt nu in het ziekenhuis en haar ouders zijn bij haar.’’ De politie en de school onderzoeken wat het meisje tot haar wanhoopsdaad dreef.

Huilen op school

Volgens medeleerlingen had ze last van pesters. Dat meisje zat niet goed in haar vel, vertelt een meisje dat ook in de tweede klas zit. ,,Ze zit in een andere klas, ik ken haar niet persoonlijk. Maar ik weet dat anderen haar plaagden omdat ze te mager was. Ze huilde af en toe op school.’’ 

Of dat verhaal klopt, kon de schooldirecteur gisteren nog niet zeggen. ,,Vandaag was ik druk in de weer met de coördinatie op school. De gebeurtenis komt bij veel leerlingen hard aan. We hebben ervoor gezorgd dat ze indien nodig met een psycholoog konden praten’’, zegt Goffin. ,,Wat er precies gespeeld heeft, kan ik dus nog niet zeggen. Van de leerkracht hoorde ik intussen wel dat er in de les niets gebeurd is en dat ze zich ook niet opmerkelijk anders gedroeg.’’

Het Brussels parket heeft een onderzoek geopend om de precieze omstandigheden na te gaan. ,,Het meisje zelf kan nog niet verhoord worden. De schooldirectie en mentor worden verhoord’’, aldus het parket. De directeur verzekert dat hij pesten op school serieus neemt. ,,We hebben een speciaal team waar leerlingen terecht kunnen als ze last hebben van pesterij. Onlangs kwam er nog iemand van de politie op school spreken om de leerlingen bewust te maken van de gevolgen van pesten. We gaan wel bekijken of we maatregelen moeten nemen zodat de ramen in de klas niet meer volledig open kunnen.’’

Druppel

Een zelfmoordpoging die in het openbaar op een school plaatsvindt, is uitzonderlijk, legt expert zelfdoding Gwendolyn Portzky van de Universiteit Gent uit. ,,In het merendeel van de gevallen doen mensen de poging thuis, of in elk geval uit het zicht van anderen. Maar het gebeurt ook wel af en toe publiek. Een verklaring voor dit meisje hebben we natuurlijk nog niet. Het zou kunnen dat er gisteren op school iets gebeurd is: een druppel die de emmer heeft doen overlopen. Een bepaalde trigger kan in korte tijd escaleren, vaak in combinatie met impulsief gedrag. Jongeren zijn nog in ontwikkeling en het voorste deel van hun hersenen — dat onder meer instaat voor planning — is nog niet ten volle gerijpt. Daardoor handelen pubers en jongeren vaak veel impulsiever dan volwassenen.’’

Dat leerkrachten en leerlingen de dag zelf niets hebben gemerkt aan het gedrag van het meisje, hoeft volgens Portzky niet te verbazen. ,,Aan een zelfmoordpoging gaan heel ingewikkelde psychologische processen vooraf. Vaak speelt de gedachte al dagen, weken tot zelfs jaren in het hoofd. Op het moment dat iemand die beslissing uiteindelijk neemt, kan die last wegvallen en voor een gevoel van bevrijding zorgen. Dat maakt dat sommige suïcidale mensen op het moment zelf heel rustig en beheerst handelen. Al geldt dat zeker niet voor iedereen. Anderen worden juist angstig en onrustig.’’

[Einde citaat]

*

Tien jaar geleden introduceerde ik op een ROC voor het eerst wat PEER-mediation voor die MBO-school kon betekenen. De docenten waren meteen enthousiast, de directie liep wat minder snel warm vanwege de kosten. Twee jaar later werd ik alsnog gevraagd om PEER-mediation te implementeren, omdat men had ontdekt dat de school niet de veilige en warme omgeving kon bieden aan haar deelnemers (ook wel leerlingen/studenten genaamd).

Het hele traject nam twee jaar in beslag. Er werden PEER-mediators opgeleid en aangesteld en vier docenten werden opgeleid om deze PEER-mediators bij te staan. Een intensief traject, dat wel, maar de resultaten logen er niet om. Het aantal incidenten liep fors terug en dan heb ik het nog niet eens over de winst die werd behaald met betrekking tot pesten.

