De verkiezzingen in de Verenigde Staaten zitten er op. En dat heeft voor nogal wat beroering gezorgd. Na de onverwachte Brexit, is nu “onverwachts” Donald Trump verkozen tot nieuwe president van de Verenigde Staten. Maar de vraag is natuurlijk: Wat is er nu verrassend aan deze verkiezingsuitslag?
Hoeveel boter hebben politici en media op hun hoofd, om nog steeds vast te houden aan de traditionele opvattingen en overtuigingen aangaande het politieke spectrum? Na elke verkiezing staan er politici, deskundigen en journalisten op met de mededeling dat de uitslag verrassend is. Dat de uitslag indruist tegen alle politieke logica. Dat de keuze van de kiezers onverwachts is. Maar ik mis elke vorm van zelfreflectie. Zelfreflectie waartoe de uitslagen zouden moeten leiden. Zelfreflectie naar het feit dat er iets gaande is dat verwoordt wordt in hoe het electoraat tegenover het establishment van de politieke elite kijkt.
Maar nee hoor, er wordt vooral gepraat over wat er mis is aan de uitslag van de verkiezingen. Bij Brexit wordt de foute keuze en de gevolgen daarvan voor de Britten én Europa centraal gesteld. Bij de verkiezing van Donald Trump wordt er alleen aandacht besteed aan wat Trump heeft gezegd en gedaan, en hoe weinig kaas hij heeft gegeten van politiek bedrijven. Maar niemand vraagt zich af wat de beweegredenen van het electoraat zijn geweest om voor de Brexit te stemmen en om Trump te verkiezen boven Hillary Clinton. Typisch gedrag om de werkelijkheid te negeren, struisvogelpolitiek?
Het electoraat, in bredere zin: de burger, heeft duidelijk gemaakt dat het klaar is met het huidige ‘politieke gedachtengoed’ en het daar achterliggende systeem. Het is niet voor niets dat de PvdA zoveel achterban verliest. Het is niet voor niets dat een PVV zoveel aanhang genereert. Het is niet voor niets dat een Jacques Monasch meent te moeten meedoen aan de verkiezing tot nieuwe lijsttrekker van de PvdA, met de eis om het partijprogramma voor die verkiezingen aan te mogen passen. Het is niet voor niets dat de Jesse Klavers, de Henk Krols, de Jan Roos-en en Sylvana Simons voet aan de grond krijgen en dat de Mark Rutte’s, de Diederik Samsoms, de Alexander Pechtolds, de Sybrand Buma’s en de Halbe Zijlsra’s daarop met hun paaipolitiek-correcte standaard-retoriek anticiperen. Het is niet voor niets dat er wereldwijd politieke verschuivingen plaatsvinden, dat er ‘leiders’ zijn die de macht in handen nemen en hun land (zoals Rusland en Turkije) als een waar dictator mogen gaan regeren. En nog steeds gaan er geen lampjes branden?
Wordt het zo langzaamaan niet tijd dat de politiek deze signalen serieus gaat nemen en zich eens flink achter de oren gaat krabben om te gaan kijken wat er nodig is om de realiteit eens onder ogen te gaan zien? Dat het burgerij deze politieke elite meer dan zat is. Dat de burger klaar is met het niet herkend en erkend worden. Dat de verbinding tussen de politiek en het bevolking helemaal is verdwenen, maar dat de politiek dit ondertussen volledig negeert. Het electoraat vertrouwt hun politieke vertegenwoordigers niet meer, heeft noch geloof noch vertrouwen in de politiek. En daarom is een Brexit en een verkiezing van Trump niet meer verrassend.
Politieke partijen zouden de handen ineen moeten slaan. De verschillen moeten overbruggen en uitgaan van hetgeen hen verbindt. Namelijk, het dienen van de belangen van hun burgers, hun land. En die verschillen zijn te overbruggen, wanneer de politiek hun partijbelangen ondergeschikt maken aan de belangen van hen die zij vertegenwoordigen en waarvan zij, in hun belang, een mandaat hebben gekregen. Eenheid in plaats van verdeeldheid. Samenwerken in plaats van elkaar bestrijden. Zoeken naar overeenkomsten in plaats van aanscherpen van verschillen. En daarbij vooral, lees: uitsluitend, oog houdend voor het electoraat, de bevolking waarvan zij de vertegenwoordigers zijn. En is dat niet de essentie van het democratische bestel, volksvertegenwoordiging bij mandaat van het volk.
Kijk, mensen reageren verbaasd en verrast als hen een microfoon onder de neus wordt gedrukt en zij worden geconfronteerd met de verkiezingsuitslag uit de Verenigde Staten. Niet gek wanneer je bedenkt dat er in de media en in politiek Den Haag alleen maar aandacht is besteed aan de strijd tegen Trump en de aandacht uit is gegaan naar expliciete pro-Clinton berichtgeving. Er is niet gezocht naar de mogelijkheden, er is -met grof geschut- geschoten vanuit de traditionele politieke en journalistieke overtuigingen, vanuit de elite, het establishment. Men is verbaasd, terwijl diezelfde media en politiek aan indoctrinatie en stemmingmakerij heeft gedaan. De media en de politiek hebben de mindset van de burgers op anti-Trump ingesteld. Niet dat ik voor Trump ben, ik ben tegen Trump. Maar ik ben ook tegen Clinton. Ik ben tegen alles wat de huidige politiek inhoud en invulling geeft, dus ook tegen de media die dit politieke systeem blijft steunen en bekrachtigen.
Het is tijd om eens te gaan kijken naar wat de mogelijkheden zijn voor de democratische principes en uitgangspunten, anno 2016. Volksvertegenwoordiging zoals die bedoeld is in de 21e eeuw; om weer aan te sluiten op hetgeen waarvoor het democratische bestel ooit is opgericht. Maar dat gaat niet gebeuren en dus verliest de politiek uiteindelijk. Verliest het nog meer het vertrouwen van de burgerij. Verliest het zijn eigen geloofwaardigheid tegenover het electoraat. Eigenlijk verliest de democratie.
En dat terwijl men in Amerika denkt dat de democratie zou hebben gewonnen? Maar dat is echt nog afwachten. De komende jaren zullen dat eerst moeten uitwijzen.
Een ding zou nu toch wel duidelijk moeten zijn: Zo kan het toch niet doorgaan!!
Copyright©oncies 2016
Concies' Blogs 