*

Nu start ik elk nieuw schooljaar met het opleiden van nieuwe PEER-mediators (uit de eerstejaars-deelnemers) en voor de rest ben ik op afroep beschikbaar als extra ondersteuning of begeleiding gewenst is.

In de tussentijd hebben zich meer scholen, ook basisscholen en HBO-opleidingen, zich bij mij gemeld en lopen PEER-mediationprojecten.

Meer weten of interesse?

Neem gerust contact met mij op.

*

Copyright©️oncies 2019

De president van de Hoge Raad waarschuwt dat het recht voor iedereen toegankelijk moet blijven.

Hans (niet zijn echte naam) was 19 toen hij op staande voet werd ontslagen. Het was zijn eerste baan en na 8 maanden had hij het er niet meer naar zijn zin. En dus was hij aan het solliciteren voor iets anders. Zijn baas kwam erachter en was zo boos dat Michael weg wilde, dat hij meteen kon vertrekken. Vanaf dat moment werd hij niet meer uitbetaald en omdat het om een ontslag op staande voet ging, kon hij ook geen aanspraak maken op een WW-uitkering.

*

Enigszins ontdaan vroeg Hans aan zijn vader wat hij moest doen. Die wist het ook niet precies en adviseerde hem naar het Juridisch Loket te gaan. Via het Juridisch Loket kwam Hans bij een advocaat terecht. Die stuurde een brief naar de ex-baas van Hans om uit te leggen dat om je heen kijken naar een andere baan geen reden voor een ontslag op staande voet is en dat het dienstverband op een nette manier diende te worden beëindigd. De werkgever had daar geen oren naar, het kwam tot een rechtszaak. De rechter oordeelde dat het ontslag op staande voet onterecht was en Hans kreeg 2,5 maandsalarissen mee.

Hans had ook gebruik kunnen maken van een MfN-registermediator. Deze had met Hans en zijn werkgever gesprekken kunnen voeren om een rechtszaak te voorkomen en tot een gezamenlijke oplossing kunnen komen (een van de belangrijkste taken, en daar hoort een mediator vaardig in te zijn, is het voorkomen dat het conflikt tussen Hans en zijn werkgever escaleert). Mogelijk was Hans weer in dienst gekomen of was er een financiële regeling getroffen voor de resterende tijd die overbrugd diende te worden totdat Hans een andere baan had.

Deze optie levert doorgaans meer tevredenheid op.

*

Hans maakte gebruik van gesubsidieerde rechtsbijstand. Daar kun je aanspraak op maken als je zo weinig verdient dat je niet zelf een advocaat of mediator kunt betalen. Je betaalt dan op basis van je inkomen een eigen bijdrage en daarnaast krijgt de advocaat of mediator een vergoeding van de overheid om jou bij te staan.

Minister Dekker voor Rechtsbescherming wil dat er minder snel een beroep wordt gedaan op de gesubsidieerde rechtsbijstand. Hij wil via internet en informatiepunten in woonwijken mensen beter over juridische kwesties informeren in de hoop dat burgers hun problemen dan zelf op kunnen lossen, zonder een advocaat, mediator of rechtszaak. Komen mensen er toch niet zelf uit, dan moet een nieuwe instantie gaan bepalen of je in aanmerking komt voor een gesubsidieerde advocaat of mediator.

*

• De nieuwe plannen van minister Dekker

In de nieuwe plannen van minister Dekker zal Hans eerst zelf moeten uitzoeken of zijn ontslag terecht was. Voor €38,00 kan hij bijvoorbeeld op de website magontslag.nl een vragenlijst invullen en zo ontdekken dat hij onterecht op staande voet ontslagen is. Hij krijgt dan een voorbeeldbrief om bezwaar tegen het ontslag aan te tekenen, om deze vervolgens (aangetekend) naar zijn oude baas te kunnen opsturen.

Aangezien de werkgever al niet onder de indruk was van de brief van Hans’ advocaat, is de kans groot dat hij ook niet onder de indruk zal zijn van een brief van de 19-jarige Hans zelf. De volgende stap is dan dat Hans via de nieuwe instantie naar een gesubsidieerde advocaat mag, of dat hij zonder advocaat naar de rechter moet stappen. Al die tijd moet Hans wel goed op de termijnen letten, want die zijn bij dit soort procedures krap en als hij te laat is met bijvoorbeeld het verzoekschrift aan de kantonrechter, verspeelt hij zijn rechten. En wie zal hem daarover informeren?

Als Hans zijn verhaal vertelt, komt hij over als een intelligente man die best een heel eind zou komen in de rechtszaal. Maar een kort geding voeren is specialistisch werk en als er 2,5 maandsalarissen op het spel staan, is het de vraag of het eerlijk is om een 19-jarige jongen de strijd aan te laten gaan met een boze ex-werkgever en zijn ervaren advocaat. In die fase zou Hans moeten kunnen beschikken over een mediator. Deze dient hem bij te staan in de gesprekken met zijn werkgever, buiten de rechtzaal.

Minister Dekker wil dat geschillen worden opgelost voordat ze escaleren. Maar vaak weet je pas na de escalatie dat je daadwerkelijk een probleem hebt. Hans had niet het flauwste vermoeden dat zijn baas hem op staande voet zou ontslaan als hij elders ging solliciteren.

Toch had escalatie kunnen worden voorkomen als er voor mediation was gekozen. Ik heb zelfs meegemaakt dat de werkgever bereid was de kosten daarvan voor zijn rekening te nemen, waardoor gefinancierde rechtsbijstand niet nodig was.

(Voor de bovenstaande tekst heb ik onder meer gebruik gemaakt van een artikel van: Susanne Uilenbroek, redacteur bij RTL Nieuws)

*

De Tweede Kamer sprak woensdag 23 januari jl. over de omstreden plannen van het kabinet over de rechtsbijstand aan mensen die niet zelf een advocaat of mediator kunnen betalen. Minister Sander Dekker (rechtsbescherming) wil dat mensen voor bijvoorbeeld echtscheidingen of ontslagzaken vaker voor andere oplossingen zoeken dan een rechtszaak, zoals mediation.

“Hoe de politiek het oplost, is aan het kabinet”, zegt Maarten Feteris, president van de Hoge Raad. “Maar als mensen met een serieus geschil er onderling niet uitkomen, moeten er niet te veel belemmeringen zijn om hun recht te halen.” Feteris formuleert het voorzichtig, want het is uitzonderlijk dat rechters zich uitlaten over de politiek. Maar zijn zorgen zijn duidelijk: “Het is belangrijk dat burgers die de financiële middelen niet hebben, en ook zelf de juridische kennis niet, in zulke gevallen een beroep op rechtsbijstand kunnen blijven kunnen. Zeker als hun rechten worden geschonden.”

Op 24 januari jl. verscheen het boek ‘De Kleine Hoge Raad voor Dummies’, waarin Feteris erop wijst dat ‘toegang tot de rechter’ een cruciale voorwaarde is voor het functioneren van de rechtsstaat. Hij schreef dat voordat de politieke discussie losbarstte.

(Bron: Trouw.nl, Edwin Kreulen sprak met Maarten Feteris, president van de Hoge Raad)

*

Nadat de Raad voor de Rechtsbijstand de vergoeding voor mediators die cliënten met een toevoeging (de juridische term die wordt gebruikt voor mensen die gesubsidieerde rechtsbijstand krijgen) bijstaan heeft verlaagd, heb ik mij uitgeschreven als rechtbankmediator. Niet omdat ik mensen met een toevoeging niet zou willen bijstaan, wel omdat ik er in alle gevallen meer dan €2500 bij inschiet. En dat terwijl advocaten er nog wel een redelijke vergoeding voor ontvangen. En er zijn grenzen, mensen (en minister Dekker, betaal ook welwillende mediators én de mensen die hun hulp nodig hebben, een fatsoenlijke vergoeding/tegemoetkoming).

*

Copyright©️oncies 2019

Kindverstoting vanwege seksuele geaardheid of….

Een moeder uit Elspeet, wiens zoon homoseksueel is en met een man in het huwelijk is getreden, zegt in Trouw (d.d. 17 januari 2019) over haar zoon: “Kinderen die uit de kast komen kregen in onze kringen vaak te horen: wegwezen. Kssjt, niet meer thuis komen. Ze werden verworpen, want ja, het is een grote zonde. Daardoor heeft hij er tien jaar mee geworsteld. Dat vind ik heel jammer.”

*

De krant besteedt aandacht aan een gezin in Elspeet dat is aangesloten bij de hersteld-hervormde kerk -een kerkgenootschap waarvan zo’n zeventig dominees de Nashville-verklaring ondertekenden- en dat woont in de zogenaamde biblebelt, een strook van plaatsen in Nederland welke zich kenmerkt door de conservatief-orthodoxe geloofsbelijdenis van de gereformeerde kerk Nederland.

En het mag duidelijk zijn: De zoon heeft mazzel met zijn moeder. Toen hij uit de kast kwam, zeiden zijn ouders: “Wij houden van je, en je mag hier altijd blijven komen.” De gemeente dacht daar echter anders over en viel de ouders af. “Kinderen die uit de kast komen kregen in onze kringen vaak te horen: wegwezen. Kssjt, niet meer thuis komen. Ze werden verworpen, want ja, het is een grote zonde”, aldus de moeder.

*

Verstoting omdat je als man of als vrouw een liefdesrelatie wenst aan te gaan zou dus van alle dag zijn in deze gemeenschap. En blijkbaar durven de slachtoffers daarmee niet uit de kast te komen. Laat staan dat LHTBI-ers überhaupt uit de kast durven te komen wanneer zij zich thuisvoelen in deze kerk, dit kerkvennootschap. En dat betreurt de zoon in dit gezin. Hij is actief geweest in de kerk, heeft een grote bijdrage geleverd in de gemeenschap en heeft kunnen vertrekken toen hij vertelde over zijn liefdesleven.

*

De gereformeerde kerk Nederland discrimineert mensen op hun geaardheid. De gemeente sluit hen uit en zet de ouders aan tot kindverstoting door hen, met grote nadruk, te wijzen op de zonde waarin hun kinderen leven. Het noemt homoseksualiteit in een adem met ziektes en geestelijke tekortkomingen/aandoeningen. De Nashville-verklaring is alleen al binnen de hersteld-hervormde kerk, een relatief kleine kerkgemeenschap, door 70 voorgangers ondertekend. En dan te bedenken dat Hervormden in het verleden een mildere christelijke levensovertuiging hadden dan Gereformeerden. Het ligt voor de hand dat de gelovigen binnen de Hersteld-Hervormde kerk de voorkeur geven aan deze mildere geloofsbeleving; wat geen afbreuk doet aan hun onvoorwaardelijke vetrouwen in God.

*

Als u denkt dat kindverstoting vanwege de seksuele geaardheid van het kind van de laatste tijd is of alleen voorkomt in kringen als hierboven beschreven, dan vergist u zich behoorlijk.

Ruim 40 jaar geleden was ik bevriend met Willem. Willem nodigde mij en mijn vriendin uit voor een etentje bij hem thuis. Tijdens dit etentje kwam hij uit de kast. Bang als hij was voor een afwijzing, vertelde hij ons dat hij op mannen viel. Groot was zijn verbazing dat wij dat allang hadden gezien. Zijn opluchting was enorm toen hij van ons hoorde dat er niets zou veranderen in onze vriendschap.

Een paar maanden later brachten wij, samen met Willem, een weekendje door op het landgoed van zijn ouders. Tijdens dat bezoek nam zijn vader mij apart en vertelde dat hij liever een gezonde zoon had gehad. Een zoon zoals ik. Hij begreep niet dat wij, een hetero-stel, met zijn zoon konden omgaan. Ik legde hem uit dat vriendschap en affectie los staan van alles wat iemand is of kan zijn. De man keek mij bevreemd aan. Later vertelde zijn moeder, en daar was Willem bij, dat zij en haar man het niet aankonden om samen met die man te worden gezien of geassocieerd te worden. In ons bijzijn werd Willem niet alleen de toegang voortaan tot hun huis geweigerd, ze deelde hem meteen mede dat hij tevens was onterfd. Wij zijn toen, voortijdig, vertrokken. Willem heeft acht jaar later zelfmoord gepleegd.

*

Kindverstoting, vanwege afwijkende levensopvattingen, binnen religies komt breder voor dan u denkt. Ook binnen de Islam komt verstoting voor. Binnen de Islam treft dit vaak vrouwen. Bij Jehova’s Getuigen vindt verstoting plaats als een kind uit de ‘kerk’ stapt. Daar vindt ook verstoting plaats als een partner besluit tot echtscheiding. Dan kan er ook ouderverstoting plaatsvinden.

Verstoting, in de breedste zin, vraagt om meer aandacht. Soms staan levens op het spel.

*

Copyright©️oncies 2019

Dienen scholen opvoedtaken van ouders over te nemen?

‘Nekvel-docent’ krijgt excuses van Kennemer College

Een week lang stond deze docent (Gerrit Keeman) in het middelpunt van het nieuws. De man had een leerling, die niet in zijn klas hoorde te zitten, maar wel naar binnen kwam en zijn les verstoorde, door zijn hand tegen zijn nek te leggen zijn lokaal uitgebonjourd. De docent vond dat de leerling respectloos tegen hem was geweest en hem al meerdere keren verzocht te vertrekken. De leerling bleef de man uitdagen en zich onbehoorlijk gedragen. Het resultaat van zijn actie, nadat de ouders zich hadden beklaagd bij de school, schorsing en openbare terechtstelling. De man werd aan de schandpaal genageld.

En dit gebeurde er: op 27 januari jl. de reportage op RTV-NH:

https://youtu.be/XfRmJ_wqlms

*

En dan vindt Minister Arie Slob (ChristenUnie) dat scholen meer tijd een aandacht dienen te besteden aan burgerschap en hij duidt hier onder meer op de vrijheid van meningsuiting, gelijkwaardigheid en begrip hebben voor elkaar. Bovendien pleit de minister ervoor dat scholen zich meer inzetten om leerlingen op te voeden door hen te leren wat normen en waarden zijn. Hij gaat dit ook vastleggen in nieuwe wet- en regelgeving, mede op verzoek van het onderwijs zelf.

*

Nu zal het wel aan de term burgerschap liggen, want ik kan mij toch niet onttrekken aan de indruk dat het ook hier om traditionele waarden en normen gaat. Zaken die tot de opvoedingstaken van ouders behoren en waar ouders meer tijd en aandacht aan zouden moeten besteden. Scholen (basis- en voortgezet onderwijs) zouden zich juist meer toe moeten gaan leggen op de echte schoolvakken als taal, rekenen, aardrijkskunde en geschiedenis. Hoe bar is het gesteld met de schrijfvaardigheid, het taalinzicht, de rekenvaardigheden, de kennis van de topografie en de geschiedenis bij de jeugd van tegenwoordig? Op de basisschool zijn deze vakken bijvakken geworden.

*

En als er dan gesproken wordt over het bijbrengen van waarden en normen gaat, dan kom plotseling de docent uit Heemskerk in beeld. Een voorbeeld uit de dagelijkse praktijk van docenten in alle onderwijsinstellingen in Nederland. De man wordt waarschijnlijk aan het eind van 2019 ook nog eens verantwoordelijk gehouden voor het woord van het jaar.

*

Op 30 januari volgde bij RTL-nieuws het volgende bericht:

“De directie van het Kennemer College heeft excuses aangeboden aan onderwijsassistent Gerrit Keeman. Hij mocht geen les meer geven op de school nadat hij een leerling bij zijn nekvel pakte. Dat werd gefilmd en werd door duizenden mensen bekeken.

Sindsdien wordt Keeman ook wel de ‘nekvel-docent’ genoemd. Vanmiddag is hij in gesprek gegaan met de school en heeft hij excuses gekregen. De school schrijft in een verklaring dat alle partijen ‘tevreden over de uitkomst van het gesprek zijn’.

‘De directie van de school betreurt het’

Wat Keeman vooral dwars zat, was dat hij was geschorst door de school. Het Kennemer College schrijft daarover: “Na het incident heeft de school de heer Keeman vrijgesteld van werkzaamheden. Het doel was om hem tot rust te laten komen en de rust op school te herstellen. De heer Keeman heeft de vrijstelling echter als een schorsing ervaren en als een gebrek aan vertrouwen. De directie van de school betreurt dat uiteraard en biedt excuses aan voor de wijze waarop dit is gebeurd.”

Morgen zou de laatste dag zijn van Keeman op de school, daarna zou hij met pensioen gaan. Een afscheid met zijn leerlingen zit er in ieder geval morgen niet meer in na het voorval.

‘Hij maakte slaande bewegingen’

Eerder legde Keeman aan RTL Nieuws uit hoe het incident ging in de klas. “Die jongen kwam naar me toe en noemde me een schijnheilige docent, terwijl we op dat moment niets met elkaar van doen hadden. Dus ik stuurde hem terug naar de vakdocent en duwde hem zachtjes die kant op. Hij begon te schelden, zei vervelende dingen over mijn moeder, maakte slaande bewegingen en gooide een kruk tegen mijn schenen. Daarop pakte ik hem bij zijn nekvel.”

Deze week vertelde Keeman in RTL Late Night dat hij ‘het precies weer zo zou doen’.

*

Hoezo een opvoedende taak voor de school? Deze kwestie kreeg aandacht in de media, doordat er een filmpje viral ging op het internet. Maar voor de mensen die werkzaam zijn in het onderwijs is het al bijna dagelijkse kost. Er is geen respect meer voor hen. Niet bij de leerlingen, niet bij de ouders, en helaas, ook niet bij het management waaronder zij werken. Want, welke managers steunen hun personeel nog in het onderwijs? Er worden tal van eisen gesteld aan de docenten, en daar zou dan nu ook nog eens de opvoeding met betrekking tot het tonen van respect bij moeten komen?

*

Ik heb bijna 25 jaar in het onderwijs gewerkt en heb de verloedering onder de leerlingen voor mij ogen zien plaatsvinden. Met name hoe respectloos er met sommige van mijn collega’s werd omgegaan en hoe het management keer op keer de docent in de steek liet als er een klacht was ingediend of een leerling de beoordeling van een praktijkstage aanvocht en dreigde met een rechtzaak.

Nee, het zijn de ouders die hun kinderen dienen op te voeden. Die hen respect dienen bij te brengen. Niet alleen voor docenten, maar voor alle medemensen, want het gaat natuurlijk veel verder dan dit. We worden immers dagelijks geconfronteerd door voorbeelden waarin respect voor de medemens ver te zoeken is. En helaas geven daarin ouders vaak het verkeerde voorbeeld: het is een mentaliteitskwestie. En die veranderen….vergeet het maar!

*

Copyright©️oncies 2019

MBO-onderwijs op de verroeste schop van 1995

“Het MBO-onderwijs gaat op de schop”, schreef Minister Bussemaker in 2014 aan de Tweede Kamer.
“Onderscheid maken tussen vak- en beroepsonderwijs”, om de vakmensen in het beroep te krijgen….oude wijn in nieuwe zakken, vroeg ik mij destijds af.

-Je moet er maar opkomen-

Bovendien wilde de minister af van de grote scholen en de opleidingen praktischer en korter maken. CONCIES dus.
MBO-scholen zouden meer moeten gaan samenwerken met bedrijven in de regio, waardoor de leerlingen beter zouden worden voorbereid op de beroepspraktijk.

-Jaja-

In 2018 bedenkt de minister, dan Ingrid van Engelshoven, dat er een status dient te worden gekoppeld aan de opgeleide MBO-leerling. Een nieuwe poging om het MBO-onderwijs aantrekkelijker te maken, omdat het de overheid maar niet lukt om leerlingen uit het voortgezet onderwijs aan te trekken in het MBO-onderwijs, waardoor er steeds minder vakbekwame mensen beschikbaar komen in de bouw, de zorg en in vele andere ambachtelijke beroepen.

*

Voor deze plannen stellen de opeenvolgende ministers extra geld beschikbaar. De vraag is: Hoeveel en wanneer?
Wanneer dat duidelijk is, dan voldoet dit prachtige plan nog niet. De (huidige) minister zal dit extra budget moeten oormerken, wat zoiets inhoudt dat het controleerbaar wordt besteed waarvoor het is bestemd. Gebeurt dit oormerken niet, dan verdwijnt het geld in de grote, bodemloze put en komt het, opnieuw, in de grote zakken van de bestuurders en het management terecht.

Oud-minister Bussemaker wilde de grootte van de scholen terugbrengen.
In feite zei zij: “Ik wil terug naar waar we vandaan zijn gekomen”, en zij liep en passant voorbij aan het volgende:
De megascholen die MBO’s zijn zo groot geworden door het beleid van haar voorgangers. Deze hebben megagebouwen laten neerzetten. Vele honderden miljoenen zijn daarin geïnvesteerd, vooral ten koste van de kwantiteit en kwaliteit van het personeel en dientengevolge het te leveren onderwijs, het primaire proces zoals dat in jargon wordt genoemd.

Recent mocht ik nog meemaken, dat een duurdere kwalitatief betere docent werd vervangen door een goedkope, pas afgestudeerde docent die vakinhoudelijk niet op de hoogte was. Ongekwalificeerd en onbekwaam voor de klas, de zijinstromer. U kent ze wel. Een trend die in het basis- en voortgezet onderwijs al jaren aan de gang is en waartegen steeds meer weerstand groeit onder de bevoegd en bekwaam opgeleide onderwijzers en onderwijzeressen.
En ondertussen werd er, duurder uitvallende, nieuwbouw gepleegd.

Het bestuur en de managers ontlenen de status van hun megasalarissen aan de status en omvang van hun ‘onderneming’. Zij zien de omvang van de gebouwen en het aantal deelnemers/leerlingen/studenten dat bij hen staat ingeschreven (hoeven dus niet per se onderwijs te volgen), als referentie voor de hoogte van hun inkomens. Denkt de minister nu werkelijk dat deze mannen en vrouwen hieraan iets zullen veranderen?
De kapitaalvernietiging van de gepleegde nieuwbouw en de kosten van de schaalverkleining zullen het beschikbare budget ver overschrijden. Dus een argument om het plan te doen mislukken, tenzij het extra budget voor het inhoudelijke deel van de opleidingen, het onderwijs dus, wordt geoormerkt.

Deze hele ontwikkeling heb ik in 1995 al voorspelt. Niet dat ik toen de wijsheid in pacht had, maar iedereen kon toen al zien aankomen dat Nederland, zij het met een vertraging van zo’n 20 jaar, de trends is de Verenigde Staten van Amerika zou volgen. En daar was de schaalverkleining, na de ontwikkeling naar megascholen, in 1994 reeds ingezet.
Ik begreep toen al niet dat de Nederlandse overheid de omslag naar de Regionale OpleidingsCentra (ROC’s), het centraliseren van het verspreid over de provincies aangeboden onderwijs, doorzette. De overheid had zich deze miljarden opslurpende operatie kunnen besparen.
En nu wordt het proces in omgekeerde vorm ingezet. Het plan van ex-minister Bussemaker is geen startmoment naar beter onderwijs, het is niet meer dan de opmaat naar het volgende miljardenkostende project. Hierin verandert ook niets wanneer de huidige minister de status van de afgestudeerde MBO-er enige glans geeft. Het MBO-onderwijs verandert hier niet door, want de financiering gaat opnieuw niet naar degenen die het onderwijs moeten verzorgen.

Ik ben in 2009 uit het onderwijs gestapt en wat ben ik blij dat ik die stap heb gezet. Spreek ik nu oud-collega’s, dan hoor ik hoe hun teams nog kleiner zijn geworden. En dat terwijl het aantal deelnemers aan het onderwijs is toegenomen. Het aantal drop-outs is evenredig toegenomen en daar verandert een titel niets aan. De werklast bij mijn oud-collega’s is zo ontzettend gestegen (niet alleen door de toename van de bureaucratie). En daar hebben de ministers al jaren geen oog voor. Hoe onnozel kunnen een ministers zijn?

*

Mijn oproep aan de minister is dan ook:
“Geachte weledelgestrenge minister van Onderwijs en Wetenschappen, bezint eer gij begint.”
Ik wil u graag ter zijde staan om op een realistische manier het onderwijs, in het belang en ten gunste van de deelnemers, leerlingen en studenten, te hervormen. In feite beslist u in het landsbelang. De afgestudeerden zullen vakmensen moeten zijn geworden in hun beroep. Deze vakmensen dienen de motoren te worden die onze welvaart in stand houden en die onze ‘kenniseconomie‘ vertegenwoordigen.
Maak nu niet de fout die uw vele voorgangers al hebben gemaakt, want dan heeft u geen aandacht besteed aan: “met de kennis van nu, hadden wij er toen nooit aan mogen beginnen.”

Ik hoor graag van u.

*

Copyright©️oncies 2